 |
| Pexels / pixabay |
Η ανθρώπινη μετανάστευση από την ύπαιθρο στις πόλεις υπήρξε ένα διαρκές χαρακτηριστικό του πολιτισμού. Οι πόλεις συγκεντρώνουν πλούτο, παραγωγικότητα και δύναμη, και έτσι είναι μαγνήτες για ταλέντο και κεφάλαιο, προσφέροντας στους νεοφερμένους τις μεγαλύτερες ευκαιρίες.
Charles Hugh Smith - charleshughsmith.blogspot.com - Παρουσίαση Freepen.gr
Οι πόλεις είναι αποτελεσματικές, συσσωρεύουν πληθυσμό, παραγωγικότητα και δημιουργία πλούτου σε μικρές περιοχές. Οι παραγκουπόλεις και τα μαγαζιά είναι εξαιρετικά κερδοφόρα και το να στριμώχνεις ανθρώπους σε κέντρα παραγωγής είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από το να σκορπίζεις ανθρώπους και παραγωγή σε ένα τοπίο.
Οι πόλεις γενικά προέκυψαν σε παράκτια λιμάνια, πλωτούς ποταμούς ή τη συμβολή των χερσαίων εμπορικών οδών, καθώς αυτοί οι κόμβοι επέτρεψαν το επικερδές εμπόριο και τη μεταφορά αγαθών που προστατεύονταν από υπερασπιστικά εμπόδια.
Εν ολίγοις, οι πόλεις προσέφεραν ασύγκριτα πλεονεκτήματα έναντι των ευρύτερα κατανεμημένων οικισμών, του εμπορίου και της παραγωγής. Δεδομένης της τυπικής στρατηγικής τους θέσης και της περιφερειακής κυριαρχίας τους, τείνουν να γίνουν πολιτικά, στρατιωτικά, πολιτιστικά καθώς και οικονομικά/χρηματοπιστωτικά κέντραά.
Αλλά η φύση των πόλεων έχει αλλάξει, όπως και η βιωσιμότητά τους ως μαγνήτες για ταλέντο και κεφάλαιο. Πρόσφατα συζήτησα αυτές τις αλλαγές με τον μακροχρόνιο ανταποκριτή TD, ο οποίος συνόψισε συνοπτικά τα οικονομικά θεμέλια της Νέας Υόρκης -- ένα σύνολο δυναμικών που εφαρμόζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις παγκοσμίως: οι πόλεις είναι κόμβοι μεταφορών / προστιθέμενης αξίας.
«Με τη δημιουργία του καναλιού Erie, η Νέα Υόρκη έγινε ένα σημαντικό λιμάνι και πόλη, ένας τόπος όπου η φθηνή μεταναστευτική εργασία και οι πρόδρομοι όλων των ειδών προϊόντων μπορούσαν να συγκεντρωθούν αμέσως με τρόπο προστιθέμενης αξίας για να τελειώσουν σε ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν που στη συνέχεια αποστέλλεται με αποδοτικό κόστος».
Αυτά τα μακροχρόνια οικονομικά θεμέλια άρχισαν να αλλάζουν τη δεκαετία του 1970. Οι παραγκουπόλεις και η κατασκευή κρίθηκαν ανεπιθύμητες για περιβαλλοντικούς και αισθητικούς λόγους και η παγκοσμιοποίηση άρχισε να καταστρέφει την παραγωγή εντός των δαπανηρών αστικών ζωνών καθώς η παραγωγή μεταφέρθηκε σε περιοχές με χαμηλότερο κόστος.
Η άλλη βασική δυναμική των τελευταίων 40 ετών, η χρηματιστικοποίηση, αντικατέστησε το εμπόριο και τα αγαθά προστιθέμενης αξίας με χρηματοοικονομικά μέσα και υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας. Καθώς η παγκοσμιοποίηση και η χρηματιστικοποίηση μεταβαίνονταν στην υπερ-παγκοσμιοποίηση και την υπερχρηματιστικοποίηση, οι πόλεις έγιναν μαγνήτες για κερδοσκοπία ακινήτων, το παγκόσμιο κεφάλαιο αναζητούσε ένα ασφαλές μέρος για να σταθμεύσει χρήματα, υγειονομική περίθαλψη και τριτοβάθμια εκπαίδευση, εμφανή κατανάλωση και ψυχαγωγία που ενισχύει τηο status, π.χ. η καλή ζωή διαφορετικών πολιτιστικών αξιοθέατων, γειτονιών, χώρων, καφέ, μπαρ και νυχτερινής ζωής, τα οποία αποτελούν όλα τα θεμέλια του παγκόσμιου τουρισμού, που είναι πλέον η κύρια βιομηχανία σε πολλές πόλεις.
Η στροφή προς τη χρηματοδότηση χρηματοδότησε τόσο την κερδοσκοπία όσο και την κατανάλωση. Οι πόλεις μετατράπηκαν από κέντρα παραγωγής και εμπορίου προστιθέμενης αξίας σε χρηματοοικονομικές συναλλαγές και δημιουργία χρηματοπιστωτικών μέσων, εξελίξεις που επέτρεψαν και επέκτεινε μια σειρά από ολοένα μεγαλύτερες κερδοσκοπικές φούσκες.
Οι πόλεις ήταν πάντα πιο ακριβές από την ύπαιθρο, αλλά η υπερχρηματοδότηση αύξησε το αστικό κόστος σε σημείο που μόνο το κορυφαίο 10% ή το 20% μπορεί να έχει το δικό του σπίτι και να αντέξει οικονομικά όλα τα καλά πράγματα που έχει να προσφέρει η πόλη χωρίς οικογενειακό πλούτο ή κερδοσκοπικά κέρδη που συγκεντρώθηκαν παίζοντας παιχνίδια υπερχρηματοδότησης.
Ένας παράγοντας του υψηλότερου κόστους είναι πως οι πόλεις έγιναν μαγνήτες για δωροδοκία, διαφθορά, συμφωνίες εμπιστευτικών πληροφοριών και οιονεί μονοπώλια, καθώς η συσσώρευση χρημάτων και δύναμης καθιστά ακαταμάχητα τις ανταμοιβές της αυτοεξυπηρέτησης εκ των έσω. Όλες αυτές οι μορφές skimming προσθέτουν κόστος χωρίς να προσθέτουν αξία στους κατοίκους ή τις επιχειρήσεις.
Ακόμη χειρότερα, διαβρώνουν τις ικανότητες και τη λογοδοσία, καθώς η ουσία της αυτοεξυπηρέτησης από τους εμπιστευτικούς είναι η δύναμη που διαπερνά κάθε μεγάλη πόλη.
Όπως εξήγησε ο TD, η βιομηχανία μεγάλης κλίμακας είναι η μόνη δύναμη με αρκετό βάρος για να απαιτήσει την ικανότητα και τη λογοδοσία των κυβερνήσεων των πόλεων. Η τρέχουσα παρτίδα αυτού που περνάει για τη «βιομηχανία» -τουρισμός, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, μουσεία κ.λπ.- δεν μπορεί να απειλήσει να φύγει, καθώς η δική τους ύπαρξη εξαρτάται από την πόλη. Κανένας δε διαθέτει επαρκή πολιτική δύναμη για να καταπολεμήσει τη διαφθορά και την ανικανότητα.
Καθώς η υποδομή ενέργειας, νερού, αποβλήτων και μεταφορών φθείρεται σε σημείο καταστροφής, η βιομηχανία θα είχε παρέμβει και θα απαιτούσε διαχειριστική αρμοδιότητα για να το διορθώσει, επειδή η βιομηχανία χρειάζεται αυτά τα συστήματα για να επιβιώσει. Τα παράπονα των βιομηχανιών υπηρεσιών υψηλής κατάτμησης δε φαίνεται να έχουν την ίδια ισχύ ή επείγουσα ανάγκη.
Όσον αφορά τα οικονομικά, είναι ήδη παγκόσμια και προσαρμόζει το σωστό μέγεθος για να ταιριάζει με τις ροές κεφαλαίων που διασχίζουν την πόλη καθώς και με το κόστος και τις ανέσεις της. Εάν κάποιος από αυτούς τους παράγοντες πάει με λάθος τρόπο, τα οικονομικά θα εγκαταλείψουν την πόλη σε ένα λεπτό της Νέας Υόρκης.
Στην πραγματικότητα, η παγκοσμιοποίηση και η χρηματιστικοποίηση έχουν καταργήσει τα παραδοσιακά οικονομικά θεμέλια των πόλεων υπέρ των υπηρεσιών και της ψυχαγωγίας που εξαρτώνται από τα κερδοσκοπικά κέρδη της χρηματιστικοποίησης. Σε περίπτωση που η πλημμύρα του πλούτου που δημιουργείται από την αδιάκοπη υπερχρηματοδότηση φτάσει στο ζενίθ της και καταρρεύσει, οι πόλεις θα χάσουν την πηγή πλούτου και εισοδήματός τους, παρόλο που η διαχειριστική τους ικανότητα έχει διαβρωθεί από την ίδια την επιτυχία της χρηματιστικοποίησης στη δημιουργία συγκλονιστικών ροών χρημάτων.
Δεδομένης μιας συνεχώς διευρυνόμενης πλημμύρας χρημάτων, η ικανότητα και η λογοδοσία μπορούν και οι δύο να απαλλαγούν. Εάν η ροή των χρημάτων συνεχίσει να επεκτείνεται, οι προσομοιώσεις λογοδοσίας και ικανότητας θα είναι μια χαρά.
Αλλά όταν η πλημμύρα των χρημάτων στερεύει και η πόλη χρειάζεται διοικητική αρμοδιότητα και υπευθυνότητα για να προσαρμοστεί, αυτά έχουν αποσυντεθεί σε σημείο που κανένας στην εξουσία δεν έχει εμπειρία από οτιδήποτε άλλο εκτός από μια ολοένα διευρυνόμενη πλημμύρα χρημάτων.
Με άλλα λόγια, η «αποτελεσματικότητα» της πόλης εξαρτώνται πλέον από τη μόνιμη επέκταση της υπερ-παγκοσμιοποίησης και της υπερ-χρηματιστικοποίησης , που και οι δύο είναι όλο και πιο ευάλωτες στη φθορά, τη συρρίκνωση ή την κατάρρευση.
Οποιαδήποτε πόλη της οποίας η ψυχή εξαρτάται τελικά από την υπερ-παγκοσμιοποίηση καιη υπερχρηματοδότηση δε θα είναι πλέον βιώσιμη. Η μη βιωσιμότητα του παγκοσμιοποιημένου, χρηματοοικονομικού αστικού μοντέλου θεωρείται επί του παρόντος «αδύνατη». Ας ελέγξουμε περίπου το 2030 και ας κάνουμε έναν απολογισμό των επιπτώσεων δεύτερης τάξης από την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης και της χρηματιστικοποίησης. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί να είναι η αντιστροφή της ανθρώπινης μετανάστευσης καθώς οι άνθρωποι εγκαταλείπουν μαζικά τις μη βιώσιμες αστικές ζώνες.