Από: militaire.gr / Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Πολέμησε από το 1939 μέχρι το 1945 σε όλα τα μέτωπα και πολλές από τις νικηφόρες μάχες του γερμανικού στρατού, έχουν την υπογραφή του.
Ασυναγώνιστος στην επιτελική και επί του πεδίου διάταξη των δυνάμεων και expert στην αμυντική σχεδίαση και απόκρουση του εχθρού.
Διοίκησε Στρατιές στο Ανατολικό Μέτωπο, την Πολωνία, στην Εσθονία, το Κουρσκ, την Ουκρανία, την Νορμανδία, τον Ρήνο και το Ρουρ.
Ο Χίτλερ τον εμπιστευόταν τυφλά και ο ίδιος συνομιλούσε απ ευθείας μαζί του.
Όταν ήρθαν τα δύσκολα και η ναζιστική Γερμανία κατέρρεε, συμβούλεψε τον Φυρερ να κάνει συγκεκριμένες στρατιωτικές κινήσεις αλλά δεν εισακούστηκε.
Όταν όλα είχαν τελειώσει, διατάχθηκε να ανακόψει την πορεία των Συμμάχων προς το Βερολίνο.
Βλέποντας το ντροπιαστικό τέλος να έρχεται, έλεγε συνεχώς στους επιτελείς ότι θέλει να πεθάνει!
Στην τελευταία άνιση σύγκρουση, άφησε τους στρατιώτες του ελεύθερους να φύγουν για να μην σκοτωθούν άδικα και αυτοκτόνησε κάτω από ένα δέντρο στο πεδίο της μάχης!…
Βάλτερ Μόντελ (Otto Moritz Walter Model, 24 Ιανουαρίου 1891 – 21 Απριλίου 1945)
Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ
Ο πεισματικός χαρακτήρας που επεδείκνυε κατά τη μάχη και η επιθετική του προσωπικότητα προκάλεσαν τις επιδοκιμασίες του Φύρερ, ο οποίος τον θεωρούσε έναν από τους καλύτερους μάχιμους διοικητές και προσέφυγε σε αυτόν κατ’ επανάληψη, όταν οι συνθήκες στο μέτωπο ήταν απελπιστικές για τις γερμανικές δυνάμεις.
Οι σχέσεις των δύο ανδρών διερράγησαν όταν ο Μόντελ ηττήθηκε στη μάχη των Αρδεννών (τέλη 1944 – αρχές 1945).
Ο Μόντελ γεννήθηκε στο Γκέντιν (Genthin), κοντά στο Μαγδεβούργο, στις 24 Ιανουαρίου 1891. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μουσικής στο Γκέντιν.
Ο νεαρός Μόντελ ήθελε να ακολουθήσει στρατιωτική σταδιοδρομία και εγγράφηκε στη στρατιωτική σχολή του Νάισσε το 1908.
Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τo 1914 το Σύνταγμα στο οποίο υπηρετούσε στάλθηκε με την 5η Μεραρχία, μονάδα της οποίας αποτελούσε, στο Δυτικό Μέτωπο.
Το 1915 ο Μόντελ τραυματίστηκε σοβαρά κοντά στο Αρράς και, λίγο αργότερα, επιβραβεύτηκε για τη γενναιότητα που επέδειξε κατά τη μάχη που έγινε κοντά στο Αρράς, με τον Σιδηρό Σταυρό 1ης Τάξεως.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΗΝ Σ. ΕΝΩΣΗ
Ο Μόντελ πέρασε το πρώτο έτος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αρχηγός του επιτελείου, πρώτα του IV Σώματος, κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Πολωνία και, στη συνέχεια, της 16ης Στρατιάς κατά τη διάρκεια της μάχης της Γαλλίας (1940).
Προήχθη σε υποστράτηγο τον Απρίλιο του 1940 και τοποθετήθηκε επικεφαλής της 3ης μεραρχίας Πάντσερ (θωρακισμένων), η οποία έφερε το προσωνύμιο Berliner Bärendivision).
Ο Μόντελ πήρε προαγωγή σε αντιστράτηγο (1η Οκτωβρίου 1941) και ανέλαβε διοικητής του 41ου Σώματος θωρακισμένων, το οποίο έλαβε μέρος στη Μάχη της Μόσχας.
Κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρησεων, παρατήρησε ότι οι επιθέσεις του πεζικού των Σοβιετικών ακολουθούσαν την τακτική του “Ανθρώπινου Κύματος” (Human wave attack) και ήσαν περισσότερο επιτυχείς όταν οι αντίπαλοι επέλεγαν, αντί να διατηρήσουν μια συνεχή γραμμή ανάσχεσης, να υπερασπίζουν ένα, ισχυροποιημένο, σημείο (strongpoint).
Έδωσε, συνεπώς, εντολή στους άνδρες του να διασπείρονται όσο το δυνατόν περισσότερο, κάτι που αξιοποιούσε περισσότερο την υπεροπλία πυροβόλων που διέθετε το Σώμα του, ενώ παράλληλα δημιούργησε μικρές μηχανοκίνητες ομάδες μάχης (Kampfgruppen), που ήταν σε θέση να καλύπτουν ένα προσωρινό ρήγμα στις γραμμές.
Ο Μόντελ θα υιοθετούσε παρόμοιες τακτικές σε όλο το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας του.
Το επίτευγμα του Μόντελ δεν διέφυγε από την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση.
Τον Ιανουάριο του 1942 ανέλαβε τη διοίκηση της 9ης Στρατιάς και την 1η Φεβρουαρίου έλαβε τα Φύλλα Δρυός επί του Σταυρού των Ιπποτών που ήδη κατείχε.
Η προαγωγή αυτή έγινε δύο εβδομάδες ύστερα από την εν θερμώ συζήτηση του στρατηγού με τον Χίτλερ.
Στις 23 Μαΐου 1942 ο Μόντελ τραυματίστηκε από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, η οποία διέτρησε τον αριστερό του πνεύμονα. Μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό χειρουργείο και εγχειρίστηκε, χωρίς άλλες επιπτώσεις.
Στις 5 Ιουλίου 1943 ο Μόντελ ήταν επικεφαλής στο βόρειο τμήμα της επίθεσης κατά του Κουρσκ (επιχείρηση Zitadelle), μιας επιχείρησης η οποία είχε προκαλέσει μεγάλες διαμάχες μεταξύ των μελών της Ανώτατης Γερμανικής Διοίκησης.
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Η επίθεση του Μόντελ υπήρξε αποτυχημένη. Η 9η Στρατιά γρήγορα βρέθηκε εγκλωβισμένη μέσα στις πολύπλοκες σοβιετικές οχυρώσεις. Ο Μόντελ, ελπίζοντας να λάβει ενισχύσεις, είχε διαπράξει ένα κρίσιμο σφάλμα.
Η ισχύς του Σοβιετικού στρατού στην προεξοχή αυξανόταν με πολύ ταχύτερο ρυθμό σε σχέση με τη λήψη ενισχύσεων από γερμανικής πλευράς.
Το τακτικό του σχέδιο για την επίθεση, επίσης, δεν μπορεί να κριθεί ως ιδιαίτερα επιτυχημένο.
Η απαλλαγή του Μόντελ από τα καθήκοντά του δεν ήταν σημείο ότι είχε χάσει την εμπιστοσύνη του Χίτλερ – ήταν μάλλον το αντίθετο.
Ο Φύρερ τον χρειαζόταν διαθέσιμο αν εμφανιζόταν κάποιο άλλο σημείο που χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή.
Στις 17 Αυγούστου 1944 ο Μόντελ έλαβε από τον Χίτλερ τους αδάμαντες επί του Σταυρού των Ιπποτών μετά φύλλων δρυός και ξιφών, που ήδη κατείχε, ως επιβράβευση των προσπαθειών του στο ανατολικό μέτωπο. Παράλληλα, μετατέθηκε στο δυτικό μέτωπο, αντικαθιστώντας τον Γκύντερ φον Κλούγκε ως διοικητής των ομάδων στρατιών Β.
Το μέτωπο της Νορμανδίας είχε διασπαστεί ύστερα από δύο μήνες σφοδρών μαχών.
Οι αμερικανικές δυνάμεις κατευθύνονταν προς τον Σηκουάνα και μια ολόκληρη ομάδα στρατιών κινδύνευε να εξολοθρευτεί στον θύλακα της Φαλαίζ.
Η μάχη στο Άρνεμ συντέλεσε ώστε ο Μόντελ να ανακτήσει μεγάλο τμήμα της αυτοπεποίθησής του, που είχε χαθεί μετά την εμπειρία του στη μάχη της Νορμανδίας.
Από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο κατάφερε να αναστείλει την προώθηση της 12ης ομάδας στρατιών του Όμαρ Μπράντλεϊ προς το δάσος του Χύρτγκεν (Hürtgen) και το Άαχεν.
Οι απώλειες των Συμμάχων στο δάσος Χύρτγκεν έφθασαν τους 33.000 νεκρούς ή ανίκανους για μάχη άνδρες, ενώ οι γερμανικές απώλειες ανήλθαν σε 12.000 ως 16.000 άνδρες.
Το Άαχεν τελικά καταλήφθηκε στις 22 Οκτωβρίου, αλλά με μεγάλες απώλειες από πλευράς της 9ης αμερικανικής στρατιάς.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Η κατάληψη της γέφυρας του Ρεμάγκεν αποτέλεσε την αρχή του τέλους του Μόντελ.
Την 1η Απριλίου η ομάδα στρατιών Β βρέθηκε ολοσχερώς περικυκλωμένη από τις 1η και 9η αμερικανικές στρατιές.
Η απάντηση του Χίτλερ ήταν να ονομάσει το Ρουρ “φρούριο”, από το οποίο, όπως διέτασσε, κανείς δεν μπορούσε ούτε να παραδοθεί ούτε να αποπειραθεί να διαφύγει.
Στις 15 Απριλίου οι Σύμμαχοι είχαν διασπάσει τον θύλακο στα δύο και ο στρατηγός Μάθιου Ρίτζγουεϊ (Matthew Ridgway) κάλεσε τον Μόντελ να παραδοθεί και να μη θυσιάσει άσκοπα τις ζωές των στρατιωτών του, των οποίων η διαφυγή ήταν πλέον αδύνατη.
Ο Μόντελ απάντησε ότι θεωρούσε πως δεσμευόταν ακόμη από τον όρκο του απέναντι στον Φύρερ και η αίσθηση της στρατιωτικής τιμής του, ως Γερμανού στρατάρχη, τον υποχρέωναν να θεωρεί την παράδοση μη συζητήσιμη.
Αντί, όμως, να διατάξει τη συνέχιση της μάχης, αποφάσισε να διαλύσει την ομάδα στρατιών Β.
Οι γηραιότεροι και οι νεότεροι σε ηλικία στρατιώτες απαλλάχθηκαν από τα στρατιωτικά τους καθήκοντα, ενώ οι υπόλοιποι έλαβαν άδεια με την εντολή είτε να προσπαθήσουν να διασπάσουν τις συμμαχικές γραμμές και να διαφύγουν είτε να παραδοθούν, κάτι που εναπόθεσε στη διακριτική τους ευχέρεια.
Η 5η στρατιά θωρακισμένων είχε καταθέσει τα όπλα πριν ακόμη εκδοθεί η διαταγή του Μόντελ, του οποίου οι επικοινωνίες στην ομάδα στρατιών είχαν σχεδόν τελείως αποδιογανωθεί.
Στις 20 Απριλίου ο υπουργός προπαγάνδας του Ράιχ Γιόζεφ Γκέμπελς δημόσια ανακήρυξε τους άνδρες της ομάδας στρατιών Β ως “προδότες του Ράιχ”, σφραγίζοντας το τέλος των σχέσεων μεταξύ του στρατάρχη και του ναζιστικού καθεστώτος που είχε τόσο πιστά υπηρετήσει ως στρατιώτης.
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Η απόφαση του Μόντελ τερμάτισε τον πόλεμο για τους άνδρες του, αλλά ο ίδιος δεν επιθυμούσε καθόλου να δει τις συνέπειές της. Στο επιτελείο του, πριν το διαλύσει, είπε: “Κάναμε τα πάντα, ώστε να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας υπό το φως της ιστορίας;
Τι απομένει πλέον για έναν ηττημένο διοικητή;
Στην αρχαιότητα θα έπαιρνε δηλητήριο”.
Η απόφασή του να αυτοκτονήσει επισφραγίστηκε όταν έμαθε ότι οι Σοβιετικοί τον είχαν κατηγορήσει για εγκλήματα πολέμου, ειδικότερα για τον θάνατο 577.000 ατόμων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λετονία και τον εκπατρισμό άλλων 175.000 για καταναγκαστική εργασία.
Καθώς οι προσπάθειές του να σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης δεν τελεσφόρησαν, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι στο δάσος στις 21 Απριλίου 1945.
Η περιοχή αυτή, που βρίσκεται ανάμεσα στο Ντούισμπουργκ και στο χωριό Λίντορφ, σήμερα είναι τμήμα της πόλης Ράτινγκεν.
Θάφτηκε από τους άνδρες του στο σημείο που βρήκε τον θάνατο.
Το 1955 ο γιος του, Χανσγκέοργκ Μόντελ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως εύελπις στη μεραρχία “Μείζων Γερμανία” (Grossdeutschland) κατά τα τέλη του 1944 και το 1945, και ο οποίος μεταπολεμικά έλαβε τον βαθμό του ταξιάρχου στον στρατό της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (Bundeswehr), οδηγημένος από πρώην αξιωματικούς του επιτελείου της ομάδας στρατιών Β, ανέκτησε τη σορό του από τον πρόχειρο τάφο της και οργάνωσε την κανονική επαναταφή της στο στρατιωτικό νεκροταφείο “Soldatenfriedhof Vossenack” στο δάσος Χύρτγκεν (Hurtgen).
Πληροφορίες
Steven H. Newton, Hitler’s Commander: Field Marshal Walter Model
Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Πάπυρος, Αθήνα
Barnett Correlli, Hitler’s Generals,
Πολέμησε από το 1939 μέχρι το 1945 σε όλα τα μέτωπα και πολλές από τις νικηφόρες μάχες του γερμανικού στρατού, έχουν την υπογραφή του.
Ασυναγώνιστος στην επιτελική και επί του πεδίου διάταξη των δυνάμεων και expert στην αμυντική σχεδίαση και απόκρουση του εχθρού.
Διοίκησε Στρατιές στο Ανατολικό Μέτωπο, την Πολωνία, στην Εσθονία, το Κουρσκ, την Ουκρανία, την Νορμανδία, τον Ρήνο και το Ρουρ.
Ο Χίτλερ τον εμπιστευόταν τυφλά και ο ίδιος συνομιλούσε απ ευθείας μαζί του.
Όταν ήρθαν τα δύσκολα και η ναζιστική Γερμανία κατέρρεε, συμβούλεψε τον Φυρερ να κάνει συγκεκριμένες στρατιωτικές κινήσεις αλλά δεν εισακούστηκε.
Όταν όλα είχαν τελειώσει, διατάχθηκε να ανακόψει την πορεία των Συμμάχων προς το Βερολίνο.
Βλέποντας το ντροπιαστικό τέλος να έρχεται, έλεγε συνεχώς στους επιτελείς ότι θέλει να πεθάνει!
Στην τελευταία άνιση σύγκρουση, άφησε τους στρατιώτες του ελεύθερους να φύγουν για να μην σκοτωθούν άδικα και αυτοκτόνησε κάτω από ένα δέντρο στο πεδίο της μάχης!…
Βάλτερ Μόντελ (Otto Moritz Walter Model, 24 Ιανουαρίου 1891 – 21 Απριλίου 1945)
Ο ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ
Ο πεισματικός χαρακτήρας που επεδείκνυε κατά τη μάχη και η επιθετική του προσωπικότητα προκάλεσαν τις επιδοκιμασίες του Φύρερ, ο οποίος τον θεωρούσε έναν από τους καλύτερους μάχιμους διοικητές και προσέφυγε σε αυτόν κατ’ επανάληψη, όταν οι συνθήκες στο μέτωπο ήταν απελπιστικές για τις γερμανικές δυνάμεις.
Οι σχέσεις των δύο ανδρών διερράγησαν όταν ο Μόντελ ηττήθηκε στη μάχη των Αρδεννών (τέλη 1944 – αρχές 1945).
Ο Μόντελ γεννήθηκε στο Γκέντιν (Genthin), κοντά στο Μαγδεβούργο, στις 24 Ιανουαρίου 1891. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μουσικής στο Γκέντιν.
Ο νεαρός Μόντελ ήθελε να ακολουθήσει στρατιωτική σταδιοδρομία και εγγράφηκε στη στρατιωτική σχολή του Νάισσε το 1908.
Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τo 1914 το Σύνταγμα στο οποίο υπηρετούσε στάλθηκε με την 5η Μεραρχία, μονάδα της οποίας αποτελούσε, στο Δυτικό Μέτωπο.
Το 1915 ο Μόντελ τραυματίστηκε σοβαρά κοντά στο Αρράς και, λίγο αργότερα, επιβραβεύτηκε για τη γενναιότητα που επέδειξε κατά τη μάχη που έγινε κοντά στο Αρράς, με τον Σιδηρό Σταυρό 1ης Τάξεως.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΗΝ Σ. ΕΝΩΣΗ
Ο Μόντελ πέρασε το πρώτο έτος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αρχηγός του επιτελείου, πρώτα του IV Σώματος, κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Πολωνία και, στη συνέχεια, της 16ης Στρατιάς κατά τη διάρκεια της μάχης της Γαλλίας (1940).
Προήχθη σε υποστράτηγο τον Απρίλιο του 1940 και τοποθετήθηκε επικεφαλής της 3ης μεραρχίας Πάντσερ (θωρακισμένων), η οποία έφερε το προσωνύμιο Berliner Bärendivision).
Ο Μόντελ πήρε προαγωγή σε αντιστράτηγο (1η Οκτωβρίου 1941) και ανέλαβε διοικητής του 41ου Σώματος θωρακισμένων, το οποίο έλαβε μέρος στη Μάχη της Μόσχας.
Κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρησεων, παρατήρησε ότι οι επιθέσεις του πεζικού των Σοβιετικών ακολουθούσαν την τακτική του “Ανθρώπινου Κύματος” (Human wave attack) και ήσαν περισσότερο επιτυχείς όταν οι αντίπαλοι επέλεγαν, αντί να διατηρήσουν μια συνεχή γραμμή ανάσχεσης, να υπερασπίζουν ένα, ισχυροποιημένο, σημείο (strongpoint).
Έδωσε, συνεπώς, εντολή στους άνδρες του να διασπείρονται όσο το δυνατόν περισσότερο, κάτι που αξιοποιούσε περισσότερο την υπεροπλία πυροβόλων που διέθετε το Σώμα του, ενώ παράλληλα δημιούργησε μικρές μηχανοκίνητες ομάδες μάχης (Kampfgruppen), που ήταν σε θέση να καλύπτουν ένα προσωρινό ρήγμα στις γραμμές.
Ο Μόντελ θα υιοθετούσε παρόμοιες τακτικές σε όλο το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας του.
Το επίτευγμα του Μόντελ δεν διέφυγε από την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση.
Τον Ιανουάριο του 1942 ανέλαβε τη διοίκηση της 9ης Στρατιάς και την 1η Φεβρουαρίου έλαβε τα Φύλλα Δρυός επί του Σταυρού των Ιπποτών που ήδη κατείχε.
Η προαγωγή αυτή έγινε δύο εβδομάδες ύστερα από την εν θερμώ συζήτηση του στρατηγού με τον Χίτλερ.
Στις 23 Μαΐου 1942 ο Μόντελ τραυματίστηκε από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, η οποία διέτρησε τον αριστερό του πνεύμονα. Μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό χειρουργείο και εγχειρίστηκε, χωρίς άλλες επιπτώσεις.
Στις 5 Ιουλίου 1943 ο Μόντελ ήταν επικεφαλής στο βόρειο τμήμα της επίθεσης κατά του Κουρσκ (επιχείρηση Zitadelle), μιας επιχείρησης η οποία είχε προκαλέσει μεγάλες διαμάχες μεταξύ των μελών της Ανώτατης Γερμανικής Διοίκησης.
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Η επίθεση του Μόντελ υπήρξε αποτυχημένη. Η 9η Στρατιά γρήγορα βρέθηκε εγκλωβισμένη μέσα στις πολύπλοκες σοβιετικές οχυρώσεις. Ο Μόντελ, ελπίζοντας να λάβει ενισχύσεις, είχε διαπράξει ένα κρίσιμο σφάλμα.
Η ισχύς του Σοβιετικού στρατού στην προεξοχή αυξανόταν με πολύ ταχύτερο ρυθμό σε σχέση με τη λήψη ενισχύσεων από γερμανικής πλευράς.
Το τακτικό του σχέδιο για την επίθεση, επίσης, δεν μπορεί να κριθεί ως ιδιαίτερα επιτυχημένο.
Η απαλλαγή του Μόντελ από τα καθήκοντά του δεν ήταν σημείο ότι είχε χάσει την εμπιστοσύνη του Χίτλερ – ήταν μάλλον το αντίθετο.
Ο Φύρερ τον χρειαζόταν διαθέσιμο αν εμφανιζόταν κάποιο άλλο σημείο που χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή.
Στις 17 Αυγούστου 1944 ο Μόντελ έλαβε από τον Χίτλερ τους αδάμαντες επί του Σταυρού των Ιπποτών μετά φύλλων δρυός και ξιφών, που ήδη κατείχε, ως επιβράβευση των προσπαθειών του στο ανατολικό μέτωπο. Παράλληλα, μετατέθηκε στο δυτικό μέτωπο, αντικαθιστώντας τον Γκύντερ φον Κλούγκε ως διοικητής των ομάδων στρατιών Β.
Το μέτωπο της Νορμανδίας είχε διασπαστεί ύστερα από δύο μήνες σφοδρών μαχών.
Οι αμερικανικές δυνάμεις κατευθύνονταν προς τον Σηκουάνα και μια ολόκληρη ομάδα στρατιών κινδύνευε να εξολοθρευτεί στον θύλακα της Φαλαίζ.
Η μάχη στο Άρνεμ συντέλεσε ώστε ο Μόντελ να ανακτήσει μεγάλο τμήμα της αυτοπεποίθησής του, που είχε χαθεί μετά την εμπειρία του στη μάχη της Νορμανδίας.
Από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο κατάφερε να αναστείλει την προώθηση της 12ης ομάδας στρατιών του Όμαρ Μπράντλεϊ προς το δάσος του Χύρτγκεν (Hürtgen) και το Άαχεν.
Οι απώλειες των Συμμάχων στο δάσος Χύρτγκεν έφθασαν τους 33.000 νεκρούς ή ανίκανους για μάχη άνδρες, ενώ οι γερμανικές απώλειες ανήλθαν σε 12.000 ως 16.000 άνδρες.
Το Άαχεν τελικά καταλήφθηκε στις 22 Οκτωβρίου, αλλά με μεγάλες απώλειες από πλευράς της 9ης αμερικανικής στρατιάς.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Η κατάληψη της γέφυρας του Ρεμάγκεν αποτέλεσε την αρχή του τέλους του Μόντελ.
Την 1η Απριλίου η ομάδα στρατιών Β βρέθηκε ολοσχερώς περικυκλωμένη από τις 1η και 9η αμερικανικές στρατιές.
Η απάντηση του Χίτλερ ήταν να ονομάσει το Ρουρ “φρούριο”, από το οποίο, όπως διέτασσε, κανείς δεν μπορούσε ούτε να παραδοθεί ούτε να αποπειραθεί να διαφύγει.
Στις 15 Απριλίου οι Σύμμαχοι είχαν διασπάσει τον θύλακο στα δύο και ο στρατηγός Μάθιου Ρίτζγουεϊ (Matthew Ridgway) κάλεσε τον Μόντελ να παραδοθεί και να μη θυσιάσει άσκοπα τις ζωές των στρατιωτών του, των οποίων η διαφυγή ήταν πλέον αδύνατη.
Ο Μόντελ απάντησε ότι θεωρούσε πως δεσμευόταν ακόμη από τον όρκο του απέναντι στον Φύρερ και η αίσθηση της στρατιωτικής τιμής του, ως Γερμανού στρατάρχη, τον υποχρέωναν να θεωρεί την παράδοση μη συζητήσιμη.
Αντί, όμως, να διατάξει τη συνέχιση της μάχης, αποφάσισε να διαλύσει την ομάδα στρατιών Β.
Οι γηραιότεροι και οι νεότεροι σε ηλικία στρατιώτες απαλλάχθηκαν από τα στρατιωτικά τους καθήκοντα, ενώ οι υπόλοιποι έλαβαν άδεια με την εντολή είτε να προσπαθήσουν να διασπάσουν τις συμμαχικές γραμμές και να διαφύγουν είτε να παραδοθούν, κάτι που εναπόθεσε στη διακριτική τους ευχέρεια.
Η 5η στρατιά θωρακισμένων είχε καταθέσει τα όπλα πριν ακόμη εκδοθεί η διαταγή του Μόντελ, του οποίου οι επικοινωνίες στην ομάδα στρατιών είχαν σχεδόν τελείως αποδιογανωθεί.
Στις 20 Απριλίου ο υπουργός προπαγάνδας του Ράιχ Γιόζεφ Γκέμπελς δημόσια ανακήρυξε τους άνδρες της ομάδας στρατιών Β ως “προδότες του Ράιχ”, σφραγίζοντας το τέλος των σχέσεων μεταξύ του στρατάρχη και του ναζιστικού καθεστώτος που είχε τόσο πιστά υπηρετήσει ως στρατιώτης.
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Η απόφαση του Μόντελ τερμάτισε τον πόλεμο για τους άνδρες του, αλλά ο ίδιος δεν επιθυμούσε καθόλου να δει τις συνέπειές της. Στο επιτελείο του, πριν το διαλύσει, είπε: “Κάναμε τα πάντα, ώστε να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας υπό το φως της ιστορίας;
Τι απομένει πλέον για έναν ηττημένο διοικητή;
Στην αρχαιότητα θα έπαιρνε δηλητήριο”.
Η απόφασή του να αυτοκτονήσει επισφραγίστηκε όταν έμαθε ότι οι Σοβιετικοί τον είχαν κατηγορήσει για εγκλήματα πολέμου, ειδικότερα για τον θάνατο 577.000 ατόμων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λετονία και τον εκπατρισμό άλλων 175.000 για καταναγκαστική εργασία.
Καθώς οι προσπάθειές του να σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης δεν τελεσφόρησαν, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι στο δάσος στις 21 Απριλίου 1945.
Η περιοχή αυτή, που βρίσκεται ανάμεσα στο Ντούισμπουργκ και στο χωριό Λίντορφ, σήμερα είναι τμήμα της πόλης Ράτινγκεν.
Θάφτηκε από τους άνδρες του στο σημείο που βρήκε τον θάνατο.
Το 1955 ο γιος του, Χανσγκέοργκ Μόντελ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως εύελπις στη μεραρχία “Μείζων Γερμανία” (Grossdeutschland) κατά τα τέλη του 1944 και το 1945, και ο οποίος μεταπολεμικά έλαβε τον βαθμό του ταξιάρχου στον στρατό της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (Bundeswehr), οδηγημένος από πρώην αξιωματικούς του επιτελείου της ομάδας στρατιών Β, ανέκτησε τη σορό του από τον πρόχειρο τάφο της και οργάνωσε την κανονική επαναταφή της στο στρατιωτικό νεκροταφείο “Soldatenfriedhof Vossenack” στο δάσος Χύρτγκεν (Hurtgen).
Πληροφορίες
Steven H. Newton, Hitler’s Commander: Field Marshal Walter Model
Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Πάπυρος, Αθήνα
Barnett Correlli, Hitler’s Generals,