 |
| anita_starzycka / pixabay |
Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, η Μόσχα προσπαθεί σκληρά να δημιουργήσει αμοιβαία επωφελή συνεργασία με την πολιτική Δύση, ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή της μερίδα. Αυτό περιελάμβανε τη σύναψη μακροπρόθεσμων συμφωνιών με την ΕΕ, ιδίως εκείνων που αφορούσαν τον εφοδιασμό βασικών αγαθών, όπως φυσικό αέριο, πετρέλαιο, τρόφιμα και άλλες πρώτες ύλες, οι οποίες τροφοδοτούσαν την ανάπτυξη ολόκληρων βιομηχανιών στην Ευρώπη και αλλού. Η ελπίδα της Ρωσίας ήταν να δημιουργήσει μακροχρόνιους δεσμούς με την ΕΕ και να διασφαλίσει ότι η στρατηγική ασφάλεια στα δυτικά της σύνορα θα εξασφαλιζόταν μέσω οικονομικής συνεργασίας και όχι μέσω στρατιωτικής ισχύος. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον είχε άλλα σχέδια και οι συμμορφούμενες ελίτ στις Βρυξέλλες ακολούθησαν το παράδειγμά τους, διασφαλίζοντας πως η στρατιωτική υποδομή του ΝΑΤΟ (ειδικά οι στρατηγικά αντίκτυπες στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ) συνέχιζε να επεκτείνεται προς τα ανατολικά, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο τη Ρωσία.
Ακόμη και σε αυτή την κατάσταση, η Μόσχα προσπάθησε να αποκλιμακώσει. Αν και εξακολουθούσε να εργάζεται για τρόπους αντιμετώπισης αυτής της συρόμενης καταπάτησης στρατιωτικά, ειδικά μέσω της ανάπτυξης στρατηγικά ασυναγώνιστων δυνατοτήτων, η Ρωσία ήλπιζε πως τελικά θα επικρατούσαν «πιο ψύχραιμα κεφάλια» στις Βρυξέλλες και σε άλλες μεγάλες πρωτεύουσες της ΕΕ, ιδιαίτερα στο Παρίσι και το Βερολίνο. Αυτή η ελπίδα εξακολουθούσε να διατηρείται κάπως ακόμη και μετά το καταστροφικό πραξικόπημα του Μαϊντάν του 2014 που έφερε τη νεοναζιστική χούντα στην εξουσία στο Κίεβο. Για σχεδόν μια δεκαετία, η Μόσχα συνέχιζε να προσπαθεί να φέρει στα αισθήματά της την πολιτική Δύση. Δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα, καθώς αυτή η προσέγγιση θεωρήθηκε ως αδυναμία στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Στις 24 Φεβρουαρίου, η Ρωσία αποφάσισε να βάλει τέλος σε όλα.
Τώρα, μετά από μήνες αποτυχημένης οικονομικής πολιορκίας του ευρασιατικού γίγαντα, ειδικά μετά το μπούμερανγκ των κυρώσεων που άρχισε να καταστρέφει τις δυτικές οικονομίες, η πολιτική Δύση προσπαθεί να παίξει ένα μάλλον κωμικό παιχνίδι ευθυνών, κατηγορώντας τη Μόσχα πως «οπλοποιεί» τους δικούς της φυσικούς πόρους. Αντιμέτωπη με την προοπτική ενός καταστροφικού χειμώνα, η ΕΕ βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένη ανάμεσα στην αυτοκτονική υποταγή της στην Ουάσιγκτον DC και στην ανάγκη απλώς να επιβιώσει. Ενώ οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εισάγουν ρωσικά εμπορεύματα (με όγκο περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια το μήνα), αναγκάζουν τις Βρυξέλλες να επιβάλουν αποτελεσματικά ένα αυτοεπιβληθέν εμπάργκο που προκαλεί ανείπωτη ζημιά στον ήδη συρρικνούμενο παραγωγικό τομέα της ΕΕ, προκαλώντας μια καταρρακτώδη οικονομική καταστροφή σε άλλους φαινομενικά άσχετους κλάδους.
Αντί να προσπαθήσουν να κάνουν μια συμφωνία με τη Μόσχα, οι Βρυξέλλες εντάχθηκαν στον οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας, ωθώντας τον ευρασιατικό γίγαντα να απαντήσει. Τώρα, όταν οι τιμές του φυσικού αερίου είναι πάνω από 400% υψηλότερες από ό,τι μόλις πριν από ένα χρόνο , οι δυνάμεις της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία, αντιμετωπίζουν την προοπτική ενός σχεδόν πλήρους βιομηχανικού τερματισμού λειτουργίας. Και το φλέγον ζήτημα δεν προέρχεται μόνο από την άνοδο των τιμών του φυσικού αερίου, αλλά και από τις ελλείψεις. Για μήνες, οι υψηλές τιμές αιμορραγούσαν τις οικονομίες της ΕΕ σε μετρητά, αλλά αφού ο Nord Stream σταμάτησε εντελώς την άντληση φυσικού αερίου, το ζήτημα είναι εκθετικά χειρότερο, καθώς ολόκληρες βιομηχανίες κινδυνεύουν να καταρρεύσουν εντελώς.
Εκτός από το κλείσιμο του παραγωγικού τομέα, πολλά μέλη της ΕΕ αντιμετωπίζουν ραγδαία άνοδο των τιμών της ενέργειας, γεγονός που ασκεί τεράστια πίεση στα νοικοκυριά, τα οποία αντιμετωπίζουν την προοπτική όχι μόνο της χρεοκοπίας, αλλά και του παγώματος, καθώς η κρύα εποχή του Η ΕΕ ξεκινά με εγκαταστάσεις αποθήκευσης φυσικού αερίου στο χαμηλότερο επίπεδό τους. Έτσι, η πίεση στις Βρυξέλλες είναι τόσο οικονομική όσο και κοινωνική. Με τις κυβερνήσεις πολλών κρατών μελών της ΕΕ να καταρρέουν, η πολιτική αστάθεια στο ταραγμένο μπλοκ είναι βέβαιο πως θα επιδεινωθεί πολύ τους επόμενους μήνες. Εκτός από τις ελλείψεις φυσικού αερίου, υπάρχει επίσης το πρόβλημα της εκτίναξης των τιμών των τροφίμων, το οποίο επίσης μπορεί να εξελιχθεί σε ελλείψεις σύντομα, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική αστάθεια σε ολόκληρη την ΕΕ.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η ΕΕ; Πρέπει να ζητήσει βοήθεια από τους άρχοντές της στην Ουάσιγκτον; Και θα στείλουν οι ΗΠΑ τρόφιμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλα βασικά προϊόντα; Έχουν οι ΗΠΑ αρκετά από αυτά για τον εαυτό τους; Πώς θα βοηθήσει το «ηθικό υψηλό έδαφος να το αποδώσουμε στον Πούτιν» να ζεστάνει τα σπίτια, να ταΐσει εκατοντάδες εκατομμύρια πεινασμένους (και θυμωμένους) πολίτες και να τροφοδοτήσει ολόκληρες οικονομίες και χώρες; Πώς θα εξηγήσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ στους ψηφοφόρους τους ότι όλα αυτά «αξίζουν» ώστε «η νέα, ζωντανή δημοκρατία στο Κίεβο» να μπορεί να επιβιώσει; Πώς θα μοιάζει η Ευρώπη το 2023 αφού περάσει από μια πλήρη πολιτική και κοινωνική κατάρρευση; Θα γίνει ποτέ η ΕΕ αρκετά κυρίαρχη ώστε να συνειδητοποιήσει πως ό,τι κι αν συμβεί, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εισάγουν βασικά προϊόντα από τη Ρωσία ενώ θα πιέζουν άλλους να μην το κάνουν; Ο ερχόμενος χειμώνας θα είναι μια τέλεια λυδία λίθος της κυριαρχίας και μια εξαιρετική ένδειξη για το ποιος θα έχει το προνόμιο να ενταχθεί στο νέο πολυπολικό κόσμο των κυρίαρχων εθνών .