Andrew Korybko - Παρουσίαση Freepen.gr
Δεν αναμένεται σημαντική πρόοδος από καμία πλευρά. Το ΝΑΤΟ είναι κάτι παραπάνω από ικανό να το αποτρέψει αυτό σε σχέση με τη Ρωσία, συνεχίζοντας να επενδύει άπειρους πόρους στους πληρεξουσίους του, ενώ η Μόσχα μπορεί να καταφύγει σε τακτικά πυρηνικά για αυτοάμυνα ως απόλυτη έσχατη λύση για τη διατήρηση της εδαφικής της ακεραιότητας. Για αυτούς τους λόγους, η LOC πιθανότατα θα παραμείνει λίγο-πολύ η ίδια, με μικρές μόνο αναθεωρήσεις που θα μπορούσαν στο μέγιστο να έχουν ως αποτέλεσμα τη Ρωσία να επεκτείνει το έγγραφό της στα διοικητικά σύνορα των τεσσάρων νεότερων περιοχών της.
Βλέποντας πώς αυτό το αναδυόμενο αποτέλεσμα δε θα εκπλήρωνε τους στόχους που δήλωσε η Ρωσία κατά την έναρξη της ειδικής επιχείρησης σχετικά με την αποστρατιωτικοποίηση, την αποναζιστικοποίηση και την στρατιωτική ουδετερότητα της Ουκρανίας, για να μην αναφέρουμε την πλήρη απελευθέρωση του Ντονμπάς, είναι κατανοητό γιατί οι περισσότεροι παρατηρητές συμπεραίνουν ότι ένα στρατιωτικό αδιέξοδο ισοδυναμεί με στρατηγική απώλεια για τη Ρωσία. Υπάρχει και ένας άλλος λόγος για αυτήν την άποψη, δηλαδή το γεγονός πως οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν τη σύγκρουση για να επαναβεβαιώσουν με επιτυχία την ηγεμονία τους στην Ευρώπη.
Η ΕΕ δεν μπορεί πλέον να θεωρείται στρατηγικά αυτόνομος παράγοντας στην παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα, έχοντας γίνει το μεγαλύτερο υποτελές κράτος των ΗΠΑ και επομένως μια πλατφόρμα σε ολόκληρη την ηπειρωτική χώρα για διαρκή απειλή των συμφερόντων εθνικής ασφάλειας της Ρωσίας, μεταξύ άλλων μέσω υβριδικών μέσων. Με άλλα λόγια, οι ίδιες ακριβώς απειλές για την ασφάλεια που η Ρωσία θεωρούσε ότι προέρχονταν από την Ουκρανία έχουν επεκταθεί για να συμπεριλάβουν ολόκληρη την Ευρώπη, γεγονός που ενισχύει το παραπάνω συμπέρασμα.
Ωστόσο, αυτό το ίδιο συμπέρασμα εξακολουθεί να είναι ψευδές για λόγους που θα εξηγηθούν τώρα. Πρώτον, η Ρωσία παραμένει κάτι παραπάνω από ικανή να προστατεύσει τα θεμελιώδη συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας, ειδικά μέσω της παγκόσμιας ηγετικής της θέσης στις υπερηχητικές τεχνολογίες που διασφαλίζουν την ακεραιότητα των δυνατοτήτων της πυρηνικής δεύτερης επίθεσης και έτσι την εμποδίζουν να γίνει επιρρεπής στον πυρηνικό εκβιασμό των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι η στρατηγική της αυτονομία καθ' όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης είναι εγγυημένη.
Δεύτερον, αυτή η προαναφερθείσα μετάβαση έχει επιταχυνθεί άνευ προηγουμένου ως αποτέλεσμα των συνεπειών που αλλάζουν το παράδειγμα πλήρους φάσματος που καταλύονται από την ειδική λειτουργία της, ιδιαίτερα σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Τα τρία σχετικά αποτελέσματα είναι ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες επιβεβαίωσαν την στρατηγική τους αυτονομία αρνούμενες να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία. Η Ινδία παρενέβη αποφασιστικά για να αποτρέψει προληπτικά τη δυσανάλογη εξάρτηση της Ρωσίας από την Κίνα και η τροχιά υπερδύναμης της Κίνας έχει εκτροχιαστεί έτσι.
Τρίτον, η παρούσα διπολική ενδιάμεση φάση της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης εξελίσσεται επομένως προς την τριπολικότητα πολύ γρηγορότερα από το αναμενόμενο πριν από την τελική της μορφή σύνθετης πολυπολικότητας («πολυπλεξία»). Τόσο οι αμερικανικές όσο και οι (επίδοξες) κινεζικές υπερδυνάμεις που συνδέονται με τη διπολική έννοια χάνουν επομένως την τεράστια επιρροή τους στη διαμόρφωση των Διεθνών Σχέσεων ως αποτέλεσμα των πολυπολικών Μεγάλων Δυνάμεων όπως η Ινδία, το Ιράν, η Τουρκία και άλλες που επιταχύνουν την άνοδό τους.
Τέταρτον, η ταχεία εξέλιξη προς την τριπολικότητα και την πολυπλοκότητα δημιουργεί αμέτρητες ευκαιρίες για συγκριτικά μεσαίου και μικρότερου μεγέθους κράτη του Παγκόσμιου Νότου, τα οποία φυσικά θα ασκήσουν περίπλοκες πράξεις εξισορρόπησης μεταξύ τους, των αναδυόμενων πολυπολικών Μεγάλων Δυνάμεων και των δύο υπερδυνάμεων. Αυτή η αλληλεπίδραση θα επιταχύνει περαιτέρω τις πολυπολικές διεργασίες, μειώνοντας έτσι την προηγουμένως μεγάλη επιρροή των δύο υπερδυνάμεων, ενισχύοντας τις Μεγάλες Δυνάμεις και τελικά δίνοντας σε μικρότερους παίκτες τη δική τους επιρροή.
Και τέλος, το επαναστατικό μανιφέστο του Προέδρου Πούτιν που μοιράστηκε στις 30 Σεπτεμβρίου πριν από την υπογραφή των εγγράφων σχετικά με την επανένωση της Novorossiya με τη Ρωσία θα συνεχίσει να εμπνέει πολυπολικές διαδικασίες σε όλο τον Παγκόσμιο Νότο, οι οποίες διασφαλίζουν ότι οι προηγούμενες τάσεις παραμένουν σε τροχιά. Ο σωρευτικός αντίκτυπος αυτών των συστημικών αλλαγών θα επιταχύνει επομένως την παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των μεγάλων στρατηγικών συμφερόντων της Ρωσίας.
Αν δεν υπήρχαν οι αλληλένδετες καινοτομίες τριπολικότητας-πολλαπλότητας που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των συστημικών συνεπειών που καταλύονται από την ειδική λειτουργία της, η παρούσα διπολική ενδιάμεση φάση της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης θα είχε παραμείνει το status quo επ' αόριστον. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ρωσία θα ήταν αναπόφευκτα αναγκασμένη να συνάψει αμφίδρομες συμφωνίες με την Κίνα από απελπισία σε βάρος της στρατηγικής της αυτονομίας, μετατρέποντας έτσιεαυτόν στον «κατώτερο εταίρο» του Πεκίνου.
Με τη σειρά της, η Ινδία θα αναγκαζόταν να γίνει ο «κατώτερος εταίρος» των ΗΠΑ από τη δική της απόγνωση για να αποκαταστήσει την αίσθηση ισορροπίας με την Κίνα, αφού φοβόταν τις συνέπειες της ακούσιας υπερτροφοδότησης της Ρωσίας στην τροχιά υπερδύναμης του γείτονά της. Οι συνομήλικοι της Μεγάλης Δύναμης αυτού του κράτους της Νότιας Ασίας θα είχαν επίσης τεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις που συνδέονται με την επιλογή μηδενικού αθροίσματος να γίνουν ο «κατώτερος εταίρος» αυτών των υπερδυνάμεων λόγω της αλυσιδωτής αντίδρασης που δημιούργησαν οι επιλογές της Ρωσίας και της Ινδίας.
Μέσα σε αυτό το διπολικό σύστημα, τα μόνα πραγματικά κυρίαρχα κράτη θα ήταν οι δύο υπερδυνάμεις, αφού η κυριαρχία των Μεγάλων Δυνάμεων θα περιοριζόταν από το να αναγκαστούν να υποταχθούν στο καθεστώς του «κατώτερου εταίρου», που με τη σειρά του θα καταδίκαζε συγκριτικά μεσαίου και μικρότερου μεγέθους κρατών. Αυτό το κατώτερο επίπεδο της διεθνούς ιεραρχίας θα είχε στερηθεί κάθε φαινομένου κυριαρχίας πέρα από ό,τι θα μπορούσαν να τους παραχωρήσουν οι υπερδυνάμεις για να αποτρέψουν την «απόστασή» τους προς την άλλη.
Αντί για αυτό το σκοτεινό μέλλον, το οποίο είναι ουσιαστικά διπολικό και πολύ πιο άκαμπτο από το σύστημα που ίσχυε κατά τη διάρκεια του Παλαιού Ψυχρού Πολέμου, καθώς η πολυπολική πτυχή θα ήταν απλώς επιφανειακή, καθώς θα ελεγχόταν ουσιαστικά από τις δύο υπερδυνάμεις, η αληθινή πολυπολικότητα είναι αναδυόμενη. Αυτό αντιπροσωπεύει μια μεγάλη στρατηγική νίκη όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά για ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, γεγονός που την καθιστά μια μεγάλη στρατηγική ήττα για τις ΗΠΑ.
Διατηρώντας το αναδυόμενο στρατιωτικό αδιέξοδο στην Ουκρανία, είτε μέσω συμβατικών μέσων που σχετίζονται με τη μερική της κινητοποίηση έμπειρων εφέδρων όπως σκοπεύει είτε καταφεύγοντας σε τακτικά πυρηνικά για αυτοάμυνα ως την απόλυτη έσχατη λύση εάν απαιτείται, η Ρωσία εξακολουθεί να έχει εξασφαλισμένη στρατηγική επιτυχία σε βάθος χρόνου. Το μόνο που έχει να κάνει είναι απλώς να συνεχίσει να υπάρχει σε πείσμα των πολιτικά μη ρεαλιστικών σχεδίων «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ προκειμένου να διασφαλιστεί η τελική εξέλιξη της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης προς την πολυπλοκότητα.
