 |
| SaveUkraine / Pixabay |
Ντάγκλας Μακγκρέγκορ - theamericanconservative.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Κανένας στον Λευκό Οίκο, τη Γερουσία ή τη Βουλή δεν στόχευσε συνειδητά να μετατρέψει τον πόλεμο της Ουκρανίας με τη Μόσχα σε διαγωνισμό «ανταγωνιστικής κοινωνικής κατάρρευσης» μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Αλλά εδώ είμαστε. Κανείς δεν φανταζόταν πως η κυβέρνηση Μπάιντεν και το δικομματικό πολεμικό κόμμα θα οδηγούσαν Αμερικανούς και Ευρωπαίους σε μια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κοιλάδα θανάτου, από την οποία δεν υπάρχει εύκολη διαφυγή. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Προς το παρόν, η Ουάσιγκτον παραμένει τυφλή σε αυτές τις εξελίξεις. Είτε στον έντυπο τύπο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, η αφήγηση είναι ξεκάθαρη: παρά τις φρικτές απώλειες -τουλάχιστον 400.000 απώλειες Ουκρανών στο πεδίο μάχης, συμπεριλαμβανομένων 100.000 στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη δράση - οι ουκρανικές δυνάμεις κερδίζουν. Επιπλέον, λέει η αφήγηση, η χρηματοπιστωτική και οικονομική κυριαρχία της Αμερικής θα κατακλύσει τελικά την απατηλά αδύναμη ρωσική οικονομία.
Το αφήγημα της νίκης της Ουκρανίας ωφελείται ομολογουμένως πολύ από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που «συντονίζουν» ενεργά αντίθετες απόψεις και απεικονίζουν τη Ρωσία και τις ένοπλες δυνάμεις της με το χειρότερο δυνατό φως. Το γεγονός πως σχεδόν μισός αιώνας του Ψυχρού Πολέμου υποχρέωσε τους Αμερικανούς να σκεφτούν το χειρότερο από τους Ρώσους σίγουρα βοηθάει.
Ωστόσο, υπάρχει επίσης ένα μέτρο «αληθινής πίστης» στη δουλειά, μια συνθήκη εθνικού ναρκισσισμού, μέσα στο Beltway που πιστεύει ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγξει τι συμβαίνει χιλιάδες μίλια μακριά στην Ανατολική Ουκρανία. Το μήνυμα αντηχεί στο Κογκρέσο επειδή βασίζεται σε μια κρίσιμη στρατηγική παραδοχή που οι Αμερικανοί πολίτες δεν έχουν ακόμη αμφισβητήσει: ότι η αμερικανική εθνική δύναμη είναι απεριόριστη - σαν να μη συνέβη ποτέ μια σειρά στρατηγικών αποτυχιών, από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν.
Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί είναι πάντα πιο απασχολημένοι με τις εσωτερικές υποθέσεις παρά με την εξωτερική πολιτική, τα μέλη του Κογκρέσου βιάζονται να υιοθετήσουν την «αληθινή πίστη». Αυτή η πίστη εξηγεί γιατί τα τελευταία οκτώ χρόνια τα μέλη πίστευαν πως ένας μελλοντικός πόλεμος με τη Ρωσία ήταν μια υπόθεση χαμηλού κινδύνου. Οι Ουκρανοί θα παρείχαν τη τροφή των κανονιών και η Ουάσιγκτον τα ακριβά όπλα και τα πυρομαχικά.
Αναμενόμενα, οι κυβερνητικές στρατηγικές αρχές της Ουάσιγκτον παραμένουν αμετάβλητες από προηγούμενες αμερικανικές παρεμβάσεις σε όλο τον κόσμο. Ανακατέψτε: μάζες στρατιωτών -στην προκειμένη περίπτωση Ουκρανοί που συμβουλεύονται Αμερικανούς και συμμαχικούς αξιωματικούς- και τεράστιες εισροές μετρητών, εξοπλισμού και τεχνολογίας μπορούν και θα αλλάξουν μόνιμα τη στρατηγική πραγματικότητα προς όφελος της Αμερικής.
Κανένας στον Λευκό Οίκο, τη Γερουσία ή τη Βουλή δεν στόχευσε συνειδητά να μετατρέψει τον πόλεμο της Ουκρανίας με τη Μόσχα σε διαγωνισμό «ανταγωνιστικής κοινωνικής κατάρρευσης» μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Αλλά εδώ είμαστε. Κανείς δεν φανταζόταν πως η κυβέρνηση Μπάιντεν και το δικομματικό πολεμικό κόμμα θα οδηγούσαν Αμερικανούς και Ευρωπαίους σε μια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κοιλάδα θανάτου, από την οποία δεν υπάρχει εύκολη διαφυγή. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Προς το παρόν, η Ουάσιγκτον παραμένει τυφλή σε αυτές τις εξελίξεις. Είτε στον έντυπο τύπο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, η αφήγηση είναι ξεκάθαρη: παρά τις φρικτές απώλειες -τουλάχιστον 400.000 απώλειες Ουκρανών στο πεδίο μάχης, συμπεριλαμβανομένων 100.000 στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη δράση - οι ουκρανικές δυνάμεις κερδίζουν. Επιπλέον, λέει η αφήγηση, η χρηματοπιστωτική και οικονομική κυριαρχία της Αμερικής θα κατακλύσει τελικά την απατηλά αδύναμη ρωσική οικονομία.
Το αφήγημα της νίκης της Ουκρανίας ωφελείται ομολογουμένως πολύ από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που «συντονίζουν» ενεργά αντίθετες απόψεις και απεικονίζουν τη Ρωσία και τις ένοπλες δυνάμεις της με το χειρότερο δυνατό φως. Το γεγονός πως σχεδόν μισός αιώνας του Ψυχρού Πολέμου υποχρέωσε τους Αμερικανούς να σκεφτούν το χειρότερο από τους Ρώσους σίγουρα βοηθάει.
Ωστόσο, υπάρχει επίσης ένα μέτρο «αληθινής πίστης» στη δουλειά, μια συνθήκη εθνικού ναρκισσισμού, μέσα στο Beltway που πιστεύει ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγξει τι συμβαίνει χιλιάδες μίλια μακριά στην Ανατολική Ουκρανία. Το μήνυμα αντηχεί στο Κογκρέσο επειδή βασίζεται σε μια κρίσιμη στρατηγική παραδοχή που οι Αμερικανοί πολίτες δεν έχουν ακόμη αμφισβητήσει: ότι η αμερικανική εθνική δύναμη είναι απεριόριστη - σαν να μη συνέβη ποτέ μια σειρά στρατηγικών αποτυχιών, από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν.
Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί είναι πάντα πιο απασχολημένοι με τις εσωτερικές υποθέσεις παρά με την εξωτερική πολιτική, τα μέλη του Κογκρέσου βιάζονται να υιοθετήσουν την «αληθινή πίστη». Αυτή η πίστη εξηγεί γιατί τα τελευταία οκτώ χρόνια τα μέλη πίστευαν πως ένας μελλοντικός πόλεμος με τη Ρωσία ήταν μια υπόθεση χαμηλού κινδύνου. Οι Ουκρανοί θα παρείχαν τη τροφή των κανονιών και η Ουάσιγκτον τα ακριβά όπλα και τα πυρομαχικά.
Αναμενόμενα, οι κυβερνητικές στρατηγικές αρχές της Ουάσιγκτον παραμένουν αμετάβλητες από προηγούμενες αμερικανικές παρεμβάσεις σε όλο τον κόσμο. Ανακατέψτε: μάζες στρατιωτών -στην προκειμένη περίπτωση Ουκρανοί που συμβουλεύονται Αμερικανούς και συμμαχικούς αξιωματικούς- και τεράστιες εισροές μετρητών, εξοπλισμού και τεχνολογίας μπορούν και θα αλλάξουν μόνιμα τη στρατηγική πραγματικότητα προς όφελος της Αμερικής.
Ο αποθαρρυντικός αέρας αυτοπεποίθησης που υποθέτει η κυβέρνηση Μπάιντεν όταν επιτίθεται σε πρώην στρατηγικούς εταίρους όπως η Σαουδική Αραβία ή παραδίδει ηθικολογικές διαλέξεις στην ηγεσία του Πεκίνου ή όταν οι υποκαταστάτες των μέσων ενημέρωσης εκφράζουν περιφρόνηση για το ρωσικό κράτος, είναι απολύτως επικίνδυνος. Οι πολιτικές προσωπικότητες στην Ουάσιγκτον είναι έτοιμες να επιδοθούν σε οποιαδήποτε παράβαση εάν διαπραχθεί στο όνομα της καταστροφής της Ρωσίας. Δε βλέπουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής, ούτε αντιλαμβάνονται την ικανότητα της Ρωσίας να βλάψει τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια περίεργη κρίση για το πραγματικό στρατιωτικό και οικονομικό δυναμικό της Ρωσίας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα τοξικό κλίμα ιδεολογικού μίσους που καθιστά δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν σύγχρονο υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ να υπογράφει ποτέ μια διεθνή συμφωνία που αποκηρύσσει τον πόλεμο ως όργανο της εθνικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Frank Kellogg το 1928. Αλλά ως ένας από τους σαιξπηρικούς χαρακτήρες του Έμπορου της Βενετίας προειδοποίησαν: «Η αλήθεια θα φανεί».
Το αποτέλεσμα είναι ένα τοξικό κλίμα ιδεολογικού μίσους που καθιστά δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν σύγχρονο υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ να υπογράφει ποτέ μια διεθνή συμφωνία που αποκηρύσσει τον πόλεμο ως όργανο της εθνικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Frank Kellogg το 1928. Αλλά ως ένας από τους σαιξπηρικούς χαρακτήρες του Έμπορου της Βενετίας προειδοποίησαν: «Η αλήθεια θα φανεί».
Η συνεχιζόμενη συγκέντρωση 700.000 ρωσικών δυνάμεων με σύγχρονο εξοπλισμό στη Δυτική Ρωσία, την Ανατολική Ουκρανία και τη Λευκορωσία είναι άμεση συνέπεια της απόφασης της Μόσχας να υιοθετήσει μια ελαστική, στρατηγική άμυνα των εδαφών που κατέλαβε τους πρώτους μήνες του πολέμου. Ήταν μια σοφή, αν και πολιτικά αντιδημοφιλής επιλογή στη Ρωσία. Ωστόσο, η στρατηγική πέτυχε. Οι απώλειες της Ουκρανίας ήταν καταστροφικές και μέχρι το Νοέμβριο, οι ρωσικές δυνάμεις θα είναι σε θέση να πετύχουν ένα νοκ άουτ.
Σήμερα, υπάρχουν φήμες στα μέσα ενημέρωσης πως το Κίεβο μπορεί να δέχεται πιέσεις να εξαπολύσει περισσότερες αντεπιθέσεις κατά των ρωσικών αμυντικών στη Χερσώνα (Νότια Ουκρανία) πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου. Σε αυτό το σημείο, το να ξοδέψουμε λίγο από το αίμα της ζωής της Ουκρανίας για να εκδιώξουν τις ρωσικές δυνάμεις από την Ουκρανία δεν είναι σχεδόν συνώνυμο με τη διατήρηση του ουκρανικού κράτους. Είναι επίσης αμφίβολο ότι περαιτέρω θυσίες των Ουκρανών θα βοηθήσουν την κυβέρνηση Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές.
Η αλήθεια είναι ότι η κόκκινη γραμμή της Μόσχας σχετικά με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν πάντα πραγματική. Η Ανατολική Ουκρανία και η Κριμαία ήταν πάντα κυρίως ρωσικές στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ιστορία και τον πολιτικό προσανατολισμό. Η κάθοδος της Ευρώπης στην οικονομική λήθη αυτόν το χειμώνα είναι επίσης πραγματική, όπως και η υποστήριξη για την υπόθεση της Ρωσίας στην Κίνα και την Ινδία και η αυξανόμενη στρατιωτική δύναμη της Μόσχας.
Σήμερα, υπάρχουν φήμες στα μέσα ενημέρωσης πως το Κίεβο μπορεί να δέχεται πιέσεις να εξαπολύσει περισσότερες αντεπιθέσεις κατά των ρωσικών αμυντικών στη Χερσώνα (Νότια Ουκρανία) πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου. Σε αυτό το σημείο, το να ξοδέψουμε λίγο από το αίμα της ζωής της Ουκρανίας για να εκδιώξουν τις ρωσικές δυνάμεις από την Ουκρανία δεν είναι σχεδόν συνώνυμο με τη διατήρηση του ουκρανικού κράτους. Είναι επίσης αμφίβολο ότι περαιτέρω θυσίες των Ουκρανών θα βοηθήσουν την κυβέρνηση Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές.
Η αλήθεια είναι ότι η κόκκινη γραμμή της Μόσχας σχετικά με την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν πάντα πραγματική. Η Ανατολική Ουκρανία και η Κριμαία ήταν πάντα κυρίως ρωσικές στη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ιστορία και τον πολιτικό προσανατολισμό. Η κάθοδος της Ευρώπης στην οικονομική λήθη αυτόν το χειμώνα είναι επίσης πραγματική, όπως και η υποστήριξη για την υπόθεση της Ρωσίας στην Κίνα και την Ινδία και η αυξανόμενη στρατιωτική δύναμη της Μόσχας.
Εκ των υστέρων, είναι εύκολο να δει κανείς πώς το Κογκρέσο εξαπατήθηκε από τους κατοίκους των δεξαμενών σκέψης, των ομάδων συμφερόντων και των συνταξιούχων στρατηγών, που είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, άνθρωποι με ένα επίπεδο εξοικείωσης με τους συμβατικούς πολέμους υψηλών προδιαγραφών. Τα μέλη της Βουλής και της Γερουσίας κλήθηκαν να υποστηρίξουν αμφίβολες στρατηγικές για τη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας, συμπεριλαμβανομένων απερίσκεπτων σεναρίων για περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία ή την Κίνα. Για κάποιο λόγο, οι πολιτικοί των ΗΠΑ έχουν χάσει από τα μάτια τους την πραγματικότητα πως οποιαδήποτε χρήση πυρηνικών όπλων θα κατακλύζει τα άκρα κάθε εθνικής πολιτικής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες εκτίμησαν εσφαλμένα την πραγματική φύση μιας κατάστασης. Το 1969, ο Κίσινγκερ συμβούλεψε τον Πρόεδρο Νίξον να μην αποκλιμακώσει με το σκεπτικό ότι η διατήρηση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Βιετνάμ παρέμεινε ένα από τα λίγα διαπραγματευτικά όπλα της Ουάσιγκτον στις διαπραγματεύσεις της με το Ανόι. Ο Κίσινγκερ έκανε λάθος. Η Ουάσιγκτον δεν κέρδισε τίποτα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το Ανόι θυσιάζοντας περισσότερους Αμερικανούς στο Βιετνάμ μετά τον Ιανουάριο του 1969.
Λαμβάνοντας υπόψη τις ζοφερές προοπτικές της Ουκρανίας να ανακτήσει ποτέ χαμένα εδάφη και την επιδείνωση της στρατηγικής της υγείας, το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται πλέον στα χέρια της Ρωσίας. Για την Ουάσιγκτον, υπάρχει μια ηθικά υπεύθυνη και πρακτική απάντηση: το Κίεβο θα πρέπει να σταματήσει την αιματοχυσία και να κάνει την καλύτερη δυνατή ειρήνη με τη Μόσχα που μπορεί. Δυστυχώς, για την Ουάσιγκτον αυτή η λύση είναι αδιανόητη.
Όσο η Ουάσιγκτον παραδίδει μετρητά, στρατιωτική βοήθεια και εξοπλισμό στην Ουκρανία, το Κίεβο θα διεξάγει τον αήττητο πόλεμο του και η κυρίαρχη πολιτική τάξη της Ουάσιγκτον θα επωφελείται από τη μεταφορά μετρητών στο Πεντάγωνο και στην Αμυντική Βιομηχανική Βάση των ΗΠΑ. Όμως η Ουάσιγκτον, οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ και οι Ουκρανοί δε θα κερδίσουν τίποτα στρατηγικής αξίας, ενώ η Ρωσία είναι πιθανό να γίνει ισχυρότερη. Αυτή είναι μια εξέλιξη που θα μετανιώσει η Ουάσιγκτον.
Δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες εκτίμησαν εσφαλμένα την πραγματική φύση μιας κατάστασης. Το 1969, ο Κίσινγκερ συμβούλεψε τον Πρόεδρο Νίξον να μην αποκλιμακώσει με το σκεπτικό ότι η διατήρηση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Βιετνάμ παρέμεινε ένα από τα λίγα διαπραγματευτικά όπλα της Ουάσιγκτον στις διαπραγματεύσεις της με το Ανόι. Ο Κίσινγκερ έκανε λάθος. Η Ουάσιγκτον δεν κέρδισε τίποτα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το Ανόι θυσιάζοντας περισσότερους Αμερικανούς στο Βιετνάμ μετά τον Ιανουάριο του 1969.
Λαμβάνοντας υπόψη τις ζοφερές προοπτικές της Ουκρανίας να ανακτήσει ποτέ χαμένα εδάφη και την επιδείνωση της στρατηγικής της υγείας, το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται πλέον στα χέρια της Ρωσίας. Για την Ουάσιγκτον, υπάρχει μια ηθικά υπεύθυνη και πρακτική απάντηση: το Κίεβο θα πρέπει να σταματήσει την αιματοχυσία και να κάνει την καλύτερη δυνατή ειρήνη με τη Μόσχα που μπορεί. Δυστυχώς, για την Ουάσιγκτον αυτή η λύση είναι αδιανόητη.
Όσο η Ουάσιγκτον παραδίδει μετρητά, στρατιωτική βοήθεια και εξοπλισμό στην Ουκρανία, το Κίεβο θα διεξάγει τον αήττητο πόλεμο του και η κυρίαρχη πολιτική τάξη της Ουάσιγκτον θα επωφελείται από τη μεταφορά μετρητών στο Πεντάγωνο και στην Αμυντική Βιομηχανική Βάση των ΗΠΑ. Όμως η Ουάσιγκτον, οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ και οι Ουκρανοί δε θα κερδίσουν τίποτα στρατηγικής αξίας, ενώ η Ρωσία είναι πιθανό να γίνει ισχυρότερη. Αυτή είναι μια εξέλιξη που θα μετανιώσει η Ουάσιγκτον.