 |
| Sergei Bobylev/TASS |
19fortyfive.com - Ντάνιελ Ντέιβις / Παρουσίαση Freepen.gr
1) να θέσουμε στόχους που ωφελούν τη χώρα μας και
2) να έχουν λογικές πιθανότητες επιτυχίας.
Θα πρέπει να ανησυχεί κάθε Αμερικανός να μάθει πως, δυστυχώς, η τρέχουσα στρατηγική της Ουάσιγκτον που σχετίζεται με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας δεν κάνει τίποτα από τα δύο.
Σε μια αυτοσχέδια επίσκεψη στην πόλη Izyum τον περασμένο μήνα, αφού τα ουκρανικά στρατεύματα είχαν ανακαταλάβει το πληθυσμιακό κέντρο στο πλαίσιο της επίθεσης τους στο Χάρκοβο, ο Πρόεδρος Volodymyr Zelensky είπε ότι τα στρατεύματά του βαδίζουν «προς τη νίκη» και η ουκρανική σημαία που κυμάτισε ξανά στο Izyum σύντομα θα πετάξει, «σε κάθε πόλη και χωριό της Ουκρανίας».
Δύο μέρες αργότερα ο Μπάιντεν φάνηκε να συμφωνεί με αυτόν τον στόχο, λέγοντας στο 60 Minutes πως «η είσοδος στον πόλεμο στην Ουκρανία είναι να βγάλει τη Ρωσία εντελώς από την Ουκρανία και να αναγνωρίσει την [ουκρανική] κυριαρχία». Τη Δευτέρα, ως απάντηση σε ένα νέο κύμα πυραύλων που εκτοξεύτηκαν πολλές ουκρανικές πόλεις, ο Μπάιντεν είπε ότι οι επιθέσεις «θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη δέσμευσή μας να είμαστε δίπλα στο λαό της Ουκρανίας για όσο διάστημα χρειαστεί».
Η στρατηγική του Μπάιντεν για την επικίνδυνη Ουκρανία
Από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως η υπόσχεση του Μπάιντεν «όσο χρειαστεί» σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα στηρίξουν την Ουκρανία έως ότου η Ουκρανία κερδίσει, που ορίζεται από την εκδίωξη της Ρωσίας από όλα τα εδάφη – και εκεί βρίσκεται το στρατηγικό πρόβλημα της Αμερικής.
Το Μάιο, ο διευθυντής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς, είπε ότι πίστευε πως ο Πούτιν ήταν «σε ένα πλαίσιο μυαλού στο οποίο δεν πιστεύει ότι έχει την πολυτέλεια να χάσει». Τον περασμένο μήνα, ο Tobias Ellwood, Πρόεδρος της Επίλεκτης Επιτροπής Άμυνας του βρετανικού κοινοβουλίου, πρόσθεσε ότι «ο Πούτιν βρίσκεται τώρα σε μια γωνία. Αυτή είναι αναμφισβήτητα όταν είναι στα πιο επικίνδυνα του».
Το να σπρώχνεις σε μια γωνία τον άνθρωπο με αποκλειστική εξουσία εκτόξευσης για μια χώρα που διαθέτει το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυρηνικών κεφαλών στον πλανήτη δεν είναι σοφή πορεία δράσης. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα έχει προφανώς χαθεί σε ορισμένους από τους ανώτατους αξιωματούχους και τους απόστρατους στρατηγούς στη Δύση.
Σε συνδυασμό με την ανακοίνωσή του πως η Ρωσία θα προσαρτήσει μονομερώς τμήματα της ανατολικής Ουκρανίας, ο Πούτιν δήλωσε ότι δε θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν πίστευε πως η ρωσική επικράτεια απειλείται. Η απώθηση από τη Δύση ήταν κατανοητή και άμεση. Ωστόσο, δεν ήταν καλά μελετημένη.
Ο πρώην στρατηγός και διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους υποστήριξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ηγηθούν μιας «προσπάθειας του ΝΑΤΟ που θα απομακρύνει κάθε ρωσική συμβατική δύναμη που μπορούμε να δούμε και να αναγνωρίσουμε στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία και επίσης στην Κριμαία και κάθε πλοίο στη Μαύρη Θάλασσα». Ο επικεφαλής πολιτικής της ΕΕ Josep Borrell προειδοποίησε ότι εάν η Ρωσία χρησιμοποιήσει ποτέ πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία, η συλλογική Δύση θα απαντούσε με μια «ισχυρή απάντηση» με συμβατικά όπλα, έτσι ώστε «ο ρωσικός στρατός να εκμηδενιστεί».
Πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει ένας πυρηνικός πόλεμος
Για να υπογραμμίσει την απειλή για την κυριαρχία του Πούτιν, ο πρώην διοικητής του Αμερικανικού Στρατού-Ευρώπης, Μπεν Χότζες είπε ότι η Δύση πρέπει να βοηθήσει την Ουκρανία να νικήσει όλα τα ρωσικά στρατεύματα στο ουκρανικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, λέγοντας πως «ο στόχος, φυσικά, είναι το συνολικό αποκατάσταση της ουκρανικής κυριαρχίας». Υπάρχει μια περίεργη και ανησυχητική αποσύνδεση μεταξύ των στρατηγικών στόχων που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και της αναγνώρισης του τι θα μπορούσε να παράγει η «νίκη».
Εάν ο υπό συζήτηση εχθρός ήταν ισοδύναμος με τους Ταλιμπάν, την ιρακινή εξέγερση, το ISIS, τη Λιβύη του Καντάφι ή τους τρομοκράτες της al-Shabaab, τότε η Δύση θα μπορούσε να επιδιώξει οποιονδήποτε στρατιωτικό στόχο της επιλογής της (ανεξάρτητα από τη σοφία μιας τέτοιας ενέργειας) και θα δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα η αντιπολίτευση για να αποτρέψει την άσκηση μιας τέτοιας εκστρατείας. Η δυτική στρατιωτική δύναμη μπορεί τελικά να μην πετύχει –όπως συνέβη με τους Ταλιμπάν– αλλά, όπως σε κάθε ένα από αυτά τα ιστορικά παραδείγματα, δε θα διακυβεύονταν ποτέ περισσότεροι από μικροί τακτικοί κίνδυνοι.
Ωστόσο, αυτό που πάρα πολλοί από τους σημερινούς ηγέτες μας και τα ενθουσιώδη γεράκια της Ουάσιγκτον κατά κάποιο τρόπο αδυνατούν να αναγνωρίσουν είναι ότι σε αντίθεση με όλους τους στρατιωτικούς αντιπάλους μας τις τελευταίες δεκαετίες, η κατοχή πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία σημαίνει ότι μπορούν, σε μια στιγμή απόγνωσης ή φόβου, να ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο που θα μπορούσε κυριολεκτικά να εξαφανίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες από την ύπαρξη.
Αφήστε το για μια στιγμή.
Αυτό δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό: εάν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παρέχουν επιτέλους αρκετή δύναμη πυρός, πληροφορίες και εκπαίδευση στα ουκρανικά στρατεύματα που θα τους επιτρέψουν να διώξουν σωματικά τις ρωσικές δυνάμεις εντελώς έξω από όλη την ουκρανική επικράτεια – ειδικά τις έντονα φορτισμένες συναισθηματικές περιοχές του Ντονμπάς και της Κριμαίας – Ο Πούτιν θα οδηγηθεί σε μια γωνία όπου θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ του να επιτρέψει την πλήρη ήττα ολόκληρης της δύναμής του ή την κλιμάκωση στη χρήση πυρηνικών όπλων.
Επιτρέψτε μου να δηλώσω κατηγορηματικά αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές: δεν υπάρχει τίποτα στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που να αξίζει την απώλεια μιας πόλης του ΝΑΤΟ ή της Αμερικής από μια πυρηνική έκρηξη .
Τελεία.
Αυτή η πραγματικότητα θα πρέπει να ενημερώσει αμέσως για την επανεκτίμηση των πολιτικών της Ουάσιγκτον και την υιοθέτηση νέων στόχων. Το Σύνταγμα δεν επιβάλλει καμία μεγαλύτερη υποχρέωση στο Κογκρέσο και στον Πρόεδρο από το να υπερασπιστούν τη χώρα μας και να προστατεύσουν την ικανότητά μας να ευημερούμε ως έθνος. Η ενασχόληση με μια πυρηνική καταστροφή που μπορεί να αποφευχθεί –ειδικά όταν δεν απειλείται η ασφάλειά μας– δεν πρέπει ποτέ να βρίσκεται στο τραπέζι.
