 |
| en.kremlin.ru |
Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Πούτιν πιστεύει, ή σκέφτηκε, ότι η Ρωσία και η Δύση μοιράζονταν κοινές αξίες. Αυτό δείχνει πόσο λίγο ο Πούτιν καταλαβαίνει τη Δύση. Η Δύση είναι η Ουάσιγκτον και η υπόλοιπη Δύση δεν είναι ανεξάρτητες χώρες αλλά μαριονέτες της Ουάσιγκτον. Καμία από τις μαριονέτες της Ουάσιγκτον δεν αντιπροσωπεύει τους δικούς της πολίτες και ούτε η Ουάσιγκτον. Οι αξίες της Ουάσιγκτον μετρώνται μόνο σε κυριαρχία και χρήματα.
Η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ηγεμονία της έναντι όλων των άλλων, συμπεριλαμβανομένων των δικών της ανθρώπων που ξυπνούν κάθε μέρα σε μια ολοένα αυστηρότερη αστυνομική πολιτεία όπου το Σύνταγμα των ΗΠΑ διαγράφεται λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα.
Το FBI έχει γίνει Γκεστάπο για το Δημοκρατικό Κόμμα. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης είναι ένα υπουργείο προπαγάνδας για την Ουάσιγκτον. Η αλήθεια που δε συνάδει με τις κυβερνώντες επίσημες αφηγήσεις καταστέλλεται. Η κυβέρνηση και οι θεσμοί της τρέφουν το λαό με ψέματα και του λένε ότι είναι αλήθεια.
Ο Πούτιν κάνει ομιλίες στις οποίες δείχνει ότι το καταλαβαίνει αυτό, αλλά οι πράξεις του δεν αντικατοπτρίζουν την κατανόησή του στις ομιλίες του. Η απόσταση μεταξύ των λόγων του Πούτιν και της πράξης του είναι σχεδόν άπειρη.
Το Κρεμλίνο έπρεπε να είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας όταν πίστευε πως η «περιορισμένη στρατιωτική του επιχείρηση» στο Ντονμπάς θα επιτρεπόταν από την Ουάσιγκτον να περιοριστεί. Το πώς κάποιος στο Κρεμλίνο θα μπορούσε να ήταν τόσο αφελής, μα τόσο αφελής, τόσο ανενημέρωτος είναι πέρα από τη φαντασία μου.
Πώς είναι δυνατόν το Κρεμλίνο να μπορούσε να σκεφτεί πως αφού η Ουάσιγκτον μπήκε στον κόπο να αναγκάσει τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στο Ντονμπάς, η Ουάσιγκτον δεν σκόπευε να τη χρησιμοποιήσει για να διευρύνει σημαντικά τον πόλεμο. Εδώ είμαστε μάρτυρες της ολοκληρωτικής αποτυχίας των ρωσικών πληροφοριών και της ολοκληρωτικής αποτυχίας της ρωσικής κατανόησης του εχθρού με τον οποίο η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο. Πράγματι, δεν είναι καν σαφές ότι η Ρωσία κατανοεί πως βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση. Που και που ένας Ρώσος το λέει, αλλά οι ενέργειες της Ρωσίας διαψεύδουν οποιαδήποτε τέτοια κατανόηση. Το Κρεμλίνο εξακολουθεί να προσπαθεί να διασώσει την Ευρώπη προμηθεύοντάς την με ενέργεια, ώστε η Ευρώπη να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Πώς το καταλαβαίνει κανείς αυτό;
Πρέπει να είναι για πρώτη φορά στην Ιστορία όταν μια χώρα σε πόλεμο προμηθεύει τους εχθρούς της με τα καύσιμα για να διεξάγουν πόλεμο εναντίον της. Το Κρεμλίνο εκλιπαρεί την Ευρώπη να μας αφήσει να σας πουλήσουμε ενέργεια για να μην χρειαστεί να κλείσουν οι πολεμικές σας βιομηχανίες. Θα μπορούσε το Κρεμλίνο να κάνει κάτι άλλο για να κάνει τη ρωσική κυβέρνηση να μοιάζει με την πιο μπερδεμένη κυβέρνηση στη γη; https://www.rt.com/business/564148-novak-nord-stream-supplies-europe/
Ας βάλουμε την προέλευση του συνεχιζόμενου και διευρυνόμενου πολέμου στην Ουκρανία στο πραγματικό του πλαίσιο. Το 2014 οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί που κυριαρχούν στην αμερικανική κυβέρνηση ανέτρεψαν την κυβέρνηση στην Ουκρανία, ενώ η ρωσική κυβέρνηση, αγνοώντας τελείως τα γεγονότα στην αυλή της, επικεντρώθηκε στην προσπάθεια να κερδίσει την αποδοχή από τη Δύση ως οικοδεσπότη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι. Με άλλα λόγια, το Κρεμλίνο θεώρησε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν πιο σημαντικοί από την Ουκρανία.
Η απελπισία του Κρεμλίνου έκανε την εξαγορά της Ουκρανίας από την Ουάσιγκτον να είναι μια εύκολη υπόθεση. Ξαφνικά, το Κρεμλίνο βρέθηκε αντιμέτωπο με Ουκρανούς νεοναζί που απαγορεύουν τη χρήση της ρωσικής γλώσσας και τρομοκρατούν και σκοτώνουν Ρώσους που αποτελούν τον πληθυσμό του Ντονμπάς και της Κριμαίας, ιστορικά μέρη της Ρωσίας που οι σοβιετικές αρχές μετέτρεψαν από ρωσική επαρχία της Σοβιετικής Ένωσης σε επαρχία της Σοβιετικής Ουκρανίας.
Αυτές οι ρωσικές περιοχές της Ουκρανίας ψήφισαν όλες με τεράστια πλειοψηφία για να επανενωθούν με τη χώρα τους, αλλά το Κρεμλίνο αποδέχθηκε την αίτηση μόνο από την Κριμαία, μέρος της Ρωσίας από το 1700. Το Κρεμλίνο αποδέχτηκε την Κριμαία, γιατί εκεί βρίσκεται η ρωσική ναυτική βάση της Μαύρης Θάλασσας, μισθωμένη από τη σοβιετική κατάρρευση, από την Ουκρανία που χωρίστηκε από τη Ρωσία με την πτώση της ΕΣΣΔ.
Αφήνοντας τους Ρώσους του Ντονμπάς κρεμασμένους στο έλεος του νεοσυντηρητικού πραξικοπήματος των ΗΠΑ, το Κρεμλίνο εγγυήθηκε μια στρατιωτική σύγκρουση. Η τιμωρία που επέβαλαν οι Ουκρανοί νεοναζί στους Ρώσους του Ντονμπάς είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων δημοκρατιών: του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από την κατάληψη από νεοναζί, οι δύο δημοκρατίες οργάνωσαν κυβερνήσεις και πολιτοφυλακές. Αφού έχασαν μέρος της επικράτειάς τους από τις ουκρανικές νεοναζί πολιτοφυλακές, οι δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ σταμάτησαν την προέλαση, αλλά δέχθηκαν επιθέσεις πυροβολικού για οκτώ χρόνια σε κατοικίες αμάχων που συνεχίζονται και σήμερα.
Ο Πούτιν και ο Λαβρόφ προσπάθησαν να περάσουν τα λεφτά στη Δύση και ανόητα, αν και με τις καλύτερες προθέσεις, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα διπλωματικά, δείχνοντας πόσο λίγο κατανοούσαν τη Δύση. Ο Πούτιν κατέληξε στη μη πρακτική Συμφωνία του Μινσκ που υπογράφηκε από την Ουκρανία και τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς και με την εγγύηση της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Με βάση τη Συμφωνία του Μινσκ, το Donbass επρόκειτο να παραμείνει εντός της Ουκρανίας, αλλά θα είχε επαρκή αυτονομία για να έχει τη δική του αστυνομική δύναμη, ώστε να μην μπορεί να διώκεται από τη νεοναζιστική ουκρανική αστυνομία.
Έγινε σχεδόν αμέσως σαφές πως η Ουκρανία δε θα συμμορφωνόταν με τη συμφωνία που υπέγραψε και ότι η Γαλλία και η Γερμανία δε θα επιβάλουν τη συμφωνία. Το γιατί το Κρεμλίνο πίστευε ότι δύο κράτη-μαριονέτα της Ουάσιγκτον θα εφάρμοζαν μια συμφωνία που επέτρεπε στη Ρωσία να ξεφύγει από μια στρατιωτική σύγκρουση είναι πέρα από τη φαντασία μου. Το ότι ο Πούτιν πέρασε οκτώ χρόνια προσπαθώντας να σώσει μια συμφωνία που δεν είχε ποτέ καμία προοπτική δείχνει πόσο εκτός πραγματικότητας είναι το Κρεμλίνο.
Με αυτό το πραγματικό υπόβαθρο, ας έρθουμε στην παρούσα σύγκρουση σήμερα.
Όσον αφορά το Διεθνές Δίκαιο, ο Πούτιν είναι το μόνο άτομο στον κόσμο που το τηρεί. Σίγουρα η Ουάσιγκτον δεν το κάνει. Τηρώντας το διεθνές δίκαιο, ο Πούτιν δίνει στην Ουάσιγκτον κάθε πλεονέκτημα στη σύγκρουση.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι πράξη επιθετικότητας. Έτσι, ο Πούτιν φρόντισε να μην εισβάλει στην Ουκρανία, παρά τα όσα ακούτε από τους θεσμούς. Οι δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, που αναγνωρίστηκαν καθυστερημένα από τη Ρωσία οκτώ χρόνια αργότερα, ζήτησαν βοήθεια από τη Ρωσία για να αποτρέψουν την κατάκτησή τους από ένα μεγάλο ουκρανικό στρατό εκπαιδευμένο και οπλισμένο από τη Δύση που ήταν έτοιμος να εισβάλει.
Ίσως σε αυτό το σημείο το Κρεμλίνο συνειδητοποίησε το λάθος του να μην αποδεχθεί, όπως παρακαλούσαν οι δημοκρατίες, την επανένταξη στη Ρωσία το 2014. Το Φεβρουάριο του 2022, αν το Κρεμλίνο επέτρεπε στους νεοναζί να εξοντώσουν τους Ρώσους του Ντονμπάς, το Κρεμλίνο θα έχανε κάθε νομιμότητα με τους Ρώσους.
Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον οδήγησε με επιτυχία τη ρωσική κυβέρνηση σε πόλεμο που εξυπηρετούσε το συμφέρον της Ουάσιγκτον. Όπως το παρουσίασε η Δύση, η Ρωσία ήταν ο επιτιθέμενος που επιβεβαίωνε τη δυτική προπαγάνδα. Εδώ ήταν η Ρωσία που ανέτρεπε την Ευρώπη με ενεργειακή εξάρτηση. Εδώ ήταν η Ρωσία που ανοικοδόμησε τη Σοβιετική Αυτοκρατορία. Η επόμενη Ρωσία θα αναδημιουργούσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και θα το επεκτείνει στη Δυτική Ευρώπη με την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Κανείς στη Δύση δεν άκουσε την εξήγηση του Κρεμλίνου.
Με την επίσημη αφήγηση, η Ουάσιγκτον άρχισε να παρέχει στην Ουκρανία σύγχρονα όπλα, πληροφορίες και πληροφορίες στόχευσης. Όταν η ρωσική επίθεση σταμάτησε, επειδή ο Πούτιν ή ο ρωσικός στρατός δεν είχαν την προνοητικότητα να συνειδητοποιήσουν ότι μια επίθεση απαιτούσε εφεδρεία, και ως αποτέλεσμα αυτής της επίβλεψης, δεν είχε εφεδρεία, οι εκπαιδευμένοι Ουκρανοί ΗΠΑ/ΗΒ ξεκίνησαν τη δική τους επίθεση, η οποία εν μέρει πέτυχε ενάντια στις αραιά προστατευμένες ρωσικές γραμμές.
Οι ρωσικές υποχωρήσεις, ενώ περιμένουν ενισχύσεις, έχουν παρουσιαστεί σε δυτικά μέσα ενημέρωσης όπως οι New York Times και η UK Telegraph ως ρωσικές δυνάμεις που φεύγουν τρομοκρατημένες από το πεδίο της μάχης, αφήνοντας πίσω τους τον εξοπλισμό τους.
Δεν είναι αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν είναι το γεγονός της κατάστασης που έχει σημασία αλλά το πώς τα μέσα ενημέρωσης εξηγούν την κατάσταση. Οι αφηγήσεις που δημιουργήθηκαν από την Ουάσιγκτον και τους θεσμούς της δημιουργούν τα δικά τους «γεγονότα».
Ο Πούτιν και ο ρωσικός στρατός απίστευτα μπήκαν στον πόλεμο με ελάχιστη δέσμευση δυνάμεων και χωρίς εφεδρεία. Οι ρωσικές δυνάμεις απλώς δεν είχαν το ανθρώπινο δυναμικό, δεδομένης της περιορισμένης δέσμευσης του Πούτιν, να υπερασπιστούν τις λεπτές γραμμές μόλις ο Πούτιν σταμάτησε την επίθεση και παρέδωσε την πρωτοβουλία στην Ουάσιγκτον. Αυτό είναι ένα από τα πιο ανόητα λάθη που μπορεί να κάνει ένας διοικητής εν καιρώ πολέμου.
Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι το Κρεμλίνο στην εντελώς εσφαλμένη ανάγνωση της Ουάσιγκτον δεν είχε ιδέα πως η Ουκρανία θα προμηθεύονταν ατελείωτα σύγχρονα όπλα, πληροφορίες και πληροφορίες στόχευσης. Μη αναμένοντας αυτή την απάντηση, το Κρεμλίνο δεν ήταν προετοιμασμένο για πραγματικό πόλεμο.
Ακόμα κι αν το Κρεμλίνο είχε καλύτερη κατανόηση της κατάστασης, το Κρεμλίνο δεν έχει δείξει ότι κατανοεί πώς να πολεμήσει έναν πόλεμο. Βρισκόμαστε τώρα σε οκτώ μήνες μιας σύγκρουσης που η Ρωσία θα μπορούσε να είχε διευθετήσει σε μια εβδομάδα. Και η πανίσχυρη Ρωσία έχει αναγκαστεί σε άμυνα με τις γραμμές της να υποχωρούν τόσο στο Χάρκοβο στο Βορρά όσο και στη Χερσώνα στο Νότο. Οι πόλεμοι που θεωρούνται χαμένοι μπορεί να χάσουν τη δόξα και την υποστήριξη του πληθυσμού.
Για να είμαστε σαφείς, όταν οι επιστρατευμένες ρωσικές ενισχύσεις, τις οποίες ένας ευφυής στρατός θα είχε σε ετοιμότητα από την πρώτη σύγκρουση, είναι τελικά προετοιμασμένες για πόλεμο, προφανώς κάποια στιγμή τον Δεκέμβριο, οι Ρώσοι θα ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη, αν και οι Ουκρανοί μπορεί να έχουν σκοτώσει τους κατοίκους. Ωστόσο, δεν υπάρχει ακόμα καμία εγγύηση ότι ο Πούτιν κατανοεί πως η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ή τι να κάνει για αυτό εάν το καταλάβει. Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου λέει ότι η περιορισμένη επιχείρηση στο Ντονμπάς θα συνεχιστεί. Αν ναι και μη τι άλλο, το μόνο πιθανό συμπέρασμα είναι πως η Ρωσία θα υποφέρει πολύ. Ένας στρατός που εμποδίζεται να επιτεθεί στην επικοινωνιακή και στρατιωτική υποδομή και στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της χώρας με την οποία βρίσκεται σε πόλεμο δεν μπορεί να επικρατήσει. Το Κρεμλίνο βρίσκεται σε πόλεμο για οκτώ μήνες και δεν έχει κάνει τίποτα για να εμποδίσει την ικανότητα του Κιέβου να πολεμήσει. Η άποψη του Κρεμλίνου ότι δε βρίσκεται σε πόλεμο με την Ουκρανία και πως διεξάγει μόνο μια αστυνομική ενέργεια για να απομακρύνει τις ουκρανικές δυνάμεις από το Ντονμπάς είναι μια αυταπατημένη ιδέα που εμποδίζει το Κρεμλίνο να διεξάγει πόλεμο.
Για να πούμε την αλήθεια, η πολεμική συμπεριφορά του Κρεμλίνου είναι νεανική. Ένα 10χρονο παιδί θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά. Σκεφτόταν καν το Κρεμλίνο όταν πίστευε ότι θα μπορούσε να διεξάγει έναν πόλεμο αφήνοντας την αντίπαλη κυβέρνηση απόλυτα ασφαλή στη διεξαγωγή του πολέμου; Η Ρωσία αρνήθηκε να κλείσει την κυβέρνηση στο Κίεβο, επιτρέποντας έτσι στον εχθρό της να διεξαγάγει, χωρίς αντίπαλο, πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που επιτρέπεται σε μια κυβέρνηση σε πόλεμο να λειτουργεί σαν να μην ήταν σε πόλεμο. Δεν υπάρχει καμία ρωσική προσπάθεια να καταστρέψει τον Ζελένσκι, να κλείσει το Κίεβο, να διαταράξει την επικοινωνία και την υποδομή της Ουκρανίας.
Κάθε χώρα που διεξάγει πόλεμο με τέτοιο αυτοκαταστροφικό τρόπο πείθει τους αντιπάλους της πως δεν έχει καμία πρόθεση να κερδίσει τον πόλεμο.
Αυτή η αντιληπτή έλλειψη ρωσικής απόφασης ενθαρρύνει τη Δύση να πιέσει τη Ρωσία πιο σκληρά και να παραβιάσει περισσότερες ρωσικές κόκκινες γραμμές. Η παραβίαση των ρωσικών κόκκινων γραμμών δε σημαίνει τίποτα για τη Δύση, καθώς η Ρωσία δεν κάνει ποτέ τίποτα για τις παραβιάσεις των κόκκινων γραμμών της. Οι ρωσικές διαμαρτυρίες δεν είναι παρά ανούσιες ρωσικές εκρήξεις, λέει η Δύση.
Εκτός αν το Κρεμλίνο σκοπεύει να καταθέσει τα όπλα και να παραδοθεί στην Ουκρανία και τη Δύση, η εξαιρετική αδυναμία και η αποφασιστικότητα που έχει δείξει το Κρεμλίνο στην «περιορισμένη στρατιωτική του επιχείρηση» θα ενθαρρύνει περισσότερη επιθετικότητα από τη Δύση και θα οδηγήσει απευθείας στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ζελένσκι ζητά ήδη προληπτικά πυρηνικά πλήγματα κατά της Ρωσίας. https://sputniknews.com/20221006/peskov-urges-entire-world-to-take-note-of-zelenskys-call-for-preventive-nuclear-strike-on-russia-1101582414.html
Προφανώς, ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή του ο Πούτιν δεν έμαθε ποτέ να βάζει το πόδι του κάτω. Ο Πούτιν φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει με απλά λόγια, αλλά δεν μπορεί. Η διστακτικότητα και η ανοχή του Πούτιν στις προκλήσεις έχουν υπονομεύσει την αξιοπιστία του.
Καθώς η Δύση δε φοβάται τον αντίπαλό της, η συμπεριφορά του Πούτιν στα Goody Two Shoes μας φέρνει Αρμαγεδδώνα. Όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο περισσότερο εμπλέκεται η Δύση, τόσο μεγαλύτερο είναι το διακύβευμα που έχουν ισχυρές ομάδες συμφερόντων, όπως το σύμπλεγμα στρατού/ασφάλειας των ΗΠΑ, στον πόλεμο και τόσο λιγότερες προοπτικές υπάρχουν για αποκλιμάκωση.
Επιδεικνύοντας συνεχώς αναποφασιστικότητα, αποδοχή ακραίων προκλήσεων και επαιτεία ξεδιάντροπα για διαπραγματεύσεις, το Κρεμλίνο έπεισε την Ουάσιγκτον ότι η Ρωσία είναι ανίκανη να πολεμήσει. Από την άποψη της Ουάσιγκτον, η Ρωσία δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, μόνο κάτι που πρέπει να απομακρυνθεί.
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση της πιο ισχυρής στρατιωτικής δύναμης στον κόσμο έπεισε την Ουάσιγκτον πως η Ρωσία είναι στρατιωτική ανίκανη.
Αυτό είναι το επίτευγμα του Πούτιν από την προσπάθεια να σώσει τους Ρώσους του Ντονμπάς χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσει έναν πραγματικό πόλεμο.
Ο Αντρέι Μαρτιάνοφ, ο Σάκερ και ο Ντμίτρι Ορλόφ έχουν παραπλανήσει σοβαρά το φιλορωσικό κοινό τους. Ο Μαρτιάνοφ και ο Σάκερ τόνισαν την ανωτερότητα της ρωσικής δύναμης πυρός και των τακτικών επιχειρήσεων, κάτι που ήταν σωστό, αλλά αγνόησαν την ενσωματωμένη στρατηγική αποτυχία της ρωσικής «περιορισμένης επιχείρησης». Επιπλέον, το ρωσικό τακτικό πλεονέκτημα μειώθηκε όταν οι περιορισμένες δυνάμεις που ήταν διατεθειμένος να αναπτύξει ο Πούτιν έγιναν πολύ λεπτές για να προστατεύσουν τα όρια της κατάκτησης και τα σύγχρονα όπλα από τη Δύση και οι πληροφορίες στόχευσης μείωσαν σημαντικά το ρωσικό πλεονέκτημα πυρός.
Ο Πούτιν, έχοντας αφήσει ανόητα τον πόλεμο να συνεχίζεται μήνα με τον μήνα, έναν πόλεμο που θα έπρεπε να είχε τελειώσει σε μια εβδομάδα, έδωσε χρόνο στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο να εκπαιδεύσουν ένα μεγαλύτερο ουκρανικό στρατό και να τον εξοπλίσουν με σύγχρονα όπλα. Θα έπρεπε να ήταν προφανές στο Κρεμλίνο από την πρώτη μέρα ότι αυτό ήταν στα χαρτιά. Κάθε φορά που τελειώνει ένας πόλεμος, το πλεονέκτημα περνά στην πλευρά που δεν περιορίζεται από αυτοεπιβαλλόμενους περιορισμούς. Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τον Ναπολέοντα ή τη Βέρμαχτ να πολεμούν με τόσο περιορισμένο τρόπο όπως απαιτείται να πολεμήσει η Ρωσία στην Ουκρανία. Αν ο Στάλιν είχε πολεμήσει με τον τρόπο που το κάνει σήμερα ο Πούτιν, δεν θα υπήρχε Ρωσία.