 |
| ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟNTAΡΙΝΗΣ / EUROKINISSΙ |
Είναι θέμα γονιδιακό ή κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη χώρα μας σε ό,τι αφορά στην πολιτική και από εκεί στη Δημόσια Διοίκηση και επομένως και στο στράτευμα και στην αμυντική βιομηχανία;
Ναι, το ξέρω, η απάντηση από πολλούς θα είναι άμεση: Πρώτον, εισάγουμε μονίμως τα πάντα, διότι οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί (εν ενεργεία ή απόστρατοι) θέλουν να τα παίρνουν. Δεύτερον, επειδή δεν μας αφήνουν οι «κακοί ξένοι», διότι θέλουν να πουλάνε τα δικά τους όπλα.
Από: athensvoice.gr - Πάνος Αγερίδης
Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν Τσοχατζόπουλους ή που θα ισχυριζόταν ότι οι πωλήσεις όπλων δεν αποτελούν μέρος της ατζέντας στις διεθνείς σχέσεις.
Ωστόσο, οπλικά συστήματα δεν παράγουν μόνο οι κλασικές «δυτικές χώρες» (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ) και ισχυρές χώρες, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ιαπωνία, αλλά και χώρες όπως η Τουρκία, η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Ινδονησία, το Πακιστάν, η Σερβία, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, το «αποκλεισμένο» Ιράν, ακόμα και η Υεμένη. Άρα, νομίζω ότι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωσή μας και πάμε από το κακό στο χειρότερο σε αυτό το θέμα κρίσιμης εθνικής σημασίας. Κατά τη γνώμη μου, οι παραπάνω δύο, γενικώς επικρατούσες, εξηγήσεις προφανέστατα και δεν επαρκούν.
Να σημειώσω εδώ ότι ακόμη και οι μπαμπαδοτρεφόμενοι ανάρχες του «φοιτητικού χώρου» καταλαβαίνουν ότι, για να αντιμετωπίσουν τον οχτρό, πρέπει να έχουν πυρομαχικά, οπότε οπλίζονται με βαριοπούλες (τα μέσα παραγωγής των πυρομαχικών), για να σπάνε τα μάρμαρα στις πλατείες και να πετούν τα θραύσματα στους αστυνομικούς. Το αποτέλεσμα το καμάρωσα σε πρόσφατη διέλευσή μου από την κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων. Ως χώρα όμως, αμφιβάλλω αν μπορούμε πλέον να παράγουμε τα περισσότερα από τα βλήματα και τις γομώσεις που θα χρειαστούμε για να αντιμετωπίσουμε τους θρασύτατους νέο-Οθωμανούς.
Σε προηγούμενα άρθρα απέδωσα αυτό το κρίσιμο κενό στην ανυπαρξία σχετικής εθνικής στρατηγικής. Και με τη σειρά της απέδωσα αυτή την ανυπαρξία στην μικροπολιτική πρακτική των πολιτικών κομμάτων, που ομφαλοσκοπούν ανταγωνιζόμενα, χωρίς να τους μένει ούτε ελάχιστη ικμάδα για τη χάραξη διαχρονικών εθνικών στρατηγικών και καμία διάθεση για τη διακομματική αποδοχή τους.
Εδώ θα αναφερθώ σε μια άλλη διακομματική ελληνική πρακτική, η οποία, παρότι λιγότερο γνωστή, πιστεύω ότι ευθύνεται για μεγάλο μέρος της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», η οποία δημιουργεί την εικόνα μιας χώρας που προσπαθεί να τρέξει μέσα σε έναν βάλτο. Και φυσικά δεν τα καταφέρνει. Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το σοβαρό αυτό θέμα.
Πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν βρισκόμουν στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου του Εθνικού Συστήματος Διαπίστευσης, βρέθηκα στη Λευκωσία για να μιλήσω σε μια εκδήλωση περί ποιότητας. Εκεί κάποιοι Κύπριοι συνεργάτες μού έδειξαν έναν ψηλό, επιβλητικό κύριο και μου είπαν ότι «αυτός είναι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας», στο οποίο υπαγόταν και η Διεύθυνση Διαπίστευσης της Κύπρου. Μου τόνισαν ότι ο κύριος αυτός δεν αντικαθίσταται με την κάθε αλλαγή κυβέρνησης και ότι οι διαδοχικοί Υπουργοί ναι μεν προτείνουν τη δική τους πολιτική αλλά αυτή περνάει μέσα από το κόσκινο του Γενικού Διευθυντή και της υπόλοιπης ιεραρχίας του Υπουργείου, για τη διασφάλιση μιας λογικής συνέχειας του κράτους. Βρετανική πρακτική, προφανώς. Φυσικά το μυαλό μου πήγε και στην Ιταλία, με τις κυβερνήσεις της να αλλάζουν σύμφωνα με τις φάσεις της σελήνης αλλά η χώρα να διοικείται αδιάλειπτα.
Οι Κύπριοι συνάδελφοί μου είπαν επίσης, κάπως περιπαικτικά, ότι «εσείς εκεί πέρα έχετε Υπουργούς, Υφυπουργούς, Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς, Συμβούλους και δε συμμαζεύεται, ενώ εμείς, κάτω από τους Υπουργούς, έχουμε τη σταθερή διοικητική ιεραρχία και μόνο». Ήμουν στην αρχή της θητείας μου και δεν με πολυάγγιξαν αυτές οι παρατηρήσεις. Στη συνέχεια όμως σοκαρίστηκα διαπιστώνοντας πόσο άσχημες και σοβαρές ήταν οι επιπτώσεις από την ελλαδική πραγματικότητα, που μου περίγραφαν οι Κύπριοι. Διαπίστωσα δηλαδή στην πράξη τη δυσκολία στην επικοινωνία μεταξύ Υπουργών και Υφυπουργών, τα προσωπικά «μπαϊράκια» Γενικών και Ειδικών Γραμματέων αλλά το χειρότερο ήταν ότι όλοι αυτοί οι τύποι αισθάνονταν τόση ανασφάλεια για την πολιτική τους ύπαρξη, που δεν εμπιστεύονταν ούτε στο ελάχιστο την υπαλληλική ιεραρχία, ούτε καν τους πρόσφατα και κομματικά προαχθέντες, με αποτέλεσμα να δουλεύουν αποκλειστικά με μια ομάδα νεαρών «συμβούλων» ο καθένας, εντελώς άσχετων με τα θέματα των Υπουργείων τους.
Μάλιστα, και πάλι ο καθένας από αυτούς, μετά από κάποιον ανασχηματισμό (ή αναδόμηση, αν το προτιμάτε επί το πασοκικότερον), κουβαλούσε ένα νέφος από νεαρούς και νεαρές με διδακτορικάκια στο νέο του πόστο, για να συνεχίσει την ασυνέχεια του «έργου» του συμβάλλοντας σημαντικά στην ασυνεννοησία, στην αύξηση της αταξίας αντί της οργάνωσης και στην εφαρμογή αντιφατικών πολιτικών. Που μυαλό και δυνατότητα για μακροπρόθεσμη και στρατηγική σκέψη! Αυτή είναι εξ ορισμού αδύνατη, εφόσον η υπαλληλική ιεραρχία, έστω και κομματικοποιημένη, αγνοείται συστηματικά, ενώ θα έπρεπε να της αναγνωρίζεται ότι κάτι κατέχει από «το άθλημα» τόσα χρόνια, ασχολούμενη με τα θέματα αρμοδιότητας του κάθε Υπουργείου.
Εννοείται ότι η κομματικοποιημένη υπαλληλική ιεραρχία, μετά από ένα τέτοιο διαχρονικό και διακομματικό «φτύσιμο», μεταπίπτει σε κατάσταση ευθυνόφοβης νιρβάνα, στην οποία η ανάληψη πρωτοβουλιών και η διατύπωση προτάσεων αντικαθίστανται αποκλειστικά από το γλείψιμο των παροδικών πολιτικών προϊσταμένων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εκείνη την εποχή, βρέθηκα να προεδρεύω σε μια συνεδρίαση της διακυβερνητικής επιτροπής για τους ανελκυστήρες στις Βρυξέλλες, ενώ οι δύο Διευθυντές του Υπουργείου Ανάπτυξης, που με συνόδευαν, παρίσταντο ως τουρίστες. Οι Ευρωπαίοι εταίροι αναρωτήθηκαν κατά πόσο είχα αυτό το δικαίωμα, μια και ήμουν Διευθύνων Σύμβουλος κρατικής Α.Ε., δηλαδή στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, και όχι Διευθυντής Υπουργείου, όπως απαιτείτο.
Ωστόσο, οπλικά συστήματα δεν παράγουν μόνο οι κλασικές «δυτικές χώρες» (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ) και ισχυρές χώρες, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ιαπωνία, αλλά και χώρες όπως η Τουρκία, η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Ινδονησία, το Πακιστάν, η Σερβία, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, το «αποκλεισμένο» Ιράν, ακόμα και η Υεμένη. Άρα, νομίζω ότι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωσή μας και πάμε από το κακό στο χειρότερο σε αυτό το θέμα κρίσιμης εθνικής σημασίας. Κατά τη γνώμη μου, οι παραπάνω δύο, γενικώς επικρατούσες, εξηγήσεις προφανέστατα και δεν επαρκούν.
Να σημειώσω εδώ ότι ακόμη και οι μπαμπαδοτρεφόμενοι ανάρχες του «φοιτητικού χώρου» καταλαβαίνουν ότι, για να αντιμετωπίσουν τον οχτρό, πρέπει να έχουν πυρομαχικά, οπότε οπλίζονται με βαριοπούλες (τα μέσα παραγωγής των πυρομαχικών), για να σπάνε τα μάρμαρα στις πλατείες και να πετούν τα θραύσματα στους αστυνομικούς. Το αποτέλεσμα το καμάρωσα σε πρόσφατη διέλευσή μου από την κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων. Ως χώρα όμως, αμφιβάλλω αν μπορούμε πλέον να παράγουμε τα περισσότερα από τα βλήματα και τις γομώσεις που θα χρειαστούμε για να αντιμετωπίσουμε τους θρασύτατους νέο-Οθωμανούς.
Σε προηγούμενα άρθρα απέδωσα αυτό το κρίσιμο κενό στην ανυπαρξία σχετικής εθνικής στρατηγικής. Και με τη σειρά της απέδωσα αυτή την ανυπαρξία στην μικροπολιτική πρακτική των πολιτικών κομμάτων, που ομφαλοσκοπούν ανταγωνιζόμενα, χωρίς να τους μένει ούτε ελάχιστη ικμάδα για τη χάραξη διαχρονικών εθνικών στρατηγικών και καμία διάθεση για τη διακομματική αποδοχή τους.
Εδώ θα αναφερθώ σε μια άλλη διακομματική ελληνική πρακτική, η οποία, παρότι λιγότερο γνωστή, πιστεύω ότι ευθύνεται για μεγάλο μέρος της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», η οποία δημιουργεί την εικόνα μιας χώρας που προσπαθεί να τρέξει μέσα σε έναν βάλτο. Και φυσικά δεν τα καταφέρνει. Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το σοβαρό αυτό θέμα.
Πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν βρισκόμουν στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου του Εθνικού Συστήματος Διαπίστευσης, βρέθηκα στη Λευκωσία για να μιλήσω σε μια εκδήλωση περί ποιότητας. Εκεί κάποιοι Κύπριοι συνεργάτες μού έδειξαν έναν ψηλό, επιβλητικό κύριο και μου είπαν ότι «αυτός είναι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας», στο οποίο υπαγόταν και η Διεύθυνση Διαπίστευσης της Κύπρου. Μου τόνισαν ότι ο κύριος αυτός δεν αντικαθίσταται με την κάθε αλλαγή κυβέρνησης και ότι οι διαδοχικοί Υπουργοί ναι μεν προτείνουν τη δική τους πολιτική αλλά αυτή περνάει μέσα από το κόσκινο του Γενικού Διευθυντή και της υπόλοιπης ιεραρχίας του Υπουργείου, για τη διασφάλιση μιας λογικής συνέχειας του κράτους. Βρετανική πρακτική, προφανώς. Φυσικά το μυαλό μου πήγε και στην Ιταλία, με τις κυβερνήσεις της να αλλάζουν σύμφωνα με τις φάσεις της σελήνης αλλά η χώρα να διοικείται αδιάλειπτα.
Οι Κύπριοι συνάδελφοί μου είπαν επίσης, κάπως περιπαικτικά, ότι «εσείς εκεί πέρα έχετε Υπουργούς, Υφυπουργούς, Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς, Συμβούλους και δε συμμαζεύεται, ενώ εμείς, κάτω από τους Υπουργούς, έχουμε τη σταθερή διοικητική ιεραρχία και μόνο». Ήμουν στην αρχή της θητείας μου και δεν με πολυάγγιξαν αυτές οι παρατηρήσεις. Στη συνέχεια όμως σοκαρίστηκα διαπιστώνοντας πόσο άσχημες και σοβαρές ήταν οι επιπτώσεις από την ελλαδική πραγματικότητα, που μου περίγραφαν οι Κύπριοι. Διαπίστωσα δηλαδή στην πράξη τη δυσκολία στην επικοινωνία μεταξύ Υπουργών και Υφυπουργών, τα προσωπικά «μπαϊράκια» Γενικών και Ειδικών Γραμματέων αλλά το χειρότερο ήταν ότι όλοι αυτοί οι τύποι αισθάνονταν τόση ανασφάλεια για την πολιτική τους ύπαρξη, που δεν εμπιστεύονταν ούτε στο ελάχιστο την υπαλληλική ιεραρχία, ούτε καν τους πρόσφατα και κομματικά προαχθέντες, με αποτέλεσμα να δουλεύουν αποκλειστικά με μια ομάδα νεαρών «συμβούλων» ο καθένας, εντελώς άσχετων με τα θέματα των Υπουργείων τους.
Μάλιστα, και πάλι ο καθένας από αυτούς, μετά από κάποιον ανασχηματισμό (ή αναδόμηση, αν το προτιμάτε επί το πασοκικότερον), κουβαλούσε ένα νέφος από νεαρούς και νεαρές με διδακτορικάκια στο νέο του πόστο, για να συνεχίσει την ασυνέχεια του «έργου» του συμβάλλοντας σημαντικά στην ασυνεννοησία, στην αύξηση της αταξίας αντί της οργάνωσης και στην εφαρμογή αντιφατικών πολιτικών. Που μυαλό και δυνατότητα για μακροπρόθεσμη και στρατηγική σκέψη! Αυτή είναι εξ ορισμού αδύνατη, εφόσον η υπαλληλική ιεραρχία, έστω και κομματικοποιημένη, αγνοείται συστηματικά, ενώ θα έπρεπε να της αναγνωρίζεται ότι κάτι κατέχει από «το άθλημα» τόσα χρόνια, ασχολούμενη με τα θέματα αρμοδιότητας του κάθε Υπουργείου.
Εννοείται ότι η κομματικοποιημένη υπαλληλική ιεραρχία, μετά από ένα τέτοιο διαχρονικό και διακομματικό «φτύσιμο», μεταπίπτει σε κατάσταση ευθυνόφοβης νιρβάνα, στην οποία η ανάληψη πρωτοβουλιών και η διατύπωση προτάσεων αντικαθίστανται αποκλειστικά από το γλείψιμο των παροδικών πολιτικών προϊσταμένων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εκείνη την εποχή, βρέθηκα να προεδρεύω σε μια συνεδρίαση της διακυβερνητικής επιτροπής για τους ανελκυστήρες στις Βρυξέλλες, ενώ οι δύο Διευθυντές του Υπουργείου Ανάπτυξης, που με συνόδευαν, παρίσταντο ως τουρίστες. Οι Ευρωπαίοι εταίροι αναρωτήθηκαν κατά πόσο είχα αυτό το δικαίωμα, μια και ήμουν Διευθύνων Σύμβουλος κρατικής Α.Ε., δηλαδή στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, και όχι Διευθυντής Υπουργείου, όπως απαιτείτο.