Λέγαμε χτες, επί τη επετείω, ότι είναι από το Μάρτιο του 1961 που οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές αρνούνταν να ψηφίσουν τους «Περί Φόρων και Τελών Νόμων» και το κράτος κινδύνευε να παραλύσει.
Από: philenews.com / Άριστος Μιχαηλίδης
Να πούμε σήμερα περισσότερα γιατί η επέτειος δεν είναι μόνο ιστορία είναι και αυτογνωσία. Ειδικά σήμερα που το φυσικό αέριο και η ένταξη στην ΕΕ, ξύπνησε αιφνιδίως τους Τουρκοκύπριους και πολλούς ανιστόρητους Ελληνοκύπριους, για να μας λένε ότι είναι συνέταιροι στην Κυπριακή Δημοκρατία και οι Ε/κ είναι σφετεριστές, λες και είχαν επιλογή οι Ε/κ κι επέλεξαν να κυβερνήσουν μόνοι τους. Ποιοι δεν ήθελαν τον συνεταιρισμό, ποιοι τον σαμπόταραν με αιματοκύλισμα από την πρώτη μέρα του συνεταιρικού μας κράτους;
Η πραγματική ιστορία, λοιπόν, γράφει ότι την ώρα που στήναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τις δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τουρκοκύπριους. Μάζευαν φόρους εντός του κράτους! Δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση, πλήρωναν πρόστιμα όσοι Τ/κ είχαν συναλλαγές με Ε/κ. Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ όριζαν επιτροπές για να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, στην Πάφο, οι Τ/κ έκτιζαν τείχος, για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα επέλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους, χωρίς να λογαριάζουν πως υπάρχει κράτος. Δικοινοτικό και συνεταιρικό!
Ακόμα και η ίδρυση του κυπριακού στρατού χρησιμοποιήθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία για να επιβάλει τον διαχωρισμό. Αυτό κι αν είναι κορυφαίο παράδειγμα. Ιδού:
Το Σύνταγμα της Ζυρίχης προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει μεικτό στρατό 2.000 αντρών, 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Όταν άρχισε η εφαρμογή ο υπουργός Άμυνας, που ήταν Τουρκοκύπριος (ναι, ο υπουργός Άμυνας ήταν Τουρκοκύπριος), απαιτούσε οι λόχοι να ήταν χωριστοί. Η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε όλα τα επίπεδα. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία (πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων υπουργών) να δημιουργηθεί μεικτός στρατός. Τον Οκτώβριο του 1961, ο Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος, Φαζίλ Κιουτσούκ, άσκησε το δικαίωμα βέτο και ο μεικτός στρατός δεν έγινε ποτέ. Ένα βέτο τα άφησε όλα στη μέση.
Παρομοίως και με τα χωριστά δημαρχεία. Το άρθρο 173 του Συντάγματος προνοούσε ότι θα δημιουργηθούν χωριστοί δήμοι σε Λευκωσία, Λεμεσό, Αμμόχωστο, Λάρνακα και Πάφο. Το Σύνταγμα δεν έκανε αναφορά σε γεωγραφικό διαχωρισμό (βρετανικές ασάφειες, πάντα), κι όταν οι δυο κοινότητες μπήκαν σε διάλογο για να διευθετήσουν τα των δήμων, οι Τουρκοκύπριοι επέμεναν σε γεωγραφικό διαχωρισμό και οι Ελληνοκύπριοι προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν, καθώς αυτό θεωρείτο και από τις δυο πλευρές ότι ήταν η απαρχή της διχοτόμησης. Μακάριος και Κουτσιούκ οργάνωσαν επιτροπές σε κάθε πόλη για να μελετήσουν τα δημοτικά όρια. Οι τουρκοκυπριακές επιτροπές «σχεδίαζαν θύλακες, οι οποίοι θα ήταν όσο το δυνατό περισσότερο αυτάρκεις», γράφει η ιστορικός Diana Markides, στο εξαιρετικό βιβλίο «Κύπρος 1957 - 1963». «Ένας σημαντικός παράγοντας γι΄ αυτούς ήταν η εξασφάλιση πρόσβασης στη θάλασσα και σε κύριες οδικές αρτηρίες». Πολλές περιουσίες Ε/κ περιλαμβάνονταν στις σχεδιαζόμενες τ/κ περιοχές και η προσδοκία των Τ/κ ήταν η απομάκρυνση των Ε/κ, δηλαδή η προσφυγοποίηση τους. Καμιά πρόταση που δεν περιείχε γεωγραφικό διαχωρισμό δεν γινόταν αποδεκτή από τους Τ/κ. «Στην Πάφο, αυτό το σημείο εκδηλώθηκε με πιο απτό τρόπο όταν οι Τούρκοι άρχισαν να κτίζουν παράνομα ένα τείχος, το οποίο προσδιόριζε τη δημοτική τους περιοχή, την οποία είχαν μονομερώς δημιουργήσει». Δηλαδή, την ώρα που συνομιλούσαν οι δυο κοινότητες, για να οργανώσουν το κοινό κράτος, οι Τ/κ έκτιζαν τείχος να το χωρίσουν.
Παράλληλα, οι Τ/κ βουλευτές δεν ψήφιζαν τις φορολογίες του κράτους με πρόσχημα την εκκρεμότητα των δήμων. Οι χωριστοί δήμοι και οι χωριστές πλειοψηφίας των φορολογιών, που προβλέπονταν στο Σύνταγμα ήταν δύο από τα 13 σημεία που πρότεινε ο Μακάριος να αλλάξουν, ώστε να γίνει λειτουργικό το Σύνταγμα, κι έγιναν αφορμή για την τουρκανταρσία.
Η διαφωνία για τους δήμους δεν αφορούσε στη δημιουργία χωριστών δήμων, αλλά στο γεωγραφικό διαχωρισμό. Ο διάλογος, που ξεκίνησε υπό τους Μακάριο και Κουτσιούκ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι οι Τ/κ δεν ήθελαν να ολοκληρωθεί αν δεν αποδέχονταν οι Ε/κ τη δική τους αντίληψη περί χωριστών δήμων. Όσοι ισχυρίζονται ότι τα κακά ξεκίνησαν επειδή τότε οι Ε/κ δεν εφάρμοσαν τη συμφωνία για τους δήμους, παραπλανούν. Είναι οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, που αξίωναν συνεχώς πρόνοιες που δεν θα επέτρεπαν ποτέ την μεικτή συμβίωση και που θα συντηρούσαν τον φυλετικό διαχωρισμό μέχρι να έρθει η ώρα της οριστικής διχοτόμησης. Τα απλοϊκά σχήματα που πλασάρει ο νεοκυπριακός γκεμπελισμός, και τα ονομάζει ιστορία, είναι βρωμερά παίγνια, που μόνο τους τουρκικούς στόχους εξυπηρετούν.
Να πούμε σήμερα περισσότερα γιατί η επέτειος δεν είναι μόνο ιστορία είναι και αυτογνωσία. Ειδικά σήμερα που το φυσικό αέριο και η ένταξη στην ΕΕ, ξύπνησε αιφνιδίως τους Τουρκοκύπριους και πολλούς ανιστόρητους Ελληνοκύπριους, για να μας λένε ότι είναι συνέταιροι στην Κυπριακή Δημοκρατία και οι Ε/κ είναι σφετεριστές, λες και είχαν επιλογή οι Ε/κ κι επέλεξαν να κυβερνήσουν μόνοι τους. Ποιοι δεν ήθελαν τον συνεταιρισμό, ποιοι τον σαμπόταραν με αιματοκύλισμα από την πρώτη μέρα του συνεταιρικού μας κράτους;
Η πραγματική ιστορία, λοιπόν, γράφει ότι την ώρα που στήναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τις δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τουρκοκύπριους. Μάζευαν φόρους εντός του κράτους! Δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση, πλήρωναν πρόστιμα όσοι Τ/κ είχαν συναλλαγές με Ε/κ. Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ όριζαν επιτροπές για να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, στην Πάφο, οι Τ/κ έκτιζαν τείχος, για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα επέλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους, χωρίς να λογαριάζουν πως υπάρχει κράτος. Δικοινοτικό και συνεταιρικό!
Ακόμα και η ίδρυση του κυπριακού στρατού χρησιμοποιήθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία για να επιβάλει τον διαχωρισμό. Αυτό κι αν είναι κορυφαίο παράδειγμα. Ιδού:
Το Σύνταγμα της Ζυρίχης προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει μεικτό στρατό 2.000 αντρών, 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Όταν άρχισε η εφαρμογή ο υπουργός Άμυνας, που ήταν Τουρκοκύπριος (ναι, ο υπουργός Άμυνας ήταν Τουρκοκύπριος), απαιτούσε οι λόχοι να ήταν χωριστοί. Η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε όλα τα επίπεδα. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία (πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων υπουργών) να δημιουργηθεί μεικτός στρατός. Τον Οκτώβριο του 1961, ο Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος, Φαζίλ Κιουτσούκ, άσκησε το δικαίωμα βέτο και ο μεικτός στρατός δεν έγινε ποτέ. Ένα βέτο τα άφησε όλα στη μέση.
Παρομοίως και με τα χωριστά δημαρχεία. Το άρθρο 173 του Συντάγματος προνοούσε ότι θα δημιουργηθούν χωριστοί δήμοι σε Λευκωσία, Λεμεσό, Αμμόχωστο, Λάρνακα και Πάφο. Το Σύνταγμα δεν έκανε αναφορά σε γεωγραφικό διαχωρισμό (βρετανικές ασάφειες, πάντα), κι όταν οι δυο κοινότητες μπήκαν σε διάλογο για να διευθετήσουν τα των δήμων, οι Τουρκοκύπριοι επέμεναν σε γεωγραφικό διαχωρισμό και οι Ελληνοκύπριοι προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν, καθώς αυτό θεωρείτο και από τις δυο πλευρές ότι ήταν η απαρχή της διχοτόμησης. Μακάριος και Κουτσιούκ οργάνωσαν επιτροπές σε κάθε πόλη για να μελετήσουν τα δημοτικά όρια. Οι τουρκοκυπριακές επιτροπές «σχεδίαζαν θύλακες, οι οποίοι θα ήταν όσο το δυνατό περισσότερο αυτάρκεις», γράφει η ιστορικός Diana Markides, στο εξαιρετικό βιβλίο «Κύπρος 1957 - 1963». «Ένας σημαντικός παράγοντας γι΄ αυτούς ήταν η εξασφάλιση πρόσβασης στη θάλασσα και σε κύριες οδικές αρτηρίες». Πολλές περιουσίες Ε/κ περιλαμβάνονταν στις σχεδιαζόμενες τ/κ περιοχές και η προσδοκία των Τ/κ ήταν η απομάκρυνση των Ε/κ, δηλαδή η προσφυγοποίηση τους. Καμιά πρόταση που δεν περιείχε γεωγραφικό διαχωρισμό δεν γινόταν αποδεκτή από τους Τ/κ. «Στην Πάφο, αυτό το σημείο εκδηλώθηκε με πιο απτό τρόπο όταν οι Τούρκοι άρχισαν να κτίζουν παράνομα ένα τείχος, το οποίο προσδιόριζε τη δημοτική τους περιοχή, την οποία είχαν μονομερώς δημιουργήσει». Δηλαδή, την ώρα που συνομιλούσαν οι δυο κοινότητες, για να οργανώσουν το κοινό κράτος, οι Τ/κ έκτιζαν τείχος να το χωρίσουν.
Παράλληλα, οι Τ/κ βουλευτές δεν ψήφιζαν τις φορολογίες του κράτους με πρόσχημα την εκκρεμότητα των δήμων. Οι χωριστοί δήμοι και οι χωριστές πλειοψηφίας των φορολογιών, που προβλέπονταν στο Σύνταγμα ήταν δύο από τα 13 σημεία που πρότεινε ο Μακάριος να αλλάξουν, ώστε να γίνει λειτουργικό το Σύνταγμα, κι έγιναν αφορμή για την τουρκανταρσία.
Η διαφωνία για τους δήμους δεν αφορούσε στη δημιουργία χωριστών δήμων, αλλά στο γεωγραφικό διαχωρισμό. Ο διάλογος, που ξεκίνησε υπό τους Μακάριο και Κουτσιούκ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι οι Τ/κ δεν ήθελαν να ολοκληρωθεί αν δεν αποδέχονταν οι Ε/κ τη δική τους αντίληψη περί χωριστών δήμων. Όσοι ισχυρίζονται ότι τα κακά ξεκίνησαν επειδή τότε οι Ε/κ δεν εφάρμοσαν τη συμφωνία για τους δήμους, παραπλανούν. Είναι οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες, που αξίωναν συνεχώς πρόνοιες που δεν θα επέτρεπαν ποτέ την μεικτή συμβίωση και που θα συντηρούσαν τον φυλετικό διαχωρισμό μέχρι να έρθει η ώρα της οριστικής διχοτόμησης. Τα απλοϊκά σχήματα που πλασάρει ο νεοκυπριακός γκεμπελισμός, και τα ονομάζει ιστορία, είναι βρωμερά παίγνια, που μόνο τους τουρκικούς στόχους εξυπηρετούν.