 |
| During the ceremony for signing the treaties on the accession
of the DPR, LPR, Zaporozhye and Kherson regions to Russia. From left
to right: Head of the Kherson Region Vladimir Saldo, Head
of the Zaporozhye Region Yevgeny Balitsky, Russian President Vladimir
Putin, Head of the Donetsk People's Republic Denis Pushylin, Head
of the Lugansk People's Republic Leonid Pasechnik. Photo: Grigoriy
Sisoev, RIA Novosti - ΚΡΕΜΛΙΝΟ |
Ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε έγγραφα που ανοίγουν το δρόμο για την επίσημη αποδοχή από τη Μόσχα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ (DPR) και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ (LPR), καθώς και των περιοχών Kherson και Zaporozhye. Οι συνθήκες αναμένουν επικύρωση από το ρωσικό κοινοβούλιο.
Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, η απόφαση της Παρασκευής ακολούθησε μια δημοκρατική ψηφοφορία, κατά την οποία οι κάτοικοι των πρώην περιοχών της Ουκρανίας άσκησαν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και ζήτησαν να προστατευθούν από το Κίεβο.
Η ιστορική κίνηση καταδικάστηκε και απορρίφθηκε από το Κίεβο και τους ξένους υποστηρικτές του, που τη θεωρούν ως προσάρτηση κυρίαρχου ουκρανικού εδάφους.
Το RT κάνει μια αναδρομή στο πώς ένα ένοπλο πραξικόπημα στο Κίεβο πριν από οκτώ χρόνια οδήγησε σε αλλαγή των ευρωπαϊκών συνόρων και σε μεγάλη ένοπλη σύγκρουση.
- Μαϊντάν
Στα τέλη του 2013, ένα κύμα διαδηλώσεων στους δρόμους ξεκίνησε στο Κίεβο, που φαινομενικά πυροδοτήθηκε από την κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανούκοβιτς καθώς απέφευγε μια οικονομική συμφωνία με την ΕΕ - μια συμφωνία που πωλήθηκε στους Ουκρανούς ως προάγγελος άμεσων κοινωνικών και οικονομικών οφελών.
Καθώς οι εβδομάδες ακτιβισμού, που υποστηρίζονται από τοπικές ομάδες πίεσης που χρηματοδοτούνται από τη Δύση, επεκτάθηκαν σε μήνες, οι διαδηλώσεις του Μαϊντάν καταλήφθηκαν από ριζοσπάστες εθνικιστές, με αποτέλεσμα βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας στις οποίες δεκάδες σκοτώθηκαν. Δυτικοί πολιτικοί τις υποστήριξαν ανοιχτά, με ανώτερους διπλωμάτες των ΗΠΑ να μοιράζουν μπισκότα στο κέντρο του Κιέβου.
Το τολμηρό κίνημα συγκέντρωσε δυναμική και, παρά τη συμφωνία κατανομής της εξουσίας που μεσολάβησε τον Φεβρουάριο του 2014 από τη Ρωσία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πολωνία, η κλιμάκωση της βίας ανάγκασε τον τότε Πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς να φύγει.
Το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα στην πρωτεύουσα συγκέντρωσε ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι οποίες κατέφυγαν να απειλήσουν ανοιχτά τον φιλορωσικό πληθυσμό στην Ουκρανία με βία εάν τολμούσαν να αντιταχθούν στις νεοεγκατασταθείσες αρχές στο Κίεβο.
Καθώς οι εβδομάδες ακτιβισμού, που υποστηρίζονται από τοπικές ομάδες πίεσης που χρηματοδοτούνται από τη Δύση, επεκτάθηκαν σε μήνες, οι διαδηλώσεις του Μαϊντάν καταλήφθηκαν από ριζοσπάστες εθνικιστές, με αποτέλεσμα βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας στις οποίες δεκάδες σκοτώθηκαν. Δυτικοί πολιτικοί τις υποστήριξαν ανοιχτά, με ανώτερους διπλωμάτες των ΗΠΑ να μοιράζουν μπισκότα στο κέντρο του Κιέβου.
Το τολμηρό κίνημα συγκέντρωσε δυναμική και, παρά τη συμφωνία κατανομής της εξουσίας που μεσολάβησε τον Φεβρουάριο του 2014 από τη Ρωσία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πολωνία, η κλιμάκωση της βίας ανάγκασε τον τότε Πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς να φύγει.
Το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα στην πρωτεύουσα συγκέντρωσε ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι οποίες κατέφυγαν να απειλήσουν ανοιχτά τον φιλορωσικό πληθυσμό στην Ουκρανία με βία εάν τολμούσαν να αντιταχθούν στις νεοεγκατασταθείσες αρχές στο Κίεβο.
- Συμφωνίες του Μινσκ
Η χερσόνησος της Κριμαίας είχε ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, αφού είχε μεταφερθεί στον έλεγχο του Κιέβου μόλις το 1954 υπό τον Σοβιετικό ηγέτη Νικήτα Κρουστσόφ. Η περιοχή είναι απαραίτητη για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας καθώς τα βαθιά λιμάνια της φιλοξενούν τον Ναυτικό Στόλο της Μαύρης Θάλασσας.
Σε μια τολμηρή επιχείρηση που πιστεύεται ότι απέτρεψε σημαντική αιματοχυσία, η Μόσχα ανέπτυξε ειδικές δυνάμεις σε όλη τη χερσόνησο και οι τοπικές αρχές διεξήγαγαν δημοψήφισμα για τη ρήξη με την Ουκρανία και την ένταξη στη Ρωσία. Η Μόσχα αποδέχθηκε επισήμως την προσφορά της Κριμαίας το Μάρτιο του 2014.
Η κατάσταση με τις δύο περιοχές του Ντονμπάς εξελίχθηκε διαφορετικά. Στα μέσα Απριλίου 2014, το Κίεβο έστειλε στρατεύματα για να καταπνίξουν τις διαδηλώσεις στο Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ. Οι διαδηλωτές απάντησαν σχηματίζοντας πολιτοφυλακές και αντεπιτέθηκαν, στρατιωτικοποιώντας μια ήδη αναζωπυρωμένη σύγκρουση. Τον επόμενο μήνα, οι δύο περιφέρειες διεξήγαγαν δημοψηφίσματα για την κήρυξη της ανεξαρτησίας τους.
Η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία βυθίστηκε σε αδιέξοδο αφού ο ουκρανικός στρατός υπέστη σοβαρές απώλειες από αυτό που ισχυρίστηκε το Κίεβο ότι ρωσικά στρατεύματα πολεμούσαν κρυφά στο Ντονμπάς. Τα αντιμαχόμενα μέρη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός και συμφωνήθηκε ένας οδικός χάρτης συμφιλίωσης, ο οποίος επισημοποιήθηκε σε δύο συμφωνίες που υπογράφηκαν στο Μινσκ το 2014 και το 2015 αντίστοιχα.
Το σχέδιο ειρήνης δεν λειτούργησε ποτέ πλήρως. Ενώ οι εχθροπραξίες στο Ντονμπάς υποχώρησαν, το Κίεβο αρνήθηκε να ανταποκριθεί στις ευθύνες του, ιδιαίτερα στο ζήτημα της ομοσπονδιοποίησης, εκτός εάν τα στρατεύματά του είχαν τον έλεγχο των συνόρων των περιοχών του Ντονμπάς με τη Ρωσία. Αυτό ήταν αντίθετο με τους όρους των συμφωνιών του Μινσκ. Ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας Πιότρ Ποροσένκο αναγνώρισε τον Ιούνιο πως συμφώνησε στην κατάπαυση του πυρός μόνο για να κερδίσει χρόνο για την ανοικοδόμηση του ουκρανικού στρατού.
Η Μόσχα αναζήτησε εγγυήσεις από την Ουάσιγκτον που θα είχαν καλύψει τις ανησυχίες της. Ωστόσο, αξιωματούχοι των ΗΠΑ δήλωσαν ότι η πολιτική «ανοιχτών θυρών» του ΝΑΤΟ σήμαινε πως η Ουκρανία ήταν ελεύθερη να ευθυγραμμιστεί όπως ήθελε. Το Κίεβο κατοχύρωσε τον στόχο να γίνει μέλος του στρατιωτικού μπλοκ στο σύνταγμά του το 2019.
Έκτοτε, τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν εκπαιδεύσει εντατικά τα ουκρανικά στρατεύματα, παρέχοντας στο Κίεβο όπλα και βοηθώντας το με άλλο τρόπο να αναπτύξει έναν πιο ικανό στρατό.
Την ίδια περίοδο, οι ουκρανικές νεοναζιστικές ομάδες ενσωματώθηκαν σε στρατιωτικές δομές, αποκτώντας πολιτική δύναμη πολύ πέρα από τα επίπεδα της δημόσιας υποστήριξης.
Στην αρχική ρωσική ώθηση, το Κίεβο έχασε τον έλεγχο ενός μεγάλου τμήματος της επικράτειάς του στα νότια και τα ανατολικά, αν και από τότε κατάφερε να ανακτήσει μέρος της χαμένης γης. Η Μόσχα και το Κίεβο συμμετείχαν επίσης σε μια σειρά ειρηνευτικών συνομιλιών τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης. Μια συμφωνία κατόπιν διαπραγμάτευσης που διασφάλιζε το ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας φαινόταν να στον ορίζοντα, αλλά η διαδικασία κατέρρευσε τον Απρίλιο.
Το Κίεβο δηλώνει τώρα ότι θα ασχοληθεί με τη Μόσχα μόνο αφού την εκδιώξει από όλη τη γη που θεωρεί υπό την κυριαρχία του, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Οι ΗΠΑ κήρυξαν ως στόχο τους μια στρατηγική ήττα της Ρωσίας και δεσμεύτηκαν να παράσχουν βοήθεια στο Κίεβο «όσο χρειαστεί».
Σε μια τολμηρή επιχείρηση που πιστεύεται ότι απέτρεψε σημαντική αιματοχυσία, η Μόσχα ανέπτυξε ειδικές δυνάμεις σε όλη τη χερσόνησο και οι τοπικές αρχές διεξήγαγαν δημοψήφισμα για τη ρήξη με την Ουκρανία και την ένταξη στη Ρωσία. Η Μόσχα αποδέχθηκε επισήμως την προσφορά της Κριμαίας το Μάρτιο του 2014.
Η κατάσταση με τις δύο περιοχές του Ντονμπάς εξελίχθηκε διαφορετικά. Στα μέσα Απριλίου 2014, το Κίεβο έστειλε στρατεύματα για να καταπνίξουν τις διαδηλώσεις στο Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ. Οι διαδηλωτές απάντησαν σχηματίζοντας πολιτοφυλακές και αντεπιτέθηκαν, στρατιωτικοποιώντας μια ήδη αναζωπυρωμένη σύγκρουση. Τον επόμενο μήνα, οι δύο περιφέρειες διεξήγαγαν δημοψηφίσματα για την κήρυξη της ανεξαρτησίας τους.
Η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία βυθίστηκε σε αδιέξοδο αφού ο ουκρανικός στρατός υπέστη σοβαρές απώλειες από αυτό που ισχυρίστηκε το Κίεβο ότι ρωσικά στρατεύματα πολεμούσαν κρυφά στο Ντονμπάς. Τα αντιμαχόμενα μέρη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός και συμφωνήθηκε ένας οδικός χάρτης συμφιλίωσης, ο οποίος επισημοποιήθηκε σε δύο συμφωνίες που υπογράφηκαν στο Μινσκ το 2014 και το 2015 αντίστοιχα.
Το σχέδιο ειρήνης δεν λειτούργησε ποτέ πλήρως. Ενώ οι εχθροπραξίες στο Ντονμπάς υποχώρησαν, το Κίεβο αρνήθηκε να ανταποκριθεί στις ευθύνες του, ιδιαίτερα στο ζήτημα της ομοσπονδιοποίησης, εκτός εάν τα στρατεύματά του είχαν τον έλεγχο των συνόρων των περιοχών του Ντονμπάς με τη Ρωσία. Αυτό ήταν αντίθετο με τους όρους των συμφωνιών του Μινσκ. Ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας Πιότρ Ποροσένκο αναγνώρισε τον Ιούνιο πως συμφώνησε στην κατάπαυση του πυρός μόνο για να κερδίσει χρόνο για την ανοικοδόμηση του ουκρανικού στρατού.
- Καταπάτηση του ΝΑΤΟ
Η Μόσχα αναζήτησε εγγυήσεις από την Ουάσιγκτον που θα είχαν καλύψει τις ανησυχίες της. Ωστόσο, αξιωματούχοι των ΗΠΑ δήλωσαν ότι η πολιτική «ανοιχτών θυρών» του ΝΑΤΟ σήμαινε πως η Ουκρανία ήταν ελεύθερη να ευθυγραμμιστεί όπως ήθελε. Το Κίεβο κατοχύρωσε τον στόχο να γίνει μέλος του στρατιωτικού μπλοκ στο σύνταγμά του το 2019.
Έκτοτε, τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν εκπαιδεύσει εντατικά τα ουκρανικά στρατεύματα, παρέχοντας στο Κίεβο όπλα και βοηθώντας το με άλλο τρόπο να αναπτύξει έναν πιο ικανό στρατό.
Την ίδια περίοδο, οι ουκρανικές νεοναζιστικές ομάδες ενσωματώθηκαν σε στρατιωτικές δομές, αποκτώντας πολιτική δύναμη πολύ πέρα από τα επίπεδα της δημόσιας υποστήριξης.
- Εχθροπραξίες
Στην αρχική ρωσική ώθηση, το Κίεβο έχασε τον έλεγχο ενός μεγάλου τμήματος της επικράτειάς του στα νότια και τα ανατολικά, αν και από τότε κατάφερε να ανακτήσει μέρος της χαμένης γης. Η Μόσχα και το Κίεβο συμμετείχαν επίσης σε μια σειρά ειρηνευτικών συνομιλιών τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης. Μια συμφωνία κατόπιν διαπραγμάτευσης που διασφάλιζε το ουδέτερο καθεστώς της Ουκρανίας φαινόταν να στον ορίζοντα, αλλά η διαδικασία κατέρρευσε τον Απρίλιο.
Το Κίεβο δηλώνει τώρα ότι θα ασχοληθεί με τη Μόσχα μόνο αφού την εκδιώξει από όλη τη γη που θεωρεί υπό την κυριαρχία του, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Οι ΗΠΑ κήρυξαν ως στόχο τους μια στρατηγική ήττα της Ρωσίας και δεσμεύτηκαν να παράσχουν βοήθεια στο Κίεβο «όσο χρειαστεί».