 |
| Alexandra_Koch / pixabay |
Έτσι, ανεξάρτητα από την τροπή που θα επιθυμούσαμε να προσλάβουν οι εξελίξεις, προσβλέποντας σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό μεν αλλά περισσότερο ισορροπημένο και φυσικά περισσότερο ασφαλή, μέσα από την στρατηγική αποδυνάμωση της Αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, αλλά και τον ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό ρόλων και πρωταγωνιστών στην κορυφή της πυραμίδας της ισχύος, υπάρχουν και τα ίδια τα γεγονότα, που επιδρούν καταλυτικά στην διαμόρφωση αυτών των εξελίξεων και τα οποία απαιτούν σοβαρή ανάγνωση, υπεύθυνη αποτίμηση και κυρίως νηφάλια αξιολογική τοποθέτηση σε ένα διαρκώς - και με ιδιαίτερο δυναμισμό - μεταβαλλόμενο πάζλ, το οποίο ανατροφοδοτεί με την σειρά του ένα ντόμινο ανατροπών στην ευρύτερη γεωπολιτική σκακιέρα.
Αυτήν ακριβώς την ανάγνωση επιχειρήσαμε να κάνουμε όταν, με το ξέσπασμα του πολέμου, διατυπώσαμε την άποψη ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια απλή περιφερειακή διμερή σύγκρουση με προδιαγεγραμμένο εν πολλοίς το αποτέλεσμά της, αλλά είμαστε αντιμέτωποι με μια γενικευμένη συστημική ρήξη, η έκβαση της οποίας θα προσδιορίσει την φυσιογνωμία του Διεθνούς Συστήματος το οποίο ανασυντάσσεται με ιδιαίτερο δυναμισμό.
Ήταν η ανάγνωση που αποτολμήσαμε τις δύσκολες εκείνες ημέρες του Φλεβάρη, όταν η Ρωσική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία ανακοίνωνε την έναρξη της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης». Και αποτολμήσαμε αυτήν την ανάγνωση, διότι μας ήταν αδύνατον ακόμη και να φανταστούμε ότι, πίσω από αυτόν τον πραγματικά ευρηματικό τίτλο που αποδόθηκε σε μια στρατιωτική επιχείρηση εισβολής μιας Υπερδύναμης σε μια γειτονική χώρα, κρυβόταν τόση προχειρότητα, τέτοιος ερασιτεχνισμός, τέτοια καραμπινάτη επιτελική ανοργανωσιά και κυρίως η παντελής έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου στοχευμένων διπλωματικοπολιτικών παρεμβάσεων και υποδειγματικού επιχειρησιακού αιφνιδιασμού, που θα μπορούσε να αποσυντονίσει την δυτική συμμαχία και να...
Με την ίδια ακριβώς ευθύνη, επιμείναμε να προσεγγίζουμε τα τεκταινόμενα και όταν πλέον είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι η Ρωσία χάνει το κρίσιμο στοίχημα αναφορικά με το νέο ισοζύγιο ισχύος στον νεο-ψυχροπολεμικό κόσμο που αναδύεται, γι’ αυτό και μιλήσαμε καθαρά για μη αναστρέψιμη στρατηγική ήττα.
Διότι το στοίχημα για την Ρωσία, δεν ήταν - ή δεν θα έπρεπε να ήταν - η αντοχή και εντέλει η όπως - όπως οικονομική της επιβίωση, μέσα στο περιβάλλον των σαρωτικών κυρώσεων που της έχουν επιβληθεί. Το στοίχημα για την Ρωσία θα έπρεπε να ήταν, η πάση θυσία διατήρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων, η «παραγωγική» διαχείριση του επιχειρησιακού χρόνου κατά τρόπο που θα μπορούσε να της εξασφαλίσει την στοχευμένη στρατηγική εργαλειοποίηση των ενδοσυμμαχικών ανταγωνισμών, καθώς και η ενεργοποίηση ενός ντόμινο δυναμικών ανατροπών, ικανών να «κλειδώσουν» μια εντελώς διαφορετική κατάσταση σε ολόκληρη την Ευρασία. Πρόκειται δηλαδή για ένα «πακέτο στόχων», η επιτυχημένη έκβαση του οποίου είναι αντιστρόφως ανάλογη της μακροχρόνιας καθήλωσής της σε μια ανερμάτιστη στρατιωτική επιχείρηση στους λασπότοπους της Ουκρανίας, χωρίς στρατηγική εξόδου από αυτήν και με μια συνολική διαχείριση πολύ κατώτερη των προσδοκιών που μπορεί να έχει κανείς από μια Υπερδύναμη και μάλιστα στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία που το πραγματικό διακύβευμα αφορά στην διαδικασία ανακατανομής της Ισχύος στο διεθνές Σύστημα και αυτή η ύψιστη επιδίωξη, δεν συμψηφίζεται με κανένα αμφιλεγόμενο κέρδος στα σημεία, που μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, η εκτίμησή μας αυτή είναι μια αυστηρά πολιτική εκτίμηση, που δεν φιλοδοξεί να αναλύσει εξειδικευμένα τις σοβαρές επιχειρησιακές ανεπάρκειες και την πρωτοφανή ανικανότητα ως προς την διαχείριση των προβλημάτων επιμελητείας που επιδεικνύει εδώ και επτά μήνες η Ρωσική πολεμική μηχανή. Υποχρεούμεθα όμως να μην αγνοήσουμε το γεγονός πως όλα τα παραπάνω, είχαν και έχουν την δική τους καθοριστική συμβολή… Στην δραματική τροποποίηση των όρων που διέπουν την σύγκρουση αυτήν καθ΄ εαυτή… Στην ραγδαία αποδόμηση του γεωπολιτικού προφίλ μιας Υπερδύναμης το οποίο φιλοτεχνήθηκε προσεγμένα και επιμελώς κατά την διάρκεια της τελευταίας 30ετίας… Και φυσικά στην σταδιακή εμφάνιση φαινομένων διευρυνόμενης αποσύνθεσης του περιφερειακού μετασοβιετικού status, τα οποία δεν αποκλείεται οσονούπω να επεκταθούν ακόμη και μέσα στα όρια της Ρωσικής επικράτειας.
Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι αυτόκλητοι «στρατιωτικοί αναλυτές» οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από τους συνήθεις πολιτικούς καιροσκόπους και άλλους γραφικούς τύπους του διαδικτύου, επιχειρούν να χρυσώσουν το χάπι αυτής της επικοινωνιακά και κυρίως επιχειρησιακά απαράδεκτης εικόνας, καταφεύγοντας σε αυθαίρετες ερμηνευτικές παραδοχές και σε κάθε είδους αποσπασματικές προσεγγίσεις.
Όπως υπάρχει και η κατευθυνόμενη, καλοπληρωμένη προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι διαθέτει μάτια και αυτιά παντού, από την κορυφή των επιτελείων μέχρι και το τελευταίο χαράκωμα, ώστε να μπορεί να μας μεταφέρει με απόλυτη «πιστότητα» και υποδειγματική «ειλικρίνεια» τον καημό και του τελευταίου Ρώσου στρατιώτη όπως και την ένσταση των κορυφαίων Ρώσων επιτελών για όλα όσα διαδραματίζονται αυτήν την στιγμή στο παρασκήνιο.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, μιας και οι εξελίξεις στο Ουκρανικό, άλλοτε ως πρόσχημα και άλλοτε ως πραγματική αιτία αναφοράς, σχετίζονται ευθέως με την καθημερινότητα, την ζωή μας, αλλά και το μέλλον ενός κόσμου που προδιαγράφεται ως ιδιαιτέρως ανησυχητικό, είναι να αποστασιοποιηθούμε πλήρως, ΚΑΙ από την φτηνή προσπάθεια συγκάλυψης της πραγματικής εικόνας που διαμορφώνεται στο πεδίο και κατά συνέπεια στο ισοζύγιο της ισχύος, αλλά ΚΑΙ από την συστημική μιντιακή αθλιότητα που παραπληροφορεί συστηματικά και επιχειρεί να καθαγιάσει συμπεριφορές και πολιτικές, που έσπρωξαν κυριολεκτικά τις εξελίξεις στα άκρα.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα, είναι αυτή που ΔΕΝ θα θέλαμε μετά από επτά ολόκληρους μήνες αμφιλεγόμενων στρατιωτικών επιχειρήσεων, καταστροφών και ανεξέλεγκτης διάχυσης μιας ανατροφοδοτούμενης κρίσης που αγκαλιάζει σταδιακά ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι μια κατάσταση από την οποία ΔΕΝ έχουν να ωφεληθούν οι λαοί, αφού η επαναπεριθωριοποίηση της Ρωσίας και η επανακαθήλωσή της σε έναν καταφανώς αποδυναμωμένο περιφερειακό δρώντα, την τοποθετεί έξω από τις διεργασίες που σχετίζονται με την νομή της ισχύος στην κορυφή της συστημικής πυραμίδας και την μεταλλάσσει βίαια σε παράγοντα πυρηνικής απειλής ο οποίος επιδιώκει εναγωνίως να διασφαλίσει τους όρους της στρατηγικής του επιβίωσης, ενώ θα μπορούσε να διεκδικήσει έναν ρόλο πρωταγωνιστικό, ως χρήσιμη και κρίσιμη συνιστώσα της συστημικής σταθερότητας και ενός νέου συστήματος Διεθνούς ασφαλείας.
Για την αποτύπωση της πραγματικής θέσης στην οποία έχει περιέλθει η Ρωσία αυτήν την στιγμή, δεν νομίζουμε ότι χρειάζονται οι ακροβατισμοί των αυτόκλητων «αναλυτών» οι οποίοι επιχειρούν να την «ερμηνεύσουν» όπως - όπως. Ο Καντίροφ είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος, και ασυγκρίτως πιο εμπειροπόλεμος από τους περιφερόμενους «αναλυτές» μας. Επομένως, η γνώμη ενός πολέμαρχου, προφανώς έχει εξαιρετική βαρύτητα και όταν αυτός ο τύπος περιγράφει εικόνες χάους για την πραγματική κατάσταση, για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό, για την ανοργανωσιά στην επιμελητεία, αλλά και για τη σχέση μεταξύ επιτελών και στρατεύματος, τότε όλοι οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να σιωπούν.
Αλλά δεν μιλά μονάχα ο Καντίροφ. Μιλούν και τα αποτελέσματα μιας σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, το «ταμείο» της οποίας θα πρέπει να αξιολογείται από την διαρκή μεταβολή στον χάρτη των κεκτημένων που αποτυπώνεται καθημερινά προϊόντος του χρόνου. Και εδώ το ισοζύγιο έχει περάσει «στα κόκκινα» αναφορικά με την φθίνουσα Ρωσική επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα.
Μιλούν και οι εμβληματικές ανακαταλήψεις όπως και τα εμβληματικά χτυπήματα χθες στο «ΜΟΣΚΒΑ» σήμερα στην γέφυρα του Κερτς, αύριο Κύριος οίδε που.
Ο αντίλογος που καταγράφει ότι σήμερα απέναντι στην Ρωσία δεν πολεμά μονάχα η Ουκρανία αλλά ολόκληρο το ΝΑΤΟ, που δεν του κοστίζει τίποτε να υποθηκεύει αυτήν την χώρα και να ρίχνει στην κρεατομηχανή του πολέμου τους πολίτες της, είναι σωστός. Αλλά η «βαρύτητα» του επιχειρήματος είναι διαφορετική όταν διατυπώνεται μεταξύ των αμπελοφιλοσοφούντων του διαδικτύου και οφείλει να σταθμίζεται διαφορετικά από τους επιτελείς, όταν καταστρώνεται ο σχεδιασμός μιας στρατιωτικής επιχείρησης.
Το γνώριζαν ότι θα συμβεί… Γιατί το υποτίμησαν;;; Γιατί δεν το ενσωμάτωσαν στον σχεδιασμό τους, προκειμένου να επιταχύνουν την δημιουργία τετελεσμένων υλοποιώντας στην πράξη και με το παραπάνω τις προβλέψεις των συμφωνιών του Μινσκ και αποκόβοντας πλήρως τις γραμμές εφοδιασμού, όσο ακόμη οι Νατοϊκοί επιτελείς δίσταζαν να εμπλακούν σοβαρά στην επιτελική και εξοπλιστική υποβοήθηση των επιχειρήσεων;;; Γιατί δεν αξιοποίησαν το συγκριτικό πλεονέκτημα των πρώτων ημερών, όταν ακόμη η δυτική συμμαχία αναζητούσε τρόπους για να εξασφαλίσει ενιαία και συνεκτική συμπεριφορά;;; Γιατί επέλεξαν να κόβουν βόλτες γύρω και πέρα από το Κίεβο κατασπαταλώντας και κατακερματίζοντας άσκοπα τις δυνάμεις τους;;; Τι τους έκανε να πιστεύουν ότι οι στρατηγικοί τους αντίπαλοι θα παραμείνουν απαθείς;;; Στην βάση ποιάς λογικής αγνόησαν ένα από τα βασικά δόγματα του πολέμου που λέει ότι ο χρόνος δεν λειτουργεί ποτέ υπέρ του επιτιθέμενου;;;
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Οι διαρκείς αναφορές στο πυρηνικό οπλοστάσιο, είναι ομολογία ήττας στο επίπεδο των συμβατικών επιχειρήσεων. Είναι ταυτόχρονα και μια επικίνδυνη ρητορική η οποία εξοικειώνει τις κοινωνίες με την ιδέα του πυρηνικού ολέθρου και αυτό είναι πολλαπλά απαράδεκτο.
Στον συνολικό απολογισμό που αφορά στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση της συγκεκριμένης στρατιωτικής επιχείρησης, στρατηγική νίκη ΔΕΝ καταγράφεται. ΟΥΤΕ έναντι των Νατοϊκών… ΟΥΤΕ αυτοτελώς αναφορικά με την ανάγκη βελτίωσης και ενδυνάμωσης της διεθνούς θέσης της χώρας…
Οι αποσυνθετικές τάσεις που έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην εγγύς γεωπολιτική της γειτονιά και σφαίρα επιρροής με την ευρεία έννοια, οι οποίες σχετίζονται τόσο με την Αρμενία που εξεδήλωσε την πρόθεσή της να αποχωρήσει από τον Οργανισμό Συλλογικής Συνθήκης Ασφάλειας (CSTO) που βρίσκεται υπό την ηγεσία της Ρωσίας το 2023, όσο και με το Καζακστάν το οποίο αρχίζει σταδιακά να διαφοροποιείται και εν τέλει να αποστασιοποιείται από τις Ρωσικές επιλογές, συνιστούν παράπλευρη στρατηγική ήττα και βήμα αποδυνάμωσης της περιφερειακής θέσης της Ρωσίας, στο οποίο ενδέχεται η συνέχεια να είναι εξαιρετικά ανησυχητική.
Επίλογος…
Όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ αποπνέουν θετικά μηνύματα για την προοπτική και την θέση της Ρωσίας στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας. Εάν η πολιτική τάξη της Ρωσίας καταρρεύσει μέσα σε ένα κλίμα επιβεβαιωμένα περιορισμένης ισχύος που θα την καθιστά ανίκανη να ανασχέσει δια της πειθούς τα αποσυνθετικά φαινόμενα στο μαλακό της υπογάστριο, τότε η συνολική κατάρρευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως γεωπολιτικού σχηματισμού θα είναι απλώς θέμα χρόνου. Και είναι φανερό πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν εκεί, τότε ένα νέο κύμα αποσχίσεων θα σαρώσει ολόκληρη την Κεντρική Ασία αλλά και τις περιοχές που χρόνια εποφθαλμιά η Κίνα, εν μέσω των Συμπληγάδων της Κινεζικής πίεσης και του διευρυνόμενου Τουρκικού επιθετικού αναθεωρητισμού.
Αντιλαμβάνεστε
τώρα γιατί είναι εγκληματικές οι ευθύνες
της Ρωσικής πολιτικής ηγεσίας που επέλεξε να εμπλέξει την χώρα σε έναν πόλεμο, δίπλα από την πόρτα της
χωρίς σοβαρό επιτελικό σχεδιασμό και με
ουσιαστικά ανύπαρκτο αφήγημα νίκης;;; Η
στρατηγική ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανική σύγκρουση, επιδεινώνει τους όρους ισχύος με τους οποίους ο πλανήτης παραδίδεται
στην περιδίνηση της νεο-ψυχροπολεμικής εποχής. Και τα χειρότερα έπονται…