Ο εμφύλιος πόλεμος κατά τη διάρκεια της εθνικής μας επανάστασης του 1821 (1823-1825) επέφερε το καπέλωμα του αγώνα από τους «συμμάχους», κατέστελλε την ορμή του προς το σύνολο των ελληνικών εδαφών και κατέληξε στον «πανηγυρικό» ορισμό-επιβολή της μοναρχίας, με προσδιορισμό τίτλου του «συμμαχικού» ηγεμόνα: Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.
Με τον εθνικό διχασμό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1915-1917), ο Ελληνισμός κατέληξε ακρωτηριασμένος, αν και μετείχε με το μέρος των «συμμάχων»-νικητών. Οι θυσίες μας, έλαβαν ως αντίτιμο τη γενοκτονία των συμπατριωτών μας στη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και του Πόντου από τους Τούρκους.
Ο εμφύλιος πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1946-1949) πρόσθεσε 70 χιλιάδες Έλληνες νεκρούς στους ήδη 800 χιλιάδες του πολέμου και της τριπλής, γερμανικής-ιταλικής-βουλγαρικής, κατοχής (1). Επίσης, έδρασε ως ανάχωμα στη διεκδίκηση και στην απόδοση περισσότερων εδαφών στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας τη σχετική απροθυμία των «συμμάχων» (2). Ακρωτηρίασε κάθε δυνατότητα αντίδρασης στην τότε ονοματοδοσία του νεοϊδρυθέντος γιουγκοσλαβικού ομοσπονδιακού κρατιδίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μxxxxxx. Επιπλέον, η έναρξη παλινόρθωσης της πατρίδας μας όχι μόνο καθυστέρησε πέντε χρόνια σε σχέση με τις άλλες χώρες, αλλά ξεκίνησε και από πολύ χειρότερο επίπεδο. Τέλος, πρόσφερε την ευκαιρία στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν (την 12η Μαρτίου του 1947) να εντάξει την Ελλάδα υπό την «προστασία»-έλεγχο των ΗΠΑ. Η Ελλάδα κατέληξε πάλι τσακισμένη και ηγεμονευόμενη, παρόλο που βρέθηκε και τη δεύτερη φορά με το μέρος των νικητών.
Μία άλλη εμφύλια διχόνοια είχε ως κατάληξη το 1974 την τραγωδία της Κύπρου.
Και παρόλα τα δεινά ο διχασμός του ελληνισμού συνεχίστηκε και συνεχίζεται. Βασιλικοί και αντιβασιλικοί, δεξιοί και αριστεροί, πρωτευουσιάνοι και επαρχιώτες, πασόκοι και νεοδημοκράτες, γαύροι και βάζελοι, ρεαλιστές και ουτοπιστές, δημοκράτες και φασίστες, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, διεθνιστές και ρατσιστές, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, ορθόδοξοι-ταλιμπάν και ορθόδοξοι-προοδευτικοί, ψεκασμένοι και αψέκαστοι, ρωσόφιλοι και φιλονατοϊκοί.
Η λούμπα των διαχωρισμών εκτρέφεται τόσο από την εγχώρια πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ, όσο και από έξωθεν κέντρα εξουσίας. Με δόλια μέσα και υπόγειες μεθόδους δημιουργούνται συνεχώς νέες διχαστικές κρίσεις και ομαδοποιήσεις, με συνέπεια η εθνική και πνευματική μας ενότητα να έχει διαρραγεί σε τέτοιο βαθμό που η αντίστροφη μέτρηση για μία νέα εθνική καταστροφή έχει ήδη ξεκινήσει.
Ο επόμενος ύπουλος διχασμός που ψήνεται, διαφαίνεται πως θα αφορά το αν θέλουμε πόλεμο για «κάποια» θαλάσσια έκταση και στη συνέχεια για ένα, δύο, τρία νησάκια με μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες κατοίκους.
Δυστυχώς, όσο δεν απορρίπτουμε τις δόλια κατευθυνόμενες διασπάσεις και ομαδοποιήσεις, μαζί με εκείνους που τις προωθούν τόσο εκ των έσω όσο και από έξω, τόσο πιο γρήγορα θα αδειάσει η κλεψύδρα μίας επιπλέον εθνικής καταστροφής.
Εκτός, αν είμαστε μόνο Έλληνες.
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 10 Οκτωβρίου 2022
Σημειώσεις:
(1) Η πατρίδα μας έχασε συνολικά το 11,5% του πληθυσμού της, σε σύγκριση με το 0,3% των ΗΠΑ, το 0,9% του Ηνωμένου Βασιλείου και το 1% της Γαλλίας.
(2) Μας αποδόθηκαν τα Δωδεκάνησα (από την Ιταλία), ενώ θα μπορούσαν να διεκδικηθούν ένα ή και περισσότερα εδάφη όπως, η Βόρεια Ήπειρος (απελευθερώθηκε το 1940-1941), η Ανατολική Θράκη (η Τουρκία κράτησε δόλια ουδετερότητα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποστηρίζοντας με την παθητική της στάση στην αρχή του πολέμου τις δυνάμεις του Άξονα), και το νότιο τμήμα της Ανατολικής Ρωμυλίας (η Βουλγαρία ήταν με το μέρος του των δυνάμεων του Άξονα και ρήμαξε τους Έλληνες της βόρειας Ελλάδας κατά την περίοδο της κατοχής).