 |
| Υπουργείο Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας |
Μόλις τις προάλλες, η Μόσχα αύξησε απότομα το προβάδισμα στην αντιπαράθεση για την Ουκρανία: έδωσε το πράσινο φως για δημοψηφίσματα σε εδάφη που ελέγχονταν παλαιότερα από το Κίεβο και ανακοίνωσε μερική στρατιωτική κινητοποίηση. Εξέδωσε επίσης μια υπενθύμιση ότι οι ενέργειές της υποστηρίζονται από τα πιο ισχυρά όπλα του κόσμου. Αυτό ονομάστηκε αμέσως «πυρηνικός εκβιασμός» στη Δύση.
Του Sergey Poletaev, συνιδρυτή και συντάκτη του έργου Vatfor - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Γιατί λοιπόν ακούμε αυτές τις υποδείξεις ξανά και ξανά; Είναι πραγματικά έτοιμη η Ρωσία να χρησιμοποιήσει τέτοια βία ή είναι απλώς μια μορφή λεκτικής αποτροπής;
Πρώτον, από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπήρξε μια ανισορροπία μεταξύ της πυρηνικής ισχύος της Μόσχας, των οικονομικών της δυνατοτήτων και του πολιτικού της βάρους στον κόσμο. Δεύτερον, αυτά τα όπλα μαζικής καταστροφής γίνονται αντιληπτά από τους πρώην αντιπάλους μας ως λείψανο του παρελθόντος και όχι ως σημαντικός παράγοντας στις διεθνείς σχέσεις, σήμερα.
Η Ρωσία, αντίθετα, βλέπει το πυρηνικό οπλοστάσιο ως τη βάση της κυριαρχίας της και έχει υποθέσει ότι όσο ήμασταν ακόμη μεγάλη δύναμη από πλευράς πυρηνικών, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως είμαστε σημαντικοί από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής, ακόμη και ως οικονομικός νάνος. Ήταν το τεκμήριο της μεγάλης δύναμης που καθόρισε τις ενέργειές μας στην Ουκρανία και σε ολόκληρο τον μετασοβιετικό χώρο.
Αυτή η διαφορά στην αντίληψη είναι ο θεμελιώδης λόγος για την ουκρανική κρίση, και γι' αυτό εμείς και η Δύση δεν μπορούμε να βρούμε κανένα κοινό έδαφος για να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε κάποιου είδους συμφωνία.
Η Ρωσία δεν προσποιείται πως η Δύση συμμερίζεται τις απόψεις της για την Ουκρανία. Αν υπήρχαν τέτοιες ψευδαισθήσεις πριν από μια δεκαετία ή περισσότερο, έχουν προ πολλού εκτονωθεί. Το Κρεμλίνο τώρα επιδιώκει να απωθήσει την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες από τη χώρα, την οποία θεωρεί μέρος της ζωτικής ζώνης συμφερόντων του, και αν σε αυτό αποτύχει, ελπίζει να αναδιαμορφώσει την Ουκρανία ως κράτος και να αφαιρέσει τη δυνατότητά της ως απειλής.
Σε αυτή την προσπάθεια, η Μόσχα δεν ενδιαφέρεται για το τι σκέφτονται οι άλλοι.
Η Δύση είναι πεισματάρα, και αυτό σημαίνει ότι οι μακροχρόνιες προσπάθειες της Μόσχας να διευθετήσει το θέμα με λίγο αίμα έχουν αποτύχει. Στο μεσοδιάστημα, τα πράγματα έχουν χειροτερέψει και τώρα βρισκόμαστε στον όγδοο μήνα μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης στην Ουκρανία, με το Κίεβο να έχει χάσει τον έλεγχο σε πέντε περιοχές από το 2014.
Έχουμε επίσης δύο στρατούς αντιμέτωπους, ο ένας με τη μεγαλύτερη χώρα στη γη στο πίσω μέρος του και ο άλλος με το πιο ισχυρό στρατιωτικό μπλοκ στην ιστορία που του παρέχει τεράστια υποστήριξη.
Αυξάνοντας τα διακυβεύματα και αναφέροντας ξανά τα πυρηνικά όπλα, η Ρωσία λέει στη Δύση:
> Όσο πιο σκληρά μας πιέζετε και όσο περισσότερο μας παρασύρετε σε αυτή τη συμβατική σύγκρουση στην Ουκρανία, τόσο πιο κοντά θα είναι το πυρηνικό σενάριο, τόσο τακτικά (επιθέσεις εναντίον συγκεκριμένων στόχων στο θέατρο επιχειρήσεων) όσο και στρατηγικά (διηπειρωτικοί πύραυλοι). Όσο περισσότερο προσπαθείτε να μας καθηλώσετε, τόσο λιγότερες επιλογές θα μας αφήσετε.
> Δεν μπορεί να υπάρχουν νικητές σε έναν πυρηνικό πόλεμο. Άρα, η στρατιωτική σας νίκη στην Ουκρανία είναι αδύνατη. Έτσι, έχετε δύο επιλογές: είτε να συνεχίσετε να βοηθάτε το Κίεβο είτε να αποσύρετε την άμεση υποστήριξή σας. Η Ουκρανία θα χάσει με κάθε τρόπο, και μπορείτε να χάσετε μαζί της, ή μπορείτε να περιορίσετε τη συμμετοχή σας - και να επιβιώσετε.
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι ασαφείς υποδείξεις του Κρεμλίνου δεν αποσκοπούν στην εξεύρεση ύφεσης, αλλά μάλλον στην προώθηση της αυξημένης αβεβαιότητας και στην αναγκαστική σκέψη του αντιπάλου για το πού ακριβώς χαράσσονται οι κόκκινες γραμμές.
Πρώτον, για τη Ρωσία, ο νούμερο ένα στρατιωτικός στόχος είναι να νικήσει τον ουκρανικό στρατό (AFU). Το Κρεμλίνο φαίνεται βέβαιο ότι μετά από τη μερική επιστράτευση μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την AFU και τα δυτικά της μετόπισθεν. Αλλά δεν είναι βέβαιο πως θα μπορέσουμε να χειριστούμε τα συστήματα που παρέχονται από τη Δύση που έχουν αναπτυχθεί.
Δεύτερον, είναι πιθανό να μεταφέρονται ξεκάθαρα μηνύματα μέσω κλειστών καναλιών στους δυτικούς ομολόγους για αυτό που η Μόσχα θεωρεί εντελώς απαράδεκτο. Σε κάθε περίπτωση, το ΝΑΤΟ ήταν πολύ προσεκτικό στην επέκταση των παραδόσεων όπλων του και μέχρι στιγμής δεν επέτρεψε κατηγορηματικά τα όπλα του να πλήξουν τον πυρήνα της Ρωσίας και την Κριμαία, ενώ επίσης δεν επεμβαίνει με την αεροπορία και την αεράμυνα του.
Τι έπεται; Λοιπόν, υπάρχουν τρία σενάρια. Ας τα χαρακτηρίσουμε με τις κατάλληλες διαθέσεις.
Μαύρο: Σε απάντηση στις ενέργειές μας, το ΝΑΤΟ θέτει ξανά τα διακυβεύματα και εντείνει το επίπεδο εμπλοκής του για να νικήσει τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης. Αυτός είναι ο δρόμος για την πυρηνική δράση, αν και υπάρχουν ακόμη πολλές ακόμη γέφυρες που πρέπει να διασχίσετε πρώτα.
Γκρι: Πάγωμα της σύγκρουσης στην τρέχουσα κατάστασή της με τη διαρκή μη αναγνώριση των νέων συνόρων της Ρωσίας. Αυτό αφήνει την Ουκρανία διχασμένη και αφήνεται να προετοιμαστεί για περισσότερες μάχες στο δρόμο, με τους δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Δύσης να έχουν διακοπεί για πολλά χρόνια.
Λαμπερό: Για να συμβεί αυτό, η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της πυρηνικής απειλής πρέπει να γίνει σαφής στη δυτική ηγεσία. Τότε, και μόνο τότε, θα χάσουν το ενδιαφέρον τους για την Ουκρανία. Όσον αφορά τη Ρωσία, από την άλλη πλευρά, θα έχει νόημα να αποκατασταθούν οι σχέσεις, τώρα έχοντας πλήρη επίγνωση του ποιες γραμμές δεν μπορούν να ξεπεραστούν στο μέλλον.
Τότε και μόνο τότε μπορούμε επιτέλους να προχωρήσουμε.
* Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru