Κρινιώ Καλογερίδου
Η αφορμή είναι πρόδηλη: Η ανεξάντλητη προκλητική συμπεριφορά της αναθεωρητικής Τουρκίας, οποία βιάζεται να κάνει πράξη το δόγμα της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' της. Δόγμα που βάζει μπουρλότο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφού αποβλέπει ουσιαστικά στο νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό της κυριαρχίας της σε τρεις θάλασσες: τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Κι αυτό, στην περίπτωση του Ελληνισμού, μεταφράζεται σε διεκδίκηση του μισού Αιγαίου (152 νησιά +τα 3/4 της Κρήτης) και της Κύπρου, κάτι που τόσο η Ελλάδα όσο και η Μεγαλόνησος απορρίπτουν ασυζητητί, γιατί αποτελούν ιστορικά κεκτημένα τους τα οποία τα έχουν επικυρώσει Διεθνείς Συνθήκες.
Η συγκυρία των ερχόμενων εκλογών για την Τουρκία (14 Ιουλίου 2023), σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες συμφωνίες της με τη Λιβύη και τη σφοδρή επιθυμία του Ερντογάν να ''κλειδώσει'' την προοπτική νίκης από τώρα επιτυγχάνοντας κάτι μεγάλο σε βάρος του Ελληνισμού, προοιωνίζονται εκκολαπτόμενα γεγονότα προς διαμόρφωση τετελεσμένων σε Ελλάδα και Κύπρο.
Αποτελούν, ουσιαστικά, εκρηκτικό μείγμα που, λόγω και του Ουκρανικού, έχει θεριέψει τον αναθεωρητισμό του Ταγίπ Ερντογάν. Αναθεωρητισμό ο οποίος -- όσο δεν αναχαιτίζεται με κυρώσεις και εμπάργκο όπλων απ' τους ΝΑΤΟϊκούς μας συμμάχους και τους εταίρους μας στην ΕΕ -- δίνει τη δυνατότητα στον Τούρκο Πρόεδρο να απεγκλωβιστεί απ' το άχθος των δημοσκοπικών αναμετρήσεων και να ελίσσεται διπλωματικά με κινήσεις ματ που ισχυροποιούν τη θέση του ίδιου και της Τουρκίας.
Το κακό είναι, φυσικά, ότι αυτή είναι ''σύμμαχός'' μας στο ΝΑΤΟ, γιατί -- αν δεν ήταν -- θα είχαμε όλη τη Δύση με το μέρος μας και δε θα καρδιοχτυπούσαμε για το casus belli της καθημερινά. Ωστόσο με ''αν'' και ''εφόσον'' δεν μπορούμε να χαράξουμε εθνική στρατηγική απέναντι στην αναθεωρητική που υιοθέτησε η Τουρκία.
Γι' αυτό και η ''κάλυψη'' των συνόρων μας με κάθε τρόπο σε Θράκη και Αιγαίο είναι απολύτως απαραίτητη δεδομένων των ηγεμονικών φιλοδοξιών της και της επιμονής της για αναζήτηση αυτονομίας με στόχο διεκδίκησης κεκτημένα του Ελληνισμού.
Το ''με κάθε τρόπο'' πρέπει να περιλαμβάνει για μένα -- πέραν της εξοπλιστικής ενίσχυσης που ''τρέχει'', με μακροπρόθεσμο στόχο τη στρατιωτική μας αυτάρκεια -- και τη χρήση παράλληλων μεθόδων ενίσχυσης της Άμυνας των συνόρων μας, ώστε να διασφαλίσουμε (επωφελούμενοι του εξοπλιστικού αποκλεισμού της από τις ΗΠΑ) υπεροπλία έναντι της Τουρκίας.
Αυτές οι παράλληλες μέθοδοι ενίσχυσης θα μπορούσαν να είναι: η αύξηση της θητείας στο στράτευμα (με τον Τούρκο απέναντι να βρυχάται είναι... ''ανάρμοστη'' πολυτέλεια οι 9 μήνες), η στράτευση των γυναικών με μόνιμη θητεία αλά Ισραήλ (γιατί δεν είμαστε Αυστρία και Ελβετία, για να εφησυχάζουμε) και η επιστροφή της Ελλάδας στην επανασύσταση της Ίλης Ιππικού μετά από 50 χρόνια.
Επανασύσταση καλοσχεδιασμένη, με συναπόφαση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου, του αρχηγού Γ.Ε.Σ. Αντιστράτηγου Χαράλαμπου Λαλούση, του Διευθυντή Ιππικού Τεθωρακισμένων Γεώργιου Μαυροειδή και του Διοικητή του ΚΕΤΘ Ταξίαρχου Ιωάννη Δέλλα. Τελικός στόχος η δημιουργία ουλαμού από 40-50 ιππείς.
Ιππείς όχι για... παρελάσεις και πανηγυρικά αποκαλυπτήρια προτομών ή αγαλμάτων ηρώων, αλλά για να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε επιχειρησιακές ανάγκες του ελληνικού στρατού στην μεθόριο του Έβρου, όπου δεν μπορούν να ελιχθούν και να διεισδύσουν τα γερμανικά τεθωρακισμένα οχήματα μάχης TOMA Marder.
Τα Marder τα οποία στάλθηκαν στη χώρα μας απ' τη Γερμανία προς αντικατάσταση (κατά τους αρχικούς σχεδιασμούς) των ρωσικών BMP-1 (κατασκευής Σοβιετικής Ένωσης) τα οποία είχαμε στείλει στην Ουκρανία απ' τα ελληνικά νησιά, με την υπόσχεση -- σε κυβερνητικό επίπεδο -- ότι θα αντικατασταθούν από τα 40 Marder το συντομότερο, πράγμα που δεν έγινε τελικά λόγω αναγκαιότητας της παρουσίας των τελευταίων στον Έβρο...
Αν κρίνουμε μάλιστα απ' τις οργίλες αντιδράσεις των τουρκικών Μέσων για το τελευταίο (βλ. Milliyet: ''Η Ελλάδα παίζει με τη φωτιά. Τα γερμανικά άρματα μάχης πάνε στα σύνορα με την Τουρκία'' κλπ), φαίνεται ότι ήταν ευφυής η ενίσχυση δι' αυτών του Δ' Σώματος Στρατού στη μεθόριο, αν και μένουν αφοπλισμένα τα νησιά και γι' αυτό χρειάζονται επειγόντως λύση ενίσχυσής τους.
Ας επανανέλθω όμως στο θέμα του Ιππικού (που σαν Όπλο ''εγκαταστάθηκε'' ήδη στο μεγαλύτερο στρατόπεδο των Βαλκανίων, το ΚΕΤΘ Αυλώνα, έδρα των Τεθωρακισμένων με διοικητή της νεοσύστατης Ίλης τον Ταξίαρχο και πρώην δήμαρχο Πεντέλης Δημήτριο Στεργίου Καψάλη).
Οι σκεπτικιστές στο θέμα αυτό (στρατιωτικοί, πολιτικοί και πολίτες) εξέφρασαν ήδη τις αμφιβολίες τους λέγοντας πως η λαμπρή ''σταδιοδρομία'' τους στα χρόνια του πολέμου δεν συνεπάγεται και την τωρινή χρησιμότητά τους, γιατί ''είναι περιττή πολυτέλεια στην εποχή μας να έχουμε Ιππικό, απ' τη στιγμή που υπάρχουν τεθωρακισμένα''.
Το πρώτο ιστορικό δεδομένο, ότι ήταν καθοριστική δηλαδή η συμμετοχή του Ελληνικού Ιππικού στους νικηφόρους πολέμους της Ελλάδας προπολεμικά (Βαλκανικοί 1912-'13 -- Μικρασιατική Εκστρατεία -- Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Έπος του 1940), με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Τρανή απόδειξη γι' αυτό είναι, άλλωστε, το γεγονός ότι το ελληνικό Ιππικό νίκησε τους Ιταλούς αλπινιστές κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο!..
Σημειωτέον ότι η Μεραρχία Ιππικού το '40, σύμφωνα με την Έκθεση Πεπραγμένων στο αρχείο του Στρατηγού Στανωτά, αναπλήρωνε το κενό στον Ελληνικό Στρατό από την έλλειψη τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης.
Αποτελείτο όμως μόνον από ίππους, γιατί -- ενώ είχαν γίνει έγκαιρα (και προπληρώθηκαν μάλιστα) οι παραγγελίες αρμάτων στην Αγγλία και τη Γαλλία -- δεν παραδόθηκαν στην Ελλάδα. Δεσμεύθηκαν απ' τις χώρες κατασκευής τους το 1938 με το αιτιολογικό του επερχόμενου πολέμου...
Έτσι η ελληνική Μεραρχία Ιππικού (με διοικητή τον Υποστράτηγο Γεώργιο Στανωτά, Στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη και επιχειρησιακό ρόλο αυτόν της εφεδρείας του Αρχιστράτηγου Παπάγου με προσανατολισμό δράσης τη Γραμμή Μεταξά) διέθετε τον Οκτώβριο μόνο ίππους και στρατιωτικά αυτοκίνητα.
Οι ίπποι, μάλιστα, ήταν κατά τα ¾ στρατιωτικοί (με ιπποσκευές, ωστόσο, πλήρεις). Οι υπόλοιποι ήταν ανεκπαίδευτοι (''νεόλεκτοι''= νεοείσακτοι) ή ''κέλητες'' (ίπποι, δηλαδή, που είχαν επιταχθεί). Σαν συνέπεια αυτού, υπήρχε ανομοιομορφία σε κάθε Έφιππη Μοίρα (3 Πυροβολαρχίες, 1 Ίλη χωρίς αντιαρματικά και Ορειβατική Πυροβολαρχία).
Ωστόσο, παρά την μικτή της σύνθεση, διακρινόταν για την ταχυκινησία και την ευκινησία της, πράγμα που -- σε συνδυασμό με τον ηρωισμό των ιππέων της -- την έκαναν να λάμψει στον ελληνοαλβανικό πόλεμο αναδεικνύοντας την χρησιμότητά της!
Με αφορμή αυτήν την λάμψη της στο ελληνοαλβανικό μέτωπο και τον σκεπτικισμό αρκετών για την προσπάθεια της κυβέρνησης να επαναφέρει (50 χρόνια μετά τη διάλυση της θρυλικής Ίλης της Προεδρικής Φρουράς με έδρα το Γουδί), την Ίλη Ιππικού υπό τη διοίκηση του εν αποστρατεία μέχρι πρότινος 73χρονου Ταξίαρχου (και πρώην Δημάρχου Πεντέλης) Δημήτρη Στεργίου Καψάλη, είμαι υποχρεωμένη να ξεκαθαρίσω τη θέση μου.
Και η θέση μου είναι θετική, αρκεί να μην έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα, αλλά επιχειρησιακό-βοηθητικό, ώστε να καλύπτει ανάγκες του ελληνικού στρατού στα ορεινά της συνοριογραμμής του Έβρου, όπου μόνο τα άλογα μπορούν να περάσουν βάζοντας στο περιθώριο τα θηριώδη τεθωρακισμένα.
Όσο για την επιλογή του γηραλέου διοικητή, νομίζω ότι είναι η ιδανικότερη και αποτελεί απάντηση σε εκείνους που έχουν σαν κύριο επιχείρημα της διαφωνίας τους τις γνωστές αγκυλώσεις περί ηλικιακών στερεοτύπων, αντί να προτάσσουν την εμπειρία, την επιχειρησιακή ικανότητα και τη διάθεση προσφοράς του ανθρώπου που τίθεται επικεφαλής, εν προκειμένω.
Τη διάθεση προσφοράς του Δ. Καψάλη (απογόνου του Χρήστου Καψάλη που ανατίναξε την μπαρουταποθήκη του Μεσολογγίου στις 8 Απριλίου 1826), ο οποίος -- έχοντας εμπειρία ιππασίας --επέστρεψε για να υλοποιήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα δημιουργίας ενός ουλαμού συγκροτημένου από 40-50 ιππείς.
Προς το παρόν ξεκίνησε με 13 αξιωματικούς από όλα τα σώματα του ελληνικού στρατού και στόχο η Ίλη Ιππικού που θα δημιουργήσει να περάσει ''μια νέα λογική επιχειρησιακής λειτουργίας εντός του στρατού''. Ευχή μας είναι να πραγματοποιήσει αυτές τις φιλοδοξίες του επ' ωφελεία των αναγκών της πατρίδας!