Σε ελεύθερη πτώση οι σχέσεις της Αθήνας με την Αγκυρα, με κύρια υπαίτιο τη δεύτερη, η οποία διά στόματος Ερντογάν και των βασικών συμβούλων του συνεχώς και καθημερινά με απαράδεκτες και ανείπωτες εκφράσεις προκαλούν τη χώρα μας, αυξάνοντας (στην παρούσα φάση λεκτικά) την ένταση.
Και όλα αυτά σε μία λεπτεπίλεπτη χρονική στιγμή, όπου η κατάσταση στην Ουκρανία και οι διαδοχικές αποτυχίες των ρωσικών κατοχικών δυνάμεων στα ανατολικά και στα νότια της χώρας προκαλούν ευρύτερες ανησυχίες για πιθανή χρήση τακτικού πυρηνικού όπλου από τη Μόσχα.
Από: eleftherostypos.gr
Ο Τούρκος αναθεωρητικός πρόεδρος το τελευταίο διάστημα μαζί με το τρίο Ακάρ, Τσελίκ και Τσαβούσογλου εστιάζει στις ανυπόστατες μονομερείς αιτιάσεις για αλλαγή (!) του ισχύοντος καθεστώτος των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, καθώς και στις διακλαδώσεις του προσφυγομεταναστευτικού εκστομίζοντας απίστευτες, φαντασιόπληκτες και ανερμάτιστες θέσεις. Η Ελλάδα παρά τα καθημερινά αυξανόμενα και «εμπλουτιζόμενα» σχόλια και τον πρωτοφανή αρνητισμό από κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, εμμένει στη σταθερή γραμμή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και των συναφών θέσεων, αρχών και νομικών επιχειρημάτων του διεθνούς δικαίου.
Απαιτείται προσοχή
Η πρόσφατη επιστροφή στην επικαιρότητα του προβληματικού τουρκολιβυκού μνημονίου για τη γεωγραφική περιοχή νοτιοανατολικά του Νομού Λασιθίου στην Κρήτη απαιτεί προσοχή. Ουσιαστικά ενεργοποιεί το γνωστό μνημόνιο (ένα εκ των δυο για τις θαλάσσιες ζώνες των Ερντογάν-Σάρατζ του Νοεμβρίου 2019), το οποίο η Αγκυρα έχει προωθήσει στα Ηνωμένα Εθνη και ειδικά στο τμήμα ωκεάνιων υποθέσεων. Το συγκεκριμένο μνημόνιο έχει απορριφτεί από τους πιο σημαντικούς ξένους και διεθνείς παράγοντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει τα πάντα, αφού η Αγκυρα θα μπορούσε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο, υδρογραφικά σκάφη συνοδευόμενα από πολεμικά πλοία και να προκαλέσει ένταση που θα μπορούσε να οδηγήσει στα χειρότερα.
Η περίπτωση της στρατιωτικής-ενεργειακής συνεργασίας Αγκυρας-Τρίπολης είναι αμφίδρομη. Για την Τρίπολη σημαίνει επιπλέον στρατιωτική υποστήριξη από την Τουρκία δεδομένων των ήδη υπαρχουσών βάσεων (Αλ Χομς, Μισράτα, Αλ Ουατίγια), εκπαίδευση Λίβυων αξιωματικών και υπαξιωματικών επί λιβυκού εδάφους, αλλά και σε στρατιωτικές σχολές σε Αγκυρα-Κωνσταντινουπολη καθώς και μαζική αποστολή όπλων για την επιβίωση του καθεστώτος-κυβέρνησης εθνικής ενότητος, υπό τον πρωθυπουργό Ντμπεΐμπα. Διαφορετικά η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο σε υπολογίσιμα τμήματα του δυτικού τομέα της χώρας, απέναντι στην κυβέρνηση της ανατολικής Λιβύης του επικεφαλής του Κοινοβουλίου του 2014, Ακίλα Σάλεχ, της διεφθαρμένης χαφταρικής οικογένειας και του εντολοδόχου πρωθυπουργού από το Κοινοβούλιο του 2014 στο ιστορικό Τομπρούκ Φατθί Μπασάκα.
Η κατάσταση στη βορειοαφρικανική χώρα είναι συγκεχυμένη, με τον δεκαετή εμφύλιο να μη δείχνει σημάδια οπλικής αποκλιμάκωσης ενώ πέραν των στρατιωτικών συγκρούονται τα συμφέροντα της Τριπολιτάνας με την Κυρηναϊκή, με την τρίτη επαρχία του λιβυκού νότου, την επαρχία Φεζάν να μάχονται για τα όπλα, τα διυλιστήρια, τα πετρελαϊκά συμφέροντα, την ασφάλεια των συνόρων. Αν και είναι μειωμένος ο αριθμός των ξένων μισθοφόρων τον τελευταίο χρόνο στη Λιβύη, δεν έγιναν τελικά τον Δεκέμβριο του 2020 οι προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές, τα Ηνωμένα Εθνη αδυνατούν να επιβάλουν διάφορες επιλογές, ο πολέμαρχος Χαφτάρ βρίσκεται στο «δίχτυ διεθνών περιορισμών και νομικών μέτρων», ενώ οι κινήσεις της ανατολικής Λιβύης με τους Τούρκους το τελευταίο 14μηνο ήταν λογικό να προκαλέσουν ανησυχίες και προβληματισμούς αναφορικά με το τοπίο των σχέσεων της ανατολικής Λιβύης με την Αγκυρα.
Από: eleftherostypos.gr
Ο Τούρκος αναθεωρητικός πρόεδρος το τελευταίο διάστημα μαζί με το τρίο Ακάρ, Τσελίκ και Τσαβούσογλου εστιάζει στις ανυπόστατες μονομερείς αιτιάσεις για αλλαγή (!) του ισχύοντος καθεστώτος των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, καθώς και στις διακλαδώσεις του προσφυγομεταναστευτικού εκστομίζοντας απίστευτες, φαντασιόπληκτες και ανερμάτιστες θέσεις. Η Ελλάδα παρά τα καθημερινά αυξανόμενα και «εμπλουτιζόμενα» σχόλια και τον πρωτοφανή αρνητισμό από κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, εμμένει στη σταθερή γραμμή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και των συναφών θέσεων, αρχών και νομικών επιχειρημάτων του διεθνούς δικαίου.
Απαιτείται προσοχή
Η πρόσφατη επιστροφή στην επικαιρότητα του προβληματικού τουρκολιβυκού μνημονίου για τη γεωγραφική περιοχή νοτιοανατολικά του Νομού Λασιθίου στην Κρήτη απαιτεί προσοχή. Ουσιαστικά ενεργοποιεί το γνωστό μνημόνιο (ένα εκ των δυο για τις θαλάσσιες ζώνες των Ερντογάν-Σάρατζ του Νοεμβρίου 2019), το οποίο η Αγκυρα έχει προωθήσει στα Ηνωμένα Εθνη και ειδικά στο τμήμα ωκεάνιων υποθέσεων. Το συγκεκριμένο μνημόνιο έχει απορριφτεί από τους πιο σημαντικούς ξένους και διεθνείς παράγοντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει τα πάντα, αφού η Αγκυρα θα μπορούσε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο, υδρογραφικά σκάφη συνοδευόμενα από πολεμικά πλοία και να προκαλέσει ένταση που θα μπορούσε να οδηγήσει στα χειρότερα.
Η περίπτωση της στρατιωτικής-ενεργειακής συνεργασίας Αγκυρας-Τρίπολης είναι αμφίδρομη. Για την Τρίπολη σημαίνει επιπλέον στρατιωτική υποστήριξη από την Τουρκία δεδομένων των ήδη υπαρχουσών βάσεων (Αλ Χομς, Μισράτα, Αλ Ουατίγια), εκπαίδευση Λίβυων αξιωματικών και υπαξιωματικών επί λιβυκού εδάφους, αλλά και σε στρατιωτικές σχολές σε Αγκυρα-Κωνσταντινουπολη καθώς και μαζική αποστολή όπλων για την επιβίωση του καθεστώτος-κυβέρνησης εθνικής ενότητος, υπό τον πρωθυπουργό Ντμπεΐμπα. Διαφορετικά η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο σε υπολογίσιμα τμήματα του δυτικού τομέα της χώρας, απέναντι στην κυβέρνηση της ανατολικής Λιβύης του επικεφαλής του Κοινοβουλίου του 2014, Ακίλα Σάλεχ, της διεφθαρμένης χαφταρικής οικογένειας και του εντολοδόχου πρωθυπουργού από το Κοινοβούλιο του 2014 στο ιστορικό Τομπρούκ Φατθί Μπασάκα.
Η κατάσταση στη βορειοαφρικανική χώρα είναι συγκεχυμένη, με τον δεκαετή εμφύλιο να μη δείχνει σημάδια οπλικής αποκλιμάκωσης ενώ πέραν των στρατιωτικών συγκρούονται τα συμφέροντα της Τριπολιτάνας με την Κυρηναϊκή, με την τρίτη επαρχία του λιβυκού νότου, την επαρχία Φεζάν να μάχονται για τα όπλα, τα διυλιστήρια, τα πετρελαϊκά συμφέροντα, την ασφάλεια των συνόρων. Αν και είναι μειωμένος ο αριθμός των ξένων μισθοφόρων τον τελευταίο χρόνο στη Λιβύη, δεν έγιναν τελικά τον Δεκέμβριο του 2020 οι προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές, τα Ηνωμένα Εθνη αδυνατούν να επιβάλουν διάφορες επιλογές, ο πολέμαρχος Χαφτάρ βρίσκεται στο «δίχτυ διεθνών περιορισμών και νομικών μέτρων», ενώ οι κινήσεις της ανατολικής Λιβύης με τους Τούρκους το τελευταίο 14μηνο ήταν λογικό να προκαλέσουν ανησυχίες και προβληματισμούς αναφορικά με το τοπίο των σχέσεων της ανατολικής Λιβύης με την Αγκυρα.