 |
| Grigoriy Sisoev, RIA Novosti |
Στέφεν ΚΑΡΓΚΑΝΟΒΙΤΣ, Πρόεδρος του Ιστορικού Έργου της Σρεμπρένιτσα - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η μηχανική ομοφωνία που επικρατεί στη Δύση σχετικά με τη μεγάλη γεωπολιτική αλλαγή που μόλις συνέβη στην Ανατολή είναι μια ανησυχητική υπενθύμιση της ενιαίας νοοτροπίας που, περίπου στο ίδιο μέρος του κόσμου αλλά κάτω από διαφορετικό ιδεολογικό πρόσχημα, χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει την πολιτική και το λόγο των μέσων ενημέρωσης πριν από μια γενιά.
Για όποιον έχει επιφανειακή γνώση του ιστορικού και πολιτικού πλαισίου, ο επίλογος της λαϊκής διαβούλευσης στις τέσσερις περιοχές, καθώς και στην Κριμαία πριν από οκτώ χρόνια, θα πρέπει να είναι μια ανοιχτή και κλειστή υπόθεση. Οι επικλήσεις του διεθνούς δικαίου, για να μην αναφέρουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε αυτές τις καταστάσεις λειτουργούν εξ ολοκλήρου υπέρ της Ρωσίας.
Μια ανάλυση βασισμένη σε γεγονότα και ορθολογική, ωστόσο, είναι απίθανο να εντυπωσιάσει σε μεγάλο βαθμό το παντελώς ανίδεο και πλυμένο εγκεφαλικά δυτικό κοινό. Η μόνη εκδοχή των γεγονότων που άκουσαν είναι πως η Ουκρανία, υποτιθέμενη «κυρίαρχη» χώρα, δέχθηκε εισβολή από ξένο επιτιθέμενο και ότι αρκετά κομμάτια της επικράτειάς της καταπίνονται τώρα από τον εισβολέα.
Η αντίληψη ότι η Ουκρανία είναι ένα κυρίαρχο κράτος είναι, φυσικά, αστεία. Η Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα ένας πολιτικός υποτελής της συλλογικής Δύσης, καθώς έχει αποποιηθεί οικειοθελώς κάθε ίχνος αυτονομίας από τη δική της διεφθαρμένη και προδοτική πολιτική ελίτ μετά την «ανεξαρτησία» το 1991.
Είναι αυτονόητο ότι το δυτικό κοινό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αγνοεί ευτυχώς τη δημογραφική, ιστορική και πολιτιστική πραγματικότητα της σημερινής Ουκρανίας. Τα πολιτικά σύνορα, όσο αυθαίρετα κι αν χαράσσονται, είναι στο μυαλό τους το ισοδύναμο των εθνοτικών συνόρων που πρέπει να γίνονται σεβαστά. Αυτή η διάσταση της άγνοιάς τους απεικονίστηκε θεαματικά, αλλά σε πολύ υψηλότερο επίπεδο, από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Warren Christopher κατά τη διάρκεια διεθνούς διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε εν μέσω του πολέμου της Βοσνίας. Προς σοκ των καλύτερα ενημερωμένων συμμετεχόντων, ρώτησε τυχαία πότε ο σερβοβόσνιος πληθυσμός διέσχισε τον ποταμό Δρίνα για να εισβάλει στη Βοσνία, προφανώς αγνοώντας πως στη Βοσνία ήταν αυτόχθονες τουλάχιστον τα προηγούμενα χίλια χρόνια.
Η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών (τώρα πρωθυπουργός, δυστυχώς), Liz Truss έκανε μια παρόμοια ενοχλητική γκάφα στα τέλη του περασμένου έτους σε μια συνάντηση στη Μόσχα, εντυπωσιάζοντας τους οικοδεσπότες της όταν εξέφρασε την έντονη αποδοκιμασία των ρωσικών στρατιωτικών ελιγμών σε έδαφος που νόμιζε ότι ήταν στην Ουκρανία, προφανώς αγνοώντας ότι ήταν μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά το νόημά του είναι πως εάν οι πολιτικοί λειτουργοί υψηλού επιπέδου αγνοούν βασικά ιστορικά και γεωγραφικά δεδομένα, πόσα μπορούν εύλογα να αναμένονται από τα μέλη του σε κατάσταση ζόμπι γενικού κοινού;
Όσον αφορά τη φερόμενη κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου που διέπραξε η Ρωσία με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να επιτρέψει στους κατοίκους του Ντόνετσκ, του Λούγκανσκ, του Χερσώνα και του Ζαπορόζιε να επιλέξουν τη χώρα στην οποία επιθυμούσαν να ζήσουν, υπάρχουν μερικά σημεία σκληρών δεδομένων.
Το πρώτο και πιο θεμελιώδες σημείο δεδομένων (πιθανώς πέρα από τη γνώση των περισσότερων πολιτών των δυτικών κομητειών) είναι το γεγονός πως πριν από τη δεκαετία του 1920 υπήρχε μια γεωγραφική έννοια που συνδέθηκε με την Ουκρανία, κυρίως με τη μορφή πολλών επαρχιακών υποδιαιρέσεων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αλλά ότι ως αυτάρκης πολιτική οντότητα με καθορισμένα σύνορα πριν από τότε δεν είχε υπάρξει ποτέ. Στο ερώτημα, ποια εδάφη αποτελούσαν την Ουκρανία ως διεθνώς αναγνωρισμένη οντότητα πριν από την εμφάνισή της εντός της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1920, δεν υπάρχει απάντηση.
Ακριβώς όπως η δημιουργία της Ουκρανίας ως συστατικής δημοκρατίας της ΕΣΣΔ ήταν μια αυθαίρετη πολιτική χειρονομία, έτσι ήταν και ο προσδιορισμός από ποια θραύσματα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας θα έπρεπε τελικά να αποτελείται. Η Ουκρανία κατασκευάστηκε με μια πράξη επαναστατικής πολιτικής βούλησης, για την ιδεολογική διευκόλυνση των κεντρικών αρχών της ΕΣΣΔ και σίγουρα χωρίς καμία ουσιαστική διαβούλευση με τους κατοίκους της. Ως αποφασισμένη από την αρχή συστατική δημοκρατία της ΕΣΣΔ, η Ουκρανική ΣΣΔ ήταν ο πρόδρομος της σημερινής Ουκρανίας. Ο χωρισμός της από την ΕΣΣΔ πραγματοποιήθηκε ομοίως με συμφωνία τριών μη εκλεγμένων και μη εξουσιοδοτημένων Ρώσων, Λευκορώσων και Ουκρανών λειτουργών. Ως εκ τούτου, όσον αφορά το διεθνές δίκαιο, και ειδικότερα τις περίφημες δυτικές δημοκρατικές αξίες, η σημερινή Ουκρανία και τα σύνορά της έχουν τόση νομιμότητα όση και η οντότητα που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1920 από την οποία προήλθε και εξελίχτηκε.
Το δεύτερο σκληρό σημείο δεδομένων έχει να κάνει ακριβώς με το πώς οι περιοχές του Χάρκοβο, του Λούγκανσκ, του Ντόνετσκ και άλλων που συνορεύουν με τη Μαύρη Θάλασσα ενσωματώθηκαν στη νεοσύστατη Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Έγινε για να ενισχύσουν την ουσία της νέας σοβιετικής δημοκρατίας επεκτείνοντάς την ώστε να συμπεριλάβει τεράστιες εκτάσεις εδάφους που κατοικούνταν από Ρωσόφωνους που δεν είχαν καμία σχέση με τη νέα ουκρανική ταυτότητα που δημιουργήθηκε από τον αέρα. Δεν υπήρξε δημοψήφισμα ή έστω πολιτικό κλίμα στο οποίο οι κάτοικοι θα μπορούσαν να εκδηλώσουν ελεύθερα την προτίμησή τους. Πριν από περίπου εκατό χρόνια ορισμένες αποφάσεις σχετικά με τη γεωγραφική και εθνική σύνθεση της Ουκρανίας λήφθηκαν στην κορυφή και στη συνέχεια εφαρμόστηκαν διοικητικά σε χαμηλότερα επίπεδα. Οι επιλογές διαφωνίας και έφεσης αποκλείστηκαν.
Το τρίτο σκληρό σημείο δεδομένων αφορά τον τρόπο με τον οποίο το 1954 η Κριμαία ενσωματώθηκε στην Ουκρανία. Η μέθοδος που ακολουθήθηκε ήταν ακριβώς η ίδια όπως περιγράφηκε προηγουμένως. Η χερσόνησος που τα προηγούμενα εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε που η Ουκρανία εμφανίστηκε στην πολιτική της, ήταν αναμφισβήτητα τμήμα της Ρωσίας με ρωσική πλειοψηφία, ξαφνικά, χωρίς εξήγηση και χωρίς συνεννόηση με τους κατοίκους της, μεταφέρθηκε στον ουκρανικό έλεγχο. Η πρώτη ευκαιρία που είχαν οι κάτοικοι της Κριμαίας να εκδηλώσουν τη βούλησή τους σχετικά με αυτό ήταν το 2014, όπως και η πρώτη τέτοια ευκαιρία που δόθηκε στους κατοίκους των τεσσάρων περιοχών πριν από λίγες ημέρες.
Ποια είναι η αρχή της δυτικής δημοκρατικής διακυβέρνησης που απαγορεύει την αναθεώρηση των αποφάσεων που λαμβάνονται πίσω από την πλάτη εκείνων που επηρεάζουν; Γιατί τέτοιες αποφάσεις δεν μπορούν να δοκιμαστούν για λαϊκή συναίνεση; Εάν οι κάτοικοι πρώην βρετανικών αποικιών και κυριαρχιών έχουν ένα νομικά αναγνωρισμένο δικαίωμα να αποφασίζουν εάν εξακολουθούν να επιθυμούν να υπόκεινται στη βρετανική μοναρχία, γιατί να στερηθούν οι κάτοικοι των τεσσάρων περιοχών της Ουκρανίας και της Κριμαίας του εγγενούς δικαιώματος να αποφασίσουν εάν επιθυμούν να υπόκεινται στην κυβέρνηση του Κιέβου; Ειδικά από την στιγμή που εγκλωβίστηκαν στο σημερινό ουκρανικό κράτος όχι από δική τους επιλογή αλλά με την επιβολή αυθαίρετα γραμμένων εσωτερικών συνόρων. Αργότερα, εξίσου αυθαίρετα, αυτά τα εσωτερικά σύνορα κηρύχθηκαν διεθνή.
Η υστερική αναταραχή στη συλλογική Δύση για τα δημοψηφίσματα, υποπτεύεται κανείς, δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα –τα οποία ήταν προβλέψιμα με βάση τις προσδοκίες φυσιολογικής συμπεριφοράς απειλούμενων και κακοποιημένων ανθρώπων– παρά με το γεγονός ότι κάποιος είχε το θράσος να τα οργανώσει. Στη Δύση οι αχειροποίητες εκφράσεις του λαϊκού αισθήματος έχουν γίνει κατάλοιπο του παρελθόντος. Τα δημοψηφίσματα έθεσαν ένα επικίνδυνο προηγούμενο για τους ηγεμόνες των δυτικών «δημοκρατιών», επιπλέον του ότι συνιστούν μια άμεση και σοβαρή μη στρατιωτική απειλή για τη βιωσιμότητα του ουκρανικού σχεδίου τους. Γι' αυτό αμέσως εξαπολύθηκε μια μοχθηρή προπαγανδιστική εκστρατεία για τη συκοφάντηση, τον αποκλεισμό και την παραποίηση τους με κάθε κόστος.
