Δρ. Vladislav B. Sotirović - globalresearch.ca / Παρουσίαση Freepen.gr
Αντί να αντιμετωπίσουν τα πολιτικά τους αποβράσματα, οι Ουκρανοί, πάλι με πολλή βοήθεια από τους δυτικούς φίλους, εκτίμησαν ότι το φίδι δε βρίσκεται στα σπλάχνα, αλλά στην άλλη πλευρά των ανατολικών συνόρων – στη Ρωσία, άρα χρειάζονται την προστασία του ΝΑΤΟ. Και η εστιακή ψευδαίσθηση είναι πως όταν η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, η χώρα θα ευημερήσει όπως, για παράδειγμα, τα Σκόπια ευημερούν στον ίδιο οργανισμό.
Η Ουκρανία αποφάσισε λοιπόν ότι όσοι βρίσκονται πιο μακριά από αυτήν είναι πιο κοντά της – όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και πνευματικά και πολιτισμικά, όσοι περιφρονούν τους Ουκρανούς εξίσου με τους Ρώσους, αν όχι περισσότερο. Αυτή η περιφρόνηση κρύβεται μόνο για μια στιγμή στο όνομα στρατηγικών λόγων και θα διαρκέσει για λίγες ακόμη μέρες μετά το τέλος του πολέμου, ανεξάρτητα από την έκβασή του. Και τότε όλα θα επανέλθουν στο φυσιολογικό. Η αλληλεγγύη με τους Ουκρανούς που παραμένουν στη Δύση θα αντικατασταθεί από τη μισαλλοδοξία προς τους ξένους που επιβαρύνουν το κοινωνικό σύστημα, αναλαμβάνουν θέσεις εργασίας, αυξάνουν το ποσοστό εγκληματικότητας και μειώνουν τους μισθούς των οικιακών βοηθών. Οι Ουκρανοί θα είναι πάλι οι άλλοι – αυτοί που δεν είμαστε «εμείς». Ακόμα κι αν μια μέρα η Ουκρανία ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και στο ΝΑΤΟ, αυτή η περιφρόνηση δε θα εξαφανιστεί ούτε θα αλλάξει το καθεστώς των Ουκρανών ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Και τότε, όταν απαρνηθείς τον εαυτό σου και προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι και που έχεις πειστεί ότι είναι πιο πολιτισμένο και καλύτερο, δε θα γίνεις αυτός ο άλλος – το πιο πιθανό είναι να γίνεις ένα τίποτα. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους Ουκρανούς αλλά και για τους «φωτισμένους» Ρώσους, Σέρβους και άλλους, για όλους εκείνους που θα ήθελαν να είναι αυτό που δεν είναι, με την ελπίδα πως θα γίνουν αποδεκτοί από εκείνους που δεν θα τους δεχτούν ποτέ. Βούλγαροι, Ρουμάνοι, ακόμη και Πολωνοί, και να ανταλλάξουμε μαζί τους εμπειρίες σχετικά με την αποδοχή, τον σεβασμό, την ολοκλήρωση και τον «εξευρωπαϊσμό». Και μπορούν να ρίξουν λάδι στο νερό αρκετά επιστημονικά και να δουν πώς αναμιγνύεται.
Προέκυψαν τα ερωτήματα:
1) Γιατί οι πολίτες της Δυτικής Ευρώπης υποστηρίζουν την τρελή πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, που τους χτυπά ήδη στο κεφάλι, λόγω της μεγάλης αύξησης του κόστους ζωής;
2) Τι είδους βιασύνη σε έναν πόλεμο καθώς μπορεί να γίνει ατομικός; Αν αφεθεί στην άκρη η γεωστρατηγική, ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι απλώς μια δικαιολογία για να εκραγεί ανεξέλεγκτα η κρυφή ρωσοφοβία.
3) Τι είδους μίσος είναι αυτό που συσκοτίζει τη θέα και καταστέλλει ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης;
Αυτό το μίσος έδινε την όψη του ανθρωπισμού και κρύφτηκε πίσω από μια μάσκα συμπόνιας για τους Ουκρανούς… εκτός από αυτούς από την Ανατολική Ουκρανία. Η δυτική ανθρωπότητα (η οποία είναι ειλικρινής σε ορισμένα μέρη της κοινωνίας) έχει σαφή όρια και καθοδηγείται από τα μέσα ενημέρωσης. Θυμηθείτε, κανένας Ουκρανός πρόσφυγας στο Ηνωμένο Βασίλειο! Την ίδια στιγμή, οι απλοί Ρώσοι και η ρωσική κουλτούρα διώκονται σε όλες τις δυτικές χώρες!
Όσοι νοιάζονταν ειλικρινά και ολόψυχα για τα δεινά των Ιρακινών, των Λιβύων και των Σύριων, δάκρυσαν για τη μοίρα της Ουκρανίας, όπως νοιάζονται για την κόλαση της Υεμένης σήμερα. Αυτοί που σήμερα, στο όνομα του ουμανισμού, συμμετέχουν ειλικρινά στην τραγωδία των Ουκρανών προσφύγων και των παιδιών τους, θα παρενοχλήσουν τους Ρώσους και τα παιδιά της Ρωσίας αύριο όταν τους αναγνωρίσουν στο περιβάλλον τους. Ίσως η ρωσοφοβία είναι ισχυρότερη στα πιο μορφωμένα μέρη των δυτικών κοινωνιών, που δεν ενοχλούνται από παθολογικά ξεσπάσματα ρωσοφοβίας που σχετίζονται με τη ρωσική κουλτούρα ή τον εξευτελισμό των υπαλλήλων της. Είμαστε στο δρόμο να διαγράψουμε τον ρωσικό πολιτισμό από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και ίσως να τον απαγορεύσουμε;
Κανείς δε λέει ότι η Ρωσία είναι εντελώς αθώα σε αυτή την τραγική ιστορία για την Ουκρανία. Όχι, αλλά η ρωσική ενοχή είναι από την άλλη πλευρά – στην πλευρά της ανικανότητας, στην πλευρά της καθυστέρησης και της αναποφασιστικότητας. Η Ρωσία είναι ένοχη καθώς δεν μπόρεσε να ελέγξει τις ρωσοφοβικές διαδικασίες στην Ουκρανία από το 2014 με ήπια δύναμη, ούτε να χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημα της ρωσικής γλώσσας, ιστορικούς, οικογενειακούς ή οικονομικούς δεσμούς.
Δυστυχώς, οι διεφθαρμένες ανώτατες αρχές της Ρωσίας (όπως στη Δύση), η Ρωσία γεμάτη ολιγάρχες και μεγιστάνες (όπως στη Δύση), η Ρωσία με τεράστιες περιουσιακές ανισότητες (λιγότερες από ό,τι στις ΗΠΑ), δεν μπορούσε καν να προσφερθεί ως ελκυστικό εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο για άλλους (αλλά και τα δυτικά μοντέλα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό). Επομένως, δεν υπάρχει ρωσόφιλος που να μπορεί ή να πρέπει να αγνοήσει αυτά τα θλιβερά γεγονότα (αλλά όλοι οι ρωσόφοβοι αγνοούν αυτά τα γεγονότα στη Δύση).
Ωστόσο, ένα ακόμη μεγαλύτερο και μοιραίο λάθος είναι ότι η Ρωσία, με την νωθρή και αναποφάσιστη εξωτερική της πολιτική, έστελνε επίμονα τα λανθασμένα, ηττοπαθή σήματα στους δυτικούς γκάνγκστερ. Δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για να συνειδητοποιήσει τον κόσμο για τον εξευτελισμό επί δεκαετίες των ρωσικών μειονοτήτων στη Βαλτική (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) από το 1991 και Ουκρανία από το 2014, ούτε έχει κάνει κάτι πιο σοβαρό για την προστασία τους εκτός από τη χρήση του επίσημη γλώσσα της διπλωματίας. Η Ρωσία αντέδρασε επίσης χλιαρά στη συνεχή ενίσχυση των ναζιστικών κινημάτων στη γειτονιά της, παρόλο που οι Ρώσοι και η Ρωσία ήταν οι κύριοι στόχοι αυτής της τρέλας. Η Ρωσία επέτρεψε στις διαδικασίες ναζισμού της Ουκρανίας από το 2014 να προχωρήσουν πολύ μακριά, χωρίς να θέσει σαφείς κόκκινες γραμμές πολύ, πολύ νωρίτερα, αλλά όχι μόνο τώρα το 2022.
Κατά συνέπεια, υπάρχει ένα μεγάλο, παγκόσμιο σοκ για την τρέχουσα ρωσική στρατιωτική δράση στην Ανατολική Ουκρανία. Μόλις τώρα, με τεράστια καθυστέρηση 30 ετών και για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο 1.0, η Δύση άρχισε να παίρνει στα σοβαρά τη Ρωσία. Το τίμημα της καθυστέρησης είναι υψηλό, πολύ υψηλότερο από ό,τι έπρεπε, οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι και τα αποτελέσματα για την παγκόσμια ασφάλεια και οικονομία αβέβαια. Το μόνο βέβαιο είναι τα δεινά των Ουκρανών πολιτών και ο θάνατος στρατιωτών και από τις δύο πλευρές.
*
Ο Δρ. Vladislav B. Sotirović ήταν καθηγητής πανεπιστημίου στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Είναι Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών. Είναι τακτικός συνεργάτης της Global Research.
Η επιλεγμένη εικόνα είναι από τον συγγραφέα