Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Το Southfront αναφέρει: «Η Ρωσία αρχίζει να πολεμά στα αλήθεια», αλλά το πιθανότερο είναι ότι είναι ένα χτύπημα στον καρπό για την επίθεση της Ουκρανίας στη γέφυρα της Κριμαίας. Εάν το Κρεμλίνο έβλεπε αυτά τα χτυπήματα ως μέρος του πολέμου, τα χτυπήματα θα συνεχίζονταν και θα εντείνονταν έως ότου η Ουκρανία παρακαλούσε γονατιστή να παραδοθεί. Προς το παρόν, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως το Κρεμλίνο σκοπεύει να κάνει ό,τι χρειάζεται και να τερματίσει τη σύγκρουση προτού διευρυνθεί σε πλήρη σύγκρουση με τη Δύση.
Η ρωσική επιτόπια στρατιωτική επέμβαση δεν ήταν πιθανώς ποτέ απαραίτητη για να σταματήσει η επίθεση της Ουκρανίας στο Ντονμπάς. Το Κρεμλίνο θα μπορούσε απλώς να είχε χτυπήσει την πολιτική και στρατιωτική υποδομή της Δυτικής Ουκρανίας και να συνεχίσει να επαναλαμβάνει τις επιθέσεις μέρα με τη μέρα μέχρι να συμμορφωθεί ή να καταστραφεί η Ουκρανία.Η σύγκρουση μπορεί να είχε διαρκέσει μια εβδομάδα χωρίς ούτε ένα Ρώσο θύμα.
Αλλά το Κρεμλίνο επέλεξε έναν ρόλο Goody Two Shoes – μια μικρή δέσμευση των χερσαίων δυνάμεων στα ρωσικά τμήματα της ανατολικής Ουκρανίας που υποφέρουν εδώ και καιρό από επιθέσεις ουκρανικού πυροβολικού εναντίον αμάχων και νεοναζιστικά βασανιστήρια του ρωσικού πληθυσμού, για τα οποία δεν έχει υπάρξει καταγγελία στα δυτικά μέσα.
Ήταν προφανές από την αρχή πως επρόκειτο για μια στρατηγική γκάφα της οποίας η αργή πρόοδος θα έδινε στην Ουάσιγκτον χρόνο να διευρύνει τον πόλεμο και να στηρίξει την Ουκρανία με χρήματα, όπλα, εκπαίδευση, πληροφορίες και πληροφορίες στόχευσης. Με το Κρεμλίνο αποφασισμένο να περιορίσει τη σύγκρουση στις ρωσικές περιοχές της Ουκρανίας, ο ρωσικός στρατός εμποδίστηκε να παρέμβει στην ικανότητα της Ουκρανίας να διεξάγει πόλεμο. Δεν έγιναν πλήγματα στην κυβερνητική και στρατιωτική επικοινωνία και υποδομή στο Κίεβο, επιτρέποντας στην Ουκρανία να εμπλακεί στη σύγκρουση ενώ παραμένει ανέγγιχτη, ένα τεράστιο μειονέκτημα που προκάλεσαν μόνοι τους οι Ρώσοι στις ρωσικές δυνάμεις. Προφανώς, αυτή η απερίσκεπτη στρατιωτική πολιτική ήταν να δείξει ότι η Ρωσία έσωζε το Ντονμπάς και όχι την Ουκρανία. Με άλλα λόγια, το Κρεμλίνο άφησε τη δυτική γνώμη να περιορίσει την στρατιωτική του επιχείρηση.
Αυτός, φυσικά, είναι ο λόγος που η Ουκρανία αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τον Πούτιν. Δεν υπάρχει κίνητρο για την Ουκρανία να διαπραγματευτεί. Ο Πούτιν έχει περιορίσει τον πόλεμο στις ρωσικές περιοχές, αφήνοντας την Ουκρανία ανέγγιχτη. Μόνο Ρώσοι πολίτες σκοτώνονται και οι πόλεις και οι κωμοπόλεις τους καταστρέφονται, ενώ η Ουκρανία ακολουθεί το χαρούμενο δρόμο της σαν να μην υπάρχει πόλεμος.
Η ρωσική πολιτική έναντι της Ουκρανίας δεν έχει νόημα από το 2014, όταν το Κρεμλίνο αποδέχθηκε τη δημιουργία από την Ουάσιγκτον μιας εχθρικής νεοναζιστικής κυβέρνησης στα σύνορα της Ρωσίας. Εάν οι επιθέσεις είναι μόνο ένα χτύπημα στον καρπό, θα αποδειχθούν αντιπαραγωγικές. Τα χτυπήματα θα τροφοδοτήσουν περισσότερη δυτική προπαγάνδα, διευκολύνοντας την Ουάσιγκτον να επεκτείνει περαιτέρω τη σύγκρουση και να δημιουργήσει περισσότερη αποφασιστικότητα από την πλευρά της Ουκρανίας.
Τούρκος κυβερνητικός αξιωματούχος αναφέρει ότι αυτό που πραγματικά θέλει ο Πούτιν δεν είναι μια νίκη στην Ουκρανία αλλά «μια νέα μεγάλη συμφωνία, μια νέα συμφωνία με τη Δύση». Στόχος του Πούτιν, λέει, είναι να επαναδιαπραγματευτεί την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον. https://www.rt.com/russia/564300-putin-west-deal-turkiye/
Αν ναι, αυτό είναι ένα όνειρο του Κρεμλίνου. Η Ουάσιγκτον έχει δεσμευτεί για την καταστροφή της Ρωσίας και το Κρεμλίνο συνεχίζει να παίζεται στα χέρια της Ουάσιγκτον. Εάν το Κρεμλίνο είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η Δύση κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία και σκοπεύει να καταστρέψει τη Ρωσία, η σύγκρουση θα συνεχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αυτό που χρειάζεται είναι μια γρήγορη αποφασιστική ρωσική νίκη που θα τερματίσει τη σύγκρουση και θα δείξει στα ευρωπαϊκά κράτη-μαριονέτα της Ουάσιγκτον τι θα σημαίνει για αυτά ο πόλεμος κατά της Ρωσίας. Μόνο αυτό μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο που εκτυλίσσεται. Οι διαπραγματεύσεις είναι εντελώς αδύναμες, όπως σίγουρα έχει μάθει το Κρεμλίνο μέχρι τώρα.
Για τρεις δεκαετίες ούτε μία διαπραγμάτευση με τη Δύση δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Ρωσίας. Γιατί να συνεχίσουμε μια εντελώς αποτυχημένη προσέγγιση; Μια κυβέρνηση που απαντά στις απειλές με αιτήματα για διαπραγματεύσεις δημιουργεί μια εικόνα του εαυτού της ως μια κυβέρνηση απρόθυμη να πολεμήσει, μια εικόνα που ενθαρρύνει περισσότερες προκλήσεις έως ότου, τελικά, η πλάτη της είναι στον τοίχο. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η λογικότητα της ρωσικής κυβέρνησης ενθαρρύνει την Ουάσιγκτον να συνεχίσει να πιέζει μέχρι να επιτευχθεί ο Αρμαγεδδών.