 |
| DeSa81 / pixabay |
Caitlin Johnstone - caitlinjohnstone.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Dave DeCamp του Antiwar αναφέρει :
«Αυτή η κρίση στην Ουκρανία στην οποία βρισκόμαστε αυτή την στιγμή, αυτή είναι απλώς η προθέρμανση», είπε ο Ναύαρχος Τσαρλς Ρίτσαρντ, διοικητής της Στρατηγικής Διοίκησης των ΗΠΑ. «Το μεγάλο έρχεται. Και δε θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να υποβληθούμε σε εξετάσεις με τρόπους που δεν έχουμε δοκιμαστεί [εδώ και πολύ καιρό]».
Η προειδοποίηση του Ρίτσαρντ ήρθε αφότου οι ΗΠΑ δημοσίευσαν τη νέα αναθεώρηση πυρηνικής στάσης (NPR), η οποία επιβεβαιώνει ότι το δόγμα των ΗΠΑ επιτρέπει την πρώτη χρήση πυρηνικών όπλων. Η ανασκόπηση λέει πως ο σκοπός του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ είναι «να αποτρέψει στρατηγικές επιθέσεις, να διαβεβαιώσει τους συμμάχους και τους εταίρους και να επιτύχει τους στόχους των ΗΠΑ εάν αποτύχει η αποτροπή».
Όχι μόνο ο Ρίτσαρντ φαίνεται να πιστεύει ότι ένας θερμός πόλεμος μεταξύ μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων είναι προδιαγεγραμμένος, αλλά έχει επίσης δηλώσει προηγουμένως ότι ένας πυρηνικός πόλεμος με τη Ρωσία ή την Κίνα είναι πλέον «μια πολύ πραγματική πιθανότητα».
The US empire really is threatening all life on Earth with potential nuclear apocalypse:
— Ben Norton (@BenjaminNorton) November 7, 2022
The US military commander who oversees nuclear forces said, “This Ukraine crisis that we’re in right now, this is just the warmup”
“The big one is coming,” he added https://t.co/6c1iLEDOEk
Αυτό που βρίσκω πιο εντυπωσιακό σε τέτοιες παρατηρήσεις είναι το πόσο παθητικό το κάνουν πάντα να ακούγεται. Ο Ρίτσαρντ μιλάει για το "The Big One" όπως άλλοι άνθρωποι μιλούν για τους σεισμούς στην Καλιφόρνια, λες και ένας θερμός πόλεμος με την Κίνα θα ήταν κάποιο είδος φυσικής καταστροφής που συνέβη από το πουθενά.
Αυτό το είδος ρητορικής γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο. Η περιγραφή ενός παγκόσμιου πολέμου της Ατομικής Εποχής ως κάτι που θα συνέβαινε στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ, αντί για το άμεσο αποτέλεσμα των συγκεκριμένων αποφάσεων Α-ή-Β που λαμβάνονται από την αυτοκρατορία, γίνεται το δικό της είδος σχολαστικής εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή η παθητική αφηγηματική επικάλυψη που τοποθετείται στην κορυφή του μιλιταρισμού της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ δεν είναι κάτι καινούργιο. Το 2017, ο Άνταμ Τζόνσον του Fair.org κατέγραψε τον τρόπο με τον οποίο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν πάντα τις Ηνωμένες Πολιτείες πως «σκοντάφτουν» σε πολέμους και «μπουκώνονται» σε στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως ένας απατημένος σύζυγος που δημιουργεί κακές δικαιολογίες αφού τον πιάσουν:
Αυτό εκφράζεται με μεγαλύτερη σαφήνεια στην ιδέα πως οι ΗΠΑ «παρασύρονται» στον πόλεμο παρά τις κατά τα άλλα απόλεμες προθέσεις τους. «Θα συρθούν οι ΗΠΑ περαιτέρω στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας;» ρώτησε το Fox News (4/7/17). «Πώς η Αμερική θα μπορούσε να σκοντάψει σε πόλεμο με το Ιράν», αποκάλυψε το The Atlantic (2/9/17), «Τι θα χρειαζόταν για να τραβήξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο στην Ασία», υπέθεσε ο Quartz (29/4/17). "Ο Τραμπ θα μπορούσε εύκολα να μας ρουφήξει ξανά στο Αφγανιστάν", προέβλεψε ο Σλέιτ (5/11/17). Οι ΗΠΑ «σκοντάφτουν σε έναν ευρύτερο πόλεμο» στη Συρία, σύμφωνα με τη συντακτική επιτροπή των New York Times (5/2/15) προειδοποίησε. «Μία ευέλικτή εμπλοκή στη Συρία μπορεί να παγιδεύσει τις ΗΠΑ σε μια ατελείωτη σύγκρουση», πρόσθεσε το Vice News (19/6/17).
Syria the Latest Case of US ‘Stumbling’ Into War - https://t.co/uZV7Lu3VFf pic.twitter.com/FVPtSGeery
— FAIR (@FAIRmediawatch) June 22, 2017
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν αυτό εδώ και τώρα: εάν υπάρχει θερμός πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και μιας μεγάλης δύναμης, δε θα είναι επειδή αυτός ο πόλεμος «σκόνταψε». Δε θα είναι σαν σεισμός ή άλλη φυσική καταστροφή. Δε θα είναι κάτι που θα συμβεί ή θα επιβληθεί στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ, ενώ απλώς στέκεται παθητικά εκεί μέσα στην αθωότητα με τα μάτια του Μπάμπι.
Θα είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών που θα κάνουν οι διαχειριστές της αυτοκρατορίας. Θα είναι το αποτέλεσμα της επιλογής των ΗΠΑ της κλιμάκωσης αντί της αποκλιμάκωσης, του ακραίου χαρακτήρα έναντι της εκτόνωσης — όχι μόνο μία φορά, αλλά ξανά και ξανά, ενώ θα μειώνονται οι επιλογές διεξόδου. Θα είναι το αποτέλεσμα πραγματικών υλικών αποφάσεων που λαμβάνονται από πραγματικούς υλικούς ανθρώπους που ζουν σε σπίτια πραγματικών υλικών ενώ συγκεντρώνουν πραγματικούς μισθούς υλικών για να κάνουν τις επιλογές που κάνουν.
Ένα άλλο πράγμα που μου κάνει εντύπωση σχετικά με σχόλια όπως αυτά του Τσαρλς Ρίτσαρντ είναι το πόσο τρελό είναι που όλοι δεν απαντούν σε αυτά με το εξής: «Εντάξει, λοιπόν, ας αλλάξουμε όλα τα πράγματα που κάνουμε, γιατί αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί».
Και μην κάνετε λάθος: αυτό είναι απολύτως μια επιλογή. Η επιλογή να απομακρυνθείτε από την πορεία σύγκρουσης με το δυνητικά πιο φρικτό πόλεμο όλων των εποχών είναι διαθέσιμη αυτή την στιγμή και θα παραμείνει διαθέσιμη για κάποιο χρονικό διάστημα στο μέλλον. Δεν είναι 1939 όταν ο πόλεμος είναι ήδη μπροστά μας. Αν μη τι άλλο, μοιάζει περισσότερο με τους πρόδρομους των αρχών του 20ου αιώνα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και όλων των ανόητων επιθέσεων και εμπλοκών που τελικά οδήγησαν και στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η πολιτιστική μας γοητεία με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μας έκανε ηλίθιους και τρελούς είναι ότι μας έκανε να ξεχάσουμε πως ήταν το χειρότερο μεμονωμένο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα κι αν ένας θερμός πόλεμος με τη Ρωσία και/ή την Κίνα δε γινόταν πυρηνικός, θα εξακολουθούσε να εξαπολύει ανείπωτη φρίκη σε αυτή τη Γη που θα αντηχούν σε όλη τη συλλογική μας συνείδηση για γενιές.
Αυτή η φρίκη πρέπει να απομακρυνθεί. Και η ώρα να αρχίσουμε να αλλάζουμε είναι τώρα.