Το μεγάλο πρόβλημα, είναι το γεγονός πως αυτή η χώρα, δεν έχει την πολυτέλεια να διατυπώνει η ίδια τα διλήμματα που την αφορούν και να αποφασίζει γι’ αυτά με γνώμονα την βέλτιστη διαχείριση σημαντικών παραμέτρων του δικού της στρατηγικού σχεδιασμού, ως αυτοδύναμος, αυτόφωτος και σοβαρός περιφερειακός δρών, σε αυτήν την εξαιρετικά σημαντική αλλά και ιδιαίτερα ευαίσθητη γωνιά του πλανήτη.
Η πατρίδα μας, κατά κανόνα σύρεται πίσω από αιφνιδιασμούς, διαρκείς και ανατροφοδοτούμενους εκβιασμούς, αλλά και από μια κακώς νοούμενη αντίληψη αναφορικά με τις «συμμαχικές» της υποχρεώσεις, η οποία επιστρατεύεται, όχι για να ρυθμίσει με όρους εθνικής αξιοπρέπειας τις σχέσεις της με τους πολυεθνικούς οργανισμούς στους οποίους καλώς ή κακώς συμμετέχει, αλλά για να διευκολύνει την διαχείριση της πολιτικής σταδιοδρομίας των πολιτικών της ταγών, που επιμένουν να μην απογαλακτίζονται από την λογική του παρασιτισμού, της δουλοπρέπειας και της νοσηρής αντίληψης που θεωρεί ότι η «συμμαχική» στήριξη που συμβάλει στην παραμονή τους στην εξουσία, είναι μεταξύ άλλων και μια ιδιότυπη «αντιπαροχή» για την συγκαταβατικότητα, την απόλυτη προβλεψιμότητα, την προθυμία τους και εν τέλει την δεδομένη συμπεριφορά που επιδεικνύουν, μεταξύ άλλων, ΚΑΙ σε σχέση με την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών μας προτεραιοτήτων.
Οι ανατροπές των δεδομένων και κυρίως οι στρατηγικές ευκαιρίες που ανέδειξε ο πόλεμος στην Ουκρανία, διαμορφώνουν μια καινούρια κατάσταση σε ένα ευρύτατο φάσμα προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η Διεθνής τάξη. Από την φυσιογνωμία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσλαμβάνει η κορυφαία στρατηγική σύγκρουση, μέχρι και...
Μικροί και μεγάλοι δρώντες σε ολόκληρη την Ευρασία, αλλά ΚΑΙ στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά, έχουν τοποθετηθεί σε «επιθετική» διάταξη, διεκδικώντας αυξημένο ρόλο και σημαίνοντα λόγο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας και επιδιώκοντας να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις κάθε λογής ιστορικές εκκρεμότητες που θεωρούν ότι άφησε πίσω του, για κάποιους το συγκρουσιακό status του περασμένου αιώνα και για κάποιους άλλους η τελευταία τριακονταετία των βίαιων ανατροπών και των περιφερειακών συγκρούσεων. Και φυσικά, οι πάντες προσβλέπουν στην διαφαινόμενη δυνατότητα να καρπωθούν ένα σημαντικό κομμάτι της πίτας, διεκδικώντας ρόλο στα νέα πεδία ανταγωνισμού που διαμορφώνονται με επίκεντρο την αναμόρφωση του ενεργειακού χάρτη αλλά και την εφοδιαστική αλυσίδα με τις επικαιροποιημένες προκλήσεις που την αφορούν.
Ο αναθεωρητισμός, παρά και ενάντια στις αυταπάτες που συντηρεί και αναπαράγει το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, καθιερώνεται ως βασική συνιστώσα των εξελίξεων, που βάζει ανεξίτηλα την σφραγίδα του τόσο στα διεθνή όσο και στα περιφερειακά δρώμενα. Και δεν αφορά μονάχα στις πρακτικές και στις αντιλήψεις των συνήθων υπόπτων, όπως εσφαλμένα επιμένουν να αναπαράγουν οι κυρίαρχες φωνές του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, αλλά διαχέεται και προσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται ακόμη και μικροί δρώντες την θέση τους στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική και φυσικά διαπερνά στο σύνολό της, την στρατηγική που υιοθετούν οι παραδοσιακά ισχυροί δρώντες, προκειμένου να «φιλοτεχνήσουν» το νέο μοτίβο της υποτέλειας, στο οποίο καθυποτάσσουν την σφαίρα της ευρύτερης γεωπολιτικής τους επιρροής.
Για την Ελληνική πολιτική τάξη τέλος, το μοναδικό που φαίνεται να έχει αλλάξει μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, είναι το υλικό που τροφοδοτεί τις επικοινωνιακές μεγαλοστομίες στις οποίες επιδίδεται, με αποκλειστικό αποδέκτη τα αφελή τμήματα του εσωτερικού ακροατηρίου, τα οποία βομβαρδίζονται καθημερινά με «στρατηγικές αναβαθμίσεις»… Με «πυλώνες»… Και τα γνωστά διεθνοδικαιϊκά φληναφήματα. Στην ουσία η χώρα μας παραμένει καθηλωμένη στις Συμπληγάδες της αναποφασιστικότητας, της επιχειρησιακής ατολμίας, της αδιέξοδης φλυαρίας για δικαιώματα που «δεν απεμπολούνται» και που όταν το θελήσει ο Μεγαλοδύναμος, ενδέχεται και να ασκηθούν.
Τουρκικό «casus belli»… Τουρκολυβικό «μνημόνιο»… Αλλά και ένα ευρύτερο «πακέτο» θράσους και αμετροέπειας, που αφορά στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και σε μια κατάφορα προκλητική όσο και πρόστυχη ανάγνωση των Διεθνών Συνθηκών, συνθέτουν το πλαίσιο της ασφυκτικής πίεσης που ασκεί η Τουρκική εξωτερική πολιτική, επιδιώκοντας την καθολική γεωπολιτική παράλυση της χώρας μας και την εκβιαστική επιβολή μιας αλυσίδας υπαναχωρήσεων, που θα τροποποιήσει δραματικά το κυριαρχικό καθεστώς στο Αιγαίο αλλά και στην ΝΑ Μεσόγειο.
Η Ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ δείχνει διατεθειμένη να «σπάσει αυγά» προκειμένου να τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα με αυτό το θέατρο του παραλόγου. Ο κ. Δένδιας μάλιστα, σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού του προϊστάμενου, δεν διστάζει να περιφρονήσει την πραγματικότητα και να εμφανίσει τον Ελληνικό λαό ως δήθεν τρομοκρατημένο από την τουρκική επικοινωνιακή αγυρτεία, αποσιωπώντας πως η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, είναι αυτή που αρνείται να πράξει τα αυτονόητα και να σύρει την Τουρκία αμυνόμενη και σαστισμένη, πίσω από την Ελληνική Εθνική ατζέντα, καθηλωμένη πλήρως στις Συμπληγάδες των τετελεσμένων που νομιμοποιεί και κυρίως επιβάλει το Διεθνές Δίκαιο και τα οποία οφείλει να δημιουργήσει η χώρα μας , ήδη από… χθες. Σε κάθε περίπτωση πάντως...
- Δεν είναι ο δήθεν «φοβισμένος» Ελληνικός λαός αυτός που υπέγραψε συμφωνίες με μειωμένη επήρεια τμημάτων της Ελληνικής επικράτειας και έβγαλε από το κάδρο την μισή Ρόδο. Είναι η «ατρόμητη» κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο κ. Δένδιας…
- Δεν είναι ο δήθεν «φοβισμένος» Ελληνικός λαός αυτός που βάφτισε την συμφωνία για μειωμένη επήρεια, σε «αναγκαίες μικρές διαρρυθμίσεις» προκειμένου να μην προκαλείται το κοινό αίσθημα. Είναι η «ατρόμητη» κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο κ. Δένδιας…
- Δεν είναι ο δήθεν «φοβισμένος» Ελληνικός λαός αυτός που αποφεύγει να επεκτείνει τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα στα 12 νμ στο όνομα της «σύνεσης» και του ΜΗ πολέμου. Είναι η «ατρόμητη» κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο κ. Δένδιας και είναι ο κ. Γεραπετρίτης – υπουργός αυτής της κυβέρνησης – που χαμήλωσε τον πήχη της αξιοπρέπειας στα 6 νμ…
Και φυσικά δεν είναι ο δήθεν «φοβισμένος» Ελληνικός λαός αυτός που αποφεύγει να οριοθετήσει ΑΟΖ ακόμη και με την Κύπρο. Είναι η «ατρόμητη» κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο κ. Δένδιας και δεν βρίσκουμε ούτε έναν λόγο που θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος γι’ αυτό…
Επίλογος…
Η κυβέρνηση δυστυχώς δεν είναι μόνη σε αυτήν την φαιδρή και αδιέξοδη πρακτική. Περιώνυμοι «στρατηγιστές» που επιμένουν να κομπορρημονούν για την «σπουδαιότητά» τους, για τα πτυχία τους, αλλά και για τις πολιτικές ή άλλες διασυνδέσεις τους στο πολιτικό στερέωμα του τόπου μας και πάντα καμαρώνοντας σαν γύφτικα σκεπάρνια, χτίζουν μεθοδικά και κυρίως προσχηματικά, μια σειρά από κίβδηλα άλλοθι που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν φοβικά σύνδρομα, αναποφασιστικότητα και μια επικίνδυνα εκφυλιστική απραξία, το τίμημα της οποίας θα κληθεί η πατρίδα μας να πληρώσει πάρα πολύ ακριβά στο άμεσο μέλλον.
Σε ότι μας αφορά πάντως, θα θέλαμε γι’ ακόμη μια φορά να είμαστε σαφείς απέναντι σ όλους αυτούς τους κυρίους, που θεωρούν ότι τα ράσα κάνουν τον παπά και οι επικύψεις τον Διάκο… Καλό θα είναι λοιπόν να ξέρετε αγαπητοί, ότι η πατρίδα μας, ΔΕΝ έχει ανάγκη από "στρατηγιστές" που την συμβουλεύουν για όλα όσα θα πρέπει κατά την γνώμη τους να ΜΗΝ κάνει, αν θέλει να εφαρμόζει μια «συνετή» πολιτική, χωρίς έξτρα υποχρεώσεις και χωρίς να επιφορτίζεται με τις αναβαθμισμένες ευθύνες, αναφορικά με την στρατηγική της επιβίωση και με την προάσπιση των αυτονόητων... Τέτοιες υποδείξεις τις κάνει ο Τσαβούσογλου και ο Μπαχτσελί… Τις κάνουν οι Τούρκοι καθημερινά και τις κάνουν με την αυθεντικότητα του αντίπαλου. Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνονται με την φοβική μιζέρια του υποτιθέμενα συνετού στρατηγιστή.