Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Το PiS έχει εμμονή με την Ουκρανοποίηση της Πολωνίας, η οποία αναφέρεται στη μονομερή παραχώρηση των κοινωνικο-πολιτιστικών δικαιωμάτων του γηγενούς πληθυσμού της χώρας τους για γεωπολιτικούς λόγους που σχετίζονται με τα συμφέροντα της Βαρσοβίας στη γειτονική πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Στην πράξη, το κυβερνών κόμμα επιδιώκει να ενισχύσει την de facto Πολωνο - Ουκρανική Συνομοσπονδία που σχηματίστηκε στα τέλη Μαΐου μετά το ταξίδι του Προέδρου Ντούντα στο Κίεβο και την υπογραφή αρκετών σχετικών εγγράφων που υπονοούσαν έντονα τέτοιες κοινές προθέσεις.
Ο πρωταρχικός στόχος είναι να εδραιωθεί η «σφαίρα επιρροής» της Πολωνίας που αναμένεται να οικοδομηθεί σε αυτή τη βάση παράλληλα με την ενίσχυση της απειλής της Γερμανίας για την Κεντρική Ευρώπη. Εάν το PiS οραματιζόταν την οικοδόμηση μιας εταιρικής σχέσης ίσων σε ολόκληρη την περιοχή χωρίς κανένα οικονομικό ή κοινωνικο-πολιτιστικό κόστος για τους δικούς του ανθρώπους, τότε αυτή η ανεπίσημη πολιτική θα μπορούσε να επαινεθεί ως εξαιρετικά ρεαλιστική. Δυστυχώς, ωστόσο, ο πολωνικός λαός θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό και να θυσιάσει τα κοινωνικο-πολιτισμικά του πρότυπα για να ευχαριστήσει την Ουκρανία.
Για αυτόν το δεύτερο σκοπό, οι Ουκρανοί δεν αναμένεται να αφομοιωθούν και να ενσωματωθούν στην πολωνική κοινωνία, παρόλο που ορισμένοι από αυτούς το κάνουν σε διαφορετικό βαθμό. Η μαζική μετανάστευση κυριολεκτικά εκατομμυρίων από αυτούς στην Πολωνία τους τελευταίους οκτώ μήνες άλλαξε τελείως τον ίδιο τον ιστό αυτού του μέχρι τότε σε μεγάλο βαθμό ομοιογενούς έθνους. Σε μια προσπάθεια να εκτραπούν προληπτικά από την αντίσταση της βάσης σε αυτήν την κοινωνικο-πολιτιστική τάση, οι αρχές έχουν κατασκευάσει τεχνητά μια κοινή Πολωνο-Ουκρανική ιστορική αφήγηση.
Σύμφωνα με αυτούς, αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι είναι στην πραγματικότητα ένα και η συνολική σύγκλιση μεταξύ των χωρών τους που επιταχύνθηκε άνευ προηγουμένου μετά το ταξίδι του Ντούντα στο Κίεβο στα τέλη Μαΐου είναι επομένως μια φυσική διαδικασία που πρέπει να υποστηριχθεί πλήρως από τον πολωνικό λαό. Ενώ η Βαρσοβία εξακολουθεί να υποστηρίζει επίσημα ότι οι φασίστες συνεργάτες της Ουκρανίας της εποχής του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου πραγματοποίησαν πράγματι γενοκτονία κατά του πολωνικού λαού που ζούσε στα ανατολικά σύνορα της πρώην Δεύτερης Δημοκρατίας, δεν πιέζουν σοβαρά αυτό το σημείο.
Αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό για όλους τους ειλικρινείς Πολωνούς πατριώτες, καθώς η μαζική εισροή Ουκρανών στην κοινωνία τους κινδυνεύει να δει μια διείσδυση από υποστηρικτές της γενοκτονίας που θεωρούν αυτούς τους εγκληματίες πολέμου ως τους λεγόμενους «ήρωες» και τους «ιδρυτές» του μετακομμουνιστικού κράτους τους. Επομένως, είναι κατανοητό γιατί πολλοί Πολωνοί ανησυχούν για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της de facto συγχώνευσης των δύο χωρών τους σε μία, καθώς η ιστορική αλήθεια μπορεί να θυσιαστεί για «πολιτική ευκολία».
Εκεί βρίσκεται ο νόμιμος λόγος πίσω από την πρόταση αυτού του πατριωτικού κόμματος να ορκιστούν όλοι οι Ουκρανοί στην Πολωνία πίστη στο κράτος υποδοχής τους, να καταδικάσουν τα εγκλήματα της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κατά του πολωνικού λαού και να υποσχεθούν να διαδώσουν την αλήθεια σχετικά με τα προαναφερθέντα όταν τελικά επιστρέψουν στη χώρα τους. Με απλά λόγια, είναι ένα λογικό μέσο για τη διαχείριση της εξουκρανοποίησης της πολωνικής κοινωνίας, την ατελή διήθηση των φασιστών προσφύγων και την αποτροπή του PiS από το να θυσιάσει την ιστορική αλήθεια για την επιδίωξη γεωστρατηγικών στόχων.
Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες απαιτήσεις της Πολωνίας για αποζημίωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τη Γερμανία και την υπονοούμενη πρόθεσή της να καταθέσει το ίδιο εναντίον της Ρωσίας, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι η γειτονική Ουκρανία θα μπορούσε τελικά να υποβάλει παρόμοια τέτοια αιτήματα κατά της Πολωνίας εάν η Βαρσοβία δε δώσει στο Κίεβο λευκή επιταγή (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Άλλωστε, είναι προς το συμφέρον αυτού του «νεότερου συνεργάτη» να «ισοπεδώσει τον αγωνιστικό χώρο» μέσω δημιουργικών τρόπων, προκειμένου να αρμέξει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από τον «ανώτερο συνεργάτη» του.
Ελλείψει μιας «επανεκκίνησης του καθεστώτος» στο Κίεβο που θα έχει ως αποτέλεσμα την ανατροπή της εξύμνησης των γενοκτονιών φασιστών συνεργατών της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η πρώην Σοβιετική Δημοκρατία θα συνεχίσει να θεωρεί αυτές τις προσωπικότητες ως «ιδρυτές» της και τις άθλιες πράξεις τους ως «απαραίτητες ενέργειες για την επιδίωξη της ουκρανικής ανεξαρτησίας». Εάν η de facto Πολωνο-Ουκρανική Συνομοσπονδία βιώσει ποτέ μια σοβαρή εσωτερική κρίση μεταξύ των συστατικών της μισών, τότε το Κίεβο μπορεί να κρατήσει την κάρτα αποζημιώσεων πάνω από το κεφάλι της Βαρσοβίας ως δαμόκλειο ξίφος.
Αυτό το σενάριο θα μπορούσε επίσης να εκμεταλλευτούν οι άλλοι δυτικοί προστάτες της Ουκρανίας, οι οποίοι έχουν κοινωνικοπολιτικούς λόγους για τη μεγιστοποίηση της πολυμερούς πίεσης στην Πολωνία ως τιμωρία για τις πολιτικές του PiS κατά των αμβλώσεων/-LGΒΤ και τη συνεχιζόμενη μεταρρύθμιση του δικαστικού της συστήματος. Αν και το Κίεβο έχει υποβληθεί εθελοντικά στο να γίνει ο «κατώτερος εταίρος» της Βαρσοβίας, είναι κατανοητό ότι δε θέλει να παραμείνει σε αυτή τη θέση επ' αόριστον, για το οποίο θα μπορούσε να απαιτήσει αποζημιώσεις από την Πολωνία για να αυξήσει τη στρατηγική τΟΥ αυτονομία.
Σε αυτή την περίπτωση, η Πολωνία θα μπορούσε εύκολα να εκτεθεί σε πολιτική κρίση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, η πρώτη που αναφέρθηκε στα εκατομμύρια Ουκρανών που διαμαρτύρονταν εκεί για να υποστηρίξουν αυτό το αίτημα (ίσως σε συντονισμό με την «αντιπολίτευση» που υποστηρίζεται από τις Βρυξέλλες/Βερολίνο) και το δεύτερο σε σχέση με το ότι η ΕΕ εκμεταλλεύεται αυτή την εξέλιξη ως πρόσχημα να μεγιστοποιήσει την πίεσή της στο PiS. Το κυβερνών κόμμα δε θα είχε κανέναν να κατηγορήσει για αυτό, παρά μόνο τον εαυτό του, μετά την εξουκρανοποίηση της κοινωνίας μετά τη συγχώνευση σε μια de facto συνομοσπονδία με το Κίεβο.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα που ενέπνευσε αυτήν την ανάλυση, είναι αντικειμενικά προς τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας της Πολωνίας να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να υποχρεωθούν όλοι οι Ουκρανοί υπό το έγγραφό της να ορκιστούν πίστη στο κράτος υποδοχής τους. Αν και μια ομολογουμένως ατελής λύση, είναι η καλύτερη δυνατή (εκτός φυσικά από την αντιστροφή της ουκρανοποίησης της πολωνικής κοινωνίας) για την προληπτική αποτροπή του προαναφερθέντος σεναρίου του Υβριδικού Πολέμου που θα μπορούσε να εμφανιστεί ήδη από το επόμενο έτος.