Ενώ η Αραβική Σύνοδος Κορυφής στην Αλγερία επιβεβαίωσε την προσήλωσή της στη λεγόμενη «Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία» ως τελική λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα, η απάντηση του Ισραήλ ήρθε γρήγορα και αποφασιστικά με την επιστροφή στην εξουσία του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του αντιαραβικού θρησκευτικού μπλοκ Λικούντ.
Abdel Bari Atwan - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, οι Ισραηλινοί ψήφισαν σε μεγάλους αριθμούς για τα αντιαραβικά, ρατσιστικά, θρησκευτικά κόμματα, τα οποία ασπάζονται ανοιχτά μια πολιτική δολοφονίας και απέλασης Παλαιστινίων από όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη και προωθούν μια αποκλειστικά εβραϊκή-σιωνιστική ταυτότητα της χώρας.
Το κόμμα «Εβραϊκή Δύναμη», το οποίο κέρδισε 15 έδρες και ηγείται από τις δύο πιο ρατσιστικές προσωπικότητες στη σύντομη ιστορία του εβραϊκού κράτους, τον Bezael H. Cherish και τον αναπληρωτή του Itamar Ben Gvir, θα είναι η ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης συνασπισμού του Νετανιάχου.
Ο ηγέτης αυτού του κόμματος, που θα είναι ο πιο εξέχων εταίρος των Αράβων μοναρχών που υπέγραψαν ειρηνευτικές συμφωνίες με το Ισραήλ, ζήτησε να σκοτωθούν Άραβες, να τους εκδιώξουν και να τυλίξουν τα σώματα των μαρτύρων σε δέρμα χοίρου «προς τιμήν» τους.
Κανονικοποίηση ο νέος κανόνας
Ωστόσο, είναι πιθανό να στρωθούν κόκκινα χαλιά για τον Ben Gvir και τον Netanyahu στις αραβικές πρωτεύουσες, όπου θα απολαύσουν την αραβική φιλοξενία και θα πιουν από τα επιχρυσωμένα κύπελλα τους. Πράγματι, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του νικηφόρου ισραηλινού συνασπισμού και του ηττημένου (Lapid-Gantz).
Και οι δύο συγκλίνουν στην αμοιβαία εχθρότητα και μίσος τους για τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους. Ο στρατηγός Benny Gantz, ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας στην προηγούμενη κυβέρνηση, καυχιόταν pvw ήταν ο Ισραηλινός που σκότωσε τον μεγαλύτερο αριθμό Αράβων – και αυτό είναι αλήθεια, καθώς η κυβέρνησή του έχει σκοτώσει 166 Παλαιστίνιους από την αρχή του τρέχοντος έτους.
Υπάρχει, ωστόσο, μια ασημένια γραμμή: Αυτή η ρατσιστική κυβέρνηση θα επισπεύσει την κατάρρευση του Ισραήλ και θα οδηγήσει στο αναπόφευκτο τέλος του, όχι στα χέρια των ταλαιπωρημένων αραβικών στρατών, αλλά στα χέρια της παλαιστινιακής αντίστασης και των περιφερειακών συμμάχων τους, των πυραύλων και των drones τους.
Υπάρχουν τρία βήματα που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση Νετανιάχου και ο εξτρεμιστικός συνασπισμός του κατά την ανάληψη της εξουσίας:
Πρώτον, μια επιστροφή στην αναβίωση της «Συμφωνίας του Αιώνα» της εποχής Τραμπ, στην προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και στην απέλαση των περισσότερων Παλαιστινίων κατοίκων της στην Ιορδανία ως «εναλλακτική πατρίδα».
Δεύτερον, η κλιμάκωση των εισβολών στο τέμενος Al-Aqsa, η εδραίωση του εβραϊκού ελέγχου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και η εξάλειψη της αραβικής και ισλαμικής ταυτότητάς της. Το πρώτο βήμα μπορεί να είναι η διαίρεση του στο πρότυπο του τζαμιού Ibrahimi στη Χεβρώνα, στη συνέχεια η κατεδάφισή του και η ανέγερση του υποτιθέμενου «ναού» στα ερείπια του.
Τρίτον, η ακύρωση ή το πάγωμα της συμφωνίας οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων με το Λίβανο, παρόμοια με αυτό που συνέβη με τις Συμφωνίες του Όσλο με τους Παλαιστίνιους. Ο Νετανιάχου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να το κάνει ανοιχτά στην προεκλογική του εκστρατεία.
Αυτή η επιλογή φαίνεται ιδιαίτερα πιθανή δεδομένου πως η εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου από το κοίτασμα Karish έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ το κοίτασμα Qana, το οποίο «εν μέρει» αναγνωρίστηκε ως Λιβανέζικο, παραμένει ανέγγιχτο, χωρίς έρευνες ή εξερευνήσεις μέχρι αυτή την στιγμή.
Είναι πιθανό ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου του Λιβάνου θα μείνουν αδρανή στο άμεσο μέλλον. Οι ίδιοι Αμερικανοί μεσολαβητές δεν εγγυήθηκαν την εφαρμογή ούτε του 1 τοις εκατό των Συμφωνιών του Όσλο, και πιθανότατα δε θα εγγυηθούν τα δικαιώματα του λιβανέζικου λαού.
Ανανεωμένη παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση
Αλλά ο Νετανιάχου πρόκειται να αναλάβει τον έλεγχο μιας πολύ διαφορετικής κατάστασης πραγμάτων, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Για αρχή, το Ισραήλ αντιμετωπίζει μια κλιμακούμενη εσωτερική σύγκρουση, και το πιο σημαντικό, μια αναζωπυρωμένη ιντιφάντα με τη μορφή ένοπλης αντίστασης στη Δυτική Όχθη.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αντίσταση στη Δυτική Όχθη χωρίς να συζητήσουμε το φαινόμενο του The Lions' Den του οποίου η πολιτική και στρατιωτική επιρροή διευρύνεται, ενώ η αγκαλιά του παλαιστινιακού κοινού στο κίνημα αυξάνεται. Δεν περνάει μέρα χωρίς να γίνει μάρτυρας μιας επιχείρησης κομάντο σε διάφορα μέρη της Δυτικής Όχθης στη Ναμπλούς, την Τζενίν και τη Χεβρώνα – αργότερα στη Ραμάλα, και στη συνέχεια στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη πριν από το 1948.
Ο Νετανιάχου μπορεί να καταφέρει να συμπεριλάβει μία ή δύο ακόμη αραβικές κυβερνήσεις στη Συμφωνία του Αβραάμ, η οποία υπεγράφη κατά την τελευταία του πρωθυπουργία. Ωστόσο, τέτοια πολιτικά ακροβατικά δε θα έχουν καμία αξία υπό το πρίσμα της «αφύπνισης» του παλαιστινιακού λαού και της επιστροφής του στην ένοπλη αντίσταση.
Ο Νετανιάχου που επέστρεψε, δε θα ξεχάσει τη μάχη του Μάη του 2021 στο «Ξίφος της Ιερουσαλήμ» που τον ταπείνωσε και τους πυραύλους του που απομόνωσαν το κατοχικό κράτος για περισσότερες από 11 ημέρες, αναγκάζοντας εκατομμύρια Ισραηλινούς εποίκους-αποικιστές να πάνε σε καταφύγια.
Αυτοί οι πύραυλοι είναι ακόμα παρόντες και έτοιμοι, μαζί με εκατοντάδες οπλισμένα drones. Ίσως αξίζει επίσης να υπενθυμίσουμε στον επερχόμενο Ισραηλινό πρωθυπουργό πώς τελείωσε μια εκλογική συνάντηση στην πόλη Ashdod (η πόλη των προγόνων μου) και έφυγε τρομοκρατημένος από τους 400 πυραύλους που εκτόξευσε το κίνημα της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ (PIJ) σε αντίποινα για τη δολοφονία του αρχηγού της, Μπάχα Αμπού αλ-Άτα.
Άλλη μια μέρα στο γραφείο;
Το «Ισραήλ» στο οποίο επιστρέφει ο Νετανιάχου δεν είναι το ίδιο Ισραήλ που άφησε, και ο κόσμος που γνώριζε όταν ήταν για τελευταία φορά στην εξουσία, δεν είναι ο ίδιος κόσμος σήμερα. Ο αμερικανός υποστηρικτής του έχει βυθιστεί σε έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο φθοράς με τη Ρωσία στην Ουκρανία, όπου ο ομοθρήσκος του, Volodymyr Zelensky, έχει χάσει μέχρι στιγμής περίπου το ένα πέμπτο της επικράτειας της χώρας του και την έχει βυθίσει στο σκοτάδι και την απόγνωση.
Ενώ ο Νετανιάχου θεωρείται ως στενός φίλος του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, αυτή η φιλία είχε βαθύνει πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας. Η κατάσταση έχει πλέον αλλάξει δραματικά και θα αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας σε μια εποχή πολυπολικότητας.
Όσο για το Λιοντάρι, έχουν ουσιαστικά αλλάξει όλες τις εξισώσεις και τους κανόνες εμπλοκής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη –και ίσως και στον αραβικό κόσμο– και σε αυτό το πλαίσιο θα «καλωσορίσουν» ουσιαστικά την επιστροφή του σκληροπυρηνικού Νετανιάχου στην εξουσία.
Στις βουλευτικές εκλογές της 1ης Νοεμβρίου, οι Ισραηλινοί ψήφισαν σε μεγάλους αριθμούς για τα αντιαραβικά, ρατσιστικά, θρησκευτικά κόμματα, τα οποία ασπάζονται ανοιχτά μια πολιτική δολοφονίας και απέλασης Παλαιστινίων από όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη και προωθούν μια αποκλειστικά εβραϊκή-σιωνιστική ταυτότητα της χώρας.
Το κόμμα «Εβραϊκή Δύναμη», το οποίο κέρδισε 15 έδρες και ηγείται από τις δύο πιο ρατσιστικές προσωπικότητες στη σύντομη ιστορία του εβραϊκού κράτους, τον Bezael H. Cherish και τον αναπληρωτή του Itamar Ben Gvir, θα είναι η ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης συνασπισμού του Νετανιάχου.
Ο ηγέτης αυτού του κόμματος, που θα είναι ο πιο εξέχων εταίρος των Αράβων μοναρχών που υπέγραψαν ειρηνευτικές συμφωνίες με το Ισραήλ, ζήτησε να σκοτωθούν Άραβες, να τους εκδιώξουν και να τυλίξουν τα σώματα των μαρτύρων σε δέρμα χοίρου «προς τιμήν» τους.
Κανονικοποίηση ο νέος κανόνας
Ωστόσο, είναι πιθανό να στρωθούν κόκκινα χαλιά για τον Ben Gvir και τον Netanyahu στις αραβικές πρωτεύουσες, όπου θα απολαύσουν την αραβική φιλοξενία και θα πιουν από τα επιχρυσωμένα κύπελλα τους. Πράγματι, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του νικηφόρου ισραηλινού συνασπισμού και του ηττημένου (Lapid-Gantz).
Και οι δύο συγκλίνουν στην αμοιβαία εχθρότητα και μίσος τους για τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους. Ο στρατηγός Benny Gantz, ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας στην προηγούμενη κυβέρνηση, καυχιόταν pvw ήταν ο Ισραηλινός που σκότωσε τον μεγαλύτερο αριθμό Αράβων – και αυτό είναι αλήθεια, καθώς η κυβέρνησή του έχει σκοτώσει 166 Παλαιστίνιους από την αρχή του τρέχοντος έτους.
Υπάρχει, ωστόσο, μια ασημένια γραμμή: Αυτή η ρατσιστική κυβέρνηση θα επισπεύσει την κατάρρευση του Ισραήλ και θα οδηγήσει στο αναπόφευκτο τέλος του, όχι στα χέρια των ταλαιπωρημένων αραβικών στρατών, αλλά στα χέρια της παλαιστινιακής αντίστασης και των περιφερειακών συμμάχων τους, των πυραύλων και των drones τους.
Υπάρχουν τρία βήματα που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση Νετανιάχου και ο εξτρεμιστικός συνασπισμός του κατά την ανάληψη της εξουσίας:
Πρώτον, μια επιστροφή στην αναβίωση της «Συμφωνίας του Αιώνα» της εποχής Τραμπ, στην προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και στην απέλαση των περισσότερων Παλαιστινίων κατοίκων της στην Ιορδανία ως «εναλλακτική πατρίδα».
Δεύτερον, η κλιμάκωση των εισβολών στο τέμενος Al-Aqsa, η εδραίωση του εβραϊκού ελέγχου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και η εξάλειψη της αραβικής και ισλαμικής ταυτότητάς της. Το πρώτο βήμα μπορεί να είναι η διαίρεση του στο πρότυπο του τζαμιού Ibrahimi στη Χεβρώνα, στη συνέχεια η κατεδάφισή του και η ανέγερση του υποτιθέμενου «ναού» στα ερείπια του.
Τρίτον, η ακύρωση ή το πάγωμα της συμφωνίας οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων με το Λίβανο, παρόμοια με αυτό που συνέβη με τις Συμφωνίες του Όσλο με τους Παλαιστίνιους. Ο Νετανιάχου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να το κάνει ανοιχτά στην προεκλογική του εκστρατεία.
Αυτή η επιλογή φαίνεται ιδιαίτερα πιθανή δεδομένου πως η εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου από το κοίτασμα Karish έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ το κοίτασμα Qana, το οποίο «εν μέρει» αναγνωρίστηκε ως Λιβανέζικο, παραμένει ανέγγιχτο, χωρίς έρευνες ή εξερευνήσεις μέχρι αυτή την στιγμή.
Είναι πιθανό ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου του Λιβάνου θα μείνουν αδρανή στο άμεσο μέλλον. Οι ίδιοι Αμερικανοί μεσολαβητές δεν εγγυήθηκαν την εφαρμογή ούτε του 1 τοις εκατό των Συμφωνιών του Όσλο, και πιθανότατα δε θα εγγυηθούν τα δικαιώματα του λιβανέζικου λαού.
Ανανεωμένη παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση
Αλλά ο Νετανιάχου πρόκειται να αναλάβει τον έλεγχο μιας πολύ διαφορετικής κατάστασης πραγμάτων, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Για αρχή, το Ισραήλ αντιμετωπίζει μια κλιμακούμενη εσωτερική σύγκρουση, και το πιο σημαντικό, μια αναζωπυρωμένη ιντιφάντα με τη μορφή ένοπλης αντίστασης στη Δυτική Όχθη.
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αντίσταση στη Δυτική Όχθη χωρίς να συζητήσουμε το φαινόμενο του The Lions' Den του οποίου η πολιτική και στρατιωτική επιρροή διευρύνεται, ενώ η αγκαλιά του παλαιστινιακού κοινού στο κίνημα αυξάνεται. Δεν περνάει μέρα χωρίς να γίνει μάρτυρας μιας επιχείρησης κομάντο σε διάφορα μέρη της Δυτικής Όχθης στη Ναμπλούς, την Τζενίν και τη Χεβρώνα – αργότερα στη Ραμάλα, και στη συνέχεια στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη πριν από το 1948.
Ο Νετανιάχου μπορεί να καταφέρει να συμπεριλάβει μία ή δύο ακόμη αραβικές κυβερνήσεις στη Συμφωνία του Αβραάμ, η οποία υπεγράφη κατά την τελευταία του πρωθυπουργία. Ωστόσο, τέτοια πολιτικά ακροβατικά δε θα έχουν καμία αξία υπό το πρίσμα της «αφύπνισης» του παλαιστινιακού λαού και της επιστροφής του στην ένοπλη αντίσταση.
Ο Νετανιάχου που επέστρεψε, δε θα ξεχάσει τη μάχη του Μάη του 2021 στο «Ξίφος της Ιερουσαλήμ» που τον ταπείνωσε και τους πυραύλους του που απομόνωσαν το κατοχικό κράτος για περισσότερες από 11 ημέρες, αναγκάζοντας εκατομμύρια Ισραηλινούς εποίκους-αποικιστές να πάνε σε καταφύγια.
Αυτοί οι πύραυλοι είναι ακόμα παρόντες και έτοιμοι, μαζί με εκατοντάδες οπλισμένα drones. Ίσως αξίζει επίσης να υπενθυμίσουμε στον επερχόμενο Ισραηλινό πρωθυπουργό πώς τελείωσε μια εκλογική συνάντηση στην πόλη Ashdod (η πόλη των προγόνων μου) και έφυγε τρομοκρατημένος από τους 400 πυραύλους που εκτόξευσε το κίνημα της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ (PIJ) σε αντίποινα για τη δολοφονία του αρχηγού της, Μπάχα Αμπού αλ-Άτα.
Άλλη μια μέρα στο γραφείο;
Το «Ισραήλ» στο οποίο επιστρέφει ο Νετανιάχου δεν είναι το ίδιο Ισραήλ που άφησε, και ο κόσμος που γνώριζε όταν ήταν για τελευταία φορά στην εξουσία, δεν είναι ο ίδιος κόσμος σήμερα. Ο αμερικανός υποστηρικτής του έχει βυθιστεί σε έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο φθοράς με τη Ρωσία στην Ουκρανία, όπου ο ομοθρήσκος του, Volodymyr Zelensky, έχει χάσει μέχρι στιγμής περίπου το ένα πέμπτο της επικράτειας της χώρας του και την έχει βυθίσει στο σκοτάδι και την απόγνωση.
Ενώ ο Νετανιάχου θεωρείται ως στενός φίλος του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, αυτή η φιλία είχε βαθύνει πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας. Η κατάσταση έχει πλέον αλλάξει δραματικά και θα αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας σε μια εποχή πολυπολικότητας.
Όσο για το Λιοντάρι, έχουν ουσιαστικά αλλάξει όλες τις εξισώσεις και τους κανόνες εμπλοκής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη –και ίσως και στον αραβικό κόσμο– και σε αυτό το πλαίσιο θα «καλωσορίσουν» ουσιαστικά την επιστροφή του σκληροπυρηνικού Νετανιάχου στην εξουσία.