 |
| Creative Commons |
Daniel L. Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ένα μόνο ερώτημα εξακολουθεί: πόσοι ακόμη Ουκρανοί πρέπει να πεθάνουν προτού αυτή η σκληρή πραγματικότητα γίνει αντιληπτή από τους ηγέτες και των δύο αντιμαχόμενων μερών;
Υπάρχουν πάρα πολλοί στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο δυτικό κόσμο που πραγματικά πιστεύουν ότι το Κίεβο μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο με τη Μόσχα και τελικά να οδηγήσει όλες τις δυνάμεις του Πούτιν πίσω στη Ρωσία. Την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky επανέλαβε το μακροχρόνιο καύχημα του πως οι δυνάμεις του «θα απελευθέρωναν οπωσδήποτε την Κριμαία». Ο πρώην στρατηγός των ΗΠΑ, τεσσάρων αστέρων, Μπεν Χότζες, προέβλεψε ότι μέχρι το τέλος αυτού του έτους, η UAF θα «σπρώξει τα ρωσικά στρατεύματα πίσω στις θέσεις» που είχαν πριν από την έναρξη του πολέμου και «μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους οι Ουκρανοί θα βρίσκονται στην Κριμαία».
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε πως ένας ανώτερος Ουκρανός αξιωματούχος καυχήθηκε τον Ιούλιο ότι «η περιοχή Χερσώνα θα απελευθερωθεί σίγουρα μέχρι το Σεπτέμβριο και όλα τα σχέδια των κατακτητών θα αποτύχουν». Ενδεικτικά, από αυτό το γράψιμο, η UAF δεν έχει ακόμη ξεκινήσει μια επίθεση στην πόλη Kherson, πόσο μάλλον που θα την καταλάμβανε πριν από δύο μήνες, και δεν είναι βέβαιο ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες θα τα κατάφερναν. Ωστόσο, η μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως είτε η Ουκρανία κατακτήσει αυτήν την πόλη είτε η Ρωσία την κρατήσει με επιτυχία, η μάχη παραμένει ακριβώς αυτή: μια μάχη. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από το ποια πλευρά θα κερδίσει τη μάχη για το Kherson.
Έγραψα την περασμένη άνοιξη ότι οι βασικές αρχές του πολέμου ευνοούσαν τη Ρωσία έναντι της Ουκρανίας, παρά το γεγονός πως είχαν εκδιωχθεί πρόσφατα από το Κίεβο και το Χάρκοβο. Τίποτα τους μήνες που μεσολάβησαν δεν άλλαξε την στρατηγική ισορροπία. Οι περισσότεροι πόλεμοι σε όλη την ιστορία ταλαντεύονται πέρα δώθε, με κάθε πλευρά να κερδίζει κάποιες μάχες, σπάνια να παράγουν μια σταθερή τάση προς ένα οριστικό αποτέλεσμα.
Οι τελικοί νικητές, ωστόσο, σχεδόν πάντα καθορίζονται από το ποια πλευρά έχει τα περισσότερα θεμελιώδη προς όφελός της. Επιπλέον, η επιτυχία στον πόλεμο συνήθως στρέφεται σε παράγοντες εκτός του πεδίου της μάχης. Μια έκθεση του Αμερικανικού Στρατού Πολέμου του 2008 σημειώνει ότι «ο πόλεμος είναι μια πολιτική πράξη», υπονοώντας πως «η τακτική ή επιχειρησιακή νίκη χωρίς ευνοϊκά πολιτικά αποτελέσματα είναι στείρα».
Δηλαδή, ακόμη και «μια μεγάλη νίκη στο πεδίο της μάχης μπορεί να μην αποφασίσει τίποτα ούτε στρατιωτικά όσον αφορά την εκστρατεία ούτε πολιτικά όσον αφορά τον πόλεμο». Αυτό περιγράφει αυτό που έχουμε δει στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας για τους πρώτους εννέα μήνες της σύγκρουσης, καθώς έχουμε γίνει μάρτυρες τριών μεγάλων μεταβολών μέχρι στιγμής, και καμία δεν έχει αποδειχθεί καθοριστική για καμία πλευρά.
Η Ρωσία σημείωσε άμεσα εδαφικά κέρδη τις πρώτες εβδομάδες, αλλά στη συνέχεια υπέστη σημαντική οπισθοδρόμηση βόρεια του Κιέβου και του Χάρκοβο. Στη συνέχεια, η Μόσχα ανασυντάχθηκε και προχώρησε σε τρίμηνη ταλάντευση μέσω του Ντονμπάς, προτού η Ουκρανία απαντήσει και απωθήσει τη Ρωσία τους τελευταίους δύο μήνες. Ο Πούτιν, ωστόσο, απάντησε στις οπισθοδρομήσεις κινητοποιώντας εκατοντάδες χιλιάδες στρατεύματα, και ακόμη και τώρα ετοιμάζεται να εξαπολύσει μια άλλη μεγάλη επίθεση.
Ο Ζελένσκι πιστεύει πως εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του οδηγού και λόγω της δυτικής στρατιωτικής υποστήριξης, φαίνεται σίγουρος ότι τελικά θα κερδίσει. Ως εκ τούτου, δεν έχει καμία πρόθεση να διασκεδάσει οποιαδήποτε έννοια διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων. Ο Πούτιν, επίσης, φαίνεται να είναι πλήρως αφοσιωμένος στην κατάκτηση μεγάλων τμημάτων ουκρανικού εδάφους, και ειδικά δεδομένου ότι έχει έναν τεράστιο νέο σχηματισμό έτοιμο να χτυπήσει αυτόν τον χειμώνα, απορρίπτει επίσης κάθε πιθανότητα διαπραγματεύσεων.
Και οι δύο ηγέτες είναι γεμάτοι περηφάνια, θυμό και μίσος ο ένας για τον άλλον. Στους πληθυσμούς και στις δύο χώρες λέγεται συνήθως στα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από την κυβέρνηση ότι η πλευρά τους θα νικήσει. Επομένως, δεν υπάρχει συμφέρον από κανένα μέρος της σύγκρουσης να επιδιώξει μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό σημαίνει πως θα γίνουμε μάρτυρες ενός βάναυσου και αιματηρού χειμώνα στον οποίο δεκάδες χιλιάδες από όλες τις πλευρές θα πεθάνουν, εκατοντάδες χιλιάδες θα τραυματιστούν ενώ ακόμη και εκατομμύρια μπορεί να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Ίσως σε αυτό το σημείο οι δύο ηγέτες συνειδητοποιήσουν ότι η φυσική νίκη στο πεδίο της μάχης είναι τόσο απίθανη ώστε να είναι αδύνατο να επιτευχθεί σε ένα χρονικό πλαίσιο που μπορούν να διατηρήσουν και σε μια τιμή που μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Από την στιγμή που καταστεί δυνατή η συνειδητοποίηση πως σε αυτό το πεδίο μάχης η νίκη με τους όρους τους δεν είναι δυνατή, καθίσταται δυνατό για έναν ηγέτη να σκεφτεί τις διαπραγματεύσεις.
Σε ένα τέτοιο σημείο, θα είναι δυνατή η διαπραγμάτευση ενός αποτελέσματος στο οποίο μπορεί να επιτευχθεί κάποια φαινομενική πολιτική επιτυχία που θα επιτρέψει σε κάθε πλευρά να τερματίσει τη σύγκρουση και να ισχυριστεί, έστω και ελάχιστα, ότι «πέτυχε». Είναι αγωνιώδες να συνειδητοποιείς πως καμία από τις δύο πλευρές δεν είναι διατεθειμένη να σκεφτεί σοβαρά μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, επειδή προσκολλώνται στη συναισθηματική πεποίθηση ότι «με λίγη περισσότερη προσπάθεια ή υποστήριξη από τους συμμάχους» μπορούν να κερδίσουν διασφαλίζοντας παράλληλα πως ο αντίπαλός τους θα χάσει.
Κατά την εκτίμησή μου, και οι δύο πλευρές έχουν πάρα πολλές δυνατότητες για να νικηθούν με αυταρχικό τρόπο, και επομένως η απόλυτη νίκη –ή η απόλυτη ήττα– δεν είναι ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Συνεχίζοντας να πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν, τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Πούτιν καταδικάζουν τους συμπατριώτες και τους πολίτες τους σε σημαντικά περισσότερα βάσανα και θάνατο καθώς αγωνίζονται.
Είναι σκληρό να συνειδητοποιούμε ότι η συντριπτική πιθανότητα είναι πως αυτός ο πόλεμος τελειώνει σε κάποια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων όπου κάθε πλευρά παίρνει κάτι που θέλει και καμία πλευρά δεν παίρνει όλα όσα επιθυμεί. Αυτό το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Ήταν δυνατό ξανά τν Μάρτιο στις συναντήσεις της Κωνσταντινούπολης. Μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγμάτευσης είναι δυνατή τώρα, πριν από το χειμώνα.
Κάθε φορά που η ευκαιρία για ένα ειρηνικό τέλος απορριπτόταν από τις δύο πλευρές, περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν και περισσότερες πόλεις καταστρέφονταν. Αυτός ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί, καθώς προβλέπω ότι θα βρεθούμε στην ίδια θέση το καλοκαίρι, όταν έρθει η επόμενη ευκαιρία να βρούμε μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων - αφού μόνο ο Θεός ξέρει πόσοι άλλοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί σε μια άσκοπη προσπάθεια για το ανέφικτο. Η σοφία λέει ότι τα μέρη πρέπει να τερματίσουν τον πόλεμο τώρα, με τους καλύτερους δυνατούς όρους για κάθε πλευρά.
Αλλά η σοφία είναι ένα χαρακτηριστικό στο οποίο υπάρχει τρομακτική έλλειψη μεταξύ των σημερινών ανώτερων ηγετών.