Κρινιώ Καλογερίδου
Με δεδομένα εφόδια την πίστη στα συμφέροντα της πατρίδας μας και τις αξίες που μας κληροδότησαν στο όνομά της οι πρόγονοί μας, καλούμαστε σήμερα -- σε πολιτικό επίπεδο -- να αποβάλουμε την τάση για στρουθοκαμηλισμό και να αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα στην Εξωτερική πολιτική μας.
Να παραδεχτούμε αλήθειες, ουσιαστικά, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τις ''κόκκινες γραμμές'' της πολιτικής υποκρισίας και να διαμορφώσουμε στεγανά Άμυνας για διασφάλιση της ακεραιότητας της πατρίδας μας με βάση την πραγματικότητα και όχι τις ψευδαισθήσεις ή τις αυταπάτες των ηγετών μας.
Κι αυτό είναι μείζονος σημασίας θέμα, γιατί οι παραδοχές (με την έννοια της αναγνώρισης της αξίας του αντιπάλου και των δικών μας επαναλαμβανόμενων λαθών) είναι η μισή νίκη, αφού μας αναγκάζουν να διορθώσουμε τα τρωτά της στρατηγικής μας προσαρμόζοντάς τα στα εθνικά και όχι τα κομματικά μας συμφέροντα, τα οποία εκθέτουν συστηματικά την αξιοπρέπεια της Ελλάδας...
Παραδοχή πρώτη, λοιπόν, είναι ότι απέναντι στον αναθεωρητή αντίπαλο-Τουρκία (η οποία κινείται συστηματικά με δομημένη στρατηγική και διπλωματική ευλυγισία έχοντας εφαλτήριο τις επεκτατικές βλέψεις της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' της), η Ελλάδα απαντά με σθένος... επικοινωνιακό.
Σθένος υπεράσπισης του διαλόγου με την Τουρκία εν μέσω τουρκικών απειλών πολέμου, διαμόρφωσης κλίματος τετελεσμένων βάσει του διπλού τουρκολιβυκού μνημονίου (το οποίο ακύρωσε στην πράξη κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Νότιο Αιγαίο) και καθημερινών σχεδόν παραβιάσεων του FIR Αθηνών και των ΕΧΥ στα βορειοανατολικά και ανατολικά σύνορά μας, όπου η τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί των νησιών είναι κραυγαλέα.
Παραδοχή δεύτερη είναι ότι η δική μας απάντηση σε αυτά παραμένει κατευναστική (άρα ηττοπαθής, υποχωρητική) με... ολίγη από αποτροπή, που περιορίζεται στη ρητορική αντεπίθεση (βγάζουμε ''γλώσσα'' στον Ερντογάν συνοδευόμενη από ειρωνεία) με στόχο τον καθησυχασμό και την αναπτέρωση του ηθικού της ελληνικής κοινής γνώμης. Δηλαδή για το ''θεαθήναι''...).
Παραδοχή τρίτη είναι ότι η διαχεόμενη ''αθόρυβα'' αίσθηση ανασφάλειας στον ελληνικό λαό απ' το γεγονός ότι -- παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των Μέσων που τη στηρίζουν να ''καμουφλάρει'' την πραγματικότητα στα ελληνοτουρκικά με κλίμα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας -- συντελούνται διεργασίες σε βάρος μας στο στρατόπεδο των νέων συμμάχων.
Διεργασίες που προκαλεί η ''κινητικότητα'' Ερντογάν, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της δικής μας ακινησίας. Οφείλεται, ουσιαστικά, στις αριστοτεχνικές, υπόγειες παρεμβάσεις του οι οποίες τον αναδεικνύουν μετρ της διπλωματίας, αφού έχουν θετικά για την χώρα του αποτελέσματα (βλ. 13 συμφωνίες-μαμούθ Τουρκίας-ΗΑΕ τον περασμένο Φεβρουάριο, ενώ στον τρέχοντα χρόνο ματαίωση επίσκεψης του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας Μπέντζαμιν Γκαντζ στην Αθήνα και ακύρωση επίσκεψης Δένδια στη Λιβύη, με σκοπό τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων στη Βεγγάζη, Ακίλα Σάλεχ).
Πώς αντιδράσαμε σε αυτά; Με αφωνία, αμηχανία και ασφαλή ''βακτηρία αποφόρτισης=αποπροσανατολισμού'' τα φιλοκυβερνητικά Μέσα (στα οποία, παρεμπιπτόντως, δεν συγκαταλέγονται μόνο αυτά της Κεντροδεξιάς, αλλά και τα άλλα του πάλαι ποτέ ''εκσυγχρονιστικού''-Σημιτικού ΠΑΣΟΚ, τα οποία ''στρογγυλεύουν'' συχνά τις αλήθειες και υψώνουν τείχη λογοκρισίας σε όσους ζητούν να τις αποκαλύψουν στο πλαίσιο της πλουραλιστικής (υποτίθεται) δημοκρατίας μας.
Παραδοχή τέταρτη είναι ότι η ελληνική Εξωτερική πολιτική εργαλειοποιείται συστηματικά από τις ΗΠΑ (τα ''δούναι και ''λαβείν'' δεν είναι ισόρροπα), με αποτέλεσμα να επικρατεί η εντύπωση ότι το ΥΠΕΞ λειτουργεί ως βραχίονάς τους στην Ανατολική Μεσόγειο περισσότερο, παρά ως άξονας στρατηγικού σχεδιασμού διασφάλισης αποκλειστικά των εθνικών συμφερόντων.
Κι αυτό δεν είναι σχήμα καθ' υπερβολή, γιατί εδράζεται στο γεγονός ότι -- προς χάριν της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ -- συνεχίζουμε να καταπίνουμε πολλά ''φαρμάκια'' από την Τουρκία, η οποία διεκδικεί διαχρονικά αλλαγή του status quo στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
Ουσιαστικά (με πρόσχημα την μακροβιότητα της ειρήνης) θυσιάζουμε -- για χάρη της Συμμαχίας και των ΗΠΑ -- την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας ζητώντας διάλογο με τον προσβλητικό Ταγίπ Ερντογάν, ενώ είναι σίγουρο ότι δεν θα αποβεί ωφέλιμος αυτός για τα ζωτικά μας συμφέροντα δεδομένων των θέσεών του για ''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου, με την έννοια της διχοτόμησης και της μοιρασιάς των ελληνικών κεκτημένων...
Παραδοχή πέμπτη είναι η διαπίστωση ότι η ''αυστηρή'' κριτική μας, όπως τη χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ, δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από την Τουρκία, γιατί η εικόνα που εκπέμπουμε μεταφράζεται σαν ''εικόνα ενός γκρινιάρη που φωνασκεί λόγω αδυναμίας'' σαν μικρομέγαλος. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός ''κακομαθημένη'' που αποδίδει ο Ερντογάν στην Ελλάδα.
Παραδοχή έκτη, και καταληκτική, είναι η εμφανής και διαχρονική διπλωματική ανομβρία μας. Ανομβρία η οποία εκδηλώνεται είτε με τα αργά αντανακλαστικά μας που μας κάνει να τρέχουμε πίσω απ' τα γεγονότα ως Επιμηθείς, είτε με την αδυναμία μας να συντηρήσουμε ενεργές τις νεότερες συμμαχίες μας είτε με τις ατυχείς δηλώσεις των πολιτικών εκπροσώπων μας (βλ. παραλληλισμό Δένδια προ μηνός -- σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα -- της Κριμαίας και του Ντονμπάς με τα νησιά του Αιγαίου, στα οποία... ''ανακάλυψε'' εθνική μειονότητα εξισώνοντας την Ελλάδα με την Ουκρανία και την Τουρκία, με αφορμή το αίτημα της τελευταίας για αποστρατιωτικοποίησή τους).
Δεδομένων αυτών, και για να πάμε στο δια ταύτα, η Ελλάδα πρέπει -- στο όνομα της τιμής, της ιστορίας και του μέλλοντός της -- να κλείσει τα αυτιά της στις υποδείξεις των συμμάχων της για υποχωρήσεις-παραχωρήσεις και να ενισχύσει την χωλαίνουσα διαπραγματευτική παρουσία της προβάλλοντας με αυτοπεποίθηση την ισχυρή γεωπολιτική της θέση.
Προβάλλοντας τα ιστορικά της δίκαια και την αναγκαιότητα εξοπλισμού των νησιών της προ της αδηφάγου και βουλιμικής Τουρκίας για λόγους αυτοπροστασίας τους, αφού αυτή -- δια του Προέδρου της και όχι μόνο -- δεν παύει να μας υπενθυμίζει καθημερινά ότι στοχεύει στην επέκτασή της προς Δυσμάς (σε βάρος της επικράτειάς μας).
Κι αυτό όχι τυχαία και ευκαιριακά, αλλά με βάση το μεγαλοϊδεατικό σχέδιο του Κεμάλ για ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το οποίο μετουσιώθηκε στη συνέχεια σε δόγμα της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' των Τούρκων (από τον Εύξεινο Πόντο ως το Αιγαίο κι από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο).
Έχοντας κατά νου αυτό και στα αυτιά μας να ηχεί αμείωτο το κρεσέντο των τουρκικών απειλών, πρέπει να επισπεύσουμε την ολοκλήρωση της αμυντικής κάλυψης κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων, ώστε να μετατρέψουμε τον Έβρο σε απόρθητο φρούριο και τα νησιά μας σε ''αβύθιστα πυραυλοφόρα'' εξοπλισμένα με πυραυλικά συστήματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάποια από τα μεγάλα νησιά που είναι κοντά στην Τουρκία βιαστήκαμε να αποσύρουμε τα... ''κακά'' ρωσικά όπλα (σ.σ τα BMP-1 τα στείλαμε απ' την περασμένη Άνοιξη στα μέτωπα της Ουκρανίας) πριν αντικατασταθούν αυτά απ' τα γερμανικά τεθωρακισμένα Marder, τα οποία κατέληξαν τελικά στα ΒΑ σύνορά μας (Δ' Σώμα Στρατού-Έβρος).
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι είναι αμφίβολης φερεγγυότητας η είδηση της Yeni Şafak (στις αρχές του περασμένου μήνα) για 23 ελληνικά νησιά γεμάτα από αμερικανικά όπλα, κάτι που έκανε πολλούς από μας να επαναπαύονται ανακουφισμένοι.
Να επαναπαύονται αδικαιολόγητα, γιατί -- και αλήθεια να είναι αυτό -- οι Τούρκοι διεκδικούν 152 νησιά μας, από τη Ζουράφα στο Βόρειο Αιγαίο μέχρι το Πεταλίδι στο Κρητικό Πέλαγος (λίστα «EGAYDAAK». Όπερ σημαίνει ότι αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε όλο το Αιγαίο και έχουν βάλει σκοπό να κάνουν το... ''απονενοημένο'' της πολεμικής επιχείρησης από θαλάσσης ή αέρος σε ελληνικό νησί ανά πάσα στιγμή (''μια νύχτα θα έρθουμε ξαφνικά'', όπως μας προειδοποίησε επανειλημμένα ο Ταγίπ Ερντογάν).
Γι' αυτό το πιθανό ενδεχόμενο (που αποτυπώθηκε εσχάτως στις εκφοβιστικές απειλές του αναθεωρητή Ερντογάν για πυραυλική επίθεση εναντίον μας με κωδική ονομασία ΑΘΗΝΑ), πρέπει να είμαστε -- σε στρατιωτικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο -- απόλυτα προετοιμασμένοι και ενωμένοι.
Τολμώ να πω μάλιστα ότι ίσως ήρθε η ώρα να τρομοκρατήσουμε τον τρομοκράτη και εκβιαστή εξ Ανατολών κάνοντας χίλια κομμάτια τη βεβαιότητα της ισχύος του με εφαρμογή των έσχατων μέσων άμυνάς μας (ασπίδα αδιαπέραστη σε ξηρά, αέρα και θάλασσα), με παράλληλη λεκτική αντεπίθεση στον ύψιστο βαθμό.
Λεκτική επίθεση ισοδύναμη με εκφοβιστική απειλή για τα όσα θα υποστεί εκείνος από δική μας απάντηση (ακόμα και μέσα στο έδαφός του σε περίπτωση αποβατικής επιχείρησης σε ελληνικό έδαφος (σ.σ Δεν συνιστάται, σε κάθε περίπτωση, να κάνουμε εμείς την αρχή επί του πεδίου, γιατί θα προκαλέσουμε ρήγματα σε συμμαχικό επίπεδο ως υπαίτιοι πολέμου, κάτι που βολεύει αφάνταστα την Τουρκία, αλλά όχι εμάς).