Για τη Δύση, αλλά και για τη φιλελεύθερη ελίτ που στρέφεται προς τη Δύση που ζει στο Ιράν, η πολιτική άρθρωση της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι ένα είδος παρεκτροπής.
Xavier Villar - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Ένα πολιτικό σώμα που βασίζεται στο Ισλάμ ως γραμματική θεωρείται ως ένα εξωγήινο σώμα εντός της φιλελεύθερης συναίνεσης και της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας.
Σύμφωνα με αυτό το όραμα, το δυτικό όραμα, η ίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας το 1979 ήταν ένα «σκάνδαλο» που έφερε στη ζωή μια διαφορετική κοσμοθεωρία με διαφορετική γλώσσα και διαφορετικό πολιτικό ορίζοντα.
Για αυτούς τους λεγόμενους φιλελεύθερους που ζουν στο Ιράν, η Ισλαμική Δημοκρατία, από την ίδρυσή της, είναι ένα «παράνομο καθεστώς» που αποκλίνει από τη φιλελεύθερη συναίνεση, επειδή η Ισλαμική Δημοκρατία αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική στην ίδια συναίνεση με κατεύθυνση προς τη Δύση.
Ας επικεντρωθούμε σε αυτή τη «φιλελεύθερη» τάξη. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ισλαμική Δημοκρατία σε ένα «κανονικό» κράτος. Και πιστεύουν πως θα πετύχουν αυτόν τον στόχο μέσω ενός «ειλικρινούς διαλόγου» με τη Δύση.
Το πρόβλημα με την «ειλικρίνεια» είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψη την κατάφωρα άνιση κατανομή της εξουσίας και το φυλετικό ερώτημα.
Ένας τέτοιος διάλογος έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να αποτρέψει την πιθανότητα εναλλακτικών διαμορφώσεων εξουσίας. Έτσι, για τους φιλελεύθερους, αυτός ο διάλογος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ακολουθώντας την ηγεμονική γλώσσα της Δύσης.
Εάν μια ομάδα ανθρώπων αποφασίσει να κάνει διάλογο έξω από αυτό το κανονιστικό πλαίσιο, η «φιλελεύθερη» ελίτ θα τους χαρακτηρίσει «παράλογους».
Μόνο οι άνθρωποι είναι ικανοί για ορθολογική σκέψη και ο ορθολογισμός είναι ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του φιλελευθερισμού, επομένως, μόνο οι φιλελεύθεροι μπορούν να είναι άνθρωποι. Εκτός της κανονιστικής συναίνεσης, μπορούμε να βρούμε αυτούς που θεωρούνται παράλογοι, και κατ' επέκταση, «μη άνθρωποι».
Αυτοί οι «μη άνθρωποι» παρουσιάζονται είτε ως απειλή είτε ως απείθαρχοι άνθρωποι, και αυτό είναι ξεκάθαρα μια διαδικασία αποκλεισμού και ρατσισμού. Σε αυτό το χώρο του αποκλεισμού και του άλλου είναι όπου μπορούμε να βρούμε την Ισλαμική Δημοκρατία.
Οι φιλελεύθεροι, εντός και εκτός της χώρας, είναι τυφλοί στα φυλετικά θεμέλια του φιλελευθερισμού. Μιλούν για τους καρπούς του φιλελευθερισμού αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρονται να εξηγήσουν ποιος απολαμβάνει αυτούς τους καρπούς και γιατί.
Αποφασίζουν δηλαδή να μη δώσουν σημασία στη διαδικασία του αποκλεισμού που βρίσκεται στη ρίζα της φιλελεύθερης θεωρίας. Αλλά αυτός ο αποκλεισμός υπάρχει, πεντακάθαρος. Χρειάζεται μόνο να δώσουν προσοχή στην ίδια τη φιλελεύθερη θεωρία.
Ας επικεντρωθούμε σε αυτό τώρα. Ο Στιούαρτ Μιλ, ένας από τους ιδρυτές της θεωρίας, παρουσιάζει τους καρπούς του φιλελευθερισμού σε μια μη απολογητική φυλετική μορφή. Για αυτόν, η δημοκρατία είναι καρπός μόνο για όσους βρίσκονται στο σπίτι - τη Δύση - ενώ, για άλλους, όσους βρίσκονται εκτός Δύσης, η μόνη διαθέσιμη επιλογή είναι ο δεσποτισμός.
Είναι σαφές ότι ο δεσποτισμός είναι ένας νόμιμος τρόπος διακυβέρνησης στην αντιμετώπιση των «βαρβάρων».
Ο Alexis de Tocqueville - όχι μόνο ένας από τους ιδρυτές του φιλελευθερισμού, αλλά κάποιος που παραθέτει εκτενώς ο Mohamed Khatami κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο CNN το 1998, ακολουθεί τον ίδιο φυλετικό αποκλεισμό.
Ο συγγραφέας του «Δημοκρατία στην Αμερική» μιλά για τη δημοκρατία με αποκλειστικούς όρους. Υπερασπίζεται μια φυλετική δημοκρατία στη Δύση και ταυτόχρονα υποστηρίζει την τυραννία στο εξωτερικό.
Η Δημοκρατία του Τοκβίλ στην Αμερική είναι μόνο η μία πλευρά του φιλελεύθερου οράματός του, η άλλη πλευρά, η σκοτεινή πλευρά του αυτοκρατορικού του οράματος, είναι η μία πλευρά που ο Χαταμί αποφάσισε να αγνοήσει.
Μπορούμε να πούμε πως ο Χαταμί αποφάσισε να αγνοήσει το κύριο ερώτημα στη ρίζα του φιλελευθερισμού: Ποιος είναι ο άνθρωπος; Αγνοώντας αυτό το ζωτικό ερώτημα, τάχθηκε στο πλευρό της ηγεμονικής γλώσσας του φιλελευθερισμού.
Η φιλελεύθερη λήθη είναι στην πραγματικότητα μέρος της αφήγησής της. Μπορούμε να παρουσιάσουμε ένα άλλο παράδειγμα στην κατηγορία της «ανεκτικότητας», ένα άλλο λεγόμενο θεμέλιο του φιλελευθερισμού.
Η ανεκτικότητα δεν είναι ένα από αυτά τα «καθολικά» φρούτα που μπορούν να απολαύσουν όλοι, αλλά είναι επίσης φυλετικά κατασκευασμένη. Μόνο όσοι βρίσκονται ήδη στο φιλελεύθερο mainstream μπορούν να το απολαύσουν.
Οι μη φιλελεύθεροι πρέπει να υπομείνουν τη βάναυση βία που ασκείται εναντίον τους στο όνομα της ανεκτικότητας, στο όνομα της δημιουργίας ανεκτικότητας.
Η Ισλαμική Δημοκρατία, φυσικά, θεωρείται μια μη ανεκτική πολιτική. Η ανοχή έναντι της μη ανεκτικότητας, παθολογική και μη παθολογική, είναι όλες επαναλήψεις της φυλετικής διαφοράς πάνω στην οποία οικοδομείται ο φιλελευθερισμός.
Ο Χαμίντ Νταμπάσι, ένθερμος φιλελεύθερος και υποστηρικτής της απόπειρας αλλαγής καθεστώτος στο Ιράν το 2009, ανήκει επίσης σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που κοιτάζουν μακριά από τον φυλετικό αποκλεισμό του φιλελευθερισμού.
Ο Νταμπάσι είναι σημαντικός γιατί έχει μια αύρα προοδευτικότητας που κρύβει το φιλελεύθερο όραμά του. Αλλά αν ψάξουμε λίγο πιο βαθιά στα έργα του, μπορούμε να βρούμε φιλελεύθερη γλώσσα παντού.
Ποτέ δε δίνει προσοχή στη φυλετική διαίρεση ή στο πώς λειτουργεί η εξουσία ακολουθώντας την ίδια θεωρία φυλετικού αποκλεισμού. Για αυτόν, η αντίθεση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης είναι ένα λάθος, ένα λάθος που πρέπει και μπορεί να λυθεί με παγκόσμιο διάλογο.
Αλλά και πάλι, αυτός ο διάλογος, ένας διάλογος που διεξάγεται στη γλώσσα του φιλελευθερισμού, έχει σχεδιαστεί για να αποτρέψει την εμφάνιση πολιτικών εναλλακτικών λύσεων στο σημερινό status quo.
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι μόνο μία γλώσσα μεταξύ άλλων. Είναι μια γλώσσα που φιλοδοξεί να είναι καθολική, αλλά αυτή η καθολικότητα έχει φυλετικά όρια. Σεβασμός και ανεκτικότητα για τη Δύση και βαρβαρότητα και τρόμος για όλους τους υπόλοιπους.
Ο λεγόμενος «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» δεν αποτελεί απόκλιση από το φιλελεύθερο όραμα. Η έλλειψη πολιτικών εναλλακτικών στον φιλελευθερισμό είναι ουσιαστικά αυτό που το καθιστά δυνατό.
Κάθε προσπάθεια να γκρεμιστεί το φιλελεύθερο τείχος σημαίνει βία και αργό θάνατο, για όσους αντιστέκονται στις ομογενοποιητικές παρορμήσεις του φιλελευθερισμού.
Η Ισλαμική Δημοκρατία, λόγω των πολιτικών της διαμορφώσεων, έγινε ο τέλειος στόχος. Ως πολιτικό ισλαμικό σώμα, η Ισλαμική Δημοκρατία είναι χτισμένη ως το «άλλο» του φιλελευθερισμού, και αυτό αξίζει είτε την απόλυτη πολιτική καταστροφή είτε τη μεταστροφή.
* Ο Xavier Villar είναι Ph.D. στις Ισλαμικές Σπουδές και ερευνητής που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ισπανίας και Ιράν.