Humaira Ahad - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Είναι ένα μέρος προβολής, ένα υπέροχο σπίτι μακριά από το σπίτι για ξένους όπως εγώ. Η Τεχεράνη είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Μια πόλη γεμάτη ιστορία και κληρονομιά που έχει τόσα πολλά να προσφέρει.
Έφτασα σε αυτή τη μαγευτική πόλη πριν από περίπου δύο χρόνια, για να ακολουθήσω την τριτοβάθμια εκπαίδευση, να σπουδάσω μυστικισμό και να κατανοήσω την ιστορία και την πολιτική, όλα τα πράγματα για τα οποία είναι γνωστός ο τόπος, παντού.
Αυτό το μέρος μου έδωσε φρέσκες προοπτικές, εμπλουτίζοντας τη ζωή μου και την τέχνη της ζωής. Με μεταμόρφωσε ως άνθρωπο και ερευνήτρια, και κυρίως ως προοδευτική γυναίκα.
Υπάρχουν ακόμα πολλά να εξερευνήσετε και να ξετυλίξετε. Αυτή η γη είναι γνωστή για τα όμορφα λουλούδια της που στην αρχή δε φαίνονται καθαρά, λουλούδια που δε μαραίνονται καθώς είναι πολύ πιο αισθητικά παρά βοτανικά.
Αυτά τα λουλούδια αισθάνονται προστατευμένα και επιθυμητά. Το νιώθω ως γυναίκα, που σημαίνει ευπρέπεια από πολλές απόψεις.
Το Ιράν, το μέρος που αποκαλώ σπίτι τώρα, είναι πάντα στις ειδήσεις, κυρίως για λάθος λόγους. Αναμέτρηση με τη Δύση, ακρωτηριαστικές κυρώσεις των ΗΠΑ, πυρηνικό πρόγραμμα, δολιοφθορές του ισραηλινού καθεστώτος κ.λπ.
Τον τελευταίο μήνα, μετά το θάνατο μιας νεαρής Ιρανής υπό κράτηση από την αστυνομία, το ζήτημα των δικαιωμάτων των γυναικών στο Ιράν έχει τραβήξει ξαφνικά τη φαντασία του κόσμου.
Οι αυτοαποκαλούμενοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δύση, που κλείνουν τα μάτια στις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, κατηγορούν τις ιρανικές αρχές πως σκότωσαν τη γυναίκα, παρόλο που όλα τα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης της ιατροδικαστικής έκθεσης, χλευάζουν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ την εμπειρία μου ως ξένη και ως γυναίκα στο Ιράν. Για να είμαι ειλικρινής, ήρθα σε αυτή τη χώρα με μεγάλες ελπίδες και δεν έχω δει αυτές τις ελπίδες να διαψεύδονται μέχρι στιγμής, παρά την αρνητική κάλυψη και την ανεξέλεγκτη παραπληροφόρηση για τη χώρα στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Ξεκίνησα την αποστολή μου στο Ιράν από την ιερή πόλη Mashhad, όπου βρήκα τη γυναικεία μου ηλικία πιο αγιασμένη από ό,τι είχα σκεφτεί ποτέ. Καθισμένη για ώρες στο ιερό Ιμάμ Ρεζά, μιλούσα σε γυναίκες από διαφορετικό υπόβαθρο για διαφορετικά θέματα, από πνευματικά έως εγκόσμια.
Αν και προέρχομαι από μια «προοδευτική» κοινωνία, μεγάλωσα σε ένα πολύ προστατευτικό περιβάλλον με την ιδέα πως ένα κορίτσι πρέπει να είναι προσεκτικό στην προστασία του εαυτού της. Το να ταξιδέψετε μόνοι σας σε μια διαφορετική πόλη ή να περάσετε βράδια ή αργά τα βράδια έξω από τα όρια του σπιτιού ήταν πάντα εκτός θέματος.
Είχα όλες αυτές τις επιφυλάξεις στο μυαλό μου όταν ήρθα στο Ιράν, αλλά κάθε μέρα που περνούσε απέδειξε ότι έκαναν λάθος. Θα μπορούσα να τολμήσω να βγω μόνος χωρίς φόβο, ακόμα κι όταν το φως του φεγγαριού σκεπάσει τα πάντα στη γαλήνια αγκαλιά του. Το να βλέπω γυναίκες να περιφέρονται με απόλυτη ελευθερία ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και με έκανε χαρούμενο.
Σταδιακά συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε σχεδόν κανένα αυταρχικό βλέμμα παρακολούθησης ή κάποιο τραχύ χέρι που παρενέβαινε ενώ γυναίκες κάθε ηλικιακής ομάδας και υπόβαθρου ανέπνεαν σε έναν ανοιχτό, ελεύθερο χώρο.
Δεν έχω ταξιδέψει στον κόσμο, αλλά έχω διαβάσει γι' αυτό. Έχω φίλους από διαφορετικές χώρες και έχουμε συζητήσει συχνά για τους πολιτισμούς, τις ελευθερίες και τον τρόπο ζωής. Έχω συγκρίνει τις ζωές τους με τις ζωές των γυναικών στην πατρίδα μου και επίσης με τις ζωές των γυναικών εδώ στο Ιράν.
Διαπίστωσα ότι οι γυναίκες στο Ιράν ήταν πολύ υψηλότερες στην εξελικτική κλίμακα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους από τις αντίστοιχές τους στο δυτικό κόσμο.
Πάντα ήμουν περίεργη να μάθω περισσότερα για την οικογένεια ως μονάδα στο Ιράν και η πανδημία του Covid-19 μου έδωσε κατά κάποιο τρόπο την ευκαιρία να ζήσω σε ένα ιρανικό σπίτι και να ζήσω από κοντά την τοπική κουλτούρα και τη φιλοξενία.
Έχοντας την ελευθερία να συγκρίνω τουλάχιστον δύο πολιτισμούς κάθε λεπτό (ωστόσο στο μυαλό μου συγκρίνω πολλές κουλτούρες ταυτόχρονα λόγω των αλληλεπιδράσεων με ξένους φίλους), είδα τις γυναίκες εδώ να απολαμβάνουν την ελευθερία πολύ περισσότερο από ό,τι είχα φανταστεί.
Σε ένα παραδοσιακό ιρανικό σπίτι, μια γυναίκα έχει υψηλότερο ανάστημα. Της αναγνωρίζονται δικαιώματα, ακούγεται και δεν αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του μουσουλμανικού κόσμου.
Γνωρίζουμε πώς οι γυναίκες σε ορισμένες μουσουλμανικές χώρες συνεχίζουν να αγωνίζονται για μια θέση στα σπίτια τους και όχι για να μιλούν για την κοινωνία γενικότερα. Ωστόσο, η ιστορία είναι διαφορετική σε αυτή τη χώρα.
Έχω δει γυναίκες εδώ να συμμετέχουν ενεργά σε διαφορετικούς τομείς της ζωής, στο ίδιο επίπεδο με τους άνδρες. Το ποσοστό αλφαβητισμού των κοριτσιών σε αυτή τη χώρα είναι 99,3 τοις εκατό, το οποίο είναι περισσότερο από πολλές χώρες στη Δύση.
Γυναίκες φαίνονται να πουλάνε αγαθά σε αγορές, να εργάζονται σε γραφεία, να ασχολούνται με εργαστήρια με χειροτεχνήματα και έργα τέχνης, να σπουδάζουν και να διδάσκουν σε πανεπιστήμια. Σύμφωνα με στατιστικές εκθέσεις, το 56 τοις εκατό των φοιτητών στα κρατικά πανεπιστήμια είναι γυναίκες. Αντίθετα, το ποσοστό είναι 39 τοις εκατό στις ΗΠΑ.
Σε αντίθεση με ό,τι ακούτε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, πολλές Ιρανές γυναίκες κατέχουν βασικές θέσεις στον τομέα της πολιτικής και της χάραξης πολιτικής. Είναι σημαντικό πως περισσότερες από 1000 γυναίκες υπηρετούν ως δικαστές για την απονομή της δικαιοσύνης.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν που έχω δει και γνωρίζω προωθεί την ισότητα, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη μεταξύ των λαών, των κοινωνικών τάξεων και των φύλων. Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση μεταξύ του Ισλάμ και των δικαιωμάτων των γυναικών, σε αντίθεση με τα παραποιημένα δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης στη Δύση. Το Ισλάμ δε φυλακίζει τις γυναίκες αλλά τις απελευθερώνει.
Οι προσπάθειες της Δύσης να εξάγουν την ελευθερία, τα δικαιώματα των γυναικών και τη δημοκρατία έχουν αποδειχθεί καταστροφικές, όπως φαίνεται σε μέρη όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, όπου οι εισβολές της Δύσης προκάλεσαν μόνο τον όλεθρο.
Ένας από τους δηλωμένους στόχους ήταν η «απελευθέρωση» των γυναικών σε αυτές τις χώρες. Η ψευδοαπελευθέρωση των γυναικών μετά τους καταστροφικούς πολέμους είναι εκεί για να τη δουν όλοι.
Αυτοί οι πόλεμοι τροφοδότησαν μόνο παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών και άναψαν τις φλόγες της ισλαμοφοβίας. Εκείνοι που είπαν πως οι μουσουλμάνες ήταν καταπιεσμένες και ότι έπρεπε να απελευθερωθούν κατέληξαν να τους αρνούνται το δικαίωμα να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να ασκούν τη θρησκεία τους ελεύθερα και να υποστηρίζουν την ταυτότητά τους με αξιοπρέπεια.
Η αντίληψη ότι το Hijab καταπιέζει τις γυναίκες και ως εκ τούτου πρέπει να απελευθερωθούν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Στο θεμελιώδες βιβλίο της «Πολιτική της ευσέβειας», η ανθρωπολόγος Saba Mehmood με έδρα τις ΗΠΑ συζητά πώς το κίνημα της ευσέβειας στην Αίγυπτο υποστήριξε τα ιδανικά του Hijab ενάντια στον εκδυτικισμό της αιγυπτιακής κοινωνίας.
Η Παλαιστινιο-Αμερικανίδα ανθρωπολόγος Lila Abu-Lughod στο βιβλίο της «Do Muslim Women Need Saving» γράφει: «Έχω κάνει επιτόπια έρευνα στην Αίγυπτο για περισσότερα από 20 χρόνια και δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια γυναίκα που ξέρω, από την πιο φτωχή αγροτική περιοχή μέχρι την πιο μορφωμένη κοσμοπολίτισσα, που έχει εκφράσει ποτέ φθόνο για τις γυναίκες των ΗΠΑ, γυναίκες που τείνουν να αντιλαμβάνονται ως στερημένες από την κοινότητα, ευάλωτες στη σeξουαλική βία και την κοινωνική ανομία, με γνώμονα την ατομική επιτυχία και όχι από την ηθική ή παράξενα ασέβεια προς τον Θεό».
Η ψευδής αφήγηση ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες είναι αβοήθητες και ευάλωτες έχει βοηθήσει τις δυτικές δυνάμεις να δικαιολογήσουν τις ιμπεριαλιστικές τους φιλοδοξίες. Οι γυναίκες έχουν γίνει μια σημαντική δικαιολογία για πολέμους στους οποίους η ψυχή των ανθρώπων χειραγωγείται για τα κεκτημένα συμφέροντα των πολεμοκάπηλων.
Στο βιβλίο του «A Dying Colonialism» ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Franz Fanon αναφέρει πως στην Αλγερία η καταστροφή της κάλυψης των μουσουλμάνων γυναικών ήταν ένα σημαντικό μέρος της αποικιακής μάχης.
Η ιδέα ότι η πρόοδος και η ελευθερία σημαίνει τήρηση των δυτικών προτύπων είναι ένας τρόπος αποσταθεροποίησης της δομής μιας οικογένειας και της κοινωνίας στις μουσουλμανικές χώρες. Η πολιτική των φύλων και ο επιλεκτικός φεμινισμός είναι ισχυρά εργαλεία που χρησιμοποιούνται για αυτό το σκοπό εδώ και χρόνια.
Μπορεί να υπάρχουν ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στις μουσουλμανικές κοινωνίες γενικά και στο Ιράν ειδικότερα, αλλά αυτά τα ζητήματα μπορούν να επιλυθούν με σοφία και σύνεση χωρίς να επιτραπεί σε ξένους να παραβιάσουν την αφήγηση.
Η αντίληψη ότι η Δύση είναι το πρότυπο, πρέπει να εξεταστεί κριτικά και οι ελευθερίες που απολαμβάνουν οι Ιρανές γυναίκες πρέπει επίσης να προστατεύονται από τις συνωμοσίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
* Η Humaira Ahad συνεχίζει επί του παρόντος το διδακτορικό της σε ένα πανεπιστήμιο στην Τεχεράνη. Έχει συνεργαστεί με εξέχοντες οργανισμούς μέσων ενημέρωσης στην Ινδία και έχει γράψει για διάφορες εκδόσεις στο Κασμίρ.