 |
| Photo: Social Media |
Stephen Karganovic - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η γενική συναίνεση των ερμηνευτών είναι ότι η βασική ώθηση της διαφωτιστικής ενόρασης του Γιόγκι είναι πως το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να υποτεθεί ή να προσδιοριστεί έως ότου ολοκληρωθεί εντελώς μια δεδομένη κατάσταση ή γεγονός.
Αυτό ταιριάζει στην τρέχουσα κρίση στη Βοσνία, πιο συγκεκριμένα τη συνιστώσα οντότητά της Δημοκρατία της Σέρπσκα. Εντελώς τελειωμένο δεν είναι.
Σε επίπεδο εμφάνισης, η αναταραχή που ξέσπασε στη Δημοκρατία της Σέρπσκα μετά τις εκλογές της 2ας Νοεμβρίου θα μπορούσε να κηρυχθεί τελειωμένη, αφού έληξε με ηχηρή νίκη του ηγέτη της Δημοκρατίας της Σέρπσκα, Μίλοραντ Ντόντικ. Η επανακαταμέτρηση των ψήφων που ζήτησε η υποστηριζόμενη και χρηματοδοτούμενη από τη Δύση αντιπολίτευση απέτυχε εντελώς σε όσους το ζήτησαν. Σε αντίθεση με τις έντονες προσδοκίες τους, η ανακαταμέτρηση μετατράπηκε σε πλήρη δικαίωση της εκλογικής διαδικασίας, επιβεβαιώνοντας τη νίκη του Ντόντικ επί του υποψηφίου της αντιπολίτευσης που υποστηρίζεται από το εξωτερικό στην κούρσα για την προεδρία της Δημοκρατίας της Σέρπσκα. Η εκλογική επιτροπή της κυβέρνησης της Βοσνίας, στην οποία είχε στραφεί η αντιπολίτευση για να επιλύσει υποτιθέμενα ζητήματα εκλογικής νοθείας, τελικά υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει πως δεν υπήρχαν σημαντικές παρατυπίες και να παραδεχτεί τη νομιμότητα της εκλογής του Ντόντικ. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η ανακαταμέτρηση διεξήχθη με έντονη ενθάρρυνση προς την Εκλογική Επιτροπή από ένα ευρύ φάσμα εγχώριων και ξένων παραγόντων με σκοπό να διαπιστώσει ότι οι παρατυπίες επαρκούν για να ακυρώσουν τις εκλογές. Ο στόχος ήταν να αυτοσχεδιαστεί ένα σκεπτικό για να διατάξει μια νέα ψηφοφορία υπό την επίβλεψη της «διεθνούς κοινότητας» που θα είχε ολοκληρωθεί για να εξασφαλίσει τη νίκη της αντιπολίτευσης. Τελικά όμως δε βγήκε τίποτα. Η νίκη του Ντόντικ ήταν προφανώς τόσο τεράστια που ακόμη και η πρόθυμη Επιτροπή δυσκολεύτηκε να χειραγωγήσει αξιόπιστα τους αριθμούς για να την εξαφανίσει. Τούτου λεχθέντος, τα μπουκάλια σαμπάνιας δεν πρέπει να σκάνε για να γιορτάσουν, όχι ακόμα. Να γιατί.
Επιφανειακά, φυσικά, η έκβαση του εκλογικού δράματος της Δημοκρατίας της Σέρπσκα θα πρέπει να είναι ένας καλός λόγος για ζητωκραυγές. Προσοχή, ωστόσο, είναι η σοφότερη πορεία. Στη Δημοκρατία της Σέρπσκα, πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι έγινε μια απόπειρα πορτοκαλί επανάστασης και πάλι απέτυχε. Μετά την αποτυχία της «ήπιας» προσέγγισης για τη διασφάλιση της απομάκρυνσης του Ντόντικ και την εξάλειψη των παρεμποδιστικών τάσεων της σερβικής οντότητας στη Βοσνία, η πολιτική λογική υπαγορεύει πλέον την εφαρμογή πολύ αυστηρότερων μέτρων.
Εάν η ανάλυσή μας είναι σωστή, όχι μόνο δεν «τέλειωσε», αλλά το πιο βρώμικο μέρος μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη. Ο Ντόντικ μπαίνει τώρα στο πιο επικίνδυνο σωματικά κομμάτι της πολιτικής του καριέρας. Είναι λογικό να υποθέσουμε πως η δημοκρατική Δύση δε θα τα παρατήσει, αλλά απλώς θα επιμείνει και θα προχωρήσει στην επόμενη επιλογή της τυπικής εργαλειοθήκης της, που είναι η δολοφονία του.
Έχει, φυσικά, πολλούς λόγους να στεναχωριέται για τα ανίκανα πιόνια της μισθοδοσίας της στη Δημοκρατία της Σέρπσκα που δεν κατάφεραν να κάνουν την έγχρωμη επανάσταση που τους ανατέθηκε για τρίτη συνεχόμενη φορά.
Αλλά οι λόγοι για την αδυσώπητη οργή της συλλογικής Δύσης κατά του Μίλοραντ Ντόντικ είναι πολύ βαθύτεροι. Επικαλούμενος το δικαίωμα αρνησικυρίας της Δημοκρατίας της Σέρπσκα στο πλαίσιο της Ειρηνευτικής Συμφωνίας του Ντέιτον του 1995, ο Ντόντικ αμφισβήτησε, άμεσα και ευθαρσώς, τη βασική ατζέντα της συλλογικής Δύσης σε τρία θεμελιώδη ζητήματα: επιβολή βοσνιακών κυρώσεων στη Ρωσία, ένταξη της Βοσνίας στο ΝΑΤΟ και αναγνώριση από τη Βοσνία του ψεύτικου «κράτους» του Κοσσυφοπεδίου. Αυτές οι προκλητικές παραβάσεις, ιδιαίτερα υπό το φως της τρέχουσας αντιπαράθεσης, δεν μπορούν ούτε να παραβλεφθούν ούτε να συγχωρηθούν. Ο θανατηφόρος θάνατος του προέδρου της Τανζανίας, John Magufuli σχεδιάστηκε για πολύ λιγότερα.
Υπάρχει επίσης ένα άλλο και πιο προσωπικό σκορ που η συλλογική Δύση πρέπει να θέλει να διευθετήσει με τον Ντόντικ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν στρατολογούνταν ντόπιοι βοηθοί για να διαλύσουν τη Σερβική εθνικιστική αντίσταση στο μεταπολεμικό εκσπλαχνισμό της Δημοκρατίας της Σέρπσκα, ο Ντόντικ χρίστηκε ως ο έμπιστος άνθρωπος της Δύσης για να διαχειριστεί αυτό το έργο. Το 1998 επενδύθηκαν σε αυτόν πλούσιες ελπίδες. Οι δυτικοί προστάτες του έφτιαξαν τα πράγματα εκείνη τη χρονιά για να τον κάνουν πρωθυπουργό της Δημοκρατίας της Σέρπσκα, αν και το κόμμα του κατείχε μόνο δύο έδρες από τις 83 στην Εθνοσυνέλευση της σερβικής οντότητας. Όταν αργότερα, για λόγους που είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό σκοτεινοί, αποφάσισε να απομακρυνθεί από το στρατόπεδό τους, η απογοήτευσή τους πρέπει να ήταν τόσο υπερβολική όσο οι αρχικές τους ελπίδες.
Οι ενημερωμένοι αναγνώστες δε θα παραλείψουν να παρατηρήσουν ότι η πολιτική τροχιά του Ντόντικ ταιριάζει πολύ με εκείνη ενός από τους στενότερους σημερινούς συμμάχους του, του πρώην χρυσού παιδιού του Σόρος στην Ουγγαρία, του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν.
Υπάρχουν ξεκάθαρα βάσιμοι γεωπολιτικοί λόγοι για να αντιμετωπίσουμε τον Ντόντικ με τον συνήθη αδίστακτο τρόπο και, μετά από τρεις διαδοχικές αποτυχίες να κανονίσει την πολιτισμένη αναχώρησή του, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν αν τελικά βγουν τα δημοκρατικά γάντια. Πολύ περισσότερο που τα κατεξοχήν γεωπολιτικά κίνητρα για την εξάλειψή του ενισχύονται από την ψυχολογική εχθρότητα των πρώην υποστηρικτών του Ντόντικ, στους οποίους οφείλει αδιαμφισβήτητα την αρχική του άνοδο στην πολιτική προβολή, αλλά οι οποίοι τώρα πρέπει να υποτιμηθούν έντονα για την απιστία του.
Η εφαρμογή ειδικών μέτρων, εάν όντως προκριθεί αυτή η επιλογή, θα διευκολυνθεί σε μεγάλο βαθμό από την παρουσία του «ειρηνευτικού» σώματος του ΝΑΤΟ και των σχετικών δομών σε όλη την επικράτεια της Βοσνίας. Η Δημοκρατία της Σέρπσκα δεν έχει τίποτα με το οποίο να υπερασπιστεί έστω και συμβολικά τον εαυτό της, επειδή ήταν ακριβώς δουλοπρεπή στοιχεία της σημερινής αντιπολίτευσης που, όταν ήταν στην εξουσία, μετά από διαταγές της «διεθνούς κοινότητας» διέλυσαν τις στρατιωτικές της δυνάμεις το 2005.
Τα διαπιστευτήρια του Ντόντικ δεν είναι άψογα και κατά το ύφος των Βαλκάνιων πολιτικών το δημόσιο του αρχείο είναι γεμάτο ζιγκ ζακ και ασυνέπειες, όχι μόνο αν ληφθούν συνολικά, αλλά ακόμα κι αν η εστίαση περιορίζεται στα τελευταία δώδεκα χρόνια, που λέγεται πως είναι περίοδος της ενσάρκωσής της «σερβικής εθνικιστικής, φιλικής προς τη Μόσχα» στάσης. Στην πολιτική, ωστόσο, μάταια ψάχνει κανείς να βρει πρωταγωνιστές με ιδανικό προφίλ, όπως και στο πόκερ δεν τον συμβουλεύουν να περιμένει συνεχώς ένα flush set από φύλλα. Κάποιος πρέπει να δουλέψει με το υλικό στο χέρι.
Για τον πολυπολικό παγκόσμιο συνασπισμό καθώς και για τη Σερβική εκλογική του περιφέρεια, με όλα τα ελαττώματα του, ο Ντόντικ είναι προτιμότερος και πολύ πιο χρήσιμος από τον εντελώς άθλιο που αγόρασε και πληρώθηκε για ντόπιους ανταγωνιστές που επιδιώκουν να τον αντικαταστήσουν. Όσο για το ηγεμονικό μπλοκ που έχει μετατρέψει σε αφόρητο ερεθιστικό, θα πρέπει να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται από τις αναδυόμενες δυνάμεις που αγωνίζονται για πιο δίκαιες παγκόσμιες λύσεις ως πολύτιμος συνεργάτης. Αξίζει όση ρεαλιστική υποστήριξη μπορεί να συγκεντρωθεί και να υποστηριχθεί εκ μέρους του για να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη συνέχιση των ευεργετικών σε μεγάλο βαθμό πολιτικών του, ό,τι κι αν σκεφτεί κανείς ιδιωτικά για τον ίδιο τον άνθρωπο.