Irina Slav για το Oilprice.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, ο λόγος για τον εορτασμό είναι αμφίβολος: οι επιχειρήσεις δεν περιορίζουν απλώς τη χρήση της ενέργειας τους και συνεχίζουν να λειτουργούν ως συνήθως. Κλείνουν εργοστάσια, μειώνουν ή μετακομίζουν. Η Ευρώπη μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται στο δρόμο της αποβιομηχάνισης.
Το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση οδεύει προς ύφεση είναι πλέον ξεκάθαρο σε όποιον παρακολουθεί τους δείκτες. Η τελευταία εκεί — η μεταποιητική δραστηριότητα στην ευρωζώνη — έπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Μάιο του 2020.
Η μέτρηση του Οκτωβρίου για τον PMI της S&P Global σηματοδότησε επίσης μια επικείμενη ύφεση, που έπεσε το μήνα αυτό και ήταν η τέταρτη μηνιαία ένδειξη κάτω από το 50 – ένδειξη οικονομικής συρρίκνωσης.
Σε ίσως χειρότερα νέα, ωστόσο, ο γερμανικός όμιλος ετερογενών δραστηριοτήτων BASF δήλωσε τον περασμένο μήνα ότι θα υποχωρούσε μόνιμα στη χώρα του και θα επεκταθεί στην Κίνα. Η ανακοίνωση χρησίμευσε ως πλήγμα σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις ενέργειας με στόχους για το κλίμα χωρίς να παρατείνει τη ζωή των πυρηνικών σταθμών.
«Η ευρωπαϊκή χημική αγορά αναπτύσσεται ασθενώς για περίπου μια δεκαετία [και] η σημαντική αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους ασκεί πίεση στις αλυσίδες αξίας των χημικών προϊόντων», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της BASF, Martin Brudermueller. αναφέρθηκε από τους FT, στα τέλη Οκτωβρίου.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η ενεργειακή κρίση δεν ήταν ο μόνος λόγος για τα σχέδια της BASF να συρρικνώσει την παρουσία της στο εσωτερικό και να αναπτυχθεί στο εξωτερικό. Ο ολοένα και πιο αυστηρός κανονισμός της ΕΕ ήταν επίσης ένας παράγοντας πίσω από αυτήν την απόφαση, είπε ο Brudermueller.
Και άλλοι κλάδοι φαίνεται να έχουν προβλήματα με τους νέους κανονισμούς της ΕΕ. Το εμπορικό όργανο για τις βιομηχανίες χάλυβα και αλουμινίου, οι οποίες έχουν επίσης υποστεί σημαντικά προβλήματα από τον πληθωρισμό του ενεργειακού κόστους, πρότεινε πρόσφατα η ΕΕ να υιοθετήσει μια σταδιακή προσέγγιση με το νέο της Μηχανισμό Διασυνοριακής Προσαρμογής, γνωστό και ως φόρος επί των εισαγωγών άνθρακα.
Το CBAM σχεδιάστηκε ως ένας τρόπος εξισορρόπησης των όρων ανταγωνισμού για τις ευρωπαϊκές βιομηχανικές επιχειρήσεις που υπόκεινται σε αυστηρούς κανονισμούς εκπομπών που καθιστούν την παραγωγή του πιο δαπανηρή σε σύγκριση με την παραγωγή χωρών με πιο χαλαρά πρότυπα εκπομπών.
Ωστόσο, θα καταστήσει επίσης πιο δαπανηρή τη σημαντική πρώτη ύλη για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες χάλυβα και αλουμινίου, προσθέτοντας στον πόνο που ήδη νιώθουν αυτές οι βιομηχανίες επειδή είναι επίσης από τις πιο ενεργοβόρες βιομηχανίες.
Το ένα δέκατο της παραγωγικής ικανότητας ακατέργαστου χάλυβα της Ευρώπης έχει ήδη ακινητοποιηθεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Jefferies. Όλα τα μεταλλουργεία ψευδαργύρου έχουν περιορίσει την παραγωγή και ορισμένα έχουν κλείσει. Η μισή παραγωγή πρωτογενούς αλουμινίου έχει επίσης κλείσει. Και στα λιπάσματα, το 70 τοις εκατό των εργοστασίων έχουν μείνει σε αδράνεια λόγω της έλλειψης ενέργειας.
Τα χημικά εργοστάσια περιορίζουν επίσης τις δραστηριότητές τους, οι κλίβανοι σιδηροκράματος παγώνουν και η παραγωγή πλαστικών και κεραμικών συρρικνώνεται επίσης.
Ορισμένες από αυτές τις επιχειρήσεις ενδέχεται να επιλέξουν να μετεγκατασταθούν τελικά σε ένα μέρος με φθηνότερες και πιο ευρέως διαθέσιμες πηγές ενέργειας, συμβάλλοντας στη διαδικασία αποβιομηχάνισης στην Ευρώπη. Όσο για την καλύτερη υποψήφια για αυτή τη μετεγκατάσταση, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τα άφθονα αποθέματα φυσικού αερίου, την αυξανόμενη παραγωγή και το φιλικό επενδυτικό κλίμα.
Εν τω μεταξύ, ένα πράγμα έχει γίνει ξεκάθαρο: η μειωμένη κατανάλωση ενέργειας στους βιομηχανικούς τομείς της Ευρώπης δεν είναι πραγματικά λόγος γιορτής. Αν μη τι άλλο, είναι λόγος ανησυχίας και επείγουσας δράσης εκ μέρους των υπευθύνων λήψης αποφάσεων.
Το ανώτατο όριο τιμής του φυσικού αερίου στο οποίο συμφώνησε πρόσφατα η ΕΕ μπορεί να βοηθήσει λίγο, αλλά δεδομένου πως συνδέεται με χαμηλότερη κατανάλωση, δεν είναι πραγματικά μια λύση για τις επιχειρήσεις που θέλουν να παραμείνουν σε λειτουργία. Είναι ένα σύστημα υποστήριξης ζωής.