Είναι πρωτοφανής ο βομβαρδισμός των ειδήσεων που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ζεις σε κοινωνία ανθρώπων ή τεράτων. Πρωτοφανής.
Από: newsbomb.gr / Του Νίκου Συρίγου
Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν να έχουν υπάρξει τόσο μαζικά, τόσο ακραίες ειδήσεις. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν μάνα να κατηγορείται ότι δολοφόνησε τα τρία παιδιά της, μάνα να εκπορνεύει το δεκάχρονο κορίτσι της, μάνα να κάνει τα στραβά μάτια όταν ο πατέρας βίαζε τα παιδιά τους…
Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν την κοινωνία να επιδίδεται σε ρεσιτάλ ανωμαλίας. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν τον κόσμο να έχει σκληραγωγηθεί πια τόσο πολύ, να έχει συνηθίσει τις ακρότητες που πια όταν ακούς για μια δολοφονία ή για έναν… απλό βιασμό να μην σοκάρεσαι. Δυστυχώς.
Και δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Να συνηθίσουμε στην ακρότητα και πια να μην μας αγγίζει τίποτα. Να περνάμε στο «ντούκου» τις ειδήσεις που δεν θα σου μαθαίνουν κάτι πιο… ακραίο από το προηγούμενο! Ουδείς πια αναφέρει τα Πισπιρίγκου… Πέρασε. Σε λίγο δεν θα μιλάμε και για τα Πετράλωνα. Αύριο θα σταματήσουμε να μιλάμε για τον Κολωνό. Όπως ξεχάσαμε τη μικρή Άννι… Ή το άλλο πιτσιρίκι που μετέφερε τα κόκαλά του ο δολοφόνος του στην εργαλειοθήκη.
Όλο αυτό που μας συμβαίνει δεν τελειώνει την ώρα που συμβαίνει. Ούτε όσο το συντηρούν στην επικαιρότητα τα ΜΜΕ επειδή «πουλάει». Μένει στις ψυχές μας. Καταγράφεται στη μνήμη μας. Μας σημαδεύει. Και μας σκληραίνει. Μέχρι που στο τέλος να χάσουμε την τελευταία ικμάδα ευαισθησίας και να μην μας ενδιαφέρει τίποτα. Μέχρι να γίνουμε κι εμείς τέρατα…
Άλλοι συνειδητά κι άλλοι υποσυνείδητα. Καλύτερα να πονάς όταν ακούς κάτι κακό. Γιατί αυτό σημαίνει ότι παραμένεις άνθρωπος.
Πως δεν έγινες ακόμα τέρας… Δεν είναι όλα άρτος και θεάματα. Δεν είναι...
Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν να έχουν υπάρξει τόσο μαζικά, τόσο ακραίες ειδήσεις. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν μάνα να κατηγορείται ότι δολοφόνησε τα τρία παιδιά της, μάνα να εκπορνεύει το δεκάχρονο κορίτσι της, μάνα να κάνει τα στραβά μάτια όταν ο πατέρας βίαζε τα παιδιά τους…
Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν την κοινωνία να επιδίδεται σε ρεσιτάλ ανωμαλίας. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν τον κόσμο να έχει σκληραγωγηθεί πια τόσο πολύ, να έχει συνηθίσει τις ακρότητες που πια όταν ακούς για μια δολοφονία ή για έναν… απλό βιασμό να μην σοκάρεσαι. Δυστυχώς.
Και δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Να συνηθίσουμε στην ακρότητα και πια να μην μας αγγίζει τίποτα. Να περνάμε στο «ντούκου» τις ειδήσεις που δεν θα σου μαθαίνουν κάτι πιο… ακραίο από το προηγούμενο! Ουδείς πια αναφέρει τα Πισπιρίγκου… Πέρασε. Σε λίγο δεν θα μιλάμε και για τα Πετράλωνα. Αύριο θα σταματήσουμε να μιλάμε για τον Κολωνό. Όπως ξεχάσαμε τη μικρή Άννι… Ή το άλλο πιτσιρίκι που μετέφερε τα κόκαλά του ο δολοφόνος του στην εργαλειοθήκη.
Όλο αυτό που μας συμβαίνει δεν τελειώνει την ώρα που συμβαίνει. Ούτε όσο το συντηρούν στην επικαιρότητα τα ΜΜΕ επειδή «πουλάει». Μένει στις ψυχές μας. Καταγράφεται στη μνήμη μας. Μας σημαδεύει. Και μας σκληραίνει. Μέχρι που στο τέλος να χάσουμε την τελευταία ικμάδα ευαισθησίας και να μην μας ενδιαφέρει τίποτα. Μέχρι να γίνουμε κι εμείς τέρατα…
Άλλοι συνειδητά κι άλλοι υποσυνείδητα. Καλύτερα να πονάς όταν ακούς κάτι κακό. Γιατί αυτό σημαίνει ότι παραμένεις άνθρωπος.
Πως δεν έγινες ακόμα τέρας… Δεν είναι όλα άρτος και θεάματα. Δεν είναι...