 |
| Sajad Nori / unsplash |
«Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συνεχίσουν να εξαπλώνονται στον Καναδά τα ψέματα και η παραπληροφόρηση σχετικά με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Γι' αυτό ζητήσαμε από το CRTC να επανεξετάσει την παρουσία του Russia Today στα καναδικά ραδιοκύματα», έγραψε στο Twitter ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό το Μάρτιο, καθώς ακολούθησε το παράδειγμα των συμμάχων στην ΕΕ στη λογοκρισία των ρωσικών μέσων ενημέρωσης, ενώ δεν παρέθεσε κανένα πραγματικό στοιχείο για ψευδείς ειδήσεις για να δικαιολογήσουν την καταστολή της ελευθερίας του λόγου και της ενημέρωσης.
Rachel Marsden - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Πολύ συχνά, οι δυτικές «δημοκρατίες» προκαλούν «παραπληροφόρηση» ως πρόσχημα για να στερήσουν το κοινό από πληροφορίες και αναλύσεις που θα μπορούσαν να εγείρουν αμφιβολίες σχετικά με την επίσημη αφήγηση του κατεστημένου. Όμως, παρά το γεγονός ότι τοποθετείται ως φύλακας της αλήθειας, ο Τριντό διέδωσε μερικές δικές του ψευδείς ειδήσεις αυτή την εβδομάδα.
«Ο Καναδάς καταγγέλλει τη βάρβαρη απόφαση του ιρανικού καθεστώτος να επιβάλει τη θανατική ποινή σε σχεδόν 15.000 διαδηλωτές», έγραψε ο Τριντό στο Twitter στις 15 Νοεμβρίου (το tweet έχει διαγραφεί από τότε). Ο υποστηρικτής της αλλαγής του καθεστώτος του Ιράν, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και διευθυντής της CIA, Μάικ Πομπέο, ακολούθησε το παράδειγμά του. «Βάρβαρο, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη», είπε ο Πομπέο, αναδημοσιεύοντας το άρθρο του Newsweek που άρχισε να τρέχει η μπάλα στις 8 Νοεμβρίου.
Ο αμερικανός γερουσιαστής Μιτ Ρόμνεϊ έγραψε στο Twitter πως «οι τυραννικές ενέργειες των Ιρανών ηγετών που κινούνται για την εκτέλεση κρατουμένων διαδηλωτών πρέπει να καταδικαστούν από την παγκόσμια κοινότητα. Οι ψευδείς δίκες πρέπει να σταματήσουν και οι διαδηλωτές να απελευθερωθούν». Ακόμη και διασημότητες του Χόλιγουντ, όπως η ηθοποιός των X-Men, Σόφι Τέρνερ και η βραβευμένη με Όσκαρ, Βαϊόλα Ντέιβις, μπήκαν στη δράση διαδίδοντας το μάντρα [το να επαναλαμβάνει κάποιος συνεχώς το ίδιο] ότι το Ιράν καταδίκαζε σε θάνατο 15.000 διαδηλωτές κατά του χιτζάμπ.
Στις 15 Νοεμβρίου, ο γεωπολιτικός αναλυτής και ιδρυτής του Eurasia Group, Ίαν Μπρέμερ σημείωσε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. «Αντιλαμβάνομαι ότι μια ανάρτηση που κοινοποίησα χθες σχετικά με τη θανατική ποινή στο Ιράν για 14.000 διαδηλωτές είναι μη επαληθεύσιμη και πιθανότατα αναληθής», παραδέχτηκε προς τιμήν του. Αποδεικνύεται πως είχε δίκιο.
Το αρχικό άρθρο του Newsweek αναφερόταν σε ψηφοφορία του ιρανικού κοινοβουλίου για την εκτέλεση διαδηλωτών. Το άρθρο αναφέρει ένα tweet, που δημοσιεύτηκε από μια θολή πηγή στις 8 Νοεμβρίου, μεταδίδοντας ότι «το κοινοβούλιο του Ιράν ψήφισε με πλειοψηφία (227 από 290) την εκτέλεση όλων των διαδηλωτών». Μόνο που δεν έγινε τέτοια ψηφοφορία.
Περιέργως, στις 6 Νοεμβρίου - δύο ημέρες πριν από το άρθρο του Newsweek και το tweet στο οποίο βασίστηκε, ο Ιρανός ακτιβιστής Masih Alinejad έγραψε στο Twitter: «227 μέλη του κοινοβουλίου των 290 εδρών στο Ιράν ζήτησαν από το δικαστικό σώμα να εκδώσει θανατικές ποινές για τους ανθρώπους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης εξέγερσης». Το Newsweek ανέφερε ρητά το Tweet του Alinejad, πριν το διαγράψει αργότερα. Οι βουλευτές εξέδωσαν μια δήλωση προς το δικαστικό σώμα ενθαρρύνοντάς το να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές «αποφασιστικά» αλλά δεν υπήρξε τέτοια κοινοβουλευτική ψηφοφορία για να εκτελεστούν μαζικά. Χρειάστηκε περίπου μια εβδομάδα για να τροποποιήσει το άρθρο του το Newsweek και να αφαιρέσει την αναφορά στο ιρανικό κοινοβούλιο που ψήφισε τις θανατικές ποινές. Το Ιράν έχει τη θανατική ποινή ως επιλογή για την καταδίκη από τα δικαστήρια, όπως και στις ΗΠΑ, αλλά από εκεί, έγινε η υπόθεση ότι οποιοσδήποτε και όλοι όσοι συλλαμβάνονταν σε διαδηλώσεις επρόκειτο απλώς να εκτελεστούν.
Χωρίς αμφιβολία, είναι απλώς μια σύμπτωση πως ο Alinejad τυχαίνει να είναι ο τυχερός αποδέκτης 628.000 δολαρίων από τη χρηματοδότηση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ τα τελευταία οκτώ χρόνια, σύμφωνα με την ηλεκτρονική βάση δεδομένων ομοσπονδιακών συμβάσεων των ΗΠΑ. Έχει επίσης εργαστεί ως παρουσιαστής για την υπηρεσία μέσων ενημέρωσης της Περσικής γλώσσας της Φωνής της Αμερικής της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2020, καθώς η κυβέρνηση Τραμπ ενίσχυε τη ρητορική για την αλλαγή του καθεστώτος του Ιράν τις τελευταίες εβδομάδες της θητείας του Ντόναλντ Τραμπ μετά την ήττα από τον Τζο Μπάιντεν, το Ινστιτούτο Υπεύθυνης Πολιτείας της Ουάσιγκτον δημοσίευσε μια φωτογραφία του Αλινετζάντ με τον υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο και κατήγγειλε πως οι δυτικοί πιέζουν για την προώθηση του Αλινετζάντ για την αλλαγή του καθεστώτος του Ιράν χωρίς να αποκαλύψει τη χρηματοδότησή της στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν βασίστηκε σε ψεύτικες ειδήσεις. Το 1953, η CIA ανέτρεψε την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Mohammad Mosaddegh στον απόηχο της εθνικοποίησης του ιρανικού πετρελαίου για να το κρατήσει μακριά από τα χέρια των δυτικών πολυεθνικών. Η Επιχείρηση Mockingbird της CIA, η οποία διεξήχθη από το 1948 έως το 1976, διείσδυσε στον Τύπο για να προωθήσει την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα που οδήγησε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής - συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, όπως αποκαλύφθηκε έκτοτε σε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα.
Σίγουρα είναι τυχαίο που ο Τζο Μπάιντεν είπε στις αρχές Νοεμβρίου: «Μην ανησυχείς, θα απελευθερώσουμε το Ιράν».
Τώρα λοιπόν που οι σταυροφορικοί φύλακες κατά της παραπληροφόρησης όπως ο Τριντό και ο Πομπέο συνελήφθησαν παραβιάζοντας τα δικά τους πρότυπα, πρόκειται να αποκλείσουν τους εαυτούς τους από τις πλατφόρμες των μέσων ενημέρωσης προτού προλάβουν να επαναλάβουν και να κάνουν άλλη ζημιά και να εξαπατήσουν περισσότερους Δυτικούς να ζητωκραυγάζουν υπέρ ενός ακόμη πολέμου; Πού είναι η ΕΕ να καταγγείλει αυτή την κραυγαλέα διακίνηση παραπληροφόρησης και να απαγορεύσει την πηγή όπως βιάζονται να κάνουν κάθε φορά που οποιοσδήποτε Ρώσος αξιωματούχος ή μέσο ενημέρωσης λέει κάτι που απλώς τολμά να έρχεται σε αντίθεση με τη δική της αφήγηση;
Εδώ που τα λέμε, αν ο Τριντό, ο Πομπέο και άλλοι τόσο εύκολα διέδιδαν ψεύτικες ειδήσεις που ταίριαζαν στην αφήγησή τους, πόσο αξιόπιστοι είναι σε οτιδήποτε άλλο; Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τις αποφάσεις πολιτικής που έχουν υιοθετήσει με βάση εξίσου επιθετικές λήψεις που παρουσιάζονται στο κοινό ως γεγονότα.