 |
| @SenatorWong |
Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας Penny Wong πραγματοποίησε πρόσφατα επίσκεψη στο Πεκίνο της Κίνας. Αν και η επίσκεψη ήταν διπλωματικό πρωτόκολλο, ήταν ωστόσο σημαντική γιατί συμβολίζει μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Καμπέρας προς την Κίνα, που ξεκίνησε με τη συνάντηση του Αυστραλού πρωθυπουργού Anthony Albanese με τον Xi Jinping στο G20 πριν από ένα μήνα.
Του Τιμούρ Φομένκο, πολιτικού αναλυτή - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Έχοντας υποβληθεί σε αλλαγή κυβέρνησης φέτος, με τους Εργατικούς του Albanese να αντικαθιστούν το φιλελεύθερο φιλελεύθερο κόμμα του Σκοτ Μόρισον, η Καμπέρα έχει μαλακώσει σε κάποιο βαθμό την στάση της απέναντι στο Πεκίνο.
Το ερώτημα όμως είναι: Πόσο; Και σε ποιο βαθμό; Η σχέση της Αυστραλίας με την Κίνα χτυπήθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο. Παρά το γεγονός πως οι δύο χώρες έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετικά προσοδοφόρα οικονομική σχέση, η οποία μάλιστα έφτασε στο βαθμό να αποκαλείται «στρατηγική εταιρική σχέση», ο Scott Morrison πήρε την απόφαση να στραφεί εναντίον του Πεκίνου υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών.
Για την εξωτερική πολιτική της Αυστραλίας, αυτό δεν είναι κάτι νέο ή έκπληξη. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Μόρισον ήταν επιθετική κατά της Κίνας στη ρητορική της σε σημείο που ήταν βαθιά αποσταθεροποιητική και ξεκινώντας το 2020, αφού άρχισε να ζητά έρευνα για την προέλευση του Covid-19, το Πεκίνο απάντησε με μια σειρά από σαρωτικές απαγορεύσεις στις εξαγωγές της Αυστραλίας (με την Κίνα να είναι η μεγαλύτερη αγορά της). Αυτό περιλάμβανε αγαθά όπως κάρβουνο, κρασί, μετά βίας και θαλασσινά, μεταξύ άλλων. Είναι, φυσικά, τώρα μια υποτιθέμενη, αλλά όχι επιβεβαιωμένη, αντίληψη ότι επειδή η Κίνα συνεργάζεται ξανά με την Αυστραλία, πως αυτές οι απαγορεύσεις πιθανότατα θα καταργηθούν αθόρυβα, και αυτό αποτελεί προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση στην Καμπέρα.
Τι έφερε λοιπόν την αλλαγή; Ενώ η Αυστραλία, ως μέλος της Αγγλόσφαιρας, είναι πιθανώς το πιο πιστό έθνος υπέρ των ΗΠΑ στον κόσμο όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, φαίνεται πως η κυβέρνηση των Εργατικών είναι πιο μετριοπαθής από τον εχθρό των Κινέζων που μοιάζει με τον Τραμπ, Σκοτ Μόρισον. Ως εκ τούτου, είναι πιο ρεαλιστικό πως, παρά την αυξανόμενη γεωπολιτική σύγκρουση, η διατήρηση μιας σταθερής σχέσης με την Κίνα είναι ζωτικής σημασίας για τα εθνικά συμφέροντα της Αυστραλίας. Η Κίνα παραμένει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αυστραλίας, η μεγαλύτερη πηγή ξένων φοιτητών και σημαντική πηγή εισερχόμενων επενδύσεων. Ενώ όλες οι αυστραλιανές κυβερνήσεις είναι υπέρ των ΗΠΑ, το επιχείρημα είναι ότι ο Scott Morrison ήταν απλώς απερίσκεπτος.
Ως αποτέλεσμα, πολλές πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της Αυστραλίας παραμένουν αμετάβλητες, απλώς δεν αντιμετωπίζονται με το ίδιο επίπεδο σκληρότητας ή ρητορικού σοβινισμού. Η Καμπέρα παραμένει βασικό μέλος κρίσιμων αντι-κινεζικών συνασπισμών όπως οι Quad και AUKUS. Μπορεί να είναι πιο ήσυχη και ήρεμη, αλλά εξακολουθεί να θεωρείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως βασικός στρατιωτικός εταίρος σε περίπτωση ενδεχόμενου συμβάντος με το Πεκίνο και, επομένως, απαραίτητη για τον περιορισμό της. Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τελικά, η Αυστραλία δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ ως προς την πίστη της στους στρατιωτικούς στόχους των ΗΠΑ, είτε στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή οπουδήποτε αλλού.
Αυτή η στάση της εξωτερικής πολιτικής προέρχεται από τον αγγλόφωνο εξαιρετισμό, καθώς η πραγματικότητα της Αυστραλίας είναι πως πρόκειται για ένα αποικιακό έθνος που προέρχεται από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Ως εκ τούτου, η σύγχρονη Αυστραλία βλέπει την αμερικανική ισχύ ως απαραίτητη για τη διατήρηση της προνομιακής της θέσης στον Ειρηνικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι κατηγόρησαν ακόμη και τη CIA ότι προέβη σε πραξικόπημα κατά του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Gough Whitlam, του ανθρώπου που στην πραγματικότητα είχε εξομαλύνει τις σχέσεις της Αυστραλίας με την Κίνα, επειδή κινδύνευσε να μετατρέψει την Αυστραλία σε μια αδέσμευτη χώρα. Αυτή η εξαιρετικότητα οδήγησε επίσης την Αυστραλία να έχει μια παράδοση ρατσισμού «Κίτρινου Κινδύνου», στον οποίο οι ασιατικοί πολιτισμοί (ιδίως η Κίνα) θεωρούνται ως η μεγαλύτερη απειλή για την ταυτότητα της Αυστραλίας, ένα φαινόμενο που η κυβέρνηση του Scott Morrison χρησιμοποίησε εργαλειοποίησε έντονα.
Ωστόσο, η πραγματικότητα της σύγχρονης Αυστραλίας είναι πιο περίπλοκη. Σκεφτείτε για ένα λεπτό πως η Penny Wong είναι μια εθνοτική Κινέζα Αυστραλή. Έτσι, ενώ οι παλιές συμπεριφορές παραμένουν, αντικατοπτρίζει επίσης μια ολοένα πιο ποικιλόμορφη και μεταβαλλόμενη χώρα που, υπό τη σωστή κυβέρνηση, μπορεί να φέρει περισσότερη ισορροπία και δεν είναι περίεργο που η αντικινεζική ρητορική του Μόρισον του κόστισε τις ψήφους πολλών Κινεζοαυστραλιανών ψηφοφόρων.
Τελικά, όμως, οι επιλογές εξωτερικής πολιτικής της Αυστραλίας παραμένουν περιορισμένες. Μπορεί είτε να είναι σκληροπυρηνική κατά της Κίνας, είτε ρεαλιστικά υπέρ των ΗΠΑ και προσεκτική με την Κίνα. Δεδομένης της εξέλιξης των γεγονότων, είναι σαφές ότι το Πεκίνο είναι πρόθυμο να δεχτεί το τελευταίο. Η Αυστραλία δε θα είναι ποτέ ο καλύτερος φίλος της Κίνας, αλλά αν είναι μια χώρα με την οποία μπορεί να συνεργαστεί –τουλάχιστον με την οικοδόμηση μιας σταθερής οικονομικής σχέσης και ώριμης διπλωματίας– τότε δεν είναι και πολύ πρόβλημα. Η Κίνα θα δεσμεύσει ευχαρίστως τους συμμάχους των ΗΠΑ όταν υπάρχει περιθώριο να τους χωρίσει από την απόλυτη αφοσίωση στην Ουάσιγκτον.