Το προσωπικό μου θαύμα

dimitrisvetsikas1969 / pixabay

Πάντα ήμουν εξαιρετικά αγχώδης στις εξετάσεις. Πήγαινα τρεις ώρες πριν. Στη δουλειά τουλάχιστον μια ώρα πριν. Λίγο μετά την αναμονή για  προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά άρχισα να  νιώθω άσχημα. συνειδητοποίησα ότι ένιωθα σαν να είχα ένα παράσιτο. Ένα παράσιτο που έφερνε στο μυαλό μου πράγματα που η λογική μου έλεγε ότι δεν ίσχυαν. Άρχισα να κάνω πράγματα,που θεωρούσα αδιανόητα.

Να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι γιατί μια φωνή μέσα μου μου έλεγε ότι θα σηκωθώ εγκαίρως, να πηγαίνω στη σχολή αργά και να ακούω μια φωνή μέσα μου που να λέει ότι δε θα πάρω απουσίες. Να ψέλνω "τη υπερμάχω" στο δρόμο και να σταματάω ασυναίσθητα μόλις έβλεπα κάποιο γνωστό. 

Περπατούσα στην άκρη του δρόμου. Κάποιοι φίλοι μου φώναζαν να ανέβω στο πεζοδρόμιο. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήξερα πως ήμουν ασφαλής κτλ. Κατάλαβα πως κάποιος, για μένα η Παναγία προσπαθούσε να μου δείξει ότι δεν είχα λόγο να αγχώνομαι γιατί πάντα ήξερα ασυναίσθητα πως ήμουν ασφαλής.

Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το κακό δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και το καλό που προσπαθεί με τον τρόπο του να μας οδηγεί στο να πάρουμε τη σωστή απόφαση, άλλωστε η ελευθερία επιλογής ήταν πάντα χαρακτηριστικό του καλού Θεού.

Ούτε εγώ το πιστεύω. Αλλά το έζησα.

Μελίνα Κονταξή