Γράφτηκε από τον Eric Zuesse - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να διαδώσουν τους στρατιωτικούς στόχους της Ρωσίας και της Κίνας σε χώρες που δεν είναι ακόμη τέτοιοι στόχοι. Κάτι τέτοιο θα αυξήσει τις ποσότητες όπλων που πωλούνται, και αυτό θα ωφελήσει ιδιαίτερα τους Αμερικανούς κατασκευαστές όπλων επειδή η Αμερική είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής στρατιωτικών όπλων στον κόσμο και επίσης επειδή οι δεύτεροι και τρίτοι μεγαλύτεροι κατασκευαστές όπλων, η Ρωσία και η Κίνα, έχουν παραγωγούς όπλων που ανήκουν κατά πλειοψηφία στην ίδια την κυβέρνησή τους, και επομένως τα όπλα.
Οι κατασκευαστές εκεί δεν ανταποκρίνονται πρωτίστως στους επενδυτές, αλλά αντίθετα στις πραγματικές και αυθεντικές ανάγκες εθνικής άμυνας του έθνους (οι ανάγκες της κυβέρνησης). Οι εταιρείες «άμυνας» της Αμερικής, όπως η Lockheed Martin, χρηματοδοτούν την σταδιοδρομία των πολιτικών και της κυβέρνησής της και ελέγχουν τις πολιτικές της «άμυνας», προκειμένου να μπορούν να ελέγχουν τις δικές τους αγορές, που είναι κυρίως η κυβέρνηση των ΗΠΑ αλλά και οι συμμαχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ (οι οποίες επίσης ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τέτοιους ιδιώτες επενδυτές σε στρατιωτικές επιχειρήσεις), αλλά τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα, στρατιωτικοί κατασκευαστές, η κυβέρνηση ελέγχει τις εταιρείες «άμυνας» και, επομένως, οι αμυντικές τους πολιτικές είναι αυστηρά για την άμυνα (αυτός είναι ο εθνικός, αντί για ιδιωτικός, σκοπός), ενώ στην Αμερική και τις συμμαχικές χώρες, οι εταιρείες «άμυνας» είναι για επιθετικότητα (γιατί η παραγωγή πολέμων είναι αυτό που ωφελεί τους επενδυτές εκείνες οι εταιρείες που ελέγχουν τη δική τους Κυβέρνηση και τους «συμμάχους» ή υποτελείς της κυβερνήσεις).
Ακολουθεί το απόσπασμα από την έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου:
Σύμφωνα με πληροφορίες, τον Μάιο του 2022, ο Γραμματέας του Στρατού δήλωσε ότι ο Στρατός δεν είχε ακόμη συμφωνίες βάσης για συστήματα μακράς εμβέλειας, αλλά «οι συζητήσεις ήταν σε εξέλιξη» με ορισμένες χώρες στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού. Δεδομένης της σημασίας της βάσης, το Κογκρέσο μπορεί να εξετάσει τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για την εξασφάλιση της βάσης της μονάδας πυρών ακριβείας μεγάλης εμβέλειας του Στρατού τόσο στην Ευρώπη όσο και στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού.
Αυτές οι κυβερνήσεις «τόσο στην Ευρώπη όσο και στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού» είναι αρκετά κοντά στη Ρωσία και στην Κίνα, έτσι ώστε εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινήσουν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας ή/και της Κίνας απευθείας (αντί, όπως τώρα, μέσω της Ουκρανίας στα σύνορα της Ρωσίας όσο και της Ταϊβάν στα σύνορα της Κίνας) για να κατακτήσουν τη Ρωσία ή/και την Κίνα, τότε αυτοί οι πύραυλοι, που θα στοχεύουν σε μία ή και στις δύο αυτές χώρες, θα βρίσκονται εντός εμβέλειας είτε της Μόσχας είτε του Πεκίνο, και, ως εκ τούτου, θα γίνει περιουσιακό στοιχείο προσθέτοντας την πιθανότητα της Αμερικής να ελέγξει πλήρως έναν κόσμο μετά τον ΙΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε μεγάλο βαθμό, επειδή τα στρατιωτικά όπλα ελέγχονται, στις ΗΠΑ και στις «συμμαχικές» χώρες τους, από ιδιώτες επενδυτές (βασικά από δισεκατομμυριούχους των ΗΠΑ και των συμμάχων), ο κύριος στόχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι να ελέγξει έναν κόσμο μετά τον ΙΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με άλλα λόγια: ο κύριος στόχος αυτής της κυβέρνησης είναι η επιθετικότητα (η άμυνα είναι στην πραγματικότητα μόνο δευτερεύουσα).
Αντίθετα, τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα, ολόκληρος ο στρατός έχει σχεδιαστεί και λειτουργεί αποκλειστικά για τους σκοπούς της εθνικής άμυνας, πράγμα που σημαίνει την αποτροπή, αντί για τη νίκη, ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα, ο ΜΟΝΟΣ στόχος του στρατού, και ο ΚΥΡΙΟΣ στόχος όλων των ΑΛΛΩΝ πολιτικών, είναι στην πραγματικότητα η υπεράσπιση του έθνους. Στις ΗΠΑ και στα «συμμαχικά» τους έθνη, ο ΚΥΡΙΟΣ στόχος ολόκληρης της κυβέρνησης είναι η επέκταση της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ ώστε να ελέγχει τελικά κάθε έθνος — που σημαίνει την κατάκτηση κάθε έθνους που δεν είναι ήδη μέρος του. Ενώ ο κορυφαίος στόχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι αυτοκρατορικός — όχι να αποτρέψει αλλά να κερδίσει έναν Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο — ο κορυφαίος στόχος των εθνών που στοχεύονται (ή των «εχθρών») είναι αντίθετα εθνικός (στην πραγματικότητα να αποτρέψουν έναν ΙΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο). Και αυτό εξηγεί τις αντίστοιχες εξωτερικές (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών και διπλωματικών) πολιτικές, σε καθεμία από τις δύο πλευρές: ιμπεριαλιστική έναντι αντιιμπεριαλιστικής. Αυτός είναι ο τρόπος ερμηνείας και κατανόησης κάθε πλευράς: είναι η διαφορά στην οπτική — αυτή του αρπακτικού (από την πλευρά της Αμερικής), έναντι του θηράματός του (από την πλευρά των θυμάτων που επιδιώκει το αρπακτικό).
Μια κοινή άποψη από τους υποστηρικτές της πλευράς του αρπακτικού στις διεθνείς σχέσεις είναι ότι εάν η πλευρά του νικηθεί ή ξεθωριάσει, τότε δεν θα υπάρξει καμία βασική αλλαγή εκτός από την ταυτότητα του αρπακτικού. Αυτή η άποψη (όλοι είναι ψυχοπαθείς) μπορεί να είναι καθολικά αληθινή στην κατάσταση της φύσης, αλλά όχι απαραίτητα στην κατάσταση του πολιτισμού. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν επανειλημμένα καταδικάσει, σε ηθική βάση - μια αντιιμπεριαλιστική βάση - τη ληστρική προοπτική στις διεθνείς σχέσεις, την άποψη νίκη-ήττα ή "παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος" και έχουν -τουλάχιστον προφορικά- υποσχεθεί ότι εάν και όταν οι ΗΠΑ ηττηθούν ή απλώς ξεθωριάσουν, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα θα προχωρήσουν ΜΟΝΟ σε μια win-win (δηλ .-ιμπεριαλιστική) βάση για όλα τα άλλα έθνη.
Ο Πρόεδρος της Αμερικής Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ εξέφρασε με πάθος, επανειλημμένα, τόσο κατ' ιδίαν όσο και δημόσια, την ίδια δέσμευση, για ένα μόνο κερδοφόρο μέλλον, που εκφράζουν τώρα η Ρωσία και η Κίνα: μια απέχθεια και απόρριψη κάθε ιμπεριαλισμού. Ωστόσο, οι δύο άμεσοι διάδοχοί του, ο Τρούμαν και ο Αϊζενχάουερ, περιφρόνησαν το FDR και δέσμευσαν αμέσως τις ΗΠΑ, στις 25 Ιουλίου 1945, να κατακτήσουν τελικά ολόκληρο τον κόσμο. Η Αμερική βρίσκεται σε αυτό το μονοπάτι από τότε (για να κερδίσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο) και η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι ιδιαίτερα εμμονική σε αυτό. (Ίσως ο Μπάιντεν φοβάται ότι θα πεθάνει σύντομα και θέλει να προλάβει να δει την Αμερική να ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο, έτσι βιάζει τα πράγματα· αλλά, σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται εξαιρετικός ερμηνευτής για τους ανθρώπους που επένδυσαν σε αυτόν , μεταξύ των μεγάλων δωρητών , συμπεριλαμβανομένου, για παράδειγμα, ενός πρώην Αντιπροέδρου και κορυφαίου επενδυτή στη Lockheed Martin που βοήθησε στην οργάνωση των δισεκατομμυριούχων του Μπάιντεν και - ως Δημοκρατικός, που σημαίνει υποκριτής - είχε πει δημόσια ότι «Ειλικρινά πιστεύω πως τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι [εννοώντας μόνο μέλη του Κογκρέσου που εξαγοράζονται όπως ο ίδιος ] … επηρεάζονται υπερβολικά από την αμυντική βιομηχανία αυτής της χώρας». Ο Μπάιντεν τηρεί τις μυστικές του υποσχέσεις στους μεγάλους δωρητές του, αλλά αγνοεί τις δημόσιες υποσχέσεις του στους ψηφοφόρους του. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η «δημοκρατία» της Αμερικής).
Στον αυτοκρατορικό κόσμο της διαφθοράς, η κυβέρνηση πωλείται πάντα στους πλειοδότες, και στα υποτελή έθνη σημαίνει ότι «οι συνεχείς προσπάθειες για την εξασφάλιση της μονάδας πυρών ακριβείας μεγάλης εμβέλειας του Στρατού που εδρεύει τόσο στην Ευρώπη όσο και του Ινδο-Ειρηνικού» (καθώς αυτό θα σημαίνει αναγκαστικά ότι το δικό τους έθνος θα γίνει στόχος από τους πυραύλους της Ρωσίας ή/και της Κίνας) μια «δημόσια/ιδιωτική συνεργασία» ή νομική δωροδοκία στους ηγέτες του υποτελούς έθνους προκειμένου η κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορέσει να κερδίσει αυτή την απόλυτη θυσία του δεδομένου υποτελούς έθνους. Φυσικά, τέτοιες δωροδοκίες είναι ιδιωτικές, όχι δημόσιες, αφού πρόκειται για υποτελή έθνη και η «δημοκρατία» τους είναι απλώς μια κοροϊδία της πραγματικής.