M. K. BHADRAKUMAR - indianpunchline.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Για να μεταφέρω τα λόγια του Μπάιντεν, «Τώρα, λέτε, "Γιατί δε δίνουμε στην Ουκρανία ό,τι μπορούμε να δώσουμε;". Λοιπόν, για δύο λόγους. Πρώτον, υπάρχει μια ολόκληρη Συμμαχία που είναι κρίσιμο να παραμείνει με την Ουκρανία. Και η ιδέα να δίναμε στην Ουκρανία υλικό που είναι θεμελιωδώς διαφορετικό από αυτό που πηγαίνει ήδη εκεί, θα είχε μια προοπτική διάλυσης του ΝΑΤΟ και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του υπόλοιπου κόσμου… Έχω περάσει αρκετές εκατοντάδες ώρες πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και τους αρχηγούς κρατών αυτών των χωρών, να εξηγώ γιατί ήταν συντριπτικά προς το συμφέρον τους να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία… Το καταλαβαίνουν πλήρως, αλλά δε θέλουν να πάνε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Δεν αναζητούν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο».
Ο Μπάιντεν συνειδητοποίησε σε εκείνο το σημείο πως «μάλλον είπα ήδη πάρα πολλά» και τελείωσε απότομα τη συνέντευξη Τύπου. Μάλλον ξέχασε ότι έμενε στην ευθραυστότητα της δυτικής ενότητας.
Το όλο θέμα είναι πως ο δυτικός σχολιασμός ξεχνά σε μεγάλο βαθμό ότι η βασική ατζέντα της Ρωσίας δεν αφορά την εδαφική κατάκτηση - όσο η Ουκρανία είναι ζωτικής σημασίας για τα ρωσικά συμφέροντα - αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ. Και αυτό δεν έχει αλλάξει.
Κάθε τόσο ο Πρόεδρος Πούτιν επανεξετάζει το θεμελιώδες θέμα πως οι ΗΠΑ στόχευαν σταθερά να αποδυναμώσουν και να διαμελίσουν τη Ρωσία. Μόλις την περασμένη Τετάρτη, ο Πούτιν επικαλέστηκε τον πόλεμο της Τσετσενίας στη δεκαετία του 1990 — «τη χρήση διεθνών τρομοκρατών στον Καύκασο, για να τελειώσει η Ρωσία και να διασπαστεί η Ρωσική Ομοσπονδία… [οι ΗΠΑ] ισχυρίστηκαν ότι καταδικάζουν την Αλ Κάιντα και άλλους εγκληματίες, Ωστόσο, θεώρησαν αποδεκτή τη χρήση τους στο έδαφος της Ρωσίας και τους παρείχαν κάθε είδους βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης υλικής, πληροφόρησης, πολιτικής και κάθε άλλης υποστήριξης, ιδίως στρατιωτικής υποστήριξης, για να τους ενθαρρύνουν να συνεχίσουν να πολεμούν εναντίον της Ρωσίας».
Ο Πούτιν έχει εκπληκτική μνήμη και θα υπαινίσσεται την προσεκτική επιλογή του Γουίλιαμ Μπερνς από τον Μπάιντεν ως αρχηγού της CIA. Ο Μπερνς ήταν το πρόσωπο της Πρεσβείας της Μόσχας για την Τσετσενία τη δεκαετία του 1990! Ο Πούτιν διέταξε τώρα μια πανεθνική εκστρατεία για να ξεριζωθούν τα τεράστια πλοκάμια που έστησαν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στο ρωσικό έδαφος για εσωτερική ανατροπή. Το Carnegie, κάποτε επικεφαλής του ο Burns, έκλεισε έκτοτε το γραφείο του στη Μόσχα και το ρωσικό προσωπικό κατέφυγε στη Δύση!
Το μοτίβο της διευρυμένης συνεδρίασης του συμβουλίου του υπουργείου Άμυνας στη Μόσχα την Τετάρτη, στην οποία μίλησε ο Πούτιν, ήταν η βαθιά πραγματικότητα πως η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ δεν πρόκειται να τελειώσει με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ο Πούτιν προέτρεψε τους Ρώσους κορυφαίους να «αναλύσουν προσεκτικά» τα διδάγματα από τις συγκρούσεις της Ουκρανίας και της Συρίας.
Είναι σημαντικό, ο Πούτιν είπε: «Θα συνεχίσουμε να διατηρούμε και να βελτιώνουμε τη μαχητική ετοιμότητα της πυρηνικής τριάδας. Είναι η κύρια εγγύηση για τη διατήρηση της κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας, της στρατηγικής ισοτιμίας και της γενικής ισορροπίας δυνάμεων στον κόσμο. Φέτος, το επίπεδο των σύγχρονων οπλισμών στις στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις έχει ήδη ξεπεράσει το 91 τοις εκατό. Συνεχίζουμε τον επανεξοπλισμό των συνταγμάτων των στρατηγικών μας πυραυλικών δυνάμεων με σύγχρονα πυραυλικά συστήματα με υπερηχητικές κεφαλές Avangard».
Ομοίως, ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου πρότεινε στη συνάντηση της Τετάρτης μια στρατιωτική συσσώρευση «για την ενίσχυση της ασφάλειας της Ρωσίας», συμπεριλαμβανομένων:
- Δημιουργία αντίστοιχης ομάδας δυνάμεων στα βορειοδυτικά της Ρωσίας για την αντιμετώπιση της ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας ως μέλη του ΝΑΤΟ.
- Δημιουργία δύο νέων μηχανοκίνητων τμημάτων πεζικού στις περιοχές Kherson και Zaporozhya, καθώς και ενός σώματος στρατού στην Καρελία, απέναντι στα φινλανδικά σύνορα.
- Αναβάθμιση 7 μηχανοκίνητων ταξιαρχιών πεζικού σε μηχανοκίνητα τμήματα πεζικού στις Δυτικές, Κεντρικές και Ανατολικές στρατιωτικές περιοχές και στο Βόρειο Στόλο.
- Προσθήκη δύο ακόμη τμημάτων αεροπορικής επίθεσης στις Αερομεταφερόμενες Δυνάμεις.
- Παροχή σύνθετου τμήματος αεροπορίας και ταξιαρχίας αεροπορίας στρατού με 80-100 ελικόπτερα μάχης σε κάθε στρατό συνδυασμένων όπλων (τανκς).
- Δημιουργία 3 πρόσθετων εντολών αεροπορικών τμημάτων, οκτώ συνταγμάτων αεροπορίας βομβαρδιστικών, ενός συντάγματος αεροπορίας μαχητικών και έξι ταξιαρχιών αεροπορίας στρατού.
- Δημιουργία 5 τμημάτων πυροβολικού περιφέρειας, καθώς και ταξιαρχιών υπερβαρέως πυροβολικού για την κατασκευή αποθεμάτων πυροβολικού κατά το λεγόμενο στρατηγικό άξονα.
- Δημιουργία 5 ναυτικών ταξιαρχιών πεζικού για τα παράκτια στρατεύματα του Πολεμικού Ναυτικού με βάση τις υπάρχουσες ναυτικές ταξιαρχίες πεζικού.
- Αύξηση του μεγέθους των Ενόπλων Δυνάμεων στο 1,5 εκατομμύριο υπηρετικό προσωπικό, με 695.000 άτομα να υπηρετούν με σύμβαση.
Ο Πούτιν συνόψισε: «Δε θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος… Δεν πρόκειται να στρατιωτικοποιήσουμε τη χώρα μας ούτε να στρατιωτικοποιήσουμε την οικονομία… και δε θα κάνουμε πράγματα που δε χρειαζόμαστε πραγματικά, εις βάρος του λαού μας, της οικονομίας και της κοινωνικής σφαίρας. Θα βελτιώσουμε τις ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις και ολόκληρη την στρατιωτική συνιστώσα. Θα το κάνουμε ήρεμα, τακτικά και με συνέπεια, χωρίς βιασύνη».
Αν οι νεοσυντηρητικοί στη θέση οδήγησης στο Beltway ήθελαν έναν αγώνα εξοπλισμών, το έχουν τώρα. Το παράδοξο, ωστόσο, είναι ότι αυτό θα είναι διαφορετικό από τη διπολική κούρσα εξοπλισμών της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
Εάν η πρόθεση των ΗΠΑ ήταν να αποδυναμώσουν τη Ρωσία πριν αντιμετωπίσουν την Κίνα, τα πράγματα δε λειτουργούν έτσι. Αντίθετα, οι ΗΠΑ εγκλωβίζονται σε μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία και οι δεσμοί μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων βρίσκονται σε οριακό σημείο. Η Ρωσία αναμένει από τις ΗΠΑ να αναστρέψουν την επέκταση του ΝΑΤΟ, όπως είχαν υποσχεθεί στη σοβιετική ηγεσία το 1989.
Οι νεοσυντηρητικοί περίμεναν ένα «win-win» στην Ουκρανία: ρωσική ήττα και επαίσχυντο τέλος της προεδρίας του Πούτιν, μια αποδυναμωμένη Ρωσία, όπως στη δεκαετία του 1990, που ψαχουλεύει για μια νέα αρχή, εδραίωση της δυτικής ενότητας κάτω από μια θριαμβευτική Αμερική, μια τεράστια ώθηση στον επερχόμενο αγώνα με την Κίνα για υπεροχή στην παγκόσμια τάξη και ένας Νέος Αμερικανικός Αιώνας κάτω από την «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες».
Αλλά αντ 'αυτού, αυτό αποδεικνύεται ένα κλασικό Zugzwang στο τέλος - για να δανειστώ από τη γερμανική σκακιστική λογοτεχνία - όπου οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να κάνουν μια κίνηση για την Ουκρανία, αλλά όποια κίνηση και αν κάνουν θα επιδεινώσει τη γεωπολιτική τους θέση.
Ο Μπάιντεν έχει καταλάβει ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί στην Ουκρανία, ούτε οι Ρώσοι έχουν καμία διάθεση για εξέγερση. Η δημοτικότητα του Πούτιν εκτινάσσεται στα ύψη, καθώς οι ρωσικοί στόχοι στην Ουκρανία υλοποιούνται σταθερά. Έτσι, ο Μπάιντεν αποκτά μια αόριστη αίσθηση, ίσως, πως η Ρωσία δε βλέπει ακριβώς τα πράγματα στην Ουκρανία ως ένα δυαδικό σύνολο νίκης και ήττας, αλλά προετοιμάζεται μακροπρόθεσμα για να τακτοποιήσει το ΝΑΤΟ μια για πάντα.
Ο μετασχηματισμός της Λευκορωσίας σε ένα κράτος «πυρηνικά ικανό» μεταφέρει ένα βαθύ μήνυμα από τη Μόσχα στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Ο Μπάιντεν δεν μπορεί να το χάσει. (Δείτε το ιστολόγιό μου, η πυρηνική πυξίδα του ΝΑΤΟ δεν είναι διαθέσιμη, Indian Punchline, 21 Δεκεμβρίου 2022).
Λογικά, η επιλογή που έχουν οι ΗΠΑ σε αυτό το σημείο θα ήταν να απεμπλακούν. Αλλά αυτό γίνεται μια άθλια παραδοχή της ήττας και θα σημάνει το νεκροταφείο για το ΝΑΤΟ, και η υπερατλαντική ηγεσία της Ουάσιγκτον γίνεται... kaput. Και, ακόμη χειρότερα, οι μεγάλες δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις - Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία - μπορεί να αρχίσουν να αναζητούν ένα modus vivendi με τη Ρωσία. Πάνω απ' όλα, πώς μπορεί το ΝΑΤΟ να επιβιώσει χωρίς «εχθρό»;
Σαφώς, ούτε οι ΗΠΑ ούτε οι σύμμαχοί τους είναι σε θέση να πολεμήσουν έναν ηπειρωτικό πόλεμο. Αλλά ακόμα κι αν είναι, τι γίνεται με το αναδυόμενο σενάριο στην Ασία-Ειρηνικό, όπου η εταιρική σχέση «χωρίς όρια» μεταξύ Κίνας και Ρωσίας έχει προσθέσει ένα ενδιαφέρον στρώμα στη γεωπολιτική;
Οι νεοσυντηρητικοί στο Beltway έχουν δαγκώσει περισσότερα από όσα μπορούσαν να μασήσουν. Το τελευταίο τους χαρτί θα είναι να πιέσουν για μια άμεση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας υπό τη σημαία ενός «συνασπισμού των πρόθυμων».