 |
| susan_oh / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Λίγο πιο πέρα μια άλλη παρέα μετρούσε τα χρήματα κι υπολόγιζε πόσα ακόμη πρέπει να βγάλει για να πιάσει τον στόχο. Λες και είναι κατάστημα που σε λίγες ώρες θα χτυπήσει το Ζ στη μηχανή.
Επίσης πάνε πάνω από 20 χρόνια που διαβάζουμε για συμμορίες οι οποίες επιτίθενται σε παιδιά που λένε τα κάλαντα.
Θα μπορούσαμε ίσως να γράψουμε κι άλλα, ωστόσο η κεντρική ερώτηση είναι: Ποια στην ευχή σχέση έχουν αυτά με τα Χριστούγεννα;
Όσοι βγαίνουν να πουν τα κάλαντα, το κάνουν γιατί δεν κρατιούνται από τη χαρά τους να μεταφέρουν το ευχάριστο νέο της ενσάρκωσης του Θεανθρώπου ή για να μαζέψουν χρήματα; Με σχολεία εκκολαπτήρια συμμοριών και μια κοινωνία μακριά από το Θεό, η οποία σε κάθε ευκαιρία Τον αμφισβητεί, μάλλον η απάντηση δεν είναι δύσκολο να βρεθεί.
Τα παιδιά κάποτε μεγάλωναν και ο Χριστός είχε κεντρική θέση στην ανατροφή τους. Τότε έτρεχαν να πουν τα κάλαντα, όπως έσπευδαν να χτυπήσουν την καμπάνα, να σηκώσουν τα εξαπτέρυγα κ.ο.κ. Κάποτε οι νοικοκύρηδες τους έδιναν κεράσματα. Ύστερα ήρθαν τα γρόσια και κυριάρχησαν, διότι όπου εισχωρεί το χρήμα, όλα τα άλλα εκτοπίζονται έως και εξαφανίζονται.
Ίσως ήρθε η στιγμή να σταματήσει ένα έθιμο, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει χάσει την ουσία του. Κι αν βρεθούν άνθρωποι που πραγματικά πιστεύουν πως ο Θεός ήρθε στον κόσμο, τότε το έθιμο θα αναβιώσει χωρίς καμία αμφιβολία όπως του πρέπει και του αξίζει.