Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Σύμφωνα με το CSIS (Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών), μια γνωστή δεξαμενή σκέψης με έδρα την Ουάσιγκτον, η NSS παρέχει επίσης περισσότερες λεπτομέρειες για τα μελλοντικά σχέδια από τα περισσότερα από τα Quadrennial Defense Reviews και άλλα έγγραφα Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής που έχει εκδώσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Το νέο NSS (επισήμως μη διαβαθμισμένο στα τέλη Οκτωβρίου) περιλαμβάνει ορισμένες ευρείες ενότητες για μελλοντικές προτεραιότητες και σχεδιασμό δυνάμεων που παρέχουν μια στρατηγική προοπτική για το πώς οι ΗΠΑ επιδιώκουν να διαμορφώσουν και να βελτιώσουν τις στρατιωτικές τους ικανότητες. Μοιάζει επίσης περισσότερο με την αναθεώρηση της NSS υπό την κυβέρνηση Τραμπ, η οποία προσδιόρισε τις μεγάλες χώρες ως τις κύριες προκλήσεις ασφαλείας. Η κύρια διαφορά είναι ότι η προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ ήταν πιο απομονωτική και επικεντρώθηκε στον οικονομικό πόλεμο, ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν δείχνει περισσότερη πολεμική και με τάση να υποβιβάζει μεγάλο μέρος της προβολής της ισχύος της σε συμμάχους και υποτελείς όπως το Ισραήλ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ιδιαίτερα Γερμανία και Πολωνία), Ιαπωνία, Νότια Κορέα κ.λπ.
Υπάρχουν τρία βασικά γεωπολιτικά πλαίσια στο νέο έγγραφο. Πρώτον, οι ΗΠΑ ορίζονται σαφώς ως «μεγάλη δύναμη με παγκόσμια συμφέροντα». Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως συνέχιση του ορισμού του Ομπάμα για τις ΗΠΑ ως «απαραίτητο έθνος», ένας εξαιρετικά αμφιλεγόμενος ισχυρισμός που ουσιαστικά διέγραψε τη γραμμή μεταξύ της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα μια σειρά ακήρυχτων πολέμων λόγω της επιβολής των εσωτερικών νόμων της Αμερικής για δεκάδες κυρίαρχες χώρες (ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή). Αυτή η προσέγγιση, ενώ προηγουμένως ήταν εξαιρετικά επιθετική προς τις μικρότερες χώρες, τώρα επεκτείνεται ουσιαστικά όχι μόνο στις μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις αλλά και στις παγκόσμιες. Αυτή θα είναι η πιο σημαντική προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η νέα στρατηγική φαίνεται ήδη από τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία και την κλιμάκωση της έντασης στην αποσχισθείσα νησιωτική επαρχία της Κίνας, την Ταϊβάν. Ενώ οι ΗΠΑ ουσιαστικά μετέτρεψαν την Ουκρανία σε προέκταση του εαυτού τους (σε αντίθεση με έναν απλό πληρεξούσιο), όπως αποδεικνύεται από τις τεράστιες ποσότητες όπλων και άλλων πόρων που παρέχει η πολεμική θαλασσοκρατία στις μαριονέτες της στο Κίεβο, η επιδείνωση της εσωτερικής κατάστασης χειροτερεύει ακόμη περισσότερο και η κυβέρνηση Μπάιντεν δείχνει ελάχιστο ενδιαφέρον να δώσει προτεραιότητα. Αυτό αποδεικνύει περαιτέρω το σημείο ότι η γραμμή μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στις ΗΠΑ έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί σε αυτό το σημείο.
Η δεύτερη θέση που λαμβάνεται στο NSS προσδιορίζει τη διαίρεση όλων των χωρών του κόσμου σε λεγόμενα «ελεύθερα, δημοκρατικά κράτη» και «αυτοκρατίες». Στη συνέχεια, τα τελευταία χωρίζονται στα λεγόμενα «λιγότερα (περιφερειακά) αυταρχικά κράτη» (Ιράν και Βόρεια Κορέα) και σε «μεγάλες (παγκόσμιες) αυτοκρατίες» (Ρωσία και Κίνα). Είναι ενδιαφέρον πως ενώ για τη Ρωσία ορίζεται ότι "δεν μπορεί να αλλάξει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αν και μπορεί να προκαλέσει περιφερειακή αστάθεια", οι ΗΠΑ βλέπουν την Κίνα πως "έχει τη δύναμη και τις δυνατότητες να αλλάξει την τρέχουσα ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο". Αυτή η διάκριση μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου μπορεί να μην αναφέρεται σε στρατηγική στρατιωτική ισχύ, αλλά επικεντρώνεται στην ιδεολογική και οικονομική πτυχή του γεωπολιτικού ανταγωνισμού, η οποία είναι πιο έντονη στην περίπτωση της Κίνας.
Η τρίτη θέση εστιάζει στη νέα στάση των ΗΠΑ απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Σύμφωνα με αυτήν την αναθεωρημένη προσέγγιση, η Ρωσία και η Κίνα έχουν «ωφεληθεί πολύ από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης», η οποία υποτίθεται ότι δείχνει «την ανάγκη να αλλάξει το υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης». Αυτό αναφέρεται κυρίως στην εισαγωγή διαφόρων περιορισμών στο ελεύθερο εμπόριο και την πρόσβαση σε σύγχρονες τεχνολογίες με στόχο να παρεμποδιστεί η ανάπτυξη τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Ο τελικός στόχος σε αυτήν την περίπτωση είναι να εκτροχιαστούν τόσο οι (ευρω)ασιατικοί γίγαντες όσο και οι τεχνολογικές και οικονομικές στρατηγικές τους. Αυτή η προσέγγιση αντιπροσωπεύει σαφώς μεγάλο βαθμό συνέχειας μεταξύ των κυβερνήσεων Τραμπ και Μπάιντεν.
Τα τελευταία και πιο σημαντικά σημεία στο νέο NSS αναφέρονται στην αλλαγή της προσέγγισης των ΗΠΑ ως προς τον λεγόμενο «συγκρατισμό» των γεωπολιτικών αντιπάλων τους. Από το τέλος του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ εμπλέκονται άμεσα σχεδόν με όλους τους αντιπάλους τους, ενώ το στρατηγικό επίπεδο του ανταγωνισμού παρέμεινε αδρανές. Ωστόσο, με την επιστροφή της Ρωσίας και την άνοδο της Κίνας, καθώς και την επέκταση της ισχύος διαφόρων περιφερειακών παραγόντων, οι ΗΠΑ ωθούν τώρα τους συμμάχους και τους υποτελείς τους στο προσκήνιο.
Στη Μέση Ανατολή, αυτό αποδεικνύεται από μια ακόμη μεγαλύτερη αντιπαλότητα μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν (η οποία θα περιλαμβάνει αναπόφευκτα τις περισσότερες άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής). Στην Ευρώπη, εκτός από το καθεστώς του Κιέβου, το Βερολίνο ωθείται προς μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, με ξεκάθαρο στόχο να «περιορίσει» τη Ρωσία. Στην Ασία, το ίδιο ισχύει για τη Νότια Κορέα και ιδιαίτερα την Ιαπωνία, η οποία διέρχεται ένα άνευ προηγουμένου πρόγραμμα (επανα)στρατιωτικοποίησης.