 |
| Mediamodifier / pixabay |
Συγκεκριμένα, σηματοδότησε το κλείσιμο τριών δεκαετιών αμερικανικής μονοπολικότητας, η οποία είχε ξεκινήσει με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, και εξαναγκάστηκε σε ένα νέο πολυπολικό κόσμο αποτελούμενο από πολυάριθμες ανταγωνιστικές μεγάλες δυνάμεις.
Timur Fomenko - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ το 1991, οι ΗΠΑ εισήλθαν σε μια περίοδο άνευ προηγουμένου κυριαρχίας όπου οριστικοποίησαν τη θέση τους ως παγκόσμιος ηγεμόνας. Η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική τους ισχύς ήταν απαράμιλλη, και ως εκ τούτου είχαν την ελευθερία να διαμορφώσουν την παγκόσμια τάξη κατά τις προτιμήσεις τους. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σε αυτήν την περίοδο, οι ΗΠΑ δεν επιδίωξαν «ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων», αλλά ανατέθηκαν ενεργά σε δεκάδες επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος σε κάθε ήπειρο, καθώς προσπαθούσαν να εφαρμόσουν αυτό που ο Τζορτζ Μπους περιέγραψε ως «η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων».
Αυτό περιελάμβανε πολέμους στο Ιράκ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και τη Συρία για να αναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα. Ομοίως, μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν την αδιαμφισβήτητη εξουσία της σε θεσμούς όπως τα Ηνωμένα Έθνη για να επιβάλουν κυρώσεις σε μικρότερες χώρες που αψηφούσαν τη θέλησή τους, όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα. Λόγω της ύβρεως της νίκης τους στον Ψυχρό Πόλεμο στην πίστη στο αναπόφευκτο της ιδεολογίας τους, ή στο «τέλος της ιστορίας», οι ΗΠΑ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν επιδίωξαν να αντιμετωπίσουν κράτη όπως η Ρωσία ή η Κίνα ακριβώς επειδή πίστευαν, τουλάχιστον αρχικά, πως αυτά τα κράτη βρίσκονταν σε μια προκαθορισμένη πορεία δυτικοποίησης και φιλελευθεροποίησης. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ προώθησαν ενεργά την παγκοσμιοποίηση μέσω του ελεύθερου εμπορίου και των επενδύσεων, θεωρώντας τις ως όχημα για τις δικές τους αξίες.
Γρήγορα μπροστά στο 2022 και τα τελευταία απομεινάρια αυτών των πρόωρων ελπίδων έχουν σαρωθεί. Αν και μακροπρόθεσμα, οι τελευταίοι 12 μήνες σηματοδότησαν την τελική εδραίωση μιας νέας γεωπολιτικής εποχής. Η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία αποδείχθηκε μια αποφασιστική καμπή, η οποία αντιπροσώπευε την τελική ρήξη από τον κόσμο που δημιουργήθηκε με την πτώση της ΕΣΣΔ. Ο κύριος καταλύτης αυτής της αλλαγής ήταν οι ίδιες οι ΗΠΑ, στις οποίες δεν άρεσε πλέον αυτό που παρείχε τώρα η παγκοσμιοποίηση που κάποτε υποστήριζαν. Αυτό είναι η εξάντληση της ηγεμονίας της μέσω της αναζωπύρωσης των αντίπαλων κρατών που δεν μεταρρυθμίστηκαν σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους (Ρωσία και Κίνα).
Βλέποντας την άνοδο αυτών των χωρών, οι οποίες με την έγκριση της ίδιας της Αμερικής είχαν ενσωματωθεί στην παγκόσμια οικονομία και ευημερούσαν, αλλά δεν υιοθέτησαν τις αμερικανικές αξίες όπως αναμενόταν, οι ΗΠΑ στράφηκαν προς τον ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων και άρχισαν να προκαλούν γεωπολιτική σύγκρουση με σκοπό την εκ νέου επιβεβαίωση και τον έλεγχο των παραστρατημένων συμμάχων τους. Αυτό έγινε εξαιρετικά προφανές στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν, η οποία προσπάθησε να υιοθετήσει μια αδιάλλακτη προσέγγιση για την επέκταση του ΝΑΤΟ (πυροδοτώντας τη σύγκρουση στην Ουκρανία), ενώ επίσης επιτάχυνε επιθετικά τις προσπάθειες περιορισμού της Κίνας μέσω της δημιουργίας νέων συστημάτων συμμαχίας όπως π.χ. το AUKUS και κλιμάκωση της έντασης για τα στενά της Ταϊβάν.
Αυτές οι ενέργειες της Αμερικής έχουν αλλάξει τον κόσμο. Ενώ ο μέσος Δυτικός, εξαπατημένος από τον διάλογο των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, κατηγορεί τον Πούτιν, η πραγματικότητα είναι ότι οι ΗΠΑ είναι αυτές που διέλυσαν ενεργά τη διεθνή τάξη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο του 1991 ακριβώς επειδή πιστεύουν πως τώρα έρχεται σε βάρος της αμερικανικής ισχύος. Μέρος αυτού είναι η προσπάθεια ενεργού «ανατροπής» της παγκοσμιοποίησης. Δημιουργώντας γεωπολιτική σύγκρουση, οι ΗΠΑ προσπαθούν να επιβεβαιώσουν εκ νέου τη στρατιωτική τους επιρροή, ενώ αναγκάζουν τους συμμάχους τους να αποσυνδεθούν από την στοχευμένη εχθρική χώρα, ακόμα κι αν αυτό έχει μεγάλο κόστος για την οικονομία αυτού του συμμάχου. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να τελειώσουν τις ενεργειακές αγορές με τη Ρωσία, έτσι ώστε οι ευρωπαϊκές χώρες να αναγκάζονται να αγοράσουν αμερικανικό φυσικό αέριο. Ομοίως, είναι μπουλντόζα ολόκληρη στην αλυσίδα εφοδιασμού ημιαγωγών (μικροτσίπς), ενώ την ανοικοδόμησαν βίαια γύρω από τον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να απομονώσουν την Κίνα. Με τον τρόπο αυτό, στοχεύουν να καταστρέψουν την ενοποίηση ορισμένων περιοχών, όπως η Ρωσία με την Ευρώπη, η Κίνα με την Ασία.
Οι συνέπειες αυτών των ενεργειών είναι τεράστιες. Καθώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να διεκδικήσουν εκ νέου την ηγεμονία τους, άλλες χώρες αναγκάζονται στη συνέχεια να αυξήσουν τις εθνικές τους δυνατότητες και την στρατηγική τους αυτονομία για να αποτρέψουν την κυριαρχία τους. Αυτό έχει δημιουργήσει νέους αγώνες εξοπλισμών, νέους τεχνολογικούς αγώνες, καθώς και την επέκταση των μπλοκ εναλλακτικά απέναντι στη Δύση, όπως οι BRICS, ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και πολλά άλλα. Είτε αρέσει είτε όχι στις ΗΠΑ, αυτή είναι η πραγματικότητα της πολυπολικότητας που προσπάθησαν να αποτρέψουν εξαρχής. Ο κόσμος μοιάζει τώρα όλο και περισσότερο με αυτό που έμοιαζε πριν από το 1914, ή χειρότερα, πριν από το 1939, όπου δεν υπάρχουν απλώς δύο αντίπαλες μεγάλες δυνάμεις, αλλά μια πληθώρα εθνών που αγωνίζονται για επιρροή. Ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, αντιμετωπίζουν τους αμφισβητίες της Κίνας και της Ρωσίας, αλλά υπάρχουν κι άλλες αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ινδία και η Ινδονησία.
Ως εκ τούτου, το έτος 2022 θα είναι μια οριστική στιγμή αλλαγής. Ο κόσμος μετά το 1991, αν και κυματίζει εδώ και καιρό, τελικά έχει φύγει. Ο νέος κόσμος είναι μια ολοένα και πιο αβέβαιη αρένα γεωπολιτικών συγκρούσεων, καθιστώντας τον λιγότερο σταθερό, λιγότερο σίγουρο και πιο διχασμένο από οποιοδήποτε άλλο σημείο από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό δεν είναι ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος ως τέτοιος, είναι ένα νέο υπέροχο παιχνίδι.