Δεν είναι η πρώτη φορά που η ημιμάθεια, ο καιροσκοπισμός και η πολιτική απερισκεψία, δημιουργούν ρεύμα σε μια κοινωνία που προσπαθεί να οριοθετήσει την πολιτική της περπατησιά, αναζητώντας δεκανίκι σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την υποχρέωσή της να ανακτήσει την εθνική της αυτοπεποίθηση προκειμένου να επαναπροσδιορίσει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.
Από το αμφισβητούμενο 99% υπέρ της επιστροφής του Κωνσταντίνου Α’ τον Δεκέμβριο του 1920, μέχρι το επίσης νόθο δημοψήφισμα του 1935 για την επαναφορά της Μοναρχίας και από την αποστασία του 1965, έως το 69,2% του ΟΧΙ που αποτυπώθηκε στο δημοψήφισμα του 1974, αυτή η κοινωνία…
- Άλλοτε επικροτούσε με τα «ΝΑΙ» της ένα φαντασιακό νεφέλωμα (τέτοιο ήταν η φιλομοναρχική αντίληψη) αποκομμένο πλήρως από τους ρόλους που του ανατέθηκαν και τις επιδιώξεις εκείνων που το επέβαλαν στην χώρα…
- Και άλλοτε αλλοτρίωνε με τα «ΟΧΙ» της, κάθε σοβαρή πολιτική προσδοκία που θα μπορούσε να βγάλει τον τόπο μας από την μιζέρια και την υποτέλεια και να ανοίξει τον δρόμο για μια Ελλάδα διαφορετική.
Ο θάνατος του έκπτωτου, έφερε και πάλι στην επιφάνεια πέτσινα διλήμματα και πλαστικές προσδοκίες που...
- Τι κι αν το πολιτειακό έκλεισε αμετάκλητα με το δημοψήφισμα του 1974…
- Τι κι αν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας παραμένει άλυτο και εμφανίζεται ακόμη περισσότερο περιπεπλεγμένο σήμερα σε σχέση με εκείνην την αμφιλεγόμενη εποχή…
Εμείς επιμένουμε να στοιχιζόμαστε πίσω από ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ», χωρίς ωστόσο να ξεκαθαρίζουμε στην σκέψη μας ότι…
- Το «ΟΧΙ» οφείλει να συνοδεύεται από μια ολοκληρωμένη πολιτική αντίληψη για τις πολιτικές που έχουμε υποχρέωση να τοποθετήσουμε απέναντί μας και σε αυτήν την άρνηση θα πρέπει να ενσαρκώνεται το «ΟΧΙ» μας…
- Ενώ το «ΝΑΙ» δεν συνιστά απλώς μια ρομαντική – παραμυθένια προσέγγιση των προσώπων (πράγμα που απ’ ότι φαίνεται πιστεύουν οι περισσότεροι νεοέλληνες που αίφνης ξεσπάθωσαν υπέρ της «συμπαθητικής» Οικογένειας του Κωνσταντίνου), αλλά προσδιορίζει την αποδοχή ενός συγκεκριμένου αποκρουστικού καθεστώτος υποτέλειας, το οποίο υπηρέτησε ο θεσμός, γι’ αυτό και οι «προστάτες» έσπευσαν να τον επιβάλουν στην «απελευθερωμένη Ελλάδα.
Και φυσικά η πολιτική αποδοχή του αποκρουστικού καθεστώτος της Υποτέλειας την οποία σηματοδοτεί το «ΝΑΙ», δεν καθαγιάζεται με τις φαιδρότητες στις οποίες καταφεύγουν κάποιοι για να θυμίσουν ότι ο ίδιος ο Κανάρης έσπευσε στην Δανία για να προσφέρει τον θρόνο της Ελλάδας στους Γκλύξμπουργκ, διότι αυτός ο ήρωας της Ελληνικής επανάστασης, έχοντας διατελέσει και ο ίδιος πέντε φορές πρωθυπουργός της «απελευθερωμένης» Ελλάδας, γνώριζε καλά και από πρώτο χέρι την «αδυναμία» αυτού του λαού να κυβερνηθεί, εξ αιτίας της ανωριμότητάς του και της απροθυμίας του να στηριχτεί στην Εθνική του αυτοπεποίθηση και στο όραμά του για την οικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας.
Ας επανέλθουμε όμως και πάλι στο επίδικο…
Σε λίγο τα φώτα της ράμπας θα σβήσουν ξανά. Οι περισσότεροι από εμάς θα επανέλθουμε σε μια παρατεταμένη πολιτική ύπνωση, φορώντας το χαμόγελο του τρισευτυχισμένου «πολίτη» που θεωρεί ότι καταφεύγοντας σε ρηχούς και επιπόλαιους εξυπνακισμούς, συνέβαλε στην αναβάθμιση της συλλογικής πολιτικής σκέψης.
Και όλα αυτά, μέχρι να έρθει η ώρα της δραματικής μας αφύπνισης, σε μια χώρα που θα συντρίβεται στις Συμπληγάδες της δημογραφικής κατάρρευσης και θα στραγγαλίζεται από τις αυθαίρετες λύσεις που θα της επιβάλουν οι πολύτιμοι «σύμμαχοί» μας τα συμφέροντα των οποίων εκπροσώπησε η Μοναρχία στον τόπο μας, ο ρόλος της οποίας δεν υπήρξε ΟΥΤΕ διακριτικός, ΟΥΤΕ συμβολικός για τους «ρομαντικούς» που θα τον επέλεγαν, ΟΥΤΕ βεβαίως και αποστασιοποιημένος από τα κέντρα εκείνα που υπαγόρευσαν κρίσιμες αποφάσεις οι οποίες ανατροφοδότησαν πολιτικές τραγωδίες και εθνικές καταστροφές.
Δυστυχώς ή ευτυχώς κύριοι, οι Βασιλιάδες στην Ελλάδα, κατά κανόνα ΔΕΝ ήσαν τα πριγκιπόπουλα των παραμυθιών, αλλά και το «ΟΧΙ» στην Μοναρχία, αν δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη πολιτική αποφασιστικότητα, εκφυλίζεται σε αυτοσκοπό ανίκανο να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.
Υ.Γ. Την γνώμη μου για το πώς θα έπρεπε να διαχειριστεί η κυβέρνηση την κηδεία του έκπτωτου ως πολιτικό γεγονός και χωρίς υποκριτικές μικρότητες την έχω ήδη εκφράσει. Προφανώς δεν θα φορέσω μαύρες πλερέζες επειδή πέθανε ο έκπτωτος στην ηλικία των 83... Και φυσικά δεν θα συμβάλω στην κατευθυνόμενη προσπάθεια ενός νέου διχασμού που διαφαίνεται μέσα στην κοινωνία...
Αρχηγός κράτους προφανώς υπήρξε. Η έκπτωση της Βασιλείας όμως, υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης με δημοψηφισματική ετυμηγορία και όχι πολιτικής δίκης και καταδίκης. Το συγκεκριμένο γεγονός προφανώς απαιτεί διαφορετική πολιτική διαχείριση της κηδείας αλλά δεν παραγράφει επ’ ουδενί τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες και απαράδεκτες συμπεριφορές του ανδρός...
Ο ίδιος πρωταγωνίστησε σε μια εποχή που ήσαν διάχυτες οι επιπτώσεις της ξένης εξάρτησης. Η ανικανότητα, οι δεσμεύσεις του, ο ρόλος που του ανατέθηκε και η νοσηρή πολιτική συγκυρία, τον κατέστησαν κρίκο αυτής της προβληματικής εποχής...
Δυστυχώς γι αυτόν, η ανθρώπινη υπόστασή του δεν μπορεί να κριθεί έξω από το περιβάλλον στο οποίο λειτούργησε. Τον χρησιμοποίησε το νοσηρό περιβάλλον, αλλά και αυτός το τροφοδότησε με την στάση του, τις επιλογές του, τον ρόλο που του ανατέθηκε και κυρίως με την ανικανότητά του να καταγράψει στο ενεργητικό του, έστω και μια περίπτωση εποικοδομητικής συμβολής στην διαχείριση των κρίσιμων προκλήσεων με τις οποίες βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα...
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση των αχρήστων θα έπρεπε να μην επιδείξει μικροψυχία αλλά να σπεύσει να κεφαλαιοποιήσει για την χώρα την διαχείριση της κηδείας του έκπτωτου, είναι η αυτονόητη παραδοχή η οποία όμως δεν παραγράφει τις προσωπικές ευθύνες του εκλιπόντος και τον εθνικά επιζήμιο ρόλο που διαδραμάτισε.
Ο Θεός ας τον αναπαύσει... Οι άνθρωποι όμως διαθέτουν νιονιό... Ας κρίνουν με κριτήριο την αγάπη για την πατρίδα τους και όχι τις πολιτικές εμμονές τους...