Γκάι Σόμερσετ - pravda.ru / Παρουσίαση Freepen.gr
Κάθε φορά που ξεσπά η σύγκρουση, δεν αργεί ο τζινγκοϊσμός να καταλάβει έναν πληθυσμό. Μερίδες ατόμων που μέχρι τότε θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους άγνωστους φίλους σύντομα γίνονται ανώνυμοι εχθροί. Πολύ συχνά αυτό το συναίσθημα ενθαρρύνεται από τις κυβερνήσεις ως μέσο για να ενθαρρύνουν τη δολοφονία.
Τούτου λεχθέντος, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που θα έπρεπε να είναι η Χριστιανική Αδελφότητα θα πρέπει να ληφθούν υπόψη ορισμένα σημαντικά γεγονότα…
Κανένας κοινός Ρώσος δε μισεί τους Ουκρανούς
Πρώτα και κύρια - παρά τα όσα μπορεί να σας πουν τα νέα - λίγοι, αν όχι καθόλου, απλοί Ρώσοι μισούν τους Ουκρανούς.
Ακόμη και όταν τα Δυτικά Μέσα προσβάλλουν, συκοφαντούν και κακολογούν ένα ρωσικό πληθυσμό που ήλπιζε να αποτρέψει αυτήν την καταστροφή, το γενικό ρωσικό αίσθημα είναι αποφασιστικότητα και όχι περιφρόνηση. Το συναίσθημα του «κάνω αυτό που πρέπει να γίνει» είναι πολύ πιο διαδεδομένο από το δογματικό μίσος.
Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τους εξωτερικούς παρατηρητές να το κατανοήσουν δεδομένου του αμείλικτου αρνητικού χαρακτηρισμού της ρωσικής στάσης απέναντι στις μάχες.
Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές θεωρούν την απελευθέρωση των ομοεθνοτικών, ρωσόφωνων Σλάβων και την αποτροπή της μεταγενέστερης εχθρότητας του ΝΑΤΟ ως το λόγο ύπαρξης της τρέχουσας κατάστασης – κανείς δε θέλει να πολεμήσει απλώς για να πολεμήσει.
Κανείς, ή αν ναι απλώς ακραίος, δεν έχει βαθιά έχθρα προς οποιονδήποτε Ουκρανό άμαχο πληθυσμό που βασικά θεωρείται πως εξαπατήθηκε να πολεμήσει από τους διεφθαρμένους πολιτικούς του.
Λίγοι Ρώσοι στρατιώτες μισούν τους Ουκρανούς
Οι περισσότεροι στρατιωτικοί σε κάθε χώρα θα προτιμούσαν να μην πολεμήσουν. Μερικές φορές ο πόλεμος είναι απαραίτητος, όπως όταν η ανήθικη ηγεσία ενός εμπόλεμου γείτονα κακοποιεί την εθνική σας μειονότητα και απειλεί να βάλει πυρηνικά όπλα στην πρωτεύουσά σας.
Ακόμα κι έτσι, συνήθως μιλώντας στρατιώτες σε έναν άνδρα επιδιώκουν να ολοκληρώσουν τα καθήκοντά τους και να επιστρέψουν στο σπίτι. Μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία πορεύεται για να βλάψει σκόπιμα τη ζωή κάποιου άλλου.
Ενώ η προπαγάνδα θηριωδίας που υποστηρίζει συγκεκριμένες καταχρήσεις (συνήθεις κατά τη διάρκεια της μάχης) προσπαθεί να υπονοήσει ότι ο τυπικός Ρώσος στρατιώτης είναι πρόθυμος να διαπράξει κάθε λογής ωμότητα, η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο.
Οι περισσότεροι στις ένοπλες υπηρεσίες εργάζονται κάτω από απίστευτα δύσκολες συνθήκες παρά τη δέσμευσή τους στο καθήκον.
Όλα αυτά σημαίνει ότι οι Ρώσοι καταλαβαίνουν πως αυτός ο αγώνας δεν είναι κάτι που ήθελε να κάνει κανένας κανονικός άνθρωπος. Υπήρχαν περίπου δέκα χρόνια διαπραγματεύσεων πριν φτάσουν τα γεγονότα σε αυτό το σημείο. Ακόμη και ο Πρόεδρος Πούτιν δήλωσε ότι η σύγκρουση δεν ήταν κάτι που η ρωσική κυβέρνηση επιδίωξε να συμβεί.
Η κρίσιμη πτυχή για τη μελλοντική συμφιλίωση είναι να κατανοήσουμε ότι κάθε διοίκηση είχε μια άποψη για το γιατί απαιτούνταν οι μάχες, αλλά όταν πρόκειται για εκείνους που μάχονταν και οι δύο πλευρές ενεργούσαν χωρίς προσωπική κακία.
Σπάνια οι Αμερικανοί μισούν τους Ρώσους
Μετά από σχεδόν ένα χρόνο συνεχούς χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι όλοι οι Αμερικανοί περιφρονούν τους Ρώσους.
Μεγάλος θρήνος για το CNN, το ABC, το NBC, το CBS, το FOX, το MSNBC και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης της Alphabet (συχνά διευθύνονται από τις κυβερνητικές υπηρεσίες της Alphabet), που ο κανονικός Αμερικανός δεν έχει αντιπάθεια προς τους Ρώσους.
(Παρεμπιπτόντως, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκπληκτικής ανοησίας που παρήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η έναρξη για το πρόγραμμα Law & Order: SVU, το οποίο είναι ένα δράμα εγκλήματος που υποτίθεται ότι ασχολείται με υποθέσεις σeξουαλικής επίθεσης στη Νέα Υόρκη… εκτός από το ότι ξεκινά με Ρώσους που σκοτώνουν Ουκρανούς για κανένα λόγο…στην Ουκρανία! Αυτό πρέπει να αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί καθημερινά από τα Ελεγχόμενα Μέσα μας).
Βασικά το αμερικανικό συναίσθημα —που ποτέ δεν εκπροσωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης εδώ— είναι ότι αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι λυπηρό…πως πρέπει να βοηθήσουμε τους πάσχοντες αμάχους…και ότι πρέπει να τελειώσει το συντομότερο δυνατό.
Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε τους λόγους της σύγκρουσης, θα πει είτε «Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία» ή τα ΜΜΕ θα λένε ψέματα πως «Ο Πούτιν θέλει να ξαναφτιάξει την ΕΣΣΔ». Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να σας πει τις περίπλοκες αιτίες του πολέμου, που φυσικά είναι από πρόθεση, είναι προς το συμφέρον των διεφθαρμένων Αμερικανών πολιτικών να τον παρατείνουν.
Παρά το γεγονός αυτό οι βασικοί Αμερικανοί δεν μισούν τους Ρώσους. Οι Αμερικανοί, σε αντίθεση με την κυβέρνηση, προτιμούν να ασχολούνται με τη δική τους δουλειά. Οι Αμερικανοί έχουν ελλιπή κατανόηση της κατάστασης μόνο επειδή τους παρέχεται ελλιπής αναφορά από ουσιαστικά κάθε αγγλόφωνο ειδησεογραφικό μέσο.
Στο μέτρο του δυνατού, είναι σημαντικό για τους Ρώσους να γνωρίζουν πως οι ενέργειες των Αμερικανών πολιτικών δεν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις του αμερικανικού πληθυσμού.
Λίγοι κοινοί Δυτικοευρωπαίοι μισούν τους Ρώσους — εκτός πιθανώς από τους Πολωνούς…
Και πάλι, είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί η διάκριση μεταξύ πολιτικών και πληθυσμών για τα δυτικά έθνη σε εκείνα του εξωτερικού. Ο μύθος του συστήματος είναι ότι η κυβέρνηση θεσπίζει πολιτική που εγκρίνεται από το The People. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σπάνια, έως ποτέ.
Έτσι, έχουμε την τρέχουσα κατάσταση στην οποία οι Ευρωπαίοι υφίστανται σημαντική μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Από την Αγγλία μέχρι τη Γερμανία, οι ψηφοφόροι μειώνουν τα έξοδα των διακοπών, χαμηλώνουν τη ζέστη για να εξοικονομήσουν χρήματα και σε όλη την ήπειρο πολλοί τρώνε λιγότερο για να αντέξουν οικονομικά την στέγαση.
Όλα αυτά οφείλονται στη φανατική υποστήριξη των πολιτικών στην Ουκρανία. Όπως και με τους Αμερικανούς, οι περισσότεροι στην Ευρώπη βλέπουν τις μάχες ως μια «ατυχή κατάσταση», αλλά σχεδόν καθόλου ως προπαγάνδα μιας πολιτισμικής σύγκρουσης σε αυτούς. Ήδη σε πολλές χώρες έχουν πραγματοποιηθεί πορείες για να βγουν από το χάος.
Ακόμα κι έτσι, τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης κατηγορούν συχνά μια ξένη Ρωσία για τις κακουχίες που επιβάλλουν οι εσωτερικές πολιτικές.
Το αν αυτή η προπαγάνδα θα επικρατήσει είναι ένα κρίσιμο ζήτημα κατά τους επόμενους μήνες. Είναι ζωτικής σημασίας για τον κόσμο να μην το κάνει. Οι Ευρωπαίοι που δεν εμπλέκονται στην κρατική τέχνη δεν πρέπει να είναι αποδέκτες animus από το εξωτερικό, καθώς έχουν μικρή δύναμη να επηρεάσουν τη διακυβέρνηση και αυτή την στιγμή θέλουν ως επί το πλείστον ουδετερότητα.
Ο κίνδυνος υπάρχει όταν εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να υποστηρίξουν την Ουκρανία αισθάνονται ότι έχουν επενδύσει προσωπικά στη σύγκρουση. Στο μέτρο του δυνατού, ίσως και πέρα από την αποτελεσματικότητα, πρέπει να καταβληθούν επίπονες προσπάθειες για να γίνει διάκριση μεταξύ του Λαού και των Κοινοβουλίων αυτών των εθνών.
Όποια και αν είναι τα αίτια ή τα κίνητρα, η σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας δεν απασχολεί τον γνωστό Ευρωπαίο που προσπαθεί να διατηρήσει την εργασία του, να ζεστάνει το σπίτι του και να ταΐσει τα παιδιά του.
Οι απλοί Ευρωπαίοι δεν είναι προς το παρόν εναντίον των απλών Ρώσων…και πρέπει να το διατηρήσουμε έτσι.
Ιστορική Προσέγγιση
Δύο τελευταίες περιπτώσεις της πορείας προς τα εμπρός για τους κανονικούς ανθρώπους μετά τη μάχη δείχνουν ότι αυτό που είναι φαινομενικά αδύνατο αυτή την στιγμή μπορεί να επιτευχθεί.
Πρώτον, ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος είχε περισσότερους νεκρούς από όλους τους άλλους αμερικανικούς πολέμους μαζί. Η έχθρα μεταξύ των εμπόλεμων ήταν τόσο έντονη, λίγοι πίστευαν ότι η χώρα θα ήταν ξανά ενωμένη.
Εκτός από το 1913, έγινε ένα είδος «οικογενειακής επανένωσης» στο Γκέτισμπουργκ — που γενικά θεωρούνταν μια από τις πιο σκληρές μάχες και σημείο καμπής του ίδιου του πολέμου. Ηλικιωμένοι άντρες από κάθε φατρία συγκεντρώθηκαν ως σύντροφοι που είχαν μοιραστεί μια εμπειρία και κατάλαβαν πως για να προχωρήσουν δεν μπορούσαν να κοιτάξουν πίσω θυμωμένοι.
Δεύτερον, αν και υπήρξε μια αξιοσημείωτη μείωση της ωριμότητας τις τελευταίες δεκαετίες, στη δεκαετία του 1990 στην Αμερική υπήρχε η κατανόηση ότι οι μαχητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία δεν ήταν εγγενώς κακοί.
Η ταινία Memphis Belle αφηγήθηκε την ιστορία του πρώτου αμερικανικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους που έφτασε στο επίπεδο των αποστολών μάχης που δικαιούνταν την επιστροφή στην πατρίδα. Στατιστικά, αυτός ο αριθμός ήταν αδύνατο να φτάσει το νόημα μαθηματικά ότι οι άνδρες θα πέθαιναν πριν τους χορηγηθεί το δικαίωμα να ανακουφιστούν.
Αυτό που είναι σημαντικό για τους σκοπούς αυτής της συζήτησης είναι ότι στο τέλος της ταινίας υπάρχει ένας Επίλογος που αφιερώνει το καλλιτεχνικό έργο σε όλους τους άνδρες που πολέμησαν γενναία από όλες τις πλευρές κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Εδώ είναι το τρέιλερ.
Ο εχθρός μας θα είναι πάλι ο αδερφός μας
Η αλήθεια για κάθε σύγκρουση είναι ότι θα τελειώσει. Όταν γίνει, πρέπει να θυμόμαστε ότι όλοι έκαναν θάρρος και θυσίες. Παρά το γεγονός ότι για πολλούς από εμάς αυτή η μάχη έγινε αναπόφευκτη, θα είναι προς τιμή μας να λάβουμε υπόψη την ανθρωπιά που μένει όταν σταματήσουν οι πυροβολισμοί.
Η διατήρηση της συμπόνιας είναι το κλειδί για οποιαδήποτε επικείμενη ειρήνη - και αυτή είναι η Αλήθεια.
* Ο Γκάι Σόμερσετ γράφει από κάπου στην Αμερική.