 |
| pixabay / geralt |
γράφει ο Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (Ελληνικό Φόρουμ)
Ήταν τότε που είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται πως η τραγική ανικανότητα της Ρωσίας να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις απαιτήσεις μιας συμβατικής στρατιωτικής επιχείρησης, την οποία χορογράφησε η ίδια και μάλιστα μέσα στην ίδια της την γειτονιά και σε ένα γενικά γνωστό επιχειρησιακό περιβάλλον, έστελνε τις αυξημένες προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν με το ξέσπασμα αυτής της επιχείρησης, στον γάμο του Καραγκιόζη...
Τότε και παρά το γεγονός ότι το ξυδάκι είναι προϊόν που τελεί εν αφθονία στην Ελλάδα, διάφοροι περιφερόμενοι εμμονικοί και απερίσκεπτοι, επέλεξαν να μην το πιούν για να προσγειωθούν στα δύσκολα. Αντίθετα μας εγκαλούσαν με ύφος σαράντα καρδιναλίων, διότι λέει εμείς κάτι πίναμε και δεν βλέπαμε ότι η Ρωσία είχε "κατακτήσει" ήδη το 20% του Ουκρανικού εδάφους…
Ήταν η εποχή που ενώ εμείς μιλούσαμε για την εν εξελίξει στρατηγική ήττα της Ρωσίας που διαφαινόταν στον ορίζοντα, όλοι αυτοί επέμεναν να...
βλέπουν μόνο στρατιωτικές νίκες και πέτσινα ταρατατζούμ, αποτιμώντας το αποτέλεσμα της αναμέτρησης στα σημεία και με την μεροληψία τους έκδηλη, αρνούμενοι όμως να δουν την μεγάλη εικόνα και κυρίως την διαφορετική ατζέντα με την οποία μια υπερδύναμη οφείλει να αποτιμά την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών της σε σχέση πάντα με τις ευρύτερες γεωστρατηγικές στοχεύσεις της...
Σήμερα λίγους μήνες μετά, ο Χ. Κίσινγκερ, ο κατ’ εξοχής εκπρόσωπος της σχολής που υποδείκνυε την ανάγκη λεπτών χειρισμών προκειμένου να μην διασαλευτεί η συμφωνημένη Ουκρανική ουδετερότητα και να μην προκαλείται η Ρωσία στην εγγύς γεωπολιτική της γειτονιά, αναθεωρεί τις προσεγγίσεις του και δηλώνει πλέον ότι: «Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να είναι ένα "κατάλληλο αποτέλεσμα" της εισβολής της Ρωσίας», ενώ παράλληλα επανέλαβε την έκκληση του για μια λύση στη σύγκρουση μέσω διαπραγματεύσεων.
"Η ιδέα μιας ουδέτερης Ουκρανίας, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν έχει πλέον νόημα", είπε ο Κίσινγκερ, στην ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.
Ο Κίσινγκερ λοιπόν, επί μακρόν αντίπαλος της ιδέας για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, είχε ήδη αμβλύνει τη στάση του για το θέμα τους τελευταίους μήνες και σήμερα τοποθετείται πλέον ευθέως και ξεκάθαρα υπέρ μιας διαφορετικής αντίληψης και λογικής…
Είναι φανερό ότι η παραπάνω εξέλιξη, δεν συνιστά απλώς μια δήλωση η οποία θα πρέπει να καταγραφεί για λόγους ιστορικής επάρκειας. Αντίθετα αυτό που συμπυκνώνει και για το οποίο προϊδεάζει τους πάντες, είναι η επιθετική μεταστροφή της Αμερικανονατοϊκής στρατηγικής, που προετοιμάζεται και ενορχηστρώνει ανατροπές με ευρύτερη γεωστρατηγική σημασία…
Οι ευθύνες της Ρωσικής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας γι’ αυτήν την εξέλιξη είναι μεγάλες και απαράγραπτες. Ανεύθυνοι χειρισμοί, προχειρότητες, ερασιτεχνισμός, επιχειρησιακή και επιτελική ανεπάρκεια, διέψευσαν τις προσδοκίες όλων, διευκολύνοντας έτσι το ΝΑΤΟ και την Δυτική συμμαχία στο σύνολό της, στον σχεδιασμό μιας γενικευμένης αντεπίθεσης, την οποία δεν μπορούσαν να φανταστούν τα γεράκια του Ευρωατλαντισμού, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022.
Η πιθανότητα ευόδωσης αυτών των σχεδιασμών θεωρείται εξαιρετικά ισχυρή και η χρονική συγκυρία κατά την οποία συντελείται αυτή η μεταστροφή, είναι φανερό ότι θα συμβάλει μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην επαναδιατύπωση των όρων που σχετίζονται με την κορυφαία στρατηγική σύγκρουση η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η γεωπολιτική της Ευρασίας από την άλλη μεριά, παραμένει εξαιρετικά ρευστή. Όχι μονάχα επειδή αποτελεί την σκακιέρα πάνω στην οποία ξεδιπλώνονται κρίσιμα κεφάλαια της συστημικής συγκρουσιακής ατζέντας, αλλά πρωτίστως διότι η διαφαινόμενη γεωστρατηγική αποδυνάμωση της Ρωσίας, ενεργοποιεί μια αλληλουχία διεργασιών που αναμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη και τις συνακόλουθες δυναμικές που θα καθορίσουν τις ισορροπίες της επόμενης μέρας.
Όπως αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης, η ταυτότητα των εξελίξεων δεν θα προσδιοριστεί από την όποια νίκη στα σημεία θα μπορεί να καταγραφεί μετά το πέρας των συγκρούσεων στο έδαφος της Ουκρανίας. Θα προσδιοριστεί πρωτίστως από την ανακατανομή των ρόλων που θα διεκδικηθούν από τους ισχυρούς περιφερειακούς δρώντες (μεταξύ των οποίων είναι και η Τουρκία) και φυσικά από τον επαναπροσδιορισμό των προσεταιρισμών και των λοιπών γεωστρατηγικών επιλογών στις οποίες θα εξαναγκαστούν οι μικρότεροι περιφερειακοί δρώντες. Σε αυτό το σκηνικό, η μεταπολεμική Ρωσία προφανώς θα παραμένει μια υπολογίσιμη πυρηνική δύναμη, αλλά η καταφανής γεωπολιτική της αποδυνάμωση, δεν της επιτρέπει να έχει και ιδιαίτερα φιλόδοξους στόχους.