Αεροδρόμιο της Βαγδάτης, 3 Ιανουαρίου 2020, 00:52 π.μ. τοπική ώρα. Η δολοφονία του στρατηγού Qassem Soleimani, διοικητή της Δύναμης Quds του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC), μαζί με τον Abu Mahdi al-Muhandis, αναπληρωτή διοικητή του ιρακινού Hashd al-Sha'abi, από πυραύλους AGM-114 Hellfire που εκτοξεύτηκαν από δύο drones MQ-9 Reaper, ήταν, στην πραγματικότητα, δολοφονία ως πράξη πολέμου.
Του Πέπε Εσκομπάρ - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η πολεμική πράξη έδωσε τον τόνο για τη νέα δεκαετία και ενέπνευσε το βιβλίο μου Raging Twenties: Great Power Politics Meets Techno-Feudalism, που εκδόθηκε στις αρχές του 2021.
Τα πλήγματα με drones στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, που εγκρίθηκαν άμεσα από τον ποπ διασκεδαστή / επιχειρηματία που κυβερνούσε τότε τον Ηγεμόνα [ΗΠΑ], Ντόναλντ Τραμπ, αποτελούσαν μια αυτοκρατορική πράξη σχεδιασμένη ως έντονη πρόκληση, ικανή να προκαλέσει μια ιρανική αντίδραση που στη συνέχεια θα αντιμετωπιζόταν με «αυτοάμυνα», συσκευασμένη ως «αποτροπή».
Το παροιμιώδες αφηγηματικό μπαράζ που έφτανε μέχρι τον κορεσμό, το έκρινε ως «στοχευμένη δολοφονία»: μια προληπτική επιχείρηση που καταστρέφει τον υποτιθέμενο σχεδιασμό «επικείμενων επιθέσεων» κατά διπλωματών και στρατιωτών των ΗΠΑ από τον στρατηγό Σουλεϊμανί.
Όλοι όχι μόνο κατά μήκος του Άξονα της Αντίστασης –Τεχεράνη, Βαγδάτη, Δαμασκό, Χεζμπολάχ– αλλά και σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο είχαν επίγνωση του τρόπου με τον οποίο ο στρατηγός Σουλεϊμανί οδήγησε τον αγώνα κατά της Daesh στο Ιράκ από το 2014 έως το 2015 και πώς είχε καθοριστική σημασία για την ανακατάληψη του Τικρίτ το 2015.
Αυτός ήταν ο πραγματικός του ρόλος – ένας αληθινός πολεμιστής του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, όχι του πολέμου του τρόμου. Για την Αυτοκρατορία, το να παραδεχτεί ότι η αύρα του έλαμπε ακόμη και σε - υποτελή- εδάφη του σουνιτικού Ισλάμ ήταν ανάθεμα.
Εναπόκειτο στον τότε πρωθυπουργό του Ιράκ Adil Abdul-Mahdi, μπροστά από το Κοινοβούλιο στη Βαγδάτη, να προσφέρει το οριστικό πλαίσιο: Ο στρατηγός Soleimani, σε διπλωματική αποστολή, είχε επιβιβαστεί σε μια κανονική πτήση Airbus A320 της Cham Wings από τη Δαμασκό στη Βαγδάτη. Συμμετείχε σε περίπλοκες διαπραγματεύσεις μεταξύ Τεχεράνης και Ριάντ, με μεσολαβητή τον Ιρακινό πρωθυπουργό, και όλα αυτά κατόπιν αιτήματος του Προέδρου Τραμπ.
Έτσι η αυτοκρατορική μηχανή -με σήμα κατατεθέν, κοροϊδία δεκαετιών του διεθνούς δικαίου- δολοφόνησε έναν de-facto διπλωματικό απεσταλμένο.
Στην πραγματικότητα δύο, επειδή ο al-Muhandis επέδειξε τις ίδιες ηγετικές ιδιότητες με τον στρατηγό Soleimani, προωθώντας ενεργά τη συνέργεια μεταξύ πεδίου μάχης και διπλωματίας, και θεωρήθηκε απολύτως αναντικατάστατος ως βασικός πολιτικός αρθρωτής στο Ιράκ.
Η δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί είχε «ενθαρρυνθεί» από το 2007 από ένα τοξικό μείγμα Στράουσιων νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων -που αγνοούν υπέρτατα την ιστορία, τον πολιτισμό και την πολιτική της Νοτιοδυτικής Ασίας- σε συνδυασμό με τα λόμπι του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσιγκτον.
Ο Τραμπ, αγνοώντας ευδαιμονικά τις διεθνείς σχέσεις και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, δεν μπορούσε να κατανοήσει τη Μεγάλη Εικόνα και τις τρομερές προεκτάσεις της όταν του ψιθύριζαν στο αυτί μόνο ισραηλινοί πρωτεργάτες του είδους Jared Kushner «της Αραβίας».
Ο Βασιλιάς είναι τώρα Γυμνός
Στη συνέχεια όμως όλα πήγαν στον κατήφορο.
Η άμεση απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί, στην πραγματικότητα αρκετά συγκρατημένη λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες, μετρήθηκε προσεκτικά ώστε να μην εξαπολυθεί η ασυγκράτητη αυτοκρατορική «αποτροπή».
Πήρε τη μορφή μιας σειράς επιδρομών με πυραύλους ακριβείας στην αεροπορική βάση Ain al-Assad που ελέγχεται από τις ΗΠΑ στο Ιράκ. Το Πεντάγωνο, κυρίως, έλαβε προειδοποίηση.
Και ήταν ακριβώς αυτή η μετρημένη απόκριση που αποδείχθηκε ότι άλλαξε το παιχνίδι.
Το μήνυμα της Τεχεράνης κατέστησε γραφικά σαφές –για να το δει όλος ο Παγκόσμιος Νότος– πως οι μέρες της αυτοκρατορικής ατιμωρησίας είχαν τελειώσει.
Οποιοσδήποτε εξαιρετικός με λειτουργικό μυαλό δε θα παρέλειπε να λάβει το μήνυμα: μπορούμε να χτυπήσουμε τα πλεονεκτήματά σας οπουδήποτε στον Περσικό Κόλπο - και όχι μόνο, την στιγμή της επιλογής μας.
Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη περίπτωση στην οποία ο στρατηγός Σουλεϊμανί, ακόμη και αφού άφησε σκοτώθηκε, συνέβαλε στη γέννηση του πολυπολικού κόσμου.
Αυτές οι πυραυλικές επιθέσεις ακριβείας στη βάση του Άιν αλ Άσαντ διηγήθηκαν την ιστορία μιας δύναμης μεσαίας βαθμίδας, που εξασθενήθηκε από δεκαετίες κυρώσεων και αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική κρίση, που ανταποκρίνεται σε μια μονομερή επίθεση στοχεύοντας ιμπεριαλιστικά περιουσιακά στοιχεία που αποτελούν μέρος της απέραντης των 800 και πλέον Αυτοκρατορίας των Βάσεων.
Ιστορικά, αυτή ήταν μια παγκόσμια πρωτιά - πρωτόγνωρη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Και αυτό ερμηνεύτηκε ξεκάθαρα σε όλη τη Νοτιοδυτική Ασία – καθώς και σε τεράστιες περιοχές του Παγκόσμιου Νότου – για αυτό που ήταν: Ο Βασιλιάς είναι τώρα Γυμνός.
Τοποθέτηση της μεταβαλλόμενης σκακιέρας
Τρία χρόνια μετά την πραγματική δολοφονία, μπορεί τώρα να δούμε πολλές άλλες περιπτώσεις του στρατηγού Σουλεϊμανί να ανοίγει το δρόμο προς την πολυπολικότητα.
Υπήρξε μια αλλαγή καθεστώτος στον Ηγεμόνα – με τον Τραμπισμό να αντικαθίσταται από μια τοξική νεοφιλελεύθερη απατεώνισσα κυβέρνηση, διεισδυμένη από Στραουσιανούς νεοσυντηρητές, που ελέγχει από απόσταση μια γεροντική πολεμοχαρή οντότητα που μόλις και μετά βίας είχε τα προσόντα να διαβάσει έναν τηλεπροτροπέα.
Η εξωτερική πολιτική αυτής της ομάδας αποδείχθηκε εξαιρετικά παρανοϊκή, ανταγωνιζόμενη όχι μόνο την Ισλαμική Δημοκρατία αλλά και τη στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας.
Αυτοί οι τρεις παράγοντες τυχαίνει να είναι οι τρεις κορυφαίοι φορείς στη συνεχιζόμενη διαδικασία ολοκλήρωσης της Ευρασίας.
Ο στρατηγός Σουλεϊμανί μπορεί να είχε προβλέψει, πριν από οποιονδήποτε άλλον, εκτός από τον Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σεγιέντ Αλί Χαμενεΐ, ότι το JCPOA –ή η πυρηνική συμφωνία του Ιράν– ήταν σίγουρα νεκρή, όπως κατέστησε σαφές η πρόσφατη φάρσα τους τελευταίους μήνες στη Βιέννη.
Έτσι, θα μπορούσε ενδεχομένως να προβλέψει ότι με μια νέα κυβέρνηση υπό τον Πρόεδρο Ebrahim Raisi, η Τεχεράνη θα εγκατέλειπε τελικά κάθε ελπίδα να γίνει «αποδεκτή» από τη συλλογική Δύση και θα ενστερνιζόταν ολόψυχα την ευρασιατική της μοίρα.
Χρόνια πριν από τη δολοφονία, ο στρατηγός Soleimanihad είχε ήδη οραματιστεί μια «ομαλοποίηση» μεταξύ του ισραηλινού καθεστώτος και των μοναρχιών του Περσικού Κόλπου.
Ταυτόχρονα, γνώριζε επίσης πολύ καλά τη θέση του Αραβικού Συνδέσμου του 2002 – την οποία συμμερίζονται, μεταξύ άλλων, το Ιράκ, η Συρία και ο Λίβανος: μια «ομαλοποίηση» δεν μπορεί καν να αρχίσει να συζητείται χωρίς ένα ανεξάρτητο – και βιώσιμο – Παλαιστινιακό κράτος με τα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο στρατηγός Σουλεϊμανί είδε τη Μεγάλη Εικόνα σε όλη τη Δυτική Ασία, από το Κάιρο έως την Τεχεράνη και από τον Βόσπορο μέχρι το Μπαμπ-αλ-Μαντέμπ. Προέβλεψε βεβαίως την αναπόφευκτη «ομαλοποίηση» της Συρίας στον αραβικό κόσμο – ακόμη και με την Τουρκία, που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αναμφισβήτητα είχε αποτυπώσει στον εγκέφαλό του το πιθανό χρονοδιάγραμμα που ακολούθησε η Αυτοκρατορία του Χάους για να χάσει εντελώς το Αφγανιστάν –αν και σίγουρα όχι την έκταση της ταπεινωτικής υποχώρησης– και πώς αυτό θα αναδιαμόρφωσε όλα τα στοιχήματα από τη Δυτική Ασία στην Κεντρική Ασία.
Αυτό που σίγουρα δεν ήξερε ήταν ότι η Αυτοκρατορία άφησε το Αφγανιστάν για να συγκεντρώσει όλα της τα στοιχήματα Divide and Rule/στρατηγική χάους στην Ουκρανία, σε ένα θανατηφόρο πόλεμο αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας.
Είναι εύκολο να δεις τον στρατηγό Σουλεϊμανί να προβλέπει τον Μοχάμαντ μπιν Ζάιντ (MbZ) του Άμπου Ντάμπι, τον μέντορα του MbS, να βάζει τα στοιχήματά του ταυτόχρονα σε μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Ισραήλ-Ειράτων και σε μια ύφεση με το Ιράν.
Θα μπορούσε να ήταν μέρος της διπλωματικής ομάδας όταν ο σύμβουλος ασφαλείας του MbZ, Sheikh Tahnoonmet με τον Πρόεδρο Raisi στην Τεχεράνη πριν από περισσότερο από ένα χρόνο, συζητούσαν ακόμη και τον πόλεμο στην Υεμένη.
Θα μπορούσε επίσης να είχε προβλέψει τι συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Μπραζίλια, στο περιθώριο της δραματικής επιστροφής του Λούλα στη βραζιλιάνικη προεδρία: Σαουδάραβες και Ιρανοί αξιωματούχοι, σε ουδέτερο έδαφος, συζητούσαν για την πιθανή ύφεση των εντάσεων στις σχέσεις τους.
Καθώς ολόκληρη η σκακιέρα σε όλη τη Δυτική Ασία αναδιαμορφώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ίσως η μόνη εξέλιξη που δεν θα είχε προβλέψει ο στρατηγός Σουλεϊμανί είναι το πετρο-γιουάν που θα αντικαταστήσει το πετροδολάριο «σε διάστημα τριών έως πέντε ετών», όπως υποστήριξε ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του με το ΣΣΚ.
Έχω ένα όνειρο
Ο βαθύς σεβασμός προς τον στρατηγό Σουλεϊμανί που εκφράζεται από κάθε στρώμα της ιρανικής κοινωνίας –από τη βάση μέχρι την ηγεσία– έχει σίγουρα μεταφραστεί σε τιμή για το έργο της ζωής του βρίσκοντας τη θέση που αξίζει το Ιράν στην πολυπολικότητα.
Το Ιράν έχει πλέον παγιωθεί ως ένας από τους βασικούς κόμβους των Νέων Δρόμων του Μεταξιού στη Νοτιοδυτική Ασία. Η στρατηγική εταιρική σχέση Ιράν-Κίνας, που ενισχύθηκε από την ένταξη της Τεχεράνης στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) το 2002, είναι τόσο ισχυρή γεωοικονομικά και γεωπολιτικά όσο και οι αλληλοσυνδεόμενες εταιρικές σχέσεις με δύο άλλα μέλη των BRICS, τη Ρωσία και την Ινδία. Το 2023, το Ιράν πρόκειται να γίνει μέλος των BRICS+.
Παράλληλα, η τριάδα Ιράν/Ρωσία/Κίνα θα συμμετάσχει βαθιά στην ανοικοδόμηση της Συρίας – με έργα του BRI που κυμαίνονται από τον σιδηρόδρομο Ιράν-Ιράκ-Συρία-Ανατολική Μεσόγειος έως, στο εγγύς μέλλον, με τον αγωγό φυσικού αερίου Ιράν-Ιράκ-Συρία, αναμφισβήτητα ο βασικός παράγοντας που προκάλεσε τον αμερικανικό πόλεμο αντιπροσώπων εναντίον της Δαμασκού.
Ο Σουλεϊμανί σήμερα τιμάται στο ιερό Ιμάμ Ρεζά στη Μασχάντ, στο τζαμί al-Aqsa στην Παλαιστίνη, στο εκθαμβωτικό μπαρόκ Duomo στη Ραγκούσα στη νοτιοανατολική Σικελία, σε μια στούπα ψηλά στα Ιμαλάια ή σε μια τοιχογραφία σε έναν δρόμο στο Καράκας.
Σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, υπάρχει ένα συναίσθημα στον αέρα: ο νέος κόσμος που γεννιέται – ελπίζουμε, πιο ίσος και δίκαιος – ήταν κάτι που ονειρευόταν κατά κάποιο τρόπο το θύμα της δολοφονίας που εξαπέλυσε τη Raging Twenties.
* Ο Πέπε Εσκομπάρ είναι γεωπολιτικός αναλυτής και συγγραφέας σε όλη την Ευρασία. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το Raging Twenties.