Διαμαντόπουλος Παναγιώτης
Σύμβουλος επιχειρήσεων
Πριν αναλύσουμε το φαινόμενο της Πολυεθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ας ξεκαθαρίσουμε το ανέκδοτο της ΕΥΠ. Το συμπέρασμα της υπόθεσης αυτής δεν είναι ποιους και γιατί παρακολουθούσε. Το συμπέρασμα της υπόθεσης αυτής είναι ότι η δημοκρατία όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο δε λειτουργεί. Απλά δε λειτουργεί. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Δεν έχουμε δημοκρατία. Το φαινόμενο των ανεξάρτητων αρχών σε παγκόσμιο επίπεδο δείχνει ξεκάθαρα ότι στο πολίτευμα της σύγχρονης δημοκρατίας η καταστολή και η βία έχουν ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό ενάντια των πολιτών που για να σωθεί το καθεστώς από τον ίδιο του τον εαυτό εφηύρε το θεσμό των ανεξάρτητων αρχών. Κάτι σα να λέμε ότι το δωμάτιο πλημμύρισε με νερό από μία βρύση που τρέχει και εμείς αντί να κλείσουμε τη βρύση αποφασίσαμε να φέρουμε βάρκες. Αυτό ακριβώς είναι ο θεσμός των ανεξάρτητων αρχών.
Αντί να βελτιώσουμε τη λειτουργία της δημοκρατίας και να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα εργαλεία του ίντερνετ ώστε να μην έχουμε παθογένειες, το καθεστώς επιλέγει να φτιάξουμε μια ανεξάρτητη αρχή. Eπιτροπή ανταγωνισμού, ΑΔΑΕ, συνήγοροι του πολίτη, καταναλωτή, ΡΑΕ κτλ. Καταστάσεις που θα μπορούν να αποφευχθούν με ξεκάθαρες διαδικασίες που δε θα απαιτούσαν την παρέμβαση τρίτων (πχ αν ένα συμβόλαιο κινητής προέβλεπε 30 ευρώ το μήνα να μην είχε τη δυνατότητα η εταιρία να τιμολογήσει τον πελάτη παραπάνω και να είχε να κάνει με το ΣΔΟΕ μετά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο για εικονικά τιμολόγια). Η ολοκληρωτική δημοκρατία είναι αυτή που δίνει το περιθώριο στις εταιρίες να αυθαιρετούν. Και αυτό συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο έχοντας μάλιστα και εκεί θεσμοθετήσει αντίστοιχες ανεξάρτητες αρχές, που στην ουσία δεν μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματικά ποτέ το έργο τους γιατί ποτέ δεν κλείνει η βρύση όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα. Και σε τελική ανάλυση αν θες πράγματι μια ανεξάρτητη αρχή δώσε τη δυνατότητα αυτή να νομοθετεί ώστε αφού είναι η καθ' ύλην αρμόδια και γνωρίζει τις αυθαιρεσίες να μπορεί να βάζει και ένα φρένο.
Για να επανέλθουμε στην Πολυεθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΠΕΠ) τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι γνωρίζουμε ή νομίζουμε. Αυτός ο κατάσκοπος που περιγράψαμε στην αρχή δεν είναι άλλος από τα social media και τους κατασκευαστές smartphone και κάθε λογής έξυπνης συσκευής. Έχουν άδεια να συλλέγουν αυτά τα δεδομένα για εμάς σε όλο το 24ωρο μετρώντας ακόμα και την ποιότητα του ύπνου μας. Επαληθεύουν την εγκατάσταση ακόμα και ανούσιων εφαρμογών μέσω μηνύματος κινητού τηλεφώνου ώστε να γνωρίζουν ποιος το χρησιμοποιεί. Τα δεδομένα του πόσο περπατήσαμε, πιθανό να βρεθούν σε μια εταιρία με έδρα τη Λιβερία όπου εκεί δεν ισχύει ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων και κάποια στιγμή πιθανό να πουληθούν σε μια ασφαλιστική και αυτή να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να ασφαλιστούμε γιατί κάποτε κάναμε καθιστική ζωή και δεν περπατάγαμε όσο έπρεπε. Η ακόμα και αν ισχύει ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, τα πρόστιμα θα είναι μικρότερα του εκτιμώμενου κέρδους.
O παραπάνω κατάλογος δεν τελειώνει και η τεχνοφεουδαρχία σε συνάρτηση με την τεχνητή νοημοσύνη επεκτείνεται ακόμα παραπέρα αφού με την συλλογή αυτών των δεδομένων μπορούν να προβλέψουν την συμπεριφορά μας και να μας κατευθύνουν σε συγκεκριμένες επιλογές, σε συγκεκριμένη πληροφόρηση ώστε να χάνουμε την ευρύτητα της γνώσης αλλά και της ίδιας μας της ύπαρξης. Ήδη πολλοί έχουμε διαπιστώσει ότι πράγματα για τα οποία συζητάμε μετά εμφανίζονται ως διαφημίσεις προϊόντων στο κινητό μας. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο και όσο περνάει ο καιρός, τόσο η δημοκρατία μας θα μεταλλάσσεται σε ολοκληρωτισμό που καμία Ανεξάρτητη αρχή δε θα μπορεί να τη διασώσει τότε. Ίσως και η ανεξάρτητη αρχή να είναι και η ομίχλη όπου μόλις ξεκαθαρίσει το τοπίο να καταλάβουμε ότι οδηγηθήκαμε σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή προς τον ολοκληρωτισμό.
Σαν επίλογο η στρατηγική του διπολισμού που επέλεξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ είναι άνευ λόγου και ουσίας αφού κανένας από τους δύο δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την προστασία του πολίτη παρά μόνο για το πως θα προστατευθούν τα προνόμια και οι αυθαιρεσίες των βουλευτών και εξουσιαστών. Και ενώ ο Κος Πιερακάκης έκανε το αυτονόητο στη χώρα και ηρωποιήθηκε με την ελάττωση της γραφειοκρατίας έχει στήσει ένα δυστοπικό σκηνικό για τον πολίτη προκειμένου να χρησιμοποιεί τους κωδικούς taxis για να αποδείξει την υγειονομική του κατάσταση. Την στιγμή αυτή που μιλάμε καταργείται το τραπεζικό απόρρητο και για κινήσεις λογαριασμών άνω των 100.000 ευρώ οι τράπεζες στέλνουν τα στοιχεία στη ΑΑΔΕ και ποιος ξέρει που ακόμα και πως θα τα χρησιμοποιήσει το κράτος.
Δεν θα έπρεπε να ενημερώνονται οι πολίτες όταν τα δεδομένα τους μεταβιβάζονται κάπου; Θα πρέπει και δώ να παρέμβει κάποια αρχή? Ποια κυκλώματα βρίσκονται πίσω από γραφεία στην Αλβανία που τηλεφωνούν σε πολίτες για επενδύσεις με τι προσωπικά δεδομένα και από που τα έλαβαν; Τέλος δε θα ήθελα να γίνω μάντης άσχημων γεγονότων αλλά πολύ φοβάμαι ότι με τις γελοιότητες αυτές με τις φάρσες στα αεροδρόμια ετοιμάζεται κάποιο σύστημα επιπλέον ελέγχου για τον πολίτη και ένα ακόμα βήμα προς τον ολοκληρωτισμό θα γίνει σύντομα πραγματικότητα. Συμπερασματικά ενώ ο πολίτης συστηματικά παρακολουθείται, συλλέγουν τα δεδομένα του δωρεάν και στο τέλος καθοδηγείται από αλγόριθμους, η σύγχρονη Ελίτ στη βουλή προσπαθεί να προστατεύσει μόνο τα δικά της προσωπικά δεδομένα αδιαφορώντας για τις μάζες.