Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι αυτό το «ειδικό δικαστήριο» δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Οι περιστασιακοί παρατηρητές μπορεί να μην το γνωρίζουν αυτό, αλλά η Ουκρανία δεν επικύρωσε ποτέ το Καταστατικό της Ρώμης για την επίσημη ένταξη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ). Συνεργάζεται στενά με αυτό το ίδρυμα σήμερα, αλλά η έλλειψη επίσημης ιδιότητας μέλους εμποδίζει κάπως τις δραστηριότητες του ΔΠΔ. Έτσι, ένας από τους λόγους πίσω από αυτό το «ειδικό δικαστήριο» είναι να καλύψει το νομικό κενό που δημιουργήθηκε εν μέρει από κανέναν άλλον παρά από το ίδιο το Κίεβο.
Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος για τους περιστασιακούς παρατηρητές είναι πως αυτή η νεοσύστατη δομή θα ερευνήσει επίσης τον πρόεδρο της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο και την υπόλοιπη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας του με βάση ότι η Λευκορωσία είναι ένα «κράτος ικανό» για το υποτιθέμενο «έγκλημα επιθετικότητας» της Ρωσίας. Το θέμα είναι πως δεν αναφέρεται πουθενά στο Καταστατικό της Ρώμης το λεγόμενο «κράτος εξουσιοδότησης», πράγμα που σημαίνει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις επινόησε τη δική του πολιτικά ιδιοτελή νομική έννοια.
Όχι μόνο αυτό, αλλά το ψήφισμα που μόλις ψήφισε αυτό το όργανο ενθαρρύνει επίσης την ΕΕ «να εμπλακεί σε συζήτηση σχετικά με τη νομική δυνατότητα χρήσης κυριαρχικών περιουσιακών στοιχείων του ρωσικού κράτους ως αποζημιώσεις». Το κείμενο πρόσθεσε πως αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει «με την άρνηση τέτοιων περιουσιακών στοιχείων της προστασίας της κυριαρχικής ασυλίας». Αυτό δημιουργεί ένα εξαιρετικά ανησυχητικό προηγούμενο με το οποίο μια από τις αρχές του εθιμικού διεθνούς δικαίου καταργείται μονομερώς, κάτι που θα μπορούσε να έχει πολύ απρόβλεπτες συνέπειες.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις τρεις αμφιλεγόμενες παρατηρήσεις, είναι σαφές ότι το «ειδικό δικαστήριο» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι αρκετά προβληματικό. Για αρχή, επιδιώκει να περιηγηθεί στα Ηνωμένα Έθνη και τους συναφείς θεσμούς που υποτίθεται πως είναι οι ανώτατοι διαιτητές του διεθνούς δικαίου, δημιουργώντας μια οιονεί νομική δομή για τη διερεύνηση μιας σύγκρουσης σε μια χώρα που δεν είναι καν μέρος του ΔΠΔ, η οποία από μόνη της είναι αμφιλεγόμενη και προβληματική για λόγους που ξεφεύγουν από το πεδίο της παρούσας ανάλυσης.
Δεύτερον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις εφηύρε τη δική του νομική έννοια, αυτή του λεγόμενου «κράτους εξουσιοδότησης» όταν πρόκειται για το «έγκλημα της επίθεσης». Αυτό δείχνει ότι οι γραφειοκράτες από αυτήν την ήπειρο δε θα σταματήσουν σε τίποτα στην προσπάθεια να πείσουν άλλους σε όλο τον κόσμο πως η εκδοχή τους για τα γεγονότα σχετικά με την Ουκρανική σύγκρουση δεν είναι μόνο ηθικά σωστή, αλλά και νομικά ορθή. Το πρώτο είναι αμφίβολο ενώ το δεύτερο είναι αντιφατικό, ωστόσο προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις αντιλήψεις για το δεύτερο μέσω του «ειδικού δικαστηρίου» τους.
Και τρίτον, το προηγούμενο μονομερούς κατάργησης μιας από τις αρχές του εθιμικού διεθνούς δικαίου –της κυριαρχικής ασυλίας– με τη συζήτηση για την κατάσχεση και την αναδιανομή ξένων κρατικών περιουσιακών στοιχείων εντός των δικαιοδοσιών των ευρωπαϊκών χωρών απειλεί να υπονομεύσει την παγκόσμια εμπιστοσύνη σε αυτήν την ήπειρο. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενδέχεται να μη μιμηθεί την κυριολεκτικά παράνομη ενέργεια που ενθαρρύνει την ΕΕ να λάβει κατά της Ρωσίας όταν πρόκειται για άλλα κράτη κάποια στιγμή στο μέλλον.
Συνολικά, το «ειδικό δικαστήριο» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μακριά από το να είναι το δημιουργικό νομικό όργανο για την προσαγωγή υποτιθέμενων εγκληματιών πολέμου στη δικαιοσύνη, όπως το έχουν κάνει οι υποστηρικτές του, καθώς, αυτή η νεοδημιουργηθείσα δομή είναι εμβληματική της λεγόμενης «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» της Δύσης, όπου αυτή η συλλογή χωρών επιδιώκει να επιβάλει μονομερώς σε όλους τους άλλους με ψευδή νομικά προσχήματα. Για το λόγο αυτό, αυτό το «ειδικό δικαστήριο» θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη μέγιστη καχυποψία και μάλιστα να καταδικάζεται.