Του Στρατή Μαζίδη
Ο λόγος που δεν είμαι υπέρ της βασιλείας, είναι απλός. Δε θεωρώ δίκαιο μια οικογένεια να περνά ζωή χαρισάμενη δίχως να κοπιάζει ή να κουράζεται εξασφαλίζοντας παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα. Δεν καταλαβαίνω γιατί έρχονται δύο μωρά στον κόσμο, με το ένα να το περιμένει μια άνετη πριγκιπική ζωή και το άλλο ένας καθημερινός Γολγοθάς. Κατά τα λοιπά, τι ένας διακοσμητικός βασιλιάς ή βασίλισσα, τι ένας διακοσμητικός/ή πρόεδρος της δημοκρατίας.
Άλλωστε, μήπως αυτοί που υπηρέτησαν τη θέση σε αυτή τη χώρα, υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία ή το λαό όταν χρειάστηκε; Πχ παραιτήθηκε ο Κάρολος Παπούλιας όταν ο Παπανδρέου έφερε τα μνημόνια ενώ λεφτά υπήρχαν έστω και όπως αυτός είχε διατυπώσει ολόκληρη την έκφραση; Παραιτήθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος για να αποσοβήσει τη συμφωνία των Πρεσπών;
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι αυτή η χώρα σε ποσοστό σχεδόν 70% είπε ΟΧΙ στο βασιλιά, αλλά ανέδειξε πλήθος... βασιλιάδων στη θέση τους, πχ τους Παπανδρέου, τους Καραμανλήδες, τους Μητσοτάκηδες αλλά και σε πιο κάτω ορόφους τους Βαρβιτσιώτηδες, τους Κεφαλογιάννηδες και άλλους.
Δηλαδή ο λαός έδιωξε μια οικογένεια και στη θέση της εγκατέστησε πολλές άλλες. Μπορεί να μην κατοικούν σε παλάτι, αλλά ζουν βασιλικά.
Είναι ο ίδιος λαός που είπε ΟΧΙ το 2015, αλλά συνεχίζει να ψηφίζει τα κόμματα του ΝΑΙ.
Τουλάχιστον σε άλλες χώρες, μπορεί να έχουν ένα βασιλιά, αλλά εκεί όποια κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της, την τρώει στο σκοτάδι. Δεν πηγαίνει διακριτικά στην άκρη αποτελώντας.... κεφάλαιο για τον τόπο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1974, η δημοκρατία κινδύνευσε τελικά από κυβερνήσεις που άλλα έταξαν κι άλλα έπραξαν, ή στο όνομα μιας ανωτέρας βίας εφάρμοσαν μέτρα που δε τολμούσε να τα διανοηθεί ούτε ένα καθεστώς κι ένα λαό ο οποίος δεν την υπερασπίστηκε.
Εν πάση περιπτώσει,
Να αναπαύσει ο Θεός τον Κωνσταντίνο και να μας φωτίσει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε με τους άλλους κληρονομικούς βασιλείς καθώς επίσης κι όλους όσους μας έφτασαν ως εδώ, μιας και πάμε σε εκλογές.