sonar21.com - Mike Krupa / Παρουσίαση Freepen.gr
Φυσικά, αυτή η προσέγγιση είναι μόνο μια επέκταση αυτού που ο Αμερικανός Υπουργός Άμυνας Lloyd Austin κατέστησε σαφές τον Απρίλιο, δηλώνοντας ότι «θέλουμε να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη σε βαθμό που δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε στο εισβολή στην Ουκρανία». Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τα πρόσφατα λόγια του υφυπουργού Άμυνας της Πολωνίας, Marcin Ociepa, ότι η «πιθανότητα ενός πολέμου στον οποίο θα εμπλακούμε» είναι «πολύ υψηλή για να αντιμετωπίσουμε αυτό το σενάριο μόνο υποθετικά», oι δηλώσεις των διπλωματών που αναφέρονται στην «Die Welt» ακούγονται σχεδόν αυτοκτονικές. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα:
«Στόχος μας είναι να σταματήσουμε τη Ρωσία για πάντα. Δεν πρέπει να επιτραπεί ένας σάπιος συμβιβασμός», δήλωσε στην εφημερίδα Die Welt ανώτερος αξιωματούχος του υπουργείου Εξωτερικών της Πολωνίας. «Μια εκεχειρία με τους όρους της Ρωσίας θα οδηγούσε μόνο σε μια παύση των μαχών, η οποία θα διαρκούσε μόνο μέχρι να ανακάμψει η Ρωσία», εξήγησε ο διπλωμάτης, ο οποίος θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του».
Η έκθεση σημειώνει πως ακόμη και «οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την Ουκρανία με προμήθειες όπλων, είναι λιγότερο ριζοσπαστικές από την Πολωνία». Συνοψίζει τα ευρήματά του με τα λόγια ενός Πολωνού διπλωμάτη: «Προσπαθούμε να αποδυναμώσουμε τη Ρωσία».
Πράγματι χαζά λόγια. Θα πρέπει να σκεφτεί οποιοσδήποτε λογικός παρατηρητής ότι τέτοιου είδους επίδειξη ισχύος εκ μέρους του μεγαλύτερου μέρους της πολωνικής πολιτικής τάξης –η μόνη συνεπής φωνή αντίθεσης στην κλιμακωτή ατζέντα της Βαρσοβίας είναι αυτή του συντηρητικού βουλευτή Grzegorz Braun– δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. . Ο πόλεμος με τη Ρωσία, σε οποιαδήποτε διαμόρφωση, είτε είναι μέρος ενός «συνασπισμού των πρόθυμων» που παρεμβαίνει στην Ουκρανία, με πλήρη υποστήριξη του ΝΑΤΟ ή μόνος του, θα είναι πάντα καταστροφή για την Πολωνία. Πράγματι, ακόμη και ο Πολωνός πρόεδρος Andrzej Duda φάνηκε να τονίζει αυτό ακριβώς το σημείο, αν και ιδιωτικά, όταν μιλούσε με αυτό που αποδείχθηκε πως ήταν άλλο ένα τηλεφώνημα των Ρώσων φαρσέρ Lexus και Vova που υποδύονταν τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν. Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους γίνονται τέτοιες δηλώσεις και ακολουθούνται τέτοιες πολιτικές είναι επειδή η Βαρσοβία αισθάνεται πως έχει την πλήρη υποστήριξη του πιο σημαντικού παράγοντα του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποδεικνύεται ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ ήταν μια αποστράγγιση της πολωνικής στρατηγικής σκέψης, δημιουργώντας μια αφήγηση κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες ότι η Πολωνία είναι και θα παραμείνει σε μια συνεχή δυαδική πάλη μεταξύ της Δύσης και της μετενσαρκωμένης Αυτοκρατορίας του Κακού, δηλαδή της Ρωσίας και όλων των πολωνικών ξένων. Η πολιτική θα πρέπει να είναι προσανατολισμένη προς αυτόν τον σκοπό, ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Θα μπορούσε να είχε αποτραπεί αυτό; Ήταν η ένταξη της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ μια ορθή πολιτική απόφαση;
Αξίζει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έλειψαν ποτέ οι φωνές που αντιτίθενται στην επέκταση του ΝΑΤΟ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, έτσι και στην Πολωνία μια μειοψηφία προσπάθησε να υποστηρίξει πως η ένταξη στη συμμαχία δεν ήταν το μόνο που έπρεπε να γίνει. Ένας από τους πιο εξέχοντες επικριτές της τελικής ένταξης της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ ήταν ο τότε βουλευτής Jan Łopuszański. Παρά την ηγεσία μιας μικρής φατρίας (6 μέλη της κάτω βουλής και ένας γερουσιαστής) δεξιών βουλευτών, ο Lopuszański δεν ήταν καθόλου ντροπαλός να υποστηρίξει ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα ήταν επιζήμια για την Πολωνία.
Λίγες εβδομάδες πριν από την επίσημη ένταξη της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ, η οποία έλαβε χώρα στις 12 Μαρτίου 1999, ο Łopuszański έκανε την ακόλουθη παρατήρηση κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο Πολωνικό Sejm:
«Σήμερα, 4 γεωπολιτικές ή ξεκάθαρες στρατηγικές καταστάσεις είναι θεωρητικά πιθανές. Πρώτον, η Πολωνία υποταγμένη στην Ανατολή, συγκεκριμένα στη Μόσχα, το κάναμε μια φορά. Δεύτερον, υποταγμένη στη Δύση, συγκεκριμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ. Τρίτον, μια Πολωνία χωρισμένη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Και τέταρτον, μια Πολωνία που είναι ανεξάρτητη».
Ο Łopuszański συνέχισε λέγοντας ότι θεωρούσε «παράδοξο» το γεγονός πως η «επιδίωξη πολλαπλών εξαρτήσεων από τη Δύση, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής» ταυτίστηκε από την Πολωνική άρχουσα πολιτική τάξη εκείνη την εποχή με «την επιδίωξη της ανεξαρτησίας». Ο ανυπότακτος πολιτικός συνόψισε τη δήλωσή του με την ακόλουθη προειδοποίηση: «Εύχομαι πρώτα και κύρια για την Πολωνία και τον εαυτό μου, αλλά εύχομαι ειδικά για εσάς, που θα αναλάβετε τη συνείδησή σας την υποστήριξη της ένταξης στο ΝΑΤΟ, ότι για αυτήν την πράξη το έθνος μας δε θα πρέπει να πληρώσετε ένα τίμημα που πιθανώς δε θέλετε να πληρώσει η Πολωνία».
Λίγες εβδομάδες αργότερα, αφού η Πολωνία έγινε επίσημο μέλος της συμμαχίας και με τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου να μαίνεται στο παρασκήνιο, ο Łopuszański απέκρουσε την επέμβαση του ΝΑΤΟ:
«Θέτουμε ένα ερώτημα μεγάλης σημασίας για την Πολωνία, ένα πρόσφατο μέλος του ΝΑΤΟ: ποιος έκανε το ΝΑΤΟ κριτή των εθνών; Ποιος έδωσε στο σύμφωνο, το οποίο σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ουάσιγκτον είναι αμυντικό σύμφωνο, το δικαίωμα να επιτεθεί σε ένα κυρίαρχο κράτος που δεν αποτελεί απειλή για κανένα μέλος του συμφώνου;»
Υπό το φως των μεταγενέστερων επεμβάσεων στη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη διεξαγωγή αντιπροσώπου στην Ουκρανία και τις ολοένα πιο δυνατές εκκλήσεις προς το ΝΑΤΟ να διαμορφωθεί ενάντια στην Κίνα, η παρατήρηση του Łopuszański από την ίδια κοινοβουλευτική συζήτηση φαίνεται προφητική:
«Εάν σήμερα αναγνωρίζεται το δικαίωμα του ΝΑΤΟ να κρίνει τα έθνη και τις κυβερνήσεις τους και να επιβάλλει τις αποφάσεις του με τη βία, αύριο αυτό το υποτιθέμενο δικαίωμα μπορεί να στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε από τα έθνη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας. Μπροστά στα μάτια μας, στο όνομα της οικοδόμησης μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, διαγράφεται η αρχή της ανεξαρτησίας των εθνών που ζουν στα κυρίαρχα κράτη τους».
Ο απώτερος στόχος του στρατιωτικού ακτιβισμού του ΝΑΤΟ στη μεταψυχροπολεμική εποχή ήταν, σύμφωνα με τον Łopuszański, «η οικοδόμηση, από τετελεσμένο γεγονός, ενός πολιτικού συστήματος στο οποίο ένας παγκόσμιος ηγεμόνας, μαζί με μια ομάδα δορυφορικών κρατών, θα έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη μοίρα των εθνών, τι είναι δίκαιο στις σχέσεις μεταξύ τους, για τα σύνορα των κρατών και για τις εσωτερικές τους υποθέσεις».
Σχεδόν μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει: καλώς ήρθατε στη γεωπολιτική το 2023!
Ο Witold Tomczak, ο οποίος ήταν ένας από τους συναδέλφους του Łopuszanski στον αγώνα κατά της ένταξης στο ΝΑΤΟ, τόνισε σε μια συνομιλία μαζί μου πρόσφατα ότι ήταν ακριβώς για να αποφευχθεί η απώλεια της κυριαρχίας, η «εμπλοκή της Πολωνίας σε ξένους πολέμους και συμφέροντα» του «παγκόσμιου χωροφύλακα» (όρος του Lopuszanski), σφετερίζοντας τον ηθικό θεματοφύλακα της διεθνούς τάξης», που η εξέγερση ενάντια στην κυρίαρχη συναίνεση της εποχής ήταν μια τέτοια αναγκαιότητα. «Δε συμφωνήσαμε στην υλοποίηση των συμφερόντων μιας υπερδύναμης υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ και με το πρόσχημα της αμυντικής της ιδέας. Κατά την περίοδο της προπαγάνδας υπέρ του ΝΑΤΟ, δεν ήταν εύκολο να διατηρήσεις μια ανεξάρτητη άποψη και να ψηφίσεις αληθινά στο πλευρό μιας ελεύθερης και κυρίαρχης Πολωνίας» – δηλώνει ο Tomczak.
Παραδόξως, δεν έχουν αλλάξει πολλά από εκείνες τις μεθυστικές μέρες που μια μικρή ομάδα πυροσβεστών προσπάθησε να ανατρέψει τις διαδικασίες ώστε να γίνει η Πολωνία συνιστώσα του ατλαντικού στρατοπέδου. Σήμερα δεν είναι ακόμα «εύκολο να διατηρήσεις μια ανεξάρτητη άποψη και να ψηφίσεις αληθινά στο πλευρό μιας ελεύθερης και κυρίαρχης Πολωνίας», όπως θα μαρτυρούσε πρόθυμα ο βουλευτής Grzegorz Braun.
Το γεγονός πως ο πρώτος γύρος επέκτασης του ΝΑΤΟ το 1999 ήταν το εναρκτήριο άλμα στη διαδικασία της επιδείνωσης των σχέσεων Ανατολής-Δύσης είναι ήδη καθιερωμένο και αδιαμφισβήτητο τώρα. Αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό το «πιο μοιραίο λάθος της αμερικανικής πολιτικής σε ολόκληρη τη μεταψυχροπολεμική εποχή», όπως το αποκαλούσε ο αείμνηστος Τζορτζ Φ. Κένναν, απελευθέρωσε επίσης μερικές από τις χειρότερες παρορμήσεις στην πολωνική πολιτική τάξη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι οποίες έγιναν τόσο εμφανείς κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία. Λαμβάνοντας υπόψη τη ριζοσπαστική και παράλογη ατζέντα που επιδιώκει η πολωνική κυβέρνηση και την αντιρωσική υστερία, που συνοδεύεται από μια από πολλές απόψεις νοσηρή και υποτελή φιλοουκρανική προκατάληψη που υπάρχει στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, πλησιάζουμε γρήγορα την στιγμή που αυτό το προκλητικό πνεύμα σκεπτικισμού απέναντι στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να επιστρέψει δυναμικά. Διαφορετικά, μπορεί να αντιμετωπίσουμε την προοπτική ότι ανοίγοντας τα λόγια του εθνικού μας ύμνου «Η Πολωνία δεν έχει χαθεί ακόμα!» θα παραμείνουν μόνο αυτό – οι λέξεις.