Mark Oshinskie / Παρουσίαση Freepen.gr
Αλλά δεν έχω πεθάνει «από τον Covid». Όπως η υπερ-συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν διέτρεξα ποτέ κανέναν κίνδυνο να μου συμβεί.
Αν και θα προτιμούσα να μην αρρωστήσω ποτέ, πάντα ήξερα ότι ήταν πιθανό να «κολλήσω τον Covid», όπως είχα πάθει κάποιο άλλο, παλαιότερο, ανώνυμα κρυολόγημα ή γρίπη λόγω κορωνοϊού. Έτσι είναι η ζωή, ήταν και θα είναι πάντα. Πολλοί άνθρωποι φαίνεται να είναι άρρωστοι τον τελευταίο καιρό. Δε βοηθά τη λειτουργία του ανοσοποιητικού να βρίσκεται σε κατάσταση χαμηλού φωτισμού / χαμηλής βιταμίνης D του χειμώνα. Και τα τελευταία τρία χρόνια διαταραγμένης κοινωνικής ζωής, το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν έχει ελεγχθεί σωστά.
Πολλοί είπαν ότι μέχρι την Άνοιξη του 2022, όλοι είχαν εκτεθεί σε κοροναϊούς που προκαλούν Covid. Ίσως είναι αλήθεια, αν και ακούγεται σαν υπερβολή. Δεν είμαι σίγουρος πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό γνωστό. Ανεξάρτητα από μια ημέρα αδιαθεσίας του Φεβρουαρίου του 2020 και μετά από έναν ξηρό βήχα μιας εβδομάδας χωρίς εμφανή αιτία—ίσως μια γρήγορη, σχεδόν ασυμπτωματική, πινελιά πριν από το Lockdown με Covid ή ίσως τίποτα— ένιωσα καλά τα τελευταία τρία χρόνια.
Την περασμένη εβδομάδα, την επομένη των Χριστουγέννων, αυτό άλλαξε. Οι μύες μου άρχισαν να πονάνε. Αυτοί οι πόνοι εξαπλώθηκαν και κράτησαν τρεις μέρες, συνοδευόμενοι από σφιχτό στήθος και πονοκέφαλο με χτυπήματα. Την 2η μέρα έκανα και υψηλό πυρετό. Άφησα την κορυφή του πυρετού μέχρι να πάρω λίγο Tylenol για να μειώσω τη θερμοκρασία μου. Οι σειριακές δόσεις τις επόμενες δύο ημέρες κατέπνιξαν τους πονοκεφάλους. Η γυναίκα μου αρρώστησε την επόμενη μέρα και εμφάνισε τα ίδια συμπτώματα. Μέχρι την αντίστοιχη Day 4 μας, αισθανόμασταν ο καθένας πολύ καλύτερα.
Εκτός από τον πυρετό, δεν είχαμε τα δημοσιοποιημένα, πρωτότυπα συμπτώματα Covid: δύσπνοια, ξηρό βήχα και κόπωση. Επιπλέον, όσο αξίζει, ο καθένας μας βγήκε αρνητικός σε οικιακές εξετάσεις αντιγόνου που είχε λάβει η γυναίκα μου με το ταχυδρομείο. Έτσι, μαντέψαμε αμοιβαία ότι πιθανώς είχαμε κάποια μορφή γρίπης. Δεν με ένοιαζε αν είχα ή όχι «Covid». Αυτή η διάγνωση δεν με τρόμαξε ποτέ. Με ένοιαζε μόνο που νιώσαμε άρρωστοι για τρεις μέρες.
Μια μέρα αργότερα, κατά σύμπτωση —ή ίσως επειδή ο υπολογιστής μου, στην κοινωνία επιτήρησής μας, κρυφάκουγε τη γυναίκα μου και τις συνομιλίες μου για το πώς νιώθαμε, σωματικά— εμφανίστηκε στην οθόνη μου αυτός ο τίτλος - clickbait: «Τα νέα συμπτώματα του Covid».
Τσίμπησα στο δόλωμα. Το άρθρο παρουσίασε μια αναθεωρημένη λίστα συμπτωμάτων που μοιάζουν πολύ με εκείνα που μόλις είχαμε υπομείνει εγώ και η γυναίκα μου.
Χμμ. Ίσως «είχαμε Covid». Το νέο είδος. Το νέο είδος. Γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι μόλις έπαθε κάποιο απροσδιόριστο είδος κρυολογήματος ή γρίπης, όπως θα πίστευαν πριν από τρία και πλέον χρόνια.
Στο βαθμό που θα μπορούσα να πιστέψω το άρθρο, έλεγε ότι ο ιός είχε μεταλλαχθεί σε μια άλλη παραλλαγή, αυτή με το παρωδικό όνομα, "XBB-1.5". Ξέρω εδώ και δεκαετίες ότι οι ιοί μεταλλάσσονται. Αυτή η προσαρμοστικότητα ήταν ένας άλλος λόγος για τον οποίο αρνήθηκα να αρχίσω να κάνω μια ατελείωτη σειρά εμβολίων που λέγεται πως προστατεύουν από ιούς που θα έβγαιναν συνεχώς από τη μόδα, για να αντικατασταθούν από άλλους.
Καθ' όλη τη διάρκεια, κατάλαβα ότι οι ιοί συνήθως εξασθενούν —δεν ενισχύονται— μετά από τέτοιες μεταλλάξεις. Έτσι, θα περίμενα ότι ένας κορωνοϊός, ο SARS-CoV-2, ο οποίος δεν ήταν τρομακτικός στην αρχή, θα προκαλούσε τα ίδια συμπτώματα -μόνο πιο αδύναμα- καθώς εξελίχθηκε σε κάποια διαφορετική παραλλαγή κάτω από την ομπρέλα του «Covid».
Αλλά καθώς ένας ιός εξασθενεί, δεν υπέθεσα —όπως πρότεινε το άρθρο του clickbait— ότι οι τύποι των συμπτωμάτων θα άλλαζαν. Αναρωτήθηκα γιατί μια ασθένεια που προκαλείται από έναν συνεχώς εξελισσόμενο ιό, ο οποίος υποτίθεται πως είναι γενετικά διαφορετικός από τους προκατόχους του και λέγεται ότι προκαλεί διαφορετικά συμπτώματα από ό,τι έχουν προκαλέσει άλλοι ιοί ή παραλλαγές, εξακολουθεί να παρουσιάζεται ευρέως στο κοινό ως «Covid».
Όπως και άλλες καμπάνιες μάρκετινγκ — πολύ περισσότερο — αμέτρητα χρήματα και απεριόριστη προσπάθεια καταβλήθηκαν για την οικοδόμηση της επωνυμίας «Covid». Προκειμένου να υποκινηθεί ο φόβος, η κυβέρνηση/Μέσα/Φαρμακευτική Ένωση έπρεπε να ξεχωρίσει το «Covid» από αιώνες αναπνευστικών ασθενειών που βιώνουν όσοι έχουν μολυνθεί από άλλους κοροναϊούς. Δεδομένης της αναγνώρισης ονόματος που έχουν αναπτύξει η κυβέρνηση/τα ΜΜΕ για τον «Covid» από το Μάρτιο του 2020, έχουν κίνητρο να παραμείνουν σε αυτό το γνωστό εμπορικό σήμα για να περιγράψουν μια ιογενή ασθένεια που δεν ήταν πολύ διαφορετική από αιώνες πριν από το Μάρτιο του 2020. Μολύνσεις από κορωνοϊό· το οποίο, με τη σειρά του, δεν θα διαφέρει πολύ από τις λοιμώξεις που το ακολουθούν, επ' άπειρον.
Οι χριστιανοί επιστήμονες λένε ότι το να ονομάσουμε μια ασθένεια σημαίνει πως την ενισχύουμε. Όμως, ενώ οι Χριστιανοί Επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι κακό να ενδυναμώνεις μια ασθένεια, η Κυβέρνηση/Μέσα/Φαρμακεία έχουν υιοθετήσει την αντίθετη προσέγγιση: για τρία χρόνια, προσπαθούν ασταμάτητα να ενδυναμώσουν και, ως εκ τούτου, να εκμεταλλευτούν το «Covid».
Πολιτικά και οικονομικά, ήταν εξαιρετικά επικερδές η δημιουργία του franchise Covid. Το να φοβούνται ορισμένοι άνθρωποι για τον Covid βοηθά στη διατήρηση της διαρκούς Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης -όπως ο οξύμωρος στόχος- και όλων των κυβερνητικών προγραμμάτων καταπίεσης και επιδοτήσεων που συνδέονται με τον Covid που εξαρτώνται από τον μύθο της κρίσης. Εάν, αντί να αναφέρονται στον «Covid», η κυβέρνηση/Μέσα χρησιμοποίησαν όλα τα ονόματα των διαφόρων παραλλαγών, το κοινό θα μπορούσε τελικά να καταλάβει τι θα έπρεπε να γνωρίζει τον Μάρτιο του 2020: ζούσαμε πάντα ανάμεσα σε εξελισσόμενους ιούς του αναπνευστικού που αρρωσταίνουν για λίγο πολλούς ανθρώπους, αλλά δεν απειλούν σοβαρά κανέναν που είναι υγιής.
Αν και για όσους έχουν το εύρος προσοχής για να φιλοξενήσουν όλα τα μεταβαλλόμενα ονόματα των παραλλαγών, αυτά τα ονόματα μπορεί να έχουν μια ορισμένη τρομακτική συλλογή επιστημονικής φαντασίας από μόνοι τους: τόσοι πολλοί ιοί εξακολουθούν να εμφανίζονται που μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι βρίσκονται υπό πολιορκία.
Αλλά συνολικά, από την άποψη του μάρκετινγκ φόβου, είναι καλύτερο να παραμείνουμε στην απλούστερη, πρωτότυπη επωνυμία:
"Covid."
"Covid."
"Covid."
Ανέφερα το "Covid;"
Κυβέρνηση/Μέσα Ενημέρωσης/Φαρμακευτική Φαρμακευτική ύλη έχουν βάλει τον «Covid» στην αμερικανική συνείδηση και τρομοκρατούν τους ανθρώπους υπερβάλλοντας κατάφωρα τη φονικότητα του Covid. Κατέστειλαν επιθετικά τις επικρίσεις για την απάτη. Λέγοντας επανειλημμένα «Covid» και «Πανδημία», χρησιμοποίησαν αυτές τις λέξεις για να ειρηνεύσουν και να ελέγξουν τις μάζες, για να πραγματοποιήσουν τη μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στην ιστορία στους ήδη πλούσιους -συμπεριλαμβανομένου, αλλά χωρίς περιορισμό, των Pharma- για να φτωχοποιήσουν περαιτέρω τους εργαζόμενους τάξη που τώρα περιφρονούν, και να αλλάξουν στρατηγικά τους εκλογικούς νόμους.
Εκτός από τη διατήρηση της αντίληψης μιας Κρίσης της δημόσιας υγείας και για να δικαιολογήσει την επιβολή ενός ευρέος φάσματος περιορισμών στερήσεων στις βασικές ελευθερίες, η διατήρηση της πίστης στην επωνυμία Covid παρέχει επίσης τουλάχιστον τρία άλλα σημαντικά, συνεχόμενα οφέλη.
Πρώτον, κρατώντας τουλάχιστον κάποιο τμήμα του πληθυσμού φοβισμένο τον μπαμπούλα του Covid, οι πολιτικοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον Covid ως δικαιολογία για να τυπώσουν όλο και περισσότερα χρήματα για την ανακούφιση και έρευνα για την «έκτακτη ανάγκη για Covid», φαινομενικά, αλλά όχι στην πραγματικότητα, για να ελέγξουν αυτό που ο Μπάιντεν ανειλικρινά χαρακτήρισε «αυτή η απαίσια αρρώστια» παρόλο που όλοι όσοι γνωρίζω το είχαν βιώσει ως κρυολόγημα ή γρίπη. Αυτό το τεράστιο, ετησίως συμπληρωμένο ταμείο λάσπης θα χρησιμοποιηθεί για μια τεράστια γκάμα σκανδαλισμών, συμπεριλαμβανομένης της ευρείας πολιτικής υποστήριξης, με πλοκάμια που φτάνουν μέσω πολιτικά ευθυγραμμισμένων κρατικών και δημοτικών κυβερνήσεων, πολιτικών δωρητών, του Ιατρικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος και του μηχανισμού Άμυνας/Βιοασφάλειας. Ο Covid αξίζει πολύ περισσότερο ζωντανός παρά νεκρός.
Δεύτερον, η διατήρηση του Covidism προστατεύει τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες της δημόσιας υγείας. Συνεχίζοντας να επικαλούνται τον «Covid» για να τρομάξουν ένα αφελές κοινό, οι τρομοκράτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη λέξη για να εκτονώσουν την οργή του κοινού σχετικά με την υπερβολική αντίδραση των τελευταίων τριών ετών και όλη τη μόνιμη ζημιά που ο κόσμος βλέπει καθυστερημένα. Οι άνθρωποι που τους υπενθυμίζουν συνεχώς τον τρόμο του Covid ή που παραμένουν αφελώς φοβισμένοι από το Τέρας του Covid θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι όλα τα μέτρα για να τον συντρίψουν άξιζαν την ταλαιπωρία που προκάλεσαν ευκαιριακά η Κυβέρνηση / Μέσα / Φαρμακεία με την ενορχηστρωμένη υπερβολική αντίδρασή τους. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα απαιτήσουν ευθύνη για την απάτη. Θα επιτρέψουν στην Κυβέρνηση / Μέσα / Φαρμακεία να συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από το θεμελιώδες ψέμα πως «Κάναμε όλα αυτά για να σας σώσουμε από το θάνατο!»
Ο φόβος του Covid είναι το όπιο των ανθρώπων.
Για να μην ξεχάσουμε πόσο σημαντικό ήταν -όχι- να καταστρέψουμε την αμερικανική κοινωνία και οικονομία για έναν ιό που δεν απείλησε σχεδόν κανέναν κάτω των 75 ετών, οι πολιτικοί θα διατάξουν και θα χρηματοδοτήσουν την κατασκευή δημόσιων μνημείων όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να πάνε να σφίξουν τα χέρια τους και να μιλήσουν σιωπηλοί τόνοι σχετικά με τους θανάτους «από τον Covid».
Τρίτον, η διατήρηση του τρόμου Covid δίνει επίσης τη δυνατότητα στην Κυβέρνηση/Μέσα Ενημέρωσης/Φαρμακευτική Εταιρεία να κηρύξει μονομερώς, αυθαίρετα τη νίκη επί του Covid όποτε θέλει. Εάν ο Covid γίνει ποτέ πολιτική ευθύνη, μπορεί να αποφασιστεί ότι έχει κατακτηθεί. Οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί που δολοφονούν τον Covid μπορούν να απεικονίσουν τους εαυτούς τους και τους γραφειοκράτες της δημόσιας υγείας ως σωτήρες της ανθρωπότητας. Τα ΜΜΕ μπορούν να χαιρετίσουν, και οι ευκολόπιστοι άνθρωποι θα σεβαστούν, εκείνους που μπορεί να ισχυριστούν πως απελευθέρωσαν το έθνος μας από τη μακροχρόνια λαβή της, όπως τόσο άστοχα την αποκάλεσε ο Τραμπ, «Πανούκλας».
Βασικά, είτε η σύζυγός μου είτε εγώ είχαμε κάποιο περίεργο κρυολόγημα χωρίς πονόλαιμο, κάποια γρίπη χωρίς ναυτία ή απλώς το πιο πρόσφατο στυλ του «Covid», κανένας από τους δύο δεν απολάμβανε την τριήμερη ιογενή εμπειρία μας. Όπως κάθε παλιός σχολικός αναπνευστικός ιός, αυτός μας έκανε να νιώθουμε χάλια, αν και με διαφορετικό αστερισμό συμπτωμάτων. Το χειριστήκαμε με τον ίδιο τρόπο όπως άλλες ιογενείς ασθένειες: ήπιαμε επιπλέον νερό, πήραμε κάποιες θεραπείες στο σπίτι και προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε περισσότερο. Πριν από μερικά χρόνια, κανείς δε θα το έκανε μεγάλη υπόθεση, ούτε χρειαζόταν να κατηγοριοποιήσει το ότι είναι άρρωστος έτσι. Οι άνθρωποι το έκαναν αυτό. Κανείς δεν νοιαζόταν τι είχες. Ή δεν είχες.
Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που η γυναίκα μου και εγώ νιώσαμε τα αποτελέσματα κάποιου είδους ιού, ποτέ δεν σκέφτηκα με λύπη ότι θα ήμουν καλά αν φορούσα μόνο μάσκα. Ούτε, ενώ ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ πίνοντας ζεστό τσάι, σκέφτηκα να κατηγορήσω κάποιον που μου πέρασε έναν ιό. Κατάλαβα πως μια περιστασιακή λοίμωξη του αναπνευστικού είναι ένα αναπόφευκτο κόστος της κοινωνικής ζωής. Και σίγουρα δεν πίστευα ότι κάποιος κορωνοϊός δικαιολογούσε το κλείσιμο μιας κοινωνίας ή τη μαζική ένεση κάποιας πειραματικής ουσίας. Αυτά τα μέτρα απέτυχαν παταγωδώς και προκάλεσαν τεράστια, διαρκή και διευρυνόμενη ζημιά.