 |
| U.S. Army photo by Spc. Hubert D. Delany III / 22nd Mobile Public Affairs Detachment |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Το μεγαλύτερο ερώτημα, ωστόσο, είναι αν αυτά τα τανκς, όποτε φτάσουν, θα αποδειχθούν καθοριστικά στο πεδίο της μάχης.
Φαίνεται να υπάρχει η πεποίθηση στο Κίεβο και στις δυτικές πρωτεύουσες ότι αν δοθούν στην Ουκρανία σύγχρονα τανκς του ΝΑΤΟ, ο πόλεμος στο έδαφος θα στραφεί προς όφελος της Ουκρανίας. Αυτοί οι αισιόδοξοι είναι πιθανό να απογοητευτούν, για απλούς λόγους.
Η σκληρή αλήθεια, όπως θα δείξει αυτή η ανάλυση, είναι ότι ο εμβολιασμός ακόμη και σύγχρονων αρμάτων μάχης Abrams και Leopard στις δυνάμεις του Zelensky παρουσιάζει σχεδόν τόσες προκλήσεις όσες και ευκαιρίες.
Γιατί η αποστολή τανκς δεν είναι slam dunk (μια κίνηση που αλλάζει τα δεδομένα)
Ακόμα κι αν η Γερμανία τελικά εξουσιοδοτήσει τις ευρωπαϊκές χώρες να απελευθερώσουν πολλά από τα 2.000 άρματα μάχης Leopard 2, όπως φαίνεται τώρα πιθανό, θα χρειαστούν μήνες για να φτάσουν στην Ουκρανία σημαντικοί αριθμοί από αυτά, για να εκπαιδευτούν τα στρατεύματα σχετικά με τον τρόπο χρήσης τους και, τέλος, αυτά να είναι σε θέση να αναπτύξουν τα τανκς στο πεδίο της μάχης. Η χρήση των τανκς με αποτελεσματικό τρόπο θα είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις δε θα πρέπει να εκπαιδεύονται μόνο σε άρματα μάχης του ΝΑΤΟ αλλά και σε μια μεγάλη ποικιλία άλλων αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων οχημάτων υποστήριξης.
Τα στρατεύματα του Zelensky δε θα έχουν μερικές κατηγορίες συμπληρωματικών οχημάτων, αλλά μυριάδες διαφορετικές πλατφόρμες. Φέρνουν μαζί τους πολλούς χαρακτηριστικούς κινητήρες, διαφορετικούς τύπους οπλικών συστημάτων, μοναδικά συστήματα ελέγχου πυρός και μεμονωμένες απαιτήσεις υλικοτεχνικής υποστήριξης και συντήρησης. Το γεγονός ότι η Ουκρανία πρέπει να βρει έναν τρόπο να σχηματίσει συνεκτικές μονάδες μέσα από ένα χαοτικό μείγμα πλατφορμών και στρατευμάτων, περιπλέκει τη διαδικασία οικοδόμησης μαχητικής ισχύος. Λίγα από αυτά τα στρατεύματα έχουν κάποιο υπόβαθρο στο μηχανοποιημένο ή κινητό πόλεμο.
Υπάρχει ήδη μεγάλος βαθμός διαφοροποίησης στον στρατό της Ουκρανίας με σοβιετικά τανκς, οχήματα μάχης πεζικού και οβίδες. Αυτά λειτουργούν παράλληλα με ένα πλήθος πλατφορμών των ΗΠΑ, όπως οχήματα μεταφοράς προσωπικού M113 της εποχής του Βιετνάμ, θωρακισμένα φορτηγά MRAP, Humvees, αυτοκίνητα προσκοπικών M117 και άλλες παραλλαγές. Ας μην ξεχνάμε επίσης τον άγνωστο αριθμό πολωνικών IFV, τουρκικών θωρακισμένων φορτηγών Kirpi, τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού Canadian Senator και σουηδικών οχημάτων πεζικού CV90 στο πεδίο της μάχης.
Για τους λαϊκούς, η κατοχή μιας μεγάλης ποικιλίας όπλων από πολλές χώρες μπορεί να φαίνεται καλή. Η ενσωμάτωσή τους σε αποτελεσματικές μονάδες μάχης μπορεί να φαίνεται τόσο απλή όσο ο διαχωρισμός των δυνατοτήτων μεταξύ διαφορετικών μονάδων για να διασφαλιστεί πως όλοι θα έχουν μερικά από τα καλά πράγματα που συνοδεύουν τον εξοπλισμό παλαιού τύπου. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι ότι κάθε μονάδα βελτιώνεται. Αλλά ως άτομο που έχει εμπειρία να πολεμά σε μάχες με τανκς μεγάλης κλίμακας, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η ενασχόληση με πολλαπλά οπλικά συστήματα είναι ένα σημαντικό ζήτημα με σημαντικές επιχειρησιακές επιπτώσεις.
Σκεφτείτε πως στον στρατό των ΗΠΑ, η συντριπτική πλειοψηφία των τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και των οχημάτων μάχης πεζικού είναι παραλλαγές δύο τύπων οχημάτων: του Bradley Fighting Vehicle (BFV) και του θωρακισμένου οχήματος μάχης Stryker. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές κάθε πλατφόρμας, προσαρμοσμένες για την εκτέλεση συγκεκριμένων αποστολών. Αλλά οι απαιτήσεις λειτουργίας και συντήρησης για το καθένα είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες.
Οι Αμερικανοί στρατιώτες και το προσωπικό υποστήριξης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουν πώς να χειρίζονται αυτές τις δύο κατηγορίες τεθωρακισμένων οχημάτων και πώς να παρέχουν τις ανάγκες συντήρησης, πυρομαχικών και ανεφοδιασμού τους. Για τα τανκς, οι δυνάμεις των ΗΠΑ λειτουργούν και πάλι δύο κύρια συστήματα: την οικογένεια M1 Abrams και το Stryker Mobile Gun System. Για τους στρατιώτες του αμερικανικού στρατού, λοιπόν, υπάρχουν δύο κύριες παραλλαγές IFV και δύο κύριοι τύποι τανκ. (Ο Τζεφ Τζάγκερ έγραψε μια εξαιρετική περιγραφή για το πώς σχηματίζονται οι μονάδες BFV των ΗΠΑ σε αυτές τις σελίδες την περασμένη εβδομάδα).
Εκπαιδευτικές Ανάγκες
Αντίθετα, ζητάμε από την Ουκρανία, εγκλωβισμένη σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου με έναν εισβολέα ρωσικού στρατού, να γίνει ικανή με όχι λιγότερους από επτά δυτικούς τύπους IFV και τουλάχιστον επτά κατηγορίες οχημάτων πεζικού σοβιετικής προέλευσης. Σκεφτείτε τις πρακτικές προεκτάσεις και τους εφιάλτες που θα δημιουργούσε αυτό στο σύστημά τους.
Στο τελευταίο πακέτο πολεμικής υποστήριξης της Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ έδωσαν στην Ουκρανία συνολικά 109 BFV (μαζί με 90 οχήματα Stryker) και η Γερμανία έχει υποσχεθεί 40 τεθωρακισμένα οχήματα Marder. Αυτά είναι περίπου αρκετά για να εξοπλίσουν τρία τάγματα πεζικού. Αλλά ας πούμε πως η UAF χωρίζει τα οχήματα έτσι ώστε τρία τάγματα το καθένα να έχει τουλάχιστον μερικά σύγχρονα BFV και τρία με Marders, για να συμβαδίζουν με τους τύπους στόλων οχημάτων που χρησιμοποιεί αυτή την στιγμή η Ουκρανία.
Για να πολεμήσει αποτελεσματικά κάθε τάγμα, ορισμένοι από τα στρατεύματά τους θα πρέπει να λάβουν ξεχωριστή εκπαίδευση για το πώς να χειρίζονται τα οχήματα Bradley ή Marder, ενώ άλλοι στρατιώτες θα πρέπει να χειρίζονται τους υπάρχοντες στόλους της σοβιετικής εποχής. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δε θα πρέπει να υπάρχει μόνο ένα σύστημα ΗΠΑ/Γερμανίας και Σοβιετικής εποχής.
Είναι πολύ πιο βρώμικο και πιο περίπλοκο από αυτό: είναι πιθανό σε κάθε δεδομένη μονάδα πεζικού να υπάρχει επίσης ένας συνδυασμός οχημάτων της σοβιετικής εποχής και άλλων οχημάτων από οποιονδήποτε αριθμό διαφορετικών χωρών.
Όπως είναι λογικό, δεν υπάρχουν συστήματα επιμελητείας και συντήρησης για BFV, Marders ή άλλα οχήματα του ΝΑΤΟ στον ουκρανικό στρατό. Αυτό σημαίνει πως ακόμη και οι βασικές επισκευές θα απαιτήσουν την εκκένωση του οχήματος, πιθανότατα στην Πολωνία (όπως συμβαίνει επί του παρόντος για την επισκευή πυροβολικού που έχει υποστεί ζημιά στην Ουκρανία). Αυτή η κατάσταση πραγμάτων επηρεάζει αρνητικά το μαχητικό δυναμικό μιας μονάδας.
Πολέμησα στη μάχη των τανκς του 73 Easting κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desert Storm και παρατήρησα πώς τα τεθωρακισμένα μας οχήματα συχνά χαλούσαν και χρειάζονταν βασικές επισκευές. Το δικό μου όχημα υπέστη καύση κινητήρα. Είχαμε μαζί μας κινητά συνεργεία επισκευής, στελεχωμένα από άνδρες με πολλά χρόνια εκπαίδευσης στα άρματα μάχης, τα Bradley και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα μας και εφοδιασμένα με σημαντικές ποσότητες από τα πιο συχνά απαραίτητα ανταλλακτικά επισκευής.
Συχνά, τα οχήματά μας κατέρρεαν για σχετικά ασήμαντα ζητήματα και επιστρέφονταν στο διαδίκτυο μέσα σε λίγες ώρες. Ακόμη και η εμφυσημένη μηχανή του θωρακισμένου οχήματος υποστήριξης πυρός μου αντικαταστάθηκε μέσα σε 24 ώρες. Η πραγματοποίηση τέτοιων επισκευών υπό συνθήκες μάχης είναι πολύ δύσκολη, αλλά για τον αμερικανικό στρατό είναι εφικτό, επειδή είναι ενσωματωμένο μέρος της οργάνωσης και στελέχωσης της μονάδας μας. Αλλά για την Ουκρανία, ακόμη και ένα μικρό μηχανικό πρόβλημα θα μπορούσε να βάλει προθεσμία για το άρμα ή το IFV, απαιτώντας να ρυμουλκηθεί πίσω στην Πολωνία για επισκευές – και σίγουρα δε θα υπάρχουν διαθέσιμοι κινητήρες. Η UAF θα έχει πραγματική δυσκολία να διατηρήσει λειτουργικούς αυτούς τους νέους στόλους, ακόμα κι αν εκπαιδευτούν πλήρως.
Η φύση και η σκληρότητα της μάχης στην Ουκρανία είναι πολύ πιο δύσκολη από οτιδήποτε συνάντησα στη Μέση Ανατολή ή άντεξα κατά τη διάρκεια ασκήσεων εκπαίδευσης στη Γερμανία. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η Ουκρανία υφίσταται σημαντικές απώλειες. Εάν η UAF προχωρήσει στην επίθεση, τα ποσοστά απωλειών θα αυξηθούν, ειδικά κατά τη διάρκεια βασικών μαχών. Τι συμβαίνει όταν τα λίγα μέλη του πληρώματος που εκπαιδεύονται στο Bradley τραυματίζονται στη μάχη και πρέπει να εκκενωθούν;
Ποιος θα διαχειριστεί τότε τον εξοπλισμό; Ποιος θα πυροβολήσει – χωρίς προηγούμενη εκπαίδευση – το σύνθετο κύριο πυροβόλο 25 χιλιοστών του BFV, τον εκτοξευτή πυραύλων του ή τα πολυβόλα του επί του σκάφους; Το πλεονέκτημα του σύγχρονου εξοπλισμού του ΝΑΤΟ είναι ότι είναι εξελιγμένο και θανατηφόρο – αλλά το μειονέκτημα είναι πως απαιτεί επίσης σημαντική εκπαίδευση για να λειτουργήσει και αφοσιωμένη συντήρηση για να τον κρατήσει στη μάχη. Πολλά από τα συστήματα δεν είναι διαισθητικά και δεν μπορούν απλά να «παραληφθούν» από τον επόμενο άνθρωπο στη σειρά.
H UAF καλείται να μάθει και να εκπαιδευτεί σε δυνητικά δώδεκα ή περισσότερους τύπους IFV και πολλαπλές παραλλαγές τανκς, που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις συντήρησης, τις απαιτήσεις καυσίμων, τα διαφορετικά πυρομαχικά και τα συστήματα ελέγχου πυρός - ενώ μάχονται καθημερινά για τη ζωή τους. Είναι πολύ απίθανο σε λίγους μήνες από τώρα ο ουκρανικός στρατός -ή ακόμα και ένας δυτικός στρατός για αυτό το θέμα- να μπορεί να πέσει σε έναν θύλακα εξοπλισμού που δεν είχε δει ποτέ και είχε περιορισμένη εκπαίδευση, για τον οποίο δεν έχει ήδη σύστημα υλικοτεχνικής υποστήριξης ή συντήρησης και να ξεκινήσει μια αποτελεσματική μεγάλης κλίμακας και επιτυχημένη αντεπίθεση εναντίον ενός παγιωμένου εχθρού.
Όπως θα δείξει το επόμενο σε αυτή τη σειρά, θα χρειαζόταν περισσότερο από ένα χρόνο για να παραχθεί μια τέτοια δύναμη. Υπάρχει κίνδυνος να σταματήσει μια επίθεση μέχρι το επόμενο φθινόπωρο ή τις αρχές του 2024, αλλά μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για την UAF να σπεύσει τα στρατεύματά της σε μια επίθεση για την οποία πιθανότατα θα έχουν ανεπαρκή συστήματα εκπαίδευσης ή υποστήριξης. Δεν πρέπει, όπως λέμε συχνά στον στρατό των ΗΠΑ, «να βιαστούν να αποτύχουν».