 |
| US Army M1 Abrams Tank. Image Credit: Creative Commons |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Μόλις αυτά τα τανκς φτάσουν στο σταθμό και η Ουκρανία αρχίσει να τα χρησιμοποιεί εναντίον της Ρωσίας, ποιο αποτέλεσμα αναμένει ή επιθυμεί ο Λευκός Οίκος;
Η αλήθεια είναι πιθανό πως κανείς στην κυβέρνηση δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί τόσο πολύ – συνεχίζοντας μια κακή τάση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες που οδήγησε ομοιόμορφα σε άσχημα αποτελέσματα για τη χώρα μας.
Δίνοντας χωρίς σχέδιο
Αν δε διαμορφώσουμε μια συνεκτική, ρεαλιστική στρατηγική σχετικά με την υποστήριξή μας προς την Ουκρανία στον πόλεμό της με τη Ρωσία, κινδυνεύουν να σπαταληθούν πολύτιμα στρατιωτικά περιουσιακά στοιχεία και οικονομικοί πόροι –ή χειρότερα– να σκοντάψουμε τόσο άσχημα που οι ΗΠΑ ή οι δυτικές δυνάμεις θα παρασυρθούν άθελά τους σε έναν πόλεμο που δεν έπρεπε ποτέ να είχαν πολεμήσει, και που θα μπορούσαν μόνο να βλάψουν τα συμφέροντά μας. Δυστυχώς, έχουμε μια μάλλον κακή πορεία τις τελευταίες δεκαετίες για την αποτυχία να σκεφτούμε πολλά.
Πολλές μελέτες και αναφορές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η Επιχείρηση Ελευθερία του Ιράκ το 2003 απέτυχε τόσο άσχημα ήταν επειδή η Ουάσιγκτον απέτυχε να σκεφτεί σοβαρά το ερώτημα «τι θα ακολουθήσει» μετά την εκστρατεία για την καταστροφή του στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν. Η επιλογή της στρατιωτικής κατάρριψης του Ιράκ εμπεριείχε πολύ μικρό κίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και απαιτούσε λίγη δημιουργικότητα στη διαμόρφωση του σχεδίου: ο κάποτε περίφημος στρατός του Ιράκ είχε εκσπλαχνιστεί το 1991 και μαραζώθηκε κάτω από μια δεκαετία ακρωτηριαστικών κυρώσεων που εμπόδισαν τον Σαντάμ να ανοικοδομήσει τον στρατό του. Ήταν ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα που περίμεναν να το διαλύσουν.
Σίγουρα, ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κούρεψε τη μικρή οργανωμένη αντίσταση του Ιράκ και η συμβατική φάση του πολέμου ουσιαστικά τελείωσε μέσα σε πέντε εβδομάδες. Ωστόσο, εκτός από ορισμένους αισιόδοξους ισχυρισμούς πως «η ιρακινή δημοκρατία θα πετύχει », η Ουάσιγκτον δεν είχε ιδέα τι να κάνει όταν τα τανκς έμειναν σε αδράνεια.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια, αρκετά προβλέψιμα, είναι ότι το Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άρχισαν να ψάχνουν κάτι που να δικαιολογεί τη συνεχιζόμενη παρουσία τους, φτιάχνοντας πράγματα στην πορεία. Το αποτέλεσμα ήταν το απόλυτο χάος, η αλλαγή αποστολής και δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες τραυματίστηκαν και σκοτώθηκαν. Τα αμερικανικά στρατεύματα αναμένεται να παραμείνουν για τα επόμενα χρόνια και η κυβέρνηση της χώρας παραμένει βαθιά ασταθής.
Παρόμοια φιάσκο προέκυψαν από άλλες επιχειρήσεις αλλαγής αποστολής: έλλειψη οράματος κατά τη διάρκεια των 20 ετών άσκοπης μάχης στο Αφγανιστάν, περιττή στρατιωτική υποστήριξη στη Σαουδική Αραβία ενάντια στους δύστυχους Υεμενίτες. Δεν αφιερώθηκε καμία σκέψη για το τι θα ακολουθήσει στην εκδρομή του Ομπάμα στη Λιβύη το 2011 (δύο κυβερνήσεις διεκδικούν την κυριαρχία μέχρι σήμερα), την στρατιωτική παρουσία εντός της Συρίας, εντελώς απαλλαγμένες από οποιονδήποτε έγκυρο σκοπό εθνικής ασφάλειας· και τις επιχειρήσεις σε πολλές τοποθεσίες σε όλη την Αφρική .
Μια ιστορία χωρίς σχέδιο
Σε καθένα από αυτά τα παραδείγματα, δεν είχαμε κανένα όραμα για το «τι θα ακολουθήσει», και με την άδοξη εξαίρεση του Αφγανιστάν, ο στρατός μας συνεχίζει να μαραζώνει χωρίς νόημα σε κάθε τοποθεσία μέχρι σήμερα. Αρχίζουν να συσσωρεύονται αποδείξεις ότι τείνουμε προς την επανάληψη αυτής της φαινομενικά προεπιλεγμένης θλίψης στη δέσμευσή μας με την Ουκρανία. Υπάρχουν μια σειρά από βασικά ερωτήματα που ο Λευκός Οίκος θα έπρεπε να είχε θέσει –και να απαντήσει– πριν προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια σε αυτόν τον πόλεμο.
Ενημέρωση Σχεδίου Δράσης
Προτού ο Λευκός Οίκος συμφωνήσει να αυξήσει σημαντικά τη στρατιωτική και οικονομική μας υποστήριξη στο Κίεβο μετά την εισβολή της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Μπάιντεν θα έπρεπε να είχε κάνει μια σειρά από ομολογουμένως δύσκολες ερωτήσεις και να ζητήσει επιλογές πολιτικής από το ανώτερο επιτελείο του. Η αποτυχία να θέσετε και να απαντήσετε στις δύσκολες ερωτήσεις –όπως έχει γίνει σε καθεμία από τις προαναφερθείσες ξένες εκδρομές– οδηγεί σε ερπυσμό της αποστολής, επέκταση της αποστολής και σχεδόν ομοιόμορφα σε τελική αποτυχία της πολιτικής.
Αν και έπρεπε να το είχε κάνει πριν από 11 μήνες, μπορεί να γίνει τώρα. Προτού σταλεί ακόμη ένα κομμάτι αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, ο Μπάιντεν θα πρέπει να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα:
Ποια είναι τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα της Αμερικής καθώς σχετίζονται με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας;
Ποια είναι η επιθυμητή τελική κατάσταση της υποστήριξης των ΗΠΑ;
Πώς η παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού υποστηρίζει την επιθυμητή τελική κατάσταση;
Ποια είναι τα κριτήρια για τον καθορισμό της επιτυχίας ή της αποτυχίας της πολιτικής υποστήριξης της Ουκρανίας; Πώς θα καταλάβει ο πρόεδρος εάν οι αμερικανικές ενέργειες λειτουργούν ή αποτυγχάνουν;
Ποια είναι η στρατηγική κορύφωσης; Υπό ποιες προϋποθέσεις θα ολοκληρωθεί η αποστολή υποστήριξης; Εάν η Ρωσία αρχίσει να κερδίζει στο πεδίο της μάχης, θα παράσχουν οι ΗΠΑ ακόμη περισσότερα όπλα και οικονομική υποστήριξη - ή εάν η Ρωσία αρχίσει να χάνει, θα μετριάζουμε την υποστήριξή μας εάν η Ουκρανία αρχίσει να ωθεί τη Ρωσία τόσο μακριά ώστε οι αμερικανικές πληροφορίες να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο Πούτιν μπορεί να καταφύγει σε απελπισία στα πυρηνικά όπλα;
Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν και τουλάχιστον να έχουν διαμορφωθεί λειτουργικές απαντήσεις πριν εμβαθύνουμε στην επέμβαση. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι κάποιο από αυτά τα ερωτήματα έχει εξεταστεί, πολύ λιγότερο απαντηθεί, και πως αυτό έχει ανησυχητικές συνέπειες για την εθνική μας ασφάλεια.
Τα αναπάντητα ερωτήματα
Πρώτα και κύρια, ο πρόεδρος πρέπει να οριοθετήσει τα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα της Αμερικής. Είναι να επιδιώξουμε την στρατιωτική ήττα της Ρωσίας; Για να «αδυνατίσουμε» τη Ρωσία (όπως και αν ορίζεται); Να επιδιώξουμε το τέλος του καθεστώτος Πούτιν; Απλώς για να ωθήσουμε τα ρωσικά στρατεύματα πίσω στις γραμμές της 24ης Φεβρουαρίου 2022; Ή σε πιο μετριοπαθή στάση για να αποτρέψουμε τη διάχυση του πολέμου πέρα από τα ουκρανικά σύνορα; Για τη διασφάλιση της διατήρησης της ασφάλειας του ΝΑΤΟ και της Αμερικής; Εάν δεν ξέρουμε τι αποτέλεσμα επιθυμούμε, πώς θα ξέρουμε εάν οι πολιτικές μας είναι επιτυχείς ή αποτυχημένες;
Ομοίως, εάν δεν ξέρουμε τι θέλουμε να πετύχουμε, πώς θα ξέρουμε τι –και πόσα– από κάθε τύπο οπλισμού και πυρομαχικών θα πρέπει να προμηθεύουμε στο Κίεβο; Δώστε πολύ λίγα και ο στόχος δεν θα επιτευχθεί. Δώστε πάρα πολλά και η Ουκρανία μπορεί να υπερβεί τα αμερικανικά συμφέροντα.
Η συνέπεια της βοήθειας χωρίς απαντήσεις
Αν υποστηρίξουμε γενικά τη δηλωμένη επιθυμία του Zekensky να διώξει τον ρωσικό στρατό από όλη την ουκρανική επικράτεια, πώς διασφαλίζει ο Μπάιντεν τους αμερικανικούς στόχους εάν ο ουκρανικός στρατός αρχίσει να είναι τόσο επιτυχημένος που ο Πούτιν χρησιμοποιεί το τεράστιο πυρηνικό του οπλοστάσιο για να αποτρέψει την ήττα; Εάν ο Μπάιντεν δεν συμφωνήσει να υποστηρίξει την Ουκρανία να προχωρήσει τόσο μακριά (και έτσι περιορίσει τον αριθμό και το είδος της στρατιωτικής υποστήριξης, εμποδίζοντας τον Ζελένσκι να κερδίσει επί τόπου), το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένα αόριστο αδιέξοδο που κυριολεκτικά αιμορραγεί την Ουκρανία από το λαό της και αφήνει τη γη του μοιάζοντας με σεληνιακό τοπίο.
Είναι ζωτικής σημασίας ο πρόεδρος να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα και στη συνέχεια να χαράξει μια πολιτική που έχει τις καλύτερες πιθανότητες να παράγει αποτελέσματα που ωφελούν τη χώρα μας και διασφαλίζει τους συμμάχους μας. Τουλάχιστον, ο Λευκός Οίκος θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στη διασφάλιση ότι δεν παρέχουμε τόση στρατιωτική υποστήριξη στην Ουκρανία ώστε να θέσουμε σε κίνδυνο τη δική μας ασφάλεια εξαντλώντας τα αποθέματά μας σε οχήματα και πυρομαχικά – ο Μπάιντεν πρέπει να προσδιορίσει ποσοτικά πού βρίσκονται αυτές οι γραμμές.
Τελικά, η πρόθεση οποιασδήποτε εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που σχετίζεται με τον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας θα πρέπει να είναι να τερματιστεί η σύγκρουση το συντομότερο δυνατό και να το πράξει με τέτοιο τρόπο ώστε να μη διαμορφώσει το έδαφος για μια νέα σύγκρουση στο μέλλον (όπως ήταν το κακό τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έθεσε τις βάσεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Η μακροπρόθεσμη ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλειά μας. Ο τερματισμός του πολέμου με αμοιβαία αποδεκτούς όρους – και η αποφυγή οποιωνδήποτε φανερών ή σιωπηρών εγγυήσεων ασφαλείας – δίνει στην Ουάσιγκτον την καλύτερη ευκαιρία για μακροπρόθεσμη ασφάλεια.