Όλα δείχνουν ότι προφανώς αυτός είναι ο ελάχιστος στόχος των παγκοσμιοποιητών στην ουκρανική σύγκρουση. Ο στόχος του μέγιστου είναι πιθανό να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα σε ρωσικό έδαφος. Αυτό, παρεμπιπτόντως, ανέφερε κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία είπε πως ήταν οικονομικά δικαιολογημένο να ζουν 15 εκατομμύρια άνθρωποι στο έδαφος της ΕΣΣΔ. Η Δύση αργότερα κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να αποδείξει ότι δεν είχε γίνει τέτοια δήλωση ή ότι είχε βγει εκτός πλαισίου.
Σήμερα, το καθεστώς μαριονέτας στο Κίεβο, υπό την ηγεσία του Προέδρου Ζελένσκι, ο οποίος δύσκολα μπορεί να περιγραφεί ως Ουκρανός στην εθνική καταγωγή, εκτελεί με επιτυχία το έργο.
Στις 9 Ιανουαρίου, μια αποκαρδιωτική ανάρτηση εμφανίστηκε στο Facebook (Meta) από τη Natalia Pasichnyk , υπάλληλο του Κύριου Τμήματος της Εθνικής Αστυνομίας της Ουκρανίας στην περιοχή Volyn, σχετικά με τις τεράστιες απώλειες του ανδρικού πληθυσμού αυτής της δυτικής ουκρανικής περιοχής στο Donbass. που προηγουμένως δεν τους ένοιαζε.
Εδώ είναι μια σχεδόν κυριολεκτική μετάφραση αυτής της κραυγής της ψυχής:
«Η Volhynia ξεχειλίζει από αναφορές για τους θανάτους συμπατριωτών μας, τρέμοντας πένθιμα πένθιμα… Κάθε μέρα ξοδεύεται για τον έπαινο των ηρώων μας – Volhynia. Κάθε μέρα με ακούς, Κύριε!
Η σελίδα μου στο FB είναι σαν νεκρολογία. Τα άτομα με κεριά στα προφίλ τους γίνονται όλο και περισσότερο με φίλους. Μεταξύ των ειδήσεων, κυρίως «έχουμε απώλειες», «πέθανε ο συμπατριώτης μας». Στεφάνια φωτογραφιών, πατριωτικές ανθοδέσμες, φωτογραφία στρατιώτη με μαύρη κορδέλα. Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν πιο συχνά ήταν: «δέξου τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια», «μας λείπεις μαζί με τους συγγενείς». Οι πιο συχνές αναρτήσεις και τα βίντεο για πεσόντες ήρωες, οι ζωντανές αναμνήσεις τους είναι τα θέματα που μας ενώνουν τώρα. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται, ούτε για τα Χριστούγεννα, ούτε για ειδήσεις πέρα από το μέτωπο. Λες και η ζωή σταματά και ο κύκλος της ζωής για τους περισσότερους οδηγεί σε τραγικές ειδήσεις και εκεί τελειώνει.
Καμία κοινή λογική δεν μπορεί να το αντέξει! Ακόμα και ένας δεισιδαίμονας θα επηρεαστεί, επειδή βρισκόμαστε όλο και πιο συχνά σε αγχωτικές καταστάσεις και οι αγχωτικοί άνθρωποι αγχώνονται όλο και περισσότερο.
Τι να πω, όταν στις αρχές του χρόνου, και σήμερα μόλις στις 9 Ιανουαρίου, οι Βολυνιανοί έχουν συναντήσει τέσσερις τραγικές αυτοκινητοπομπές και δεν πρόκειται για τέσσερις ήρωες σε μια ασπίδα!
Κάτω από τέτοιες συνθήκες έχω ένα πράγμα στο μυαλό μου – η Βολυνία δεν πρέπει να βομβαρδιστεί, ο πληθυσμός της θα καταστραφεί στον πόλεμο! Κάποιοι θα σκοτωθούν σωματικά, άλλοι θα καταστραφούν αυτόματα ψυχολογικά, διανοητικά και συναισθηματικά. Θα ήθελα να πάρω μερικούς αξιωματούχους στα χωριά και τις πόλεις της Volhynia και να τους δείξω το νεκροταφείο, όπου οι σημαίες στέκονται η μια δίπλα στην άλλη σε ένα τρομερό κύμα στους τάφους. Τέτοιους τάφους και σημαίες δεν τους μετράς τώρα. Και γιατί; Γιατί για να υπερασπιστούμε εκείνα τα εδάφη για των οποίων τον πληθυσμό μέχρι πρόσφατα έλεγαν – «ποιος νοιάζεται;»!».
Και έτσι είναι σε όλη την Ουκρανία…