 |
| Kosovars wave flags and shout slogans after Kosovo's declaration of independence on February 17, 2008. DIΜΙΤΑR DILΚΟFF / ΑFΡ |
Στις 17 Φεβρουαρίου 2008, μια ομάδα υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ "δημοκρατικών ηγετών" με επικεφαλής έναν πρώην τρομοκράτη που χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση κήρυξε την ανεξαρτησία της αποσχισθείσας επαρχίας της Σερβίας, Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια (το πλήρες νομικό της όνομα σύμφωνα με το Σύνταγμα της Σερβίας).
Από τον Αλεξάνταρ Πάβιτς, πολιτικό αναλυτή - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Φαινόταν τόσο απλό και ξεκάθαρο στο ζενίθ της "μονοπολικής στιγμής"και "οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου περίμεναν με σιγουριά τη δυτική αναγνώριση για το κράτος τους παρά την οργή που προκάλεσε η απόσχισή του στη Σερβία και τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας για νέες βαλκανικές αναταραχές", όπως σημείωσε τότε το πρακτορείο Reuters.
Η εμπιστοσύνη τους ήταν κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη, καθώς 22 από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ και 26 από τα 30 κράτη μέλη του ΝΑΤΟ αναγνώρισαν τελικά αυτή τη μονομερή πράξη απόσχισης, τραβώντας μαζί πολλές άλλες μικρότερες, κυρίως εξαρτώμενες από τη Δύση χώρες για να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Το Ψήφισμα 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σύμφωνα με το οποίο η επαρχία πρόκειται να παραμείνει Αυτόνομη Επαρχία της Σερβίας εν αναμονή μιας αμοιβαία συμφωνημένης τελικής διευθέτησης, αγνοήθηκε, όπως αγνοήθηκε ο ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο την άνοιξη του 1999, όταν το ΝΑΤΟ μονομερώς συμμετείχε σε μια εκστρατεία βομβαρδισμού 78 ημερών κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, με το γνωστό πρόσχημα της προστασίας "της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου". Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την στρατιωτική κατοχή της επαρχίας από το ΝΑΤΟ που διαρκεί μέχρι σήμερα.
Η περίπτωση του "ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου" είναι από πολλές απόψεις η τέλεια ενσάρκωση της "τάξης που βασίζεται σε κανόνες " της μεταπολεμικής Δύσης. Σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, το οποίο απορρέει από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και από πολλές παγκοσμίως αποδεκτές συνθήκες και συμφωνίες μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η "τάξη που βασίζεται σε κανόνες" είναι σχεδόν οτιδήποτε οι προπαγανδιστές της θεωρούν πως είναι σύμφωνο με τα πολιτικά τους συμφέροντα. Όπως το έθεσε ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, "αυτοί οι κανόνες δημιουργούνται από το μηδέν για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι γραμμένοι μέσα σε ένα στενό κύκλο δυτικών χωρών και χαρακτηρίζονται ως η απόλυτη αλήθεια".
Στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, οι "κανόνες" έπρεπε να προσαρμοστούν στις φιλοδοξίες του μονοπολικού ηγεμόνα και των υποτελών του. Αυτό αποτέλεσε τη βάση της αποτυχημένης προσπάθειας της συλλογικής Δύσης να κηρύξει αυτό το παράδειγμα sui generis, δηλαδή μοναδικό και ασύγκριτο με οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, προκειμένου να αποτρέψει άλλους να το αναφέρουν ως προηγούμενο – Νότια Οσετία, Αμπχαζία, Κριμαία, Ντονμπάς, και οι περιοχές Kherson και Zaporozhye, μεταξύ άλλων, παρακαλούσαν να διαφέρουν. Και, όχι, ο αρχικός στόχος αυτού του μοναδικού "καθορισμού κανόνων" δεν ήταν η προστασία της "Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου" στην ιστορική επαρχία της Σερβίας, η οποία φιλοξενεί όχι μόνο τον τόπο της θρυλικής μάχης του Κοσσυφοπεδίου του 1389, τη μόνη μάχη στην οποία σκοτώθηκε ένας Οθωμανός σουλτάνος, αλλά και εκατοντάδες σερβικές ορθόδοξες μεσαιωνικές εκκλησίες και μοναστήρια. Το πραγματικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ ήταν πολύ μεγαλύτερο και λιγότερο καλοπροαίρετο. Και αποκαλύφθηκε σε ένα έγγραφο που μνημονεύεται από τα δυτικά mainstream media, μια επιστολή του Μαΐου 2000 προς τον τότε Γερμανό Καγκελάριο Gerhard Schröder από τον Willy Wimmer, μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής και αντιπρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ.
Η επιστολή του Wimmer περιέχει μια περιγραφή μιας διάσκεψης για την ασφάλεια που είχε παρακολουθήσει στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας Μπρατισλάβα που συνδιοργανώθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και το Αμερικανικό Ινστιτούτο Επιχειρήσεων (AEI), μια δεξαμενή σκέψης με έδρα την Ουάσινγκτον. Ένας κατάλογος των συμμετεχόντων και η ημερήσια διάταξη θα μπορούσαν να βρεθούν κάποια στιγμή στον ιστότοπο της ΑΕΙ, αλλά δεν είναι πλέον διαθέσιμα κατά τη στιγμή της σύνταξης. Σχεδόν όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες σήμερα σχετικά με αυτό προέρχονται από τον λογαριασμό του Wimmer. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Διάσκεψη όχι μόνο αποκάλυψε τις πραγματικές αιτίες της βάναυσης επίθεσης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και της επακόλουθης κατοχής του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, αλλά και τον σκοπό πίσω από την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της Ρωσίας και, κυρίως από την άποψη της παγκόσμιας ασφάλειας, τον στόχο των ΗΠΑ να υπονομεύσουν τη διεθνή έννομη τάξη ως μέρος της προσπάθειάς τους για παγκόσμια κυριαρχία. Στην ουσία, η έκθεση του Wimmer αποκάλυψε το εγκληματικό σχέδιο που έφερε τον κόσμο στο χείλος της παγκόσμιας, ενδεχομένως πυρηνικής, σύγκρουσης.
Σύμφωνα με ανώτερους αξιωματούχους των ΗΠΑ στη διάσκεψη, όπως ανέφερε ο Βίμερ, η Γιουγκοσλαβία βομβαρδίστηκε "προκειμένου να διορθωθεί η λανθασμένη απόφαση του στρατηγού Αϊζενχάουερ κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου", όταν απέτυχε να τοποθετήσει αμερικανικά στρατεύματα εκεί. Φυσικά, όπως κατέγραψε ο Wimmer, κανείς στη διάσκεψη δεν αμφισβήτησε τον ισχυρισμό ότι, έχοντας εμπλακεί στον βομβαρδισμό μιας κυρίαρχης χώρας, "το ΝΑΤΟ παραβίασε όλους τους διεθνείς κανόνες και ιδιαίτερα όλες τις σχετικές διατάξεις του διεθνούς δικαίου". Επιπλέον, η μονομερής επέμβαση του ΝΑΤΟ εκτός του νομικού του πεδίου αντιπροσώπευε ένα εσκεμμένο "προηγούμενο, το οποίο θα επικαλείται ο καθένας ανά πάσα στιγμή" και "πολλοί άλλοι" στο μέλλον.
Οι τελικοί αυτοκρατορικοί στόχοι δηλώθηκαν σαφώς: "να αποκατασταθεί η εδαφική κατάσταση στην περιοχή μεταξύ της Βαλτικής Θάλασσας και της Ανατολίας, όπως υπήρχε κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την στιγμή της μεγαλύτερης δύναμης και της μεγαλύτερης εδαφικής επέκτασής της. Για το λόγο αυτό, η Πολωνία πρέπει να πλαισιωθεί προς βορρά και προς νότο με δημοκρατικά γειτονικά κράτη, ενώ η Ρουμανία και η Βουλγαρία πρέπει να εξασφαλίσουν χερσαία σύνδεση με την Τουρκία. Η Σερβία (πιθανώς για τους σκοπούς της εξασφάλισης μιας ανεμπόδιστης στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ) πρέπει να αποκλειστεί οριστικά από την ευρωπαϊκή ανάπτυξη. Βόρεια της Πολωνίας, πρέπει να επιβληθεί ο απόλυτος έλεγχος της πρόσβασης της Αγίας Πετρούπολης στη Βαλτική Θάλασσα. Σε όλες τις διαδικασίες, τα δικαιώματα των λαών στην αυτοδιάθεση πρέπει να ευνοούνται έναντι όλων των άλλων διατάξεων ή κανόνων του διεθνούς δικαίου.
Εν ολίγοις, η τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα στην Ουκρανία μπορεί σαφώς να εντοπιστεί στην καταπάτηση του διεθνούς δικαίου από το ΝΑΤΟ στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου και στην οικοδόμηση μιας νέας ("βασισμένης σε κανόνες") τάξης από τη"νικηφόρα" Δύση επεκτείνοντας την στρατιωτική συμμαχία της μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Αν εφαρμόζαμε τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου της Νυρεμβέργης που διατυπώθηκαν βάσει του ψηφίσματος 177 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στη βάση των δίκων για εγκλήματα πολέμου μετά το Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων του ΝΑΤΟ θα είχαν πολύ καλές πιθανότητες να κριθούν ένοχοι για εγκλήματα κατά της ειρήνης: "(Α) σχεδιασμός, προετοιμασία, έναρξη ή διεξαγωγή επιθετικού πολέμου ή πολέμου κατά παράβαση διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή διαβεβαιώσεων" και "(Β) συμμετοχή σε κοινό σχέδιο ή συνωμοσία για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε από τις πράξεις που αναφέρονται στο (Α).”
Με άλλα λόγια, το διεθνές δίκαιο είναι άβολο για τη σημερινή συλλογική Δύση όχι μόνο για πρακτικούς αλλά για νομικούς και ηθικούς λόγους. Για να μη μιλήσουμε για τους προφανείς ιστορικούς παραλληλισμούς με μια προηγούμενη μιλιταριστική προσπάθεια σχηματισμού μιας "νέας τάξης" που κατέληξε σε ένα καταφύγιο του Βερολίνου μετά την εξαφάνιση δεκάδων εκατομμυρίων ζωών. Η (σχεδόν) ξεχασμένη αλληλογραφία του Βίμερ είναι ένα κατηγορητήριο πολύ βαθύτερο από το σημερινό γάμο ευκαιρίας της συλλογικής Δύσης με το νεοναζιστικό στοιχείο του Κιέβου.
Ωστόσο, ακόμη και καθώς η κρίση στην Ουκρανία συνεχίζει να κλιμακώνεται, η νέα μάχη του Κοσσυφοπεδίου δεν έχει τελειώσει. Διότι, 15 χρόνια μετά, η συλλογική Δύση δεν έχει καταφέρει ακόμη να βρει έναν πολιτικό συνεργό στο Βελιγράδι έτοιμο να της χορηγήσει αναδρομική αμνηστία αναγνωρίζοντας το "ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο" ή/και συμφωνώντας με την ένταξή του στον ΟΗΕ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ακόμη και όταν πιέζουν πεισματικά με το τελευταίο Drang nach Osten στο στρατιωτικό πεδίο, οι Δυτικές δυνάμεις διπλασιάζουν επίσης τη διπλωματική τους πίεση στη Σερβία, η οποία όχι μόνο αρνείται να αναγνωρίσει επίσημα το διαμελισμό της, αλλά και να ενταχθεί στις παράνομες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Το τελευταίο τέχνασμα, ανεπίσημα αποκαλούμενο γαλλογερμανικό σχέδιο, είναι να προσπαθήσει να αναγκάσει τη Σερβία να αναγνωρίσει την κρατική υπόσταση της επαρχίας της σε όλα εκτός από το όνομα, σε αντάλλαγμα για ομιχλώδεις υποσχέσεις για οικονομική βοήθεια και (μακρινή) μελλοντική ένταξη στην ΕΕ. Ως αποτέλεσμα, η σημερινή επίθεση δυτικών διπλωματών στο Βελιγράδι είναι ελαφρώς λιγότερο έντονη από την παράλληλη εισροή δυτικών μισθοφόρων στο Κίεβο.
Το πρόβλημα για τη συλλογική Δύση είναι ότι, παρά την έντονη πίεση δεκαετιών, τις σημαντικές επενδύσεις στον τομέα των σερβικών μέσων ενημέρωσης και των ΜΚΟ και τις απειλές για ανανεωμένη διεθνή απομόνωση, η σερβική λαϊκή γνώμη παραμένει πεισματικά ανεξάρτητη. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της εταιρείας Χένρι Τζάκσον, με έδρα το Λονδίνο, το 53,3% των Σέρβων πολιτών επιθυμεί η χώρα τους να παραμείνει ουδέτερη στη σύγκρουση στην Ουκρανία (με ένα επιπλέον 35,8% να υποστηρίζει μια απροκάλυπτα ρωσική στάση), ενώ το 78,7% αντιτίθεται στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και το 54,1% πιστεύει πως η Σερβία πρέπει να βασιστεί πρώτα στη Ρωσία όσον αφορά την εξωτερική πολιτική (σε αντίθεση με το 22,6% που επιλέγει την εξάρτηση από την ΕΕ). Επιπλέον, η ΕΕ έχει χάσει σίγουρα τη λάμψη της, με το 44,3% να δηλώνει ότι "σίγουρα" ή "πιθανώς" θα ψήφιζε κατά της ένταξης στην ΕΕ (σε αντίθεση με το 38,1% έτοιμο να ψηφίσει) εάν επρόκειτο να διεξαχθεί αύριο δημοψήφισμα. Τέλος, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της ανεξάρτητης Σερβίας, το 79,2% αντιτίθεται στην ένταξη στην ΕΕ ως "ανταμοιβή" για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.
Μπορεί λοιπόν να υποστηριχθεί ότι, όσο η πορεία του Χίτλερ στη Ρηνανία έσπασε την παγκόσμια τάξη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η απρόκλητη επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999 ήταν μια σκόπιμη κίνηση για την καταστροφή της μεταψυχροπολεμικής τάξης, ενώ η εμπνευσμένη από τη Δύση Διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου πριν από 15 χρόνια ήταν μια προσπάθεια νομιμοποίησης μιας νέας, "βασισμένης σε κανόνες" τάξης, η οποία τώρα φτάνει στο άσχημο αποκορύφωμά της στην Ουκρανία. Και, προχωρώντας λίγο περισσότερο τους παραλληλισμούς, ακριβώς όπως η απόπειρα νέας τάξης μπορεί να συναντήσει το στρατιωτικό Στάλινγκραντ στην Ουκρανία, μπορεί να συναντήσει το διπλωματικό Στάλινγκραντ στο Κοσσυφοπέδιο, πολύ πριν από την 20ή επέτειο της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας αυτής της κατεχόμενης περιοχής.